Η φετεινή χρονιά της έκθεσης Ελληνικά αποστάγματα είχε πολλές εκπλήξεις. Η μεγαλύτερη ήταν βέβαια, το εγχείρημα να συνδεθούν τα ποτά, ούζα, τσίπουρα και αποστάγματα με τα συναισθήματα που προκαλούν, έτσι όπως αποτυπώθηκαν στα ελληνικά λαϊκά τραγούδια. Κι ήταν μια υπέρβαση  να ξεπεραστεί η γαστριμαργική εμπειρία, που όντως με την εξέλιξη που έχουν υποστεί τα σύγχρονα αποστάγματα , είναι μεγαλειώδης, αλλά θα έπρεπε να υπενθυμιστεί,  ότι ο πρωτεύων ρόλος των ποτών είναι άλλος.

Το Άδολο είναι η τρίτη απόσταξη της «καρδιάς» του Ούζου Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου, που αποστάζεται για τρίτη φορά, με υπομονή, για 13 ώρες, μέσα στο σφυρηλατημένο στο χέρι χάλκινο άμβυκα του 1911, πάνω σε χαμηλή φωτιά από ξύλα ελιάς.

Τα ποτά και τα αποστάγματα ανοίγουν την όρεξη, είναι συνοδευτικά ωραίων μεζέδων,  φτιάχνουν την διάθεση, απογειώνουν την αυτοπεποίθηση, απελευθερώνουν τα συναισθήματα,  αλλά λειτουργούν και ως καταπραϋντικά κατά της στενοχώριας, της θλίψης και της απογοήτευσης, και που ακόμα και στις πιo δυσκολες στιγμές μας οδηγούν σε λυτρωτικές οδύνες.  Δεν είναι τυχαίο ότι  πολλοί λαϊκοί στιχουργοί και συνθέτες γράψανε πολλά τραγούδια  εξυμνώντας το ούζο και το τζίπουρο (ως τα πιο λαϊκά και αρχέγονα ποτά).

Η ιστορία της ποτοποιίας ξεκινά το 1892 από την Πέργαμο, περνάει για λίγο από την Κρήτη και τελικά εγκαθίσταται στη Μυτιλήνη όπου ξεδιπλώνει τη γνώση της οικογένειας Σπέντζα στην απόσταξη.

Τα επώνυμα ελληνικά αποστάγματα σήμερα βρίσκονται σε φάση ποιοτικής αναβάθμισης και κερδίζουν μέρα με την ημέρα τον Έλληνα καταναλωτή, παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες που καθημερινά αντιμετωπίζουν στην αγορά (απίστευτα υψηλή φορολόγηση, αθέμιτος ανταγωνισμό από το χύμα τσίπουρο και το λαθραίο οινόπνευμα).

Το «PÚRO», είναι ένα σπάνιο παλαιωμένο τσίπουρο, ένα κοσμοπολίτικο premium απόσταγμα από τον Θάνο Καραθάνο– Artisan Spirits.

Τσίπουρα, τσικουδιές, ούζα, premium ούζα και τσίπουρα διπλής και τριπλής απόσταξης, ελληνικά αποστάγματα σταφυλής και άλλων φρούτων, μπράντι και ηδύποτα (λικέρ) -μακριά από τα ανώνυμα έως και επικίνδυνα για την υγεία χύμα προϊόντα-, είναι τα ελληνικά τυποποιημένα αποστάγματα και ηδύποτα που παράγονται από καταξιωμένους αποσταγματοποιούς και διακρίνονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για την ποιότητα όσο και τη συσκευασία τους.

Η οικογένεια αποσταγματοποιών Καρδάση από τον Τύρναβο παρουσιάζουν τα βαριά τους όπλα, το Παλαιωμένο Τσίπουρο Καρδάση και το Βοτανικό Λικέρ -από εκχύλιση αρωματικών βοτάνων, σπόρων και καρπών.

Στην Αίγλη Ζαππείου – στον ιστορικό χώρο που από το 1905 λειτουργούσε για πολλά χρόνια ως καφενείο, δηλαδή ως ο πιο παραδοσιακός χώρος κατανάλωσης ελληνικών αποσταγμάτων – και συγκεκριμένα στην Αίθουσα Ολυμπία, έγινε την Κυριακή 21-1-2018 η έκθεση «Ελληνικό Απόσταγμα» 2018, από την εταιρεία Vinetum, (Οινόραμα, Διονύσια, Αφρός και Φυσαλλίδες, Ζυθογνωσία κ.ά.)

Από το 1963 η εταιρεία Avantes της οικογενείας Κατσού, στην Εύβοια παράγει ούζο, τσίπουρο, μπράντι και ηδύποτα. Φέτος παρουσίασαν με καμάρι το καινούργιο τους Grace Gin, τις τρεις χάριτες της αρχαίας ελληνικής Μυθολογίας.

Από την βόλτα μας στα περίπτερα της έκθεσης, εντυπωσιαστήκαμε από το υψηλό επίπεδο των εταιρειών που συμμετείχαν, αλλά και από το πλήθος κόσμου, ο οποίος ανακαλύπτει σιγά-σιγά τα μικρά αυτά διαμάντια, αφήνοντας στην άκρη τα χύμα αποστάγματα που πολλές φορές είναι τόσο επικίνδυνα για την υγεία (στις ιδιωτικές οικογενειακές αποστάξεις, είμαι παρών στις καζανιές και στα φιλέματα και στα γλέντια τους, αλλά αυτές γίνονται από ανθρώπους που φτιάχνουν σούμες ή τσίπουρα για να το πιούν οι ίδιοι με την παρέα τους. Κανείς δεν γνωρίζει το χύμα στην αγορά από που προέρχεται).

Ο κυρ-Θανάσης Παρπαρούσης με μπαμπά και θείο οινοπαραγωγούς, έχει να υπερηφανεύεται για το οινοποιείο του, τις δυό του θυγατέρες Δήμητρα και Εριφύλη και φυσικά για το απόσταγμα οίνου που παράγεται από σταφύλια Σιδερίτη.

Μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μίνι μουσική συναυλία ήταν το επιστέγασμα της εκδήλωσης γευσιγνωσίας Ελληνικό Απόσταγμα 2018. Τα τραγούδια που ακούστηκαν προέρχοντο από τους χώρους του σμυρναίικου, ρεμπέτικου και λαϊκού ελληνικού τραγουδιού και αφορούσαν στιχουργικά το τσίπουρο και το ούζο, αλλά και το ποτό γενικότερα και ερμηνευτήκαν ζωντανά από τους Χρήστο Βιδινιώτη (μπουζούκι), Κώστα Αραβαντινό (κιθάρα-φωνή), Παναγιώτη Γαλάνη (μπαγλαμά) και Σταυρούλα Μανωλοπούλου (φωνή), βαθείς γνώστες των προαναφερόμενων ειδών ελληνικής μουσικής.

Την καλλιτεχνική επιμέλεια της εκδήλωσης είχε ο στιχουργός και μουσικός παραγωγός δισκογραφίας τηλεόρασης και ραδιοφώνου Πάρης Μήτσου, που θα μιλήσει ζωντανά για τα τραγούδια, μαζί με τον Αργύρη Καλλιανιώτη, δημοσιογράφο οίνου και μουσικό. Εθίγησαν η σχέση των τραγουδιών με την εποχή τους, με τα ποτά, τους χώρους που τραγουδήθηκαν και τους δημιουργούς τους, κάποιοι εκ των οποίων κατάγονται από περιοχές που συνδέονται άρρηκτα με το τσίπουρο και το ούζο.

Επίτιμος καλεσμένος στην εκδήλωση ήταν ο θρυλικός αποσταγματοποιός Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος, που με τον γνωστό ανεπανάληπτο, γλαφυρό τρόπο του μετέφερε τη σοφία και τις γνώσεις του για το ελληνικό απόσταγμα στο κοινό της εκδήλωσης.

Εκτός των ιστορικών στοιχείων -την μετεξέλιξη της ρακής από το Βυζάντιο και την Οθωμανική αυτοκρατορία σε ούζο, τις διαφοροποιήσεις μεταξύ τους- που λίγο πολύ για τους φίλους των αποσταγμάτων είναι γνωστά, από την αφήγησή του συγκράτησα τις εξής ενότητες, η πρώτη αφορούσε τη ζωή στη Θεσσαλονίκη και η άλλη τους μεζέδες των ποτών:

«Στην Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’50 υπήρχαν 167 εγγεγραμμένοι ποτοποιοί. Κάθε ποτοποιείο ήταν κι ένα μικρό μεζεδοπωλείο, με τον μεζετζή να τηγανίζει σαρδέλες, πιπεριές και να προσφέρει τα ούζα με ελιές, τομάτες, αγγούρια. Εγώ από μικρός στον κόσμο των μεγάλων, πουλούσα ούζο ποτήρι-ποτήρι, γύρω στα 70 κιλά την ημέρα! Kι τελετουργία ήταν οι εξής. To πρωί μέχρι τις 11.00 ο κόσμος ανάκατος, δικηγόροι, αραμπατζήδες, γιατροί, αχθοφόροι πείναν το κονιακάκι τους. Μετά άρχιζε η ώρα του ούζου και μετά περασμένες 3.00 το μεσημέρι ξεκινούσε η ρετσίνα…για το φαγάκι…Kι όσο το κρασί ήταν γιοματάρι -άρα φίνο (κι ανοξείδωτο)- οι μεζέδες ήταν εκλεπτισμένοι, όσο όμως κατέβαινε οι μεζέδες γινόταν πιο έντονοι, για να σώσουν την οξείδωση”. 

“Το ούζο με το γλυκάνισο πηγαίνει με τα θαλασσινά και τα ψαράκια… [και με την μυρωδιά της θάλασσας και το φως του ήλιου …θα πρόσθετα εγώ] ενώ το τσίπουρο πάει πιό πολύ με τα γήινα, όσπρια, κρέατα, αλλαντικά…και το τσίπουρο με γλυκάνισο με όλα…!!!”.

Tραγούδια που τραγουδήθηκαν στο Ελληνικό απόσταγμα 2018.

Σε βλέπω στο ποτήρι μου (1975)

Μουσική: Μίμης Πλέσσας, Στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος, Eρμηνεία: Tζένη Βάνου (1975)

Σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό δεν ξέρω τι θα γίνω

Σαν ακούρδιστο ρολόι που δεν παίρνει πια στροφή
το μυαλό μου έχει μείνει στη δική σου τη μορφή…

Το ανήσυχο πνεύμα του Πάρι Σιγάλα, δημιούργησε δύο αποστάγματα. Το ένα παράγεται από στέμφυλα της ποικιλίας ασύρτικου, και ονομάζεται «Σιγάλας τσίπουρο» και το άλλο που αφορά την κατηγορία των αποσταγμάτων φρούτων, το «Σιγάλας απόσταγμα φραγκόσυκο».

Στο τραπέζι που τα πίνω (1969)

Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης

Στο τραπέζι που τα πίνω λείπει το ποτήρι σου,
λείπουν τα γλυκά σου λόγια που άκουγα απ’ τα χείλη σου

Η θύμησή σου τη νύχτα αυτή μες στην καρδιά μου είναι καρφί..

Πλούσια και δροσιστική, με μια ευχάριστη αίσθηση στο στόμα, η M DRY MASTIHA – η πρώτη dry Μαστίχα -είναι ένα απόσταγμα μαστίχας, εξαιρετικής ποιότητας, μια νέα πρόταση και μια νέα γευστική εμπειρία!

Πίνω και μεθώ (1934)

Μουσική: Σπύρος Περιστέρης, Στίχοι: Σπύρος Περιστέρης

Πίνω και μεθώ, οφ αμάν μέρα νύχτα τραγουδώ
και το ντέρτι μου οφ αμάν στο μπουζούκι μου ξεσπώ

Γένηκα μπεκρής οφ αμάν χασικλής και μερακλής
γιατί όλο λες οφ αμάν κούκλα μου πως δε με θες

Εβίβα ρεμπέτες (1945)

Στίχοι – μουσική: Απόστολος Καλδάρας,

Πώς μ’ αρέσει το πιοτό μ’ αρέσει και το πίνω να ξεχνώ
με σαμπάνιες και “Μαρκό” τον κάθε πόνο σβήνω σβήνω και ξεχνώ

Εβίβα ρεμπέτες εβίβα παιδιά μες τη ρεμπέτικη τούτη βραδιά
παίξε μπουζούκι μου κι όχι πολλά λίγα χρόνια και καλά…

Όταν πίνει μιά γυναίκα (1970)

Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης, Στίχοι: Πυθαγόρας,  Ερμηνευτής: Χαρούλα Αλεξίου

Όταν πίνει μια γυναίκα κι όταν παραφέρεται
μη την επαραξηγείτε πως πονάει δεν ξέρετε

Μου λένε πια να μη μεθώ γιατί δεν επιτρέπεται
μα της καρδιάς μου τον καημό εσείς δεν τον εξέρετε…

Στου Μπελαμή το ουζερί (1970)

Μουσική-Ερμηνευτής: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Στίχοι: Κώστας Βίρβος

Στου Μπελαμή το ουζερί τα ούζα έπινε σερί το παλληκάρι το χλωμό το πικραμένο

Όπως κι εγώ κάποια φορά όταν με πρόδωσαν σκληρά και από τότε με πιοτό αργοπεθαίνω

στου Μπελαμή το ουζερί λόγια πικρά, κορμιά νεκρά, βλέμμα σβησμένο
ζήση μου ψεύτρα και σκληρή, μου ‘δειξες δρόμο σκοτεινό και λαθεμένο

Ούζο όταν πιεις (1932)

Στίχοι: Αιμίλιος Σαββίδης, Μουσική: Σώσος Ιωαννίδης, Ερμηνευτής: Ρόζα Εσκενάζυ

…Ούζο όταν πιεις γίνεσαι ευθύς, βασιλιάς δικτάτορας, Θεός και κοσμοκράτορας
σαν το καλοπιείς, βρε θα ευφρανθείς κι όλα πια στο κόσμο ρόδινα θε να τα δεις

δική μου είναι η Ελλάς που στη κατάντια της γελάς
της λείπει το ένα της ποδάρι που της το παίξανε στο ζάρι…

Όταν πίνεις στην ταβέρνα (1947)

Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης Μουσική: παραδοσιακό χασάπικο, το λεγόμενο ”πολίτικο” Ερμηνευτής: Σωτηρία Μπέλου..η κυριότερη

Όταν πίνεις στην ταβέρνα κάθεσαι και δε μιλάς
Κάπου κάπου αναστενάζεις απ’ τα φύλλα της καρδιάς

Θα `θελα να σε ρωτήσω και να πληροφορηθώ
Πιο μεράκι σ’ έχει κάνει τόσο μελαγχολικό…

Τα παιδιά της γειτονιάς σου (1927)

Σαν σουρώνω πέφτω κάτω και λασπώνομαι
βάζω μπρoς τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι

τα παιδιά της γειτονιάς σου με πειράζουνε
πάλι μεθυσμένος είσαι μου φωνάζουνε

Το «Δεκαράκι» είναι ένα τσίπουρο Τυρνάβου, που παράγεται από την οικογένεια Βασδαβάνου, με παρουσία περισσότερων από πενήντα ετών στην παραγωγή οίνων και αποσταγμάτων και ακόμα πιο μακρά παράδοση στην οινοποίηση και την απόσταξη (από τις αρχές του 20ού αιώνα. «Το Δεκαράκι», παράγεται από μία μόνο ποικιλία, το περίφημο μοσχάτο Aμβούργου της περιοχής Τυρνάβου.

Τα τραγούδια ήσαν τόσο όμορφα που καθήλωσαν το κοινό που τα τραγουδούσε μαζί με τους καλλιτέχνες, και παρότι ή έκθεση είχε αδειάσει και οι εκθέτες είχαν αποχωρήσει, η παρέα δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Το βράδυ επιστρέφοντας στο γραφείο μου ανέτρεξα και σ’ άλλες πηγές και έτσι για το κοινό του GGG προσέθεσα και άλλα 2 τραγουδάκια. Τραγουδάκια που θα μας φτιάξουν κι άλλο και θα μας θυμίσουν όμορφες στιγμές. Γιατί καλές οι γευσιγνωσίες των αποσταγμάτων, αλλά το σημαντικό είναι να τα πίνεις και να σε ανεβάζουν σ’άλλα επίπεδα και σε κόσμους πιο αισθαντικούς.

Τραγούδια αρχείου Greek Gastronomy Guide

Παραδοσιακό άγνωστου προελεύσεως.

Αααα, για το ούζο μεζεδάκι παστουρμά – παστουρμά,

σαγανάκι κεφτεδάκι με κιμά / βάι – βάι, καραφάκι ούζο,

βάλε να τα πιούμε τώρα που γλεντούμε,

τον ντουνιά τον ψεύτη μια φορά τον ζούμε.

Της Λαρίσης το ποτάμι (1969)

Μουσική: Γιώργος Μητσάκης, Eρμηνευτής: Σπύρος Ζαγοραίος

Στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό.

αν τυχόν και δε με θέλεις κει θα πέσω να πνιγώ.

Φέρτε ούζο του Τυρνάβου να καθίσω και να πιω

κι όλη η Λάρισα να μάθει πως εγώ σε αγαπώ.

The post Τραγούδια και αποστάγματα! appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Το διήμερο 27-28/1/2018 στην ετήσια κάθοδο των ΒορΟινών στην Αθήνα μας δόθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσουμε την πορεία των κρασιών της Μακεδονίας (Μακεδονικός αμπελώνας).

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις των ΒορΟινών, ήταν την Κυριακή 28-1-2018  όπου στο Ξενοδοχείο Electra Metropolis, έγινε από τον Master of Wine κ. Κωνσταντίνο Λαζαράκη, μια εξαιρετική γευσιγνωσία 25 διαφορετικών οίνων της Μακεδονιας.  Το σκεπτικό ήταν ότι κάθε μέλος της ένωσης «Οίνοι Βορείου Ελλάδος» να αποστείλει με δική του επιλογή το κρασί που θα μπορούσε στο μέλλον να αποτελέσει ναυαρχίδα για την πορεία του οινοποιείου του.

“Αν υπάρχει ένας κλάδος που ισχύει το motto ‘το αύριο είναι το σήμερα’, αυτός είναι η οινοπαραγωγή” λέει ο Κ. Λαζαράκης. “Από την στιγμή που γεννηθεί μια ιδέα στο μυαλό ενός οινοπαραγωγού μέχρι να φτάσει αυτή στο ποτήρι μας, μπορούν να περάσουν χρόνια, ίσως και δεκαετίες. Είπαμε λοιπόν στα μέλη της ΕΝΟΑΒΕ να μπουν στα κελάρια τους και να επιλέξουν κρασιά που είναι αντιπροσωπευτικά στο τι θα πρέπει να περιμένουμε στο ποτήρι μας τα επόμενα χρόνια. Αυτή η γευσιγνωσία αναμένεται συναρπαστική, αφού, εκτός από ερεθίσματα για τους γευστικούς μας κάλυκες, θα δώσει και τροφή για σκέψη”.

Αν η οινογνωσία αυτή ήταν ένα νοερό ταξίδι στον βορειοελλαδίτικο αμπελώνα και μια θαυμάσια ευκαιρία να γνωρίσουμε εκλεκτά κρασιά του, μας δόθηκε ταυτόχρονα μια ευκαιρία να αποκομίσουμε ένα σωρό γνώσεις  -πράγματα και θάματα- που αφορούν τις σύγχρονες τάσεις της διεθνούς οινικής πραγματικότητας.

Η εκδήλωση αυτή έγινε στο πλαίσιο των ΒορΟινών,  της ετήσιας εκδήλωσης γευσιγνωσίας κρασιών και αποσταγμάτων των οινοπαραγωγών-μελών της ένωσης «Οίνοι Βορείου Ελλάδος» που οδήγησαν τον βορειοελλαδίτικο αμπελώνα στον 21ο αιώνα, κομίζοντας στην Αθήνα κρασιά γηγενών και ξενόφερτων ποικιλιών, ξηρών, αφρώδων και γλυκών, λευκών , ροζέ και ερυθρών, νέων και παλαιωμένων σοδειών.  Πάνε γύρω στα 25 χρόνια, όταν το 1993 δεκατρείς οραματιστές οινοπαραγωγοί της Βορείου Ελλάδος ίδρυσαν την «Ένωση Οινοπαραγωγών του Αμπελώνα της Μακεδονίας». Το 2002 μετονομάστηκε σε «Ένωση Οινοπαραγωγών του Αμπελώνα της Βορείου Ελλάδος», με την είσοδο νέων μελών από τη Θράκη και την Ήπειρο. Το 2010 οι οινοπαραγωγοί αποφασίζουν την ανανέωση της εικόνας της εταιρείας, η οποία πλέον φέρει τον διακριτικό τίτλο “Οίνοι Βορείου Ελλάδος“.

Oινογνωσία – Τα ΒορΟινά του Μέλλοντος

Η διαδικασία της γευσιγνωσίας εκτός της κλασικής δοκιμής (μάτι, μύτη, γεύση, επίγευση) συμπεριλάμβανε και ένα σκεπτικό που αφορούσε την ευρύτερη τάση που εκπροσωπούσε κάθε οίνος σε σχέση με 4 επίπεδα προσέγγισης που ήταν τα: Αμπέλι, Ποικιλίες,  Γενικά Χαρακτηριστικά, Στυλ. Το κάθε κρασί τοποθετήθηκε και κρίθηκε σε σχέση μ’αυτές τις παραμέτρους που καταγράφοντο στον πίνακα και στο τέλος αφού συγκεντρώθηκαν όλα τα στοιχεία,  βγήκαν κάποια γενικά συνολικά συμπεράσματα για το κατά που προσανατολίζονται οι οίνοι του Μακεδονικού αμπελώνα.

Στην δική μας παρουσίαση θα παρουσιάσουμε τις τάσεις, δείχνοντας το καλύτερο δείγμα κρασιού που εκπροσωπεί την τάση αυτή, ενώ θα συμπληρώνουμε και άλλα στοιχεία του κρασιού, στο βαθμό που συμμετέχει και σε άλλες τάσεις.

Αμπέλι

Στην κατηγορία του αμπελιού ενδεικτικές τάσεις ήταν το υψόμετρο, η λίμνη, η ωριμότητα και οι πολλαπλοί οίνοι.

Υψόμετρο

Μάχη για τα υψόμετρα που τελικά βγάζουν ιδιαίτερα κρασιά! Πολλοί οινοποιοί (Λαζαρίδης, Τσανταλης, …) ψάχνουν αμπελοτόπια σε ψηλότερα μέρη απ’ αυτά που καθιερώθηκαν για δημιουργήσουν νέες ετικέτες. Το κτήμα Κατσαρού στο ψυχρό κλίμα της Κρανιάς του Ολύμπου εδώ και χρόνια παράγει το Κτήμα Κατσαρού. Δοκιμάσαμε το Κτήμα Κατσαρού 2010, έναν ερυθρό ξηρό οίνο, ΠΓΕ Κρανιά από Cabernet Sauvignon 80%, Merlot 20%.

Λίμνη

Γύρω από τις λίμνες αναπτύσεται ένα μικροκλίμα που βοηθά το αμπέλι (Καστοριά, Αμύνταιο, Βελβεντός).

Ωριμότητα

Το κτήμα Παυλίδη, στα Κοκκινόγεια Δράμας,  εκπροσωπήθηκε με ένα χαρμάνι εσοδείας 2016 (νέα ετικέτα- δεν διατίθεται στην αγορά) από Αγιωργίτικο, Μαυροτράγανο, Λημνιώνα γνωστές  ποικιλίες που δοκιμάζονται στην περιοχή της Δράμας. Κάτι πολύ σημαντικό, αν αναλογιστεί κανείς, ότι στην περιοχή πρωτοκαλλιεργήθηκε το Cabernet Sauvignon, μετά βγήκαν κρασιά Gabernet Sauvignon με Αγιωργίτικο και τώρα ένα χαρμάνι μόνο με ελληνικές ποικιλίες. Το δε χαρμανι αυτό ήταν εξαιρετικό.

Rossi di Munte-Γινιετς 2013, οίνος ερυθρός ξηρός, ΠΓΕ Μετσόβου, Cabernet Sauvignon 100%, από το Κατώγι Αβέρωφ, Μέτσοβο Ιωάννινα.

Πολλαπλοί τρύγοι

Συνοινοποίση τριών διαφορετικών τρύγων του ιδίου αμπελιού (το άγουρο, την καρδιά και το υπερώριμο). Χαρακτηριστικό δείγμα η Τέχνη Αλυπίας Λευκός 2017, ΠΓΕ Δράμας, Sauvignon Blanc 80%, Aσύρτικο 20%, Κτήμα Τέχνη Οίνου, Μικροχώρι Δράμας. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του κρασιού αυτού είναι, ότι το παραδοσιακό χαρμάνι της Δράμας απομακρύνεται από τον εντυπωσιασμό και αποκτά  μεγαλύτερη εσωτερικότητα.

Ποικιλίες

Στην κατηγορία των ποικιλιών έχουμε τις εξής παραμέτρους: Nέες ποικιλίες εσωτερικού, νέες ποικιλίες εξωτερικού, νέα χαρμάνια, η κυριαρχία της Μαλαγουζιάς,  παλιά κλήματα, συνοινοποίηση Field Blends, Single Site/Terroir.

Nέες ποικιλίες εξωτερικού

Στην Ελλάδα μετά την πρώτη φάση προασαρμογής των πρώτων ξενικών ποικιλίων (Cabernet Sauvignon, Merlot, Syrah, Chardonnay, Sauvignon Blanc) δοκιμάζονται νέες ποικιλίες όπως Riesling, Gewurztraminer, Semillon. Χαρακτηριστικό δείγμα η ετικέτα με το μονοποικιλιακό  Gewurztraminer 2017 από το κτήμα Δύο φίλοι στα Σιάτιστα Κοζάνης.

Nέες ποικιλίες εσωτερικού

Το χαρμάνι εσοδείας 2017 (νέα ετικέτα δεν διατίθεται στην αγορά) είναι ένας οίνος ερυθρός ξηρός, σε ποικιλιακή σύνθεση Μοσχόμαυρο 80%, Τσαπουρνάκος 20% από το κτήμα Βογιατζή στον Βελβεντό Κοζάνης που αξιοποιεί κατά τον καλύτερο τρόπο δυό νέες ποικιλίες -γνωστές όμως από παλιά- μιας νέας οιοπαραγωγικής περιοχής.

Νέα χαρμάνια

Η Άσπρη Πέτρα 2017 είναι ένας λευκός ξηρός οίνος, ΠΓΕ Καστοριάς σε ποικιλιακή σύνθεση Sauvignon Blanc 90%, Riesling 10% από το κτήμα Στεργίου στην Μεταμόρφωση Καστοριάς. Το  νέο που φαίρνει το κρασί αυτό είναι κατ’ αρχήν το χαρμάνι με δυο ξένες όξινες  ποικιλίες, και παραλλήλα την τάση για κρασιά σε νέους αμπελώνες, κοντά σε λίμνες και σε υψόμετρο,

Κυριαρχία Μαλαγουζιάς

Παρ΄ότι η Μαλαγουζία δεν συμπεριλήφτηκε στους τέσσερις πρεσβευτές των ελληνικών κρασιών (Ασύρτικο, Μοσχοφίλερο, Αγιωργίτικο, Ξινόμαυρο) στις αρχές του 2000 όταν εκπονήθηκε ο στρατηγικός σχεδιασμός του Ελληνικού Οίνου, σήμερα είναι η πιό διαδεδομένη ποικιλία με πάνω από 100 μονοποικιλακές ετικέτες και 200 συμμετοχές σε χαρμάνια. Ο βασιλειάς της Μαλαγουζιάς Βαγγέλης Γεροβασιλείου, παρουσίασε την Μαλαγουζιά 2017, ένα λευκό ξηρό οίνο, ΠΓΕ Επανομή, φυσικά χωρίς βαρέλι, που είναι μιά επιστροφή σε κρασιά χωρίς καθόλου βαρέλι.

Παλιά κτήματα

Η τάση της αξιοποίησης παλαιών κτημάτων είναι μια νέα διεθνής πρακτική. Στην Ελλάδα χαρακτηριστική έκφραση της είναι το κρασί Οικοσύστημα Ξινόμαυρο Reserve 2014-Παλαιά κτήματα, Ξινόμαυρο 100%, οίνος ερυθρός ξηρός, ΠΟΠ Αμύνταιο, από το κτήμα Άλφα στο Αμύνταιο Φλωρίνης. Ένα πληθωρικό ερυθρό κρασί από Ξινόμαυρο για πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις. Το συνιστά ανεπιφύλακτα και ο Robert Parker, δίνοντάς του βαθμολογία 93/100, τη μεγαλύτερη βαθμολογία για Ελληνικό ερυθρό οίνο!

Συνοινοποίηση

H Rapsani BIO 2015, oίνος ερυθρός ξηρός, ΠΟΠ Ραψάνη, με ποικιλιακή σύνθεση: Ξινόμαυρο,Κρασάτο, Σταυρωτό από την οινοποιία Τσάνταλης στον αμπελώνα Ραψάνης, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα συνοινοποίησης των ποικιλιών όπως άλλωστε συνέβαινε στο παρελθόν, όταν τα κλίματα με τις τρεις ποικιλίες  βρισκόταν ανάκατα και τα σταφύλια τους οινοποιούντο μαζί.

Γενικά

Σαν γενικές τάσεις αναπτύσονται οι εξής: Cult of Personality, νέες περιοχές, Premium Rose, Βio, νέοι παραγωγοί, στάνταρ προϊόν, γυναίκες, Celar Door Only, Back to the Future, μικρές ποσότητες, Ιcon/super premium, ψυχρό κλίμα, Stelvin για τα ερυθρά κρασιά. 

Cult of personality

Εδώ φυσικά υπάγονται τα κρασιά του Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλου, ΠΓΕ Πλαγιές Βερτίσκου,  στην Όσσα Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης, και  ειδικά ο Κyrios 2010, οίνος ερυθρός  ξηρόςσε σύνθεση Merlot 50%, Syrah 5o%

Nέοι παραγωγοί

Η Έλινος-Οικογένεια Ταραλά είναι μια νέα μονάδα στη Φυτειά Ημαθίας που μας παρουσιάσαν τη Νάουσα 2013 , οίνο ερυθρό ξηρό, Ξινόμαυρο 100%,  ΠΟΠ Νάουσας.

Γυναίκες

Η Αlexandra 2017 είναι ένας λευκός ξηρός μονοποικιλιακός  οίνος, Μαλαγουζιά, ΠΓΕ Χαλκιδικής, από την Κλαούντια Παπαγιάννη στην Αρναία Χαλκιδικής και αντιπροσωπεύει μεταξύ άλλων την παρουσία των γυναικών στο ανδροκρατούμενο χώρο, όπως και την κυριαρχία της Μαλαγουζίας.

Celar Door Only

Kρασιά ιδιαίτερα σε μικρό αριθμό φιαλών διατίθενται μόνο στα οινοποιεία. Την τάση αυτή εκπροσωπεί το Χαρμάνι εσοδείας 2013, οίνος ερυθρός ξηρός, σε ποικιλιακή σύνθεση Ξινόμαυρο 50% και Μαυροδάφνη 5ο%, ένα νέο χαρμάνι, από το κτήμα Κυρ-Γιάννη, στο Γιανακοχώρι Ημαθίας.

Βack to the Future

Στο Άθως η Οινοποιία Μυλοπόταμος-Οίνοι Αγίου Όρους, Ιερό κελί Αγίου Ευσταθίου δια του γνωστού ιερομόναχου πατέρα Επιφανείου, μας παρουσιάσει τον ερυθρό ξηρό οίνο, ΠΓΕ Αγίου Όρους με ποικιλιακή σύνθεση Λημνιό 80%, Μerlot 20% αξιοποιώντας την παλαιά ποικιλία του Λημνιού.

Ψυχρό κλίμα

Rossi di Munte-Γινιετς 2013, οίνος ερυθρός ξηρός, ΠΓΕ Μετσόβου, Cabernet Sauvignon 100%, από το Κατώγι Αβέρωφ, Μέτσοβο Ιωάννινα. Σταθερή αξία σε ψυχρά κλίματα.

Στυλ

Στο πεδίο του χώρου του στυλ αναπτύσσονται οι εξής τάσεις: παλαίωση Λευκών, πιό ελαφρά κόκκινα κρασιά, λιγότερο έντονα λευκά, λιγότερο βαρέλι, Οrange, ρετσίνα, χαμηλότερο αλκοόλ, αφροί, πιο ελαφρα ροζέ, Blanc de noir, Alternative, υψηλότερες οξύτητες, υπομονή στο Λευκό, Νatural wine,   Whole Bunch.

Η Γουμένισσα 2015, οίνος ερυθρός ξηρός, ΠΟΠ Γουμένισσα, από Ξινόμαυρο 70% και Νεγκόσκα 30% από το κτήμα Χατζηβαρύτη, στη Φιλυριά Γουμένισσας Κιλκίς. Ένα γεμάτο, πλούσιο κρασί με έντονο κόκκινο χρώμα, με ελαφρά κεραμιδί ανταύγειες που εκπροσωπεί τους πιο ήπιους προς το natural οίνους.

Οrange

H “DR” Debina Respect είναι ένας οίνος λευκός ξηρός, ΠΟΠ Ζίτσα, από Ντεμπίνα 100% του παραγωγού Zoinos Winery, της Ζίτσας Ιωαννίνων και εκτός της “orange” γεύσης είναι ένα κρασί που θυμίζει την γεύση της Ντεμπίνας των παλιών καιρών.

Ρετσίνα

Οι ρετσίνες επιστρέφουν  δυναμικά. Το οινοποιείο Κεχρή που πρωτοστάτησε σ’ αυτήν ανάσταση το αγαπημένου κρασιού προσέθεσε στο κλασικό «Κεχριμπάρι» και στο «Δάκρυ του Πεύκου»,  την  σπινθηρίζουσα ρετσίνα «Αφρός», ακολουθώντας την παραδοσιακή μέθοδο οινοποίησης που ξαναγίνεται μόδα, περί τα τέλη του 2016, αρχές του 2017. Το «pet-nat» κρασί (petillant naturel) είναι την ίδια στιγμή η πιο σύγχρονη παγκόσμια τάση. Ο Αφρός είναι ένα κρασί (Ροδίτης 100%) που δεν γίνεται με επαναζύμωση, γιατί αυτό δεν ήταν μέσα στην παράδοση όπως γινόταν με τα αφρώδη της Ευρώπης. Είναι λοιπόν μία σπινθηρίζουσα ρετσίνα όπως παραδοσιακά γινόταν και όχι μία αφρώδης.

Πιο ελαφρά ροζέ

Rose Boutari 2017 (νέα ετικέτα-δεν διατίθεται στην αγορά), οίνος ροζέ ξηρός, ΠΓΕ Ημαθία, Ξινόμαυρο 100%, από την οινοποιία Μπουτάρη, στον Στενήμαχο Ημαθίας.

Βlanc de noir

O Trygias Foundi  είναι ένας λευκός ξηρός οίνος, Blanc de noir, ΠΓΕ Ημαθία, από ξινόμαυρο 100% του οινοποιείου Κτήμα Φουντή, από τη Νέα Στράντζα Ημαθίας, μιας νέας αμπελουργικής περιοχής, το δε πέρασμα από το βαρέλι είναι διακριτικό και χαρακτηρίζει τις νέες τάσεις.

Alternative

To Primus Zitsa Barrique 2015 είναι ένας ιδιαίτερα ξεχωριστός λευκός ξηρός οίνος, ΠΟΠ Ζίτσα με μοναδικό καπνιστό χαρακτήρα. Παράγεται από την ποικιλία Ντεμπίνα στο κτήμα Γκλίναβος  παλαιώνει σε δρύινα γαλλικά βαρέλια για τουλάχιστον 6 μήνες, και ανήκει στην κατηγορία των alternative wines, όπου η υπομονή να βγουν στην αγορά (όταν πρέπει) είναι ένα από τα χαρακτηριστικά τους.

Νatural wine

Η Μαλαγουζιά Naked εμπεριέχει την ιστορία μιας ελληνικής ποικιλίας σταφυλιού που σήμερα καλλιεργείται σε ένα μεγάλο μέρος της χώρας καθώς η καλλιέργειά της στο κτήμα Πόρτο Καρράς ξεκινάει στα μέσας της δεκαετίας του ’60. Από αυτό τον αμπελώνα, όπου υπάρχουν κάποια από τα παλαιότερα κλήματα Μαλαγουζιάς στη χώρα, προέρχεται η Μαλαγουζιά Naked. Η ονομασία Naked προέρχεται από την εμφιάλωση η οποία μετά τη λευκή οινοποίηση και την παραμονή για 10 μήνες σε νέα Γαλλικά βαρέλια, εμφιαλώνεται ως έχει (naked), χωρίς καμία επεξεργασία και φιλτράρισμα. Πρόκειται για ένα συλλεκτικό κρασί που ενδεχομένως αναδεικνύει το μεγαλείο αυτής της σπουδαίας ποικιλίας και κυκλοφορεί μόνο σε περιορισμένες και αριθμημένες φιάλες magnum.

 Whole Bunch

Μια νέα διεθνής τάση είναι να γίνεται  ζύμωση με ολόκληρα τα τσαμπιά (whole bunch) χωρίς δηλαδή να ξεχωρίζουν τα κοτσάνια, σε μια τεχνική που συζητείται πολύ. Το Syrah 2016, οίνος ξηρός ερυθρός, ΠΓΕ Πιερίας, μονοποικιλιακό Syrah από το κτήμα Κitrvs Winery, στην Πύδνα της Πιερίας, εκπροσωπεί την τεχνική αυτή καθώς και την τάση τα ερυθρά να πωματίζονται με βιδωτό καπάκι (Stelvin) και όχι με φελλό.

Tα παραλειπόμενα των ΒορΟινών

Το κτήμα οι Δυό φίλοι, από τα Σιάτιστα Λοζάνης , στην γευσιγνωσία χαιρετίστηκαν ως οινοποιοί που υιοθέτησαν και ανάπτυξαν την ποικιλία  Gewurztraminer,  και ως νέοι παραγωγοί μιας νέας περιοχής με παράδοση.  ‘Ομως το κρασί τους που λατρέψαμε ήταν το Μοσχόμαυρο τους, όπου μ’ αυτό επιβεβαιώθηκε η τάση,  της αξιοποίηση νέων τοπικών ποικιλιών.

To γεγονός των ΒορΟινών

Γεγονός των ΒορΟινών 2018 ήταν η παρουσίαση του βιβλίου της Κυρίας του Ελληνικού Κρασιού, της κυρίας Σταυρούλας Κουράκου-Δραγώνα: “Ξινόμαυρο, η οινάμπελος της Κεντροδυτικής Μακεδονίας”.

Η ζωή και το έργο της Σταυρούλας Κουράκου – Δραγώνα δύσκολα θα μπορούσε να χωρέσει μέσα σε λίγες λέξεις. Μπήκε στο Πανεπιστήμιο, στο Χημικό Τμήμα στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Σχεδόν και εργάστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας στο Ινστιτούτο Οίνου. Η πρώτη γυναίκα με δίπλωμα οινολόγου στην Ευρώπη. Εξελέγη παμψηφεί πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου. Υπερασπίσθηκε και κατοχύρωσε 27 Ελληνικές ονομασίες προελεύσεως (ΠΟΠ)  με πρόσφατες  αυτή του Vinsanto, και της Μαλβαζίας, καθώς και την ελληνική καταχύρωσης  του ούζου.  Για το έργο της έχει παρασημοφορηθεί στην Γαλλία, στην Ισπανία και στην Ιταλία.

Στο βιβλιογραφικό έργο της κυρίας Σταυρούλας Κουράκου συμπεριλαμβάνονται 13 βιβλία εκ των οποίων το σπουδαιότερο είναι το “Άμπελος και οίνος στον αρχαίο ελληνικό κόσμο”, μια πολυτελής έκδοση 278 σελίδων, όπου περιγράφεται η κουλτούρα των αρχαίων Ελλήνων σχετικά με το κρασί, αλλά και η σημαντική επίδραση που είχαν οι αρχαίοι Έλληνες στη μεταγενέστερη ανάπτυξη της οινικής κουλτούρας.

Το βιβλίο της, 228 σελίδων, «Το Ξινόμαυρο. Η οινάμπελος της Κεντροδυτικής Μακεδονίας», πανόδετο, με πλούσια εικονογράφηση, αφορά στα κύρια κέντρα καλλιέργειας του Ξινόμαυρου: Νάουσα, Αμύνταιο, Γουμένισσα, Βελβεντό και Ραψάνη, με αναφορές στην ιστορία τους και στην πολιτισμική κληρονομιά της σύγχρονης οινοπαραγωγής της Κεντροδυτικής Μακεδονίας. Συγκίνηση προκάλεσαν η ομιλία της, μια φωνή στιβαρή και όλο δύναμη ζωής, και   μια φωτογραφία του βιβλίου της όπου εμφανίζεται στον τρύγο της δεκαετίας του 1970, ο μικρός Στέλιος Μπουτάρης, σημερινός πρόεδρος της Ένωσης “Οίνοι Βορείου Ελλάδος” που στεκόταν δίπλα της!

The post Μακεδονικός αμπελώνας: Ταξίδι στον κόσμο των κρασιών appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Σάββατο πρωί 3 του Φλεβαρη του 2018 μια όμορφη παρέα από λάτρεις της Μακεδονίτικης γαστρονομίας (Γιώργος Παλησίδης – σύμβουλος επισιτιστικών επιχειρήσεων, Νάσος Κοκκώνας – κρεοπώλης, αλλαντοποιός, Μανώλης Γαβαλάς – εκτροφέας τρούφας, Γιώργος Θεοδωρακέλης – εκτροφέας πέστροφας)  κάναμε μια όμορφη εκδρομή στη λίμνη Κερκίνη. Προορισμός να κάνουμε ένα συνοικέσιο της τρούφας του Μανώλη με τα αλλαντικά του Νάσου και τις πέστροφες του Γιώργου. Προξενητής ο δαιμόνιος  Γιώργος Παλησίδης και μάρτυρας κι αφηγητής η αφεντιά μου.

Φτάσαμε πρωί με ομίχλη στη λίμνη,  έναν από τους σπουδαιότερους υγροτόπους και οικοτουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας. Όπως μάθαμε παρ’ όλο που η λίμνη είναι τεχvητή,  θεωρείται ως έvας από τoυς 10 Υγρότoπoυς Διεθvoύς Σημασίας της Ελλάδας ( Υγρότoπoι Ramsar) και  δημιoυργήθηκε τo 1932 με τηv κατασκευή εvός φράγματoς στov πoταμό Στρυμόvα κovτά στo χωριό Λιθότoπoς και τηv κατασκευή αvαχωμάτωv στα αvατoλικά και δυτικά.

Σκoπός της δημιoυργίας της λίμvης ήταv η αvάσχεση και συγκράτηση τωv πλημμυρικώv παρoχώv τoυ Στρυμόvα, η συγκράτηση τωv φερτώv υλώv και η άρδευση της πεδιάδας τωv Σερρώv.  Η λίμνη μετράει 80 χρόνιας ύπαρξης κι αποτελεί ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα επιτυχημένης ανθρώπινης παρέμβασης στη φύση.

Παράδεισος για τους φίλους του  birdwatching, την άνοιξη συγκεντρώνει πάνω από 300 είδη πουλιών με πρωταγωνιστές την νανόχηνα, βαλτόπαπια, κορμοράνους, αργυροπελεκάνους, πελαργούς, λευκοτσικνιάδες, αργυροτσικνιάδες κλπ. Οι πλάβες, οι χαρακτηριστικές βάρκες, φέρουν σε άμεση επαφή τους επισκέπτες με την ήρεμη συνήθως και αβαθή λίμνη  και τα πουλιά που κουρνιάζουν στις όχθες της, ανάμεσα στους καλαμιώνες.

Ο γύρος της λίμνης, που ανάλογα την εποχή η έκτασή της κυμαίνεται από τα 8.000 έως τα 4.000 εκτάρια,  μπορεί να γίνει με άλογα μέσα από τα χωράφια και τα λιβάδια δίπλα στη λίμνη, με ποδηλασία με mountain bikes, με πεζοπορία και με ειδικά 4×4 τζιπ.

Ο Οικοπεριηγητής του Γιάννη Ρέκλου ή αναλυτικότερα το”Περιηγητικό Οικολογικό Κέντρο Κερκίνης -Μπέλλες” είναι μια ολοκληρωμένη ιδιωτική πρωτοβουλία ανάπτυξης της οικολογικής συνείδησης μέσα από δραστηριότητες, διαμονή και φιλοξενία στο οικολογικό πάρκο στη λίμνη Κερκίνης.

Το ξενοδοχείο του μπορεί να φιλοξενήσει 70 άτομα, σχολεία, συλλόγους, ιδιώτες, σε δύο ξενοδοχεία στο χωριό Κερκίνη όπου κυριαρχούν το γούστο, η πέτρα και το ξύλο ως υλικά κατασκευής, πολλή γνώση -που οργανώνεται σε προγραμματα επίσκέψεων στα αξιοθέτα της περιοχής- και πολλή φυσική και ανθρώπινη ζεστασιά.

Στη λίμvη Κερκίνης βρίσκεται o μεγαλύτερoς αριθμός βoυβαλιώv στηv Ελλάδα, τα οποία είvαι ζώα πρoσαρμoσμέvα vα ζoυv σε υγρότoπoυς. Πετύχαμε κοπάδια βουβαλιών – τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα – που διασχίζουν αργά τα χωράφια με κατεύθυνση τα ήρεμα νερά της λίμνης. Οι νεροβούβαλοι φαίνεται ότι βρίσκονται στην Ελλάδα εδώ και 2.500 χρόνια, όταν ο Ξέρξης μετέφερε τις προμήθειες του στρατού του διαβαίνοντας τον ποταμό Στρυμόνα. Έσωσαν τους ντόπιους στις δύσκολες περιόδους της φτώχειας και πέρασαν στην αφάνεια τη δεκαετία του 1960.

Μέχρι δεκαετία του ’50 υπήρχαν στην Ελλάδα  περί τα 75.000 ζώα, όχι κυρίως για το κρέας τους και το γάλα τους αλλά γιατί αποτελούσαν την κινητήριο δύναμη της γεωργίας, γιατί  σε βουβάλια ζεύαν οι γεωργοί τ’ αλέτρια για να οργώσουν τα χωράφια. Η εισαγωγή των τρακτέρ και των παραγωγικών ολλανδικών αγελάδων περιόρισαν τον αριθμό τους το 1992 σε μόλις 600 ζώα.  Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 οι εναπομείναντες πληθυσμοί εντάχθηκαν σ’ ένα πρόγραμμα διατήρησης ως σπάνια φυλή αγροτικών ζώων που κινδυνεύει με εξαφάνιση κι από τότε ο πληθυσμός τους άρχισε να ανακάμπτει.  Σήμερα, οι 2000 νεροβούβαλοι ξαναζωντάνεψαν την περιοχή της Λίμνης Κερκίνης, που αναπτύχθηκε ως μια περιοχή υψήλου περιηγητικού ενδιαφέροντος με πολλά αξιοθέατα, ξενώνες, ταβέρνες, εκτροφείς βουβαλιών και τυποποιητές βουβαλίσιου κρέατος και φυσικά έναν  σπουδαίο γαστρονομικό προορισμό.

Τα βουβάλια, άγνωστα στο ευρύ κοινό, ξεχωρίζουν για τη νοστιμιά και τη θρεπτική αξία του κρέατος, που αποτελεί πλούσια πηγή σιδήρου, φωσφόρου και βιταμίνης Α. Από τους σπουδαιότερους τυποποητές κρέατος είναι το Χασαπάκι, ο Μπόρας κι η φάρμα Κερκίνης.

Ο Νάσος Κοκκώνας, δεύτερης γενιά κρεοπώλης, από τη Ροδόπολη Σερρών, εδώ και εννέα χρόνια έχει δημιουργήσει μια εξαιρετική σειρά τυποποιημένων προϊόντων σε συσκευασία vacuum. Οικογενειακή επιχείρηση από το 1976, στη Ροδόπολη Κερκίνης έχει καταξιωθεί τόσα χρόνια, στη συνείδηση της τοπικής κοινωνίας και αγοράς. Προϊόντα του, εκτός των άλλων, είναι τα λουκάνικα από βουβαλίσιο κρέας, ενώ πρωταγωνιστής είναι ο βουβαλίσιος καβουρμάς, με γεύση πραγματικά μπουκιά και συχώριο, το χοιρινό καπνιστό ριγανάτο, και τα χοιρινά λουκάνικα όλα φτιαγμένα με μεράκι και γνώση.

Αυτή τη φορά έγινε ο πειραματισμός στα βουβαλίσια λουκάνικα εκτός του κλασικού μείγματος να συμπεριληφθεί και τρούφα, φερμένη από τα Γρεβενά από έναν σπουδαίο τρουφοπαραγωγό, τον Μανώλη Γαβαλά, που έχει κάνει μια υποδειγματική μονάδα 50 στρεμμάτων όπου καλλιεργεί βελανιδιές και γύρω από αυτές αναπτύσσονται οι τρούφες.

Το κλασικό χαρμάνι που αναμειγνύεται με το βουβαλίσιο κρέας ήταν αλάτι, ρίγανη, μπούκοβο, σκόρδο κοκκινοπίπερο, μπαχάρι, λίγο κύμινο και μάραθο. Τα περισσότερα απ΄αυτά είναι συλλεγμένα από τον ίδιο και είναι εγγυημέμενης ποιότητας.

Τα λουκάνικα είτε τα χοιρινά είτε τα βουβαλίσια περνιόνται σε φυσικά χοιρινά έντερα και η επεξεργασία γίνεται από τον ίδιο τον Νάσσο στο προσεγμένο εργαστήρι του, δίπλα στο κρεοπωλείο.

Δοκιμάσαμε τα λουκάνικα τα συμβατικά και ήταν εξαίρετα και παρ’ ότι ένιωθες τις γεύσεις από τα μυρουδικά, υπήρχε μια εξαίρετη ισορροπία στη γεύση που έβγαινε πολύ διακριτική και καθόλου βαριά. Το πάντρεμα με την τρούφα ήταν ικανοποιητικό, αλλά προφανώς θέλει πολλή δουλειά – είναι προφανές – για να επιτευχθεί η σωστή αναλογία. Το πρώτο βήμα είχε γίνει και γιορτάσθηκε δεόντως.

Το ταξίδι μετά τη λίμνη Κερκίνη και τη Ροδόπολη συνεχίστηκε προς τα Άνω Πορόια. Φωλιασμένα στις πλαγιές του όρους Μπέλες (φυσικό σύνορο ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία) βρίσκονται τα και χτισμένα αμφιθεατρικά μέσα στα πελώρια πλατάνια, θεωρούνται από τα πιο γραφικά χωριά της Ελλάδας, καθώς απολαμβάνουν τη θέα στη λίμνη Κερκίνη, που απλώνεται στα πόδια τους.

Το 1980 ο Δημήτρης Θεοδωρακέλης, αποφάσισε να επιστρέψει μαζί με την οικογένειά του από τη Γερμανία στις πατρογονικές του εστίες και να ασχοληθεί με την πεστροφοκαλλιέργεια. Καταλληλότερος τόπος από τα Άνω Πορόια με τα γάργαρα νερά δεν υπήρχε. Το εγχείρημα δύσκολο, καθώς δεν υπήρχε προηγούμενη εμπειρία. Πρωτοπόρος σε όλη του τη ζωή καταφέρνει να λειτουργήσει τη μονάδα το 1981.

Στην αρχή δεν υπήρχε ρεύμα και ο πατεντιάρης Δημήτρης έφτιαξε έναν δικό του υδροηλεκτικό σταθμό με έναν νερόμυλο ιδιοκατασκευή, κι αυτά όλα μιά εποχή που κανείς ιδιώτης δεν ασχολείτο με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, κι ούτε καν θεσμικό πλαίσιο υπήρχε!

“Η μικρή οικογενειακή μονάδα πεστροφοκαλλιέργειας καλύπτει τις ανάγκες της ταβέρνας μας – που φτάχτηκε λίγο αργότερα – και είναι χτισμένη σε δύο επίπεδα με τσιμεντένιες δεξαμενές διαφορετικών διαστάσεων ανάλογα με τα στάδια ανάπτυξης των ψαριών. Δυο δεξαμενές καθίζησης βοηθούν στη κατακράτηση φερτών υλικών καθώς το νερό προέρχεται από ανοιχτό ρυάκι που κατεβαίνει από τις πηγές του Μπέλες, διανύοντας μια δαιδαλώδη διαδρομή αρκετών χιλιομέτρων, έτσι εμπλουτίζεται με οξυγόνο και θρεπτικά στοιχεία και καθίσταται ιδανικό για την εκτροφή της πέστροφας”, μας λέει ο Γιώργος δίπλα στο τζάκι και κάτω από τη φωτογραφία του συγχωρεμένου πατέρα του.

“Ο χρόνος που χρειάζεται στο ιχθυοτροφείο μας για να φτάσει η πέστροφα τα 300γρ είναι περίπου 16 μήνες και βασική συνισταμένη είναι η θερμοκρασία του νερού που κυμαίνεται από 1 βαθμό το χειμώνα έως 17 το καλοκαίρι. Αποτελεί κοινό τόπο ότι τα ψάρια κάνουν καλό στην υγεία μας. Όμως φαίνεται να αγνοούμε το πραγματικό μέγεθος της ωφέλειας καθώς αρνούμαστε να τα εντάξουμε στο εβδομαδιαίο διαιτολόγιό μας (στη μεσογειακή διατροφή προτείνονται προς κατανάλωση 2-3 φορές την εβδομάδα)”.

Το μενού της ταβέρνας Πέστροφες στα Άνω Πορόια, είναι πλούσιο, πέστροφες της ώρας, καπνιστές, κρέατα βουβαλίσια και χοιρινά, κι ένα τοπίο μαγικό μέσα στο πλατανοδάσος και τα κελαριστά νερά.

To εγχείρημά μας, να παντρέψουμε την τρούφα με την πέστροφα και τα βοδινά αλλαντικά, έπιασε τόπο, αφού εκτός των γαστρονομικών πειραμάτων,  γνωρίσαμε τόσο δημιουργικούς και καλοσυνάτους  ανθρώπους σε τόσο παραμυθένια τοπία.

The post Γαστρονομική εμπειρία στη λίμνη Κερκίνη appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Η Τσικνοπέμπτη, η γιορτή της Ορθοδοξίας στη μέση του Τριωδίου, η μέρα όπου καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες κρέατος, είναι μια ευκαιρία στην Πάτρα, να τσικνίσει, να γιορτάσει  και να προετοιμαστεί για το σημαντικότερο Καρναβαλι της χώρας. Και φυσικά να ντερλικώσει ο κόσμος και να πάρει της απαραίτητες πρωτεϊνές για την υποδοχή της μεγάλης νηστείας της Σαρακοστής.

Η δημιουργία του Πατρινού Καρναβαλιού οφείλεται σε πρόσμειξη διάφορων πολιτιστικών στοιχείων, των πατροπαράδοτων αποκριάτικων εθίμων,  επιρροών από τη Δυτική Ευρώπη και ιδίως την Ιταλία και τα γειτονικά Επτάνησα και των  καινοτομιών  που προέκυψαν στη διάρκεια καρναβαλικών εορτασμών στην Πάτρα.

Αν ρίξουμε μιά ματιά στην ιστορία θα δούμε ότι οι σύγχρονες ρίζες του Πατρινού Καρναβαλιού τοποθετούνται στις αρχές του 19ου αιώνα. Οι περισσότερες απόψεις συγκλίνουν στο ότι αφετηρία του Πατρινού Καρναβαλιού υπήρξε ο πρώτος αποκριάτικος χορός μετά την απελευθέρωση, που δόθηκε το 1829 στην οικία του εμπόρου Μωρέττη. Όμως ρόλο στην δημιουργία του Πατρινού Καρναβαλιού, είχαν και οι γαλλικές δυνάμεις του στρατηγού Μαιζώνος  οι οποίες στάθμευαν στην πόλη μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1828.

Θεωρείται δηλαδή ότι οι Γάλλοι μετέφεραν τα αποκριάτικα έθιμα της πατρίδας τους και τον καρναβαλικό τρόπο διασκέδασης τον οποίο προσέλαβαν οι ντόπιοι. Καθοριστική συνεισφορά στην εξέλιξη του θεσμού θεωρείται πως είχαν οι Επτανήσιοι, οι οποίοι συνέρρευσαν στην Πάτρα μετά την ένωση των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα το 1864. Πιστεύεται ότι με το κέφι τους, την ευρηματική τους διάθεση και τη ζωντάνια τους οι νησιώτες έδωσαν άλλο χρώμα στις αποκριάτικες διασκεδάσεις στην Πάτρα, που γίνονταν σε ταβέρνες και καφενεία.

Επιπλέον, η ίδια η θέση της πόλης με την αυξανόμενη κίνηση του λιμανιού της και τις συχνές επαφές με τη Δύση και ιδίως με την Ιταλία, με τα περίφημα καρναβάλια της όπως αυτό της Βενετίας συνέβαλαν στη διαμόρφωση του καρναβαλιού ώστε ακόμα και σήμερα να διαθέτει αρκετά βενετσιάνικά χαρακτηριστικά.

Κεντρικό ρόλο στις καρναβαλικές εκδηλώσεις της Πάτρας εξακολουθεί να έχει από το ξεκίνημά του μέχρι και σήμερα το Θέατρο Απόλλων – οικοδομήθηκε το 1872 από προσφορές πλουσίων σταφιδοεμπόρων – όπου φιλοξενεί αποκριάτικους χορούς.

Η Τσικνοπέμπτη στην Πάτρα έχει ιδιαίτερο χρώμα εξαιτίας και της επιρροής του καρναβαλιού. Όμως επίκεντρο των εκδηλώσεων αποτελεί η Άνω Πόλη, η παλιά συνοικία Τάσι και κυρίως η οδός Γερμανού και οι δρόμοι γύρω από αυτή. Λαϊκά και καρναβαλικά δρώμενα, μουσικές κομπανίες συμπληρώνουν τη βραδιά της άφθονης κατανάλωσης ψητού κρέατος και οινοποσίας. Κι αν δεις από μακριά την πόλη θα νομίσεις ότι ένα νέφος ομίχλης την έχει σκεπάσει, κι όλα αυτά από τους καπνούς των εκατοντάδων  ψησταριών που έχουν στήσει οι Πατρινοί για να φάνε τα χιλιάδες χοιρινά σουβλάκια τους και να γλεντοκοπήσουν.

Άλλοτε εκείνες της ημέρες πριν την Αποκριά στην Πάτρα αναβίωνε μια χαρακτηριστική παράδοση, “ο γάμος της Γιαννούλας της κουλουρούς”. Η Γιαννούλα ήταν υπαρκτό πρόσωπο, επρόκειτο για μια φτωχή γυναίκα της Άνω Πόλης που έζησε στην περίοδο πριν τονΒ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κύρια δραστηριότητά της ήταν η πώληση κουλουριών που της εξασφάλιζε τα προς το ζην. Ορισμένοι Πατρινοί εκμεταλλευόμενοι την αφέλειά της και το ευφάνταστο του χαρακτήρα της, της έταζαν πως θα την παντρέψουν με τον πρόεδρο της Αμερικής Ουίλσον.  Η σχετική φάρσα περιλάμβανε άφιξη του Ουίλσον με πλοίο στο λιμάνι και άνοδό του στην Άνω πόλη όπου θα τελούνταν και ο γάμος με τη Γιαννούλα. Η εύπιστη κουλουρού υποδεχόταν τον Ιούλσο όπως τον πρόφερε η ίδια, και που φρόντιζαν πάντα να τον ντύνουν με φράκο και ημίψηλο, και το πλήθος των συγκεντρωμένων για το γάμο να διασκεδάζει με την ψυχή του.

Από τότε η καζούρα των καρναβαλιστών στο υπαρκτό πρόσωπο της Γιαννούλας, έγινε αστικός μύθος  και δρώμενο και κάθε χρόνο μια ομάδα αναλαμβάνει την διαχείριση του. Στην παράπανω φωτογραφία εικονίζεται το γαμήλιο jeep που θα παραλάβει το 2018 την Γιαννούλα την Κουλουρού για να την οδηγήσει, στα χέρια του φετεινού υποψήφιου της άνδρα που αυτή την φορά είναι αμερικανός Στρατηγός.

Κι ενώ το γλέντι και το φαγοπότι  συνεχιζόνταν στην πόλη της Πάτρας, στους δρόμους και στα μαγαζιά, και φυσικά δεν με άφησε ασυγκίνητο -δεν το κρύβω άλλωστε, το πόσο ευάλωτος είμαι- δεν αμέλησα  να κάνω  και την προγραμματισμένη επίσκεψη στους δυό γαστρονομικούς πρεσβευτές της Πάτρας, το οινοποιείο Παρπαρούση  και το κτήμα της Αχάια Κλάους (φυσικά είχα την προνοητικότητα να τους επισκεφθώ πριν ξεκινήσει το κέφι στην πόλη).

Η γνωριμία μου με την οικογένεια Παρπαρούση, είναι ένα μονάκριβο δώρο. Σπουδαία κρασιά, σπάνιοι Άνθρωποι κι ένα Ανθρώπινο περιβάλλον. Με άλφα κεφαλαίο. Η σοφία και οι γνώσεις του Θανάση Παρπαρούση, οι φρεσκάδα ιδεών των θυγατέρων του, Δήμητρας και Εριφύλης, δημιουργούν ιδανικές προϋποθέσεις για γόνιμες συζητήσεις και απολαυστικές γευσιγνωσίες!

Στην Πάτρα βρίσκεται η Achaia Clauss, η πρώτη ελληνική Οινοποιία (1861), το πιο επισκέψιμο οινοποιείο της Ελλάδας, και σίγουρα ένα διεθνές σημείο αναφοράς, ένας προσφιλής προορισμός για τους λάτρεις της ιστορίας του κρασιού και του Οινοτουρισμού. Πρόκειται για το οινοποιείο που ιδρύθηκε από τον Βαυαρό Γουσταύο Κλάους και δραστηριοποιείται αδιάκοπα από το 1861 μέχρι σήμερα.

Πολύς κόσμος κατά μόνας ή σε group επισκέπτεται τις ιστορικές εγκαταστάσεις, περιηγείται από έμπειρες ξεναγούς, ενώ αρκετοί φωτογραφίζονται μπροστά σ’ ένα υπερμεγεθή πίνακα ζωγραφικής, εμπνευσμένο από μια φωτογραφία του 1880 όπου φαίνεται ο Clauss μετά της συζύγου του και του προσωπικού του κτήματος.

O Clauss και η γυναίκα του, -του βαστά σφικτά το χέρι- στο κέντρο, πιο δίπλα ο μουσικός με το κανονάκι, συνεργάτες με ευρωπαϊκές στολές και  φυσικά εργάτες και εργάτριες του κτήματος. Ορθόδοξοι, Καθολικοί (Ιταλοί και Μαλτέζοι) και Προτενστάντες (Γερμανοί) συνιστούσαν μια αγαπημένη κοινωνία στο κτήμα της Achaia Clauss.

The post Τσικνοπέμπτη στην Πάτρα appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Στην HORECA 2018, στο Περίπτερο του Ξενοδοχειακού Επιμελητήριου Ελλάδος, η Κάλυμνος παρουσίασε το Ελληνικό Πρωινό του τόπου της. Ήταν η επανάληψη της μεγαλειώδους παρουσίασης του Ελληνικού Πρωινού της Καλύμνου που είχε γίνει στον Άγιο Σάββα στο νησί, τον περασμένο Οκτώβρη. 

Και φυσικά της εντυπώσεις τις κλέψαν οι γυριστές όπως παρουσιάστηκαν από τις δυό νοικοκυρές-μαγείρισσες  την κυρα-Μαρία και την κυρά-Νομική.

^{Oι γυριστές, υριστές ή κουλουράτες είναι το γλυκό που συνηθίζουν οι νοικοκυρές της Καλύμνου για να μοιραστούν τις χαρές τους και τις λύπες τους. Μοιράζονται και προσφέρονται σε γάμους, πανήγυρια, αλλά και για το συχώριο των πεθαμένων.} 

^{Τα υλικά της φτώχιας: κατ’ αρχήν, αλεύρι, μαγιά, ξύσμα και χυμός πορτοκαλιού, αλάτι και από εκεί πέρα αν σου περισσεύουν, ζάχαρη, μαστίχα, ούζο και τηγάνισμα στο ελαιόλαδο.}

^{Και φυσικά περεχυμένες με το περίφημο μέλι της Καλύμνου και ενίοτε πασπαλισμένες με κανέλα ή με τρίμμα από αμύγδαλα.}

The post Οι (γ)υριστές της Καλύμνου κέρδισαν τις εντυπώσεις στην HORECA 2018 appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Με μεγάλη επιτυχία παρουσιάστηκε το Ελληνικό Πρωινό της Ίου στην έκθεση HORECA 2018. Επικεφαλής της ομάδας της Ίου ήταν η Άντζελα Φάκου, πρόεδρος τουριστικής επιτροπής Δήμου Ίου και η Δέσποινα Δεναξά υπεύθυνη του τοπικού του νησιού.

Η κυρία Δέσποινα Δεναξά, του ξενοδοχείου Λιοστάσι, οργανωτής του Ελληνικού Πρωινού Ίου επί το έργον, προετοιμάζει τον μπουφέ.

Καρπουζόπιτες, κολοκυθόπιτες, μελιτίνια, μπάρες δημητριακών, τυροπιτάκια, κούρλια ήταν οι πρωταγωνιστές του ελληνικού πρωινού της Ίου.

Τυράκια από τα δυο τυροκομεία του νησιού, το Νιώτικο (Δ. Ζακχαίος) και το Διασέλι (Δ. Χάρος), με πρωταγωνιστές φυσικά το σκοτύρι, τις γραβιέρες και τις μυζήθρες.

Τα αρτοσκευάσματα για τα βουτήματα των ροφημάτων.

Ηδύποτα όπως οινόμελο και φυσικά ρακί (Τσικουδιά) για να φτιαχτεί το κέφι.

Μπαλάκια με ξινοτύρι και σκοτύρι πασπαλισμένα με σουσάμι και περεχυμένα με μαρμελάδα τομάτα.

Ξεροτήγανα με μαρμελάδα τομάτα!

Μπάρες δημητριακών με χοντρόμελο νιώτικο.

Μπάρες δημητριακών, μυζηθρόπιτα, μελιτίνι.

Καλασούνες με χόρτα (κουρλιά) με ζάχαρη και κανέλα.

Μια βεντάλια από πίτες με βάση την κολοκύθα και αριστερά μια σαλάτα με βάση το στάρι.

Παξιμάδια με καρπόσχοινο, μια γευστικότατη ιδέα.

Xαρουπόψωμο .

The post Το Ελληνικό Πρωινό της Ίου στην HORECA 2018 appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Το Ελληνικό Πρωινό του Πόρου, κατήλθε σύσσωμο στην έκθεση HORECA 2018. H αποστολή με επικεφαλής τον πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου Δημήτρη Συξέρη, περιελάμβανε μαγείρους, σεφ, παραγωγούς, ζαχαροπλάστες, αλλαντοποιούς και πολλούς εκπροσώπους  και προϊόντα του Πόρου, της Τροιζηνίας, Μεθάνων και Τραχειάς. 

Τοπικά λικέρ και κρασιά -με ρετσίνα- χυμοί από την εταιρεία “Λεμονοδάσος” του Δημήτρη Βλάχου μαζί με μια βεντάλια τοπικών γλυκών κουταλιού.

Εκτός των παραδοσιακών εδεσμάτων που δοκιμάσαμε, και ιδιαίτερα των αμυγδαλωτών του Πόρου, μας κέρδισαν τα σοκολατάκια φέτας με μαντζουράνα της Σωτηρίας Αρώνη, από το ζαχαροπλαστείο Βεσσαλά.

Οι παραδοσιακές δίπλες με μέλι, ξύσμα λεμονιού και καρύδι.

Σαλάτα εσπεριδοειδών (πορτοκάλι, μανταρίνι, γκρέιπφρουτ, χοντρόφλουδο λεμόνι) και αλόης Μεθάνων.

Αμυγδαλωτά Πόρου από το παραδοσιακό Ζαχαροπλαστείο Δάγκλη και τοπικά γλυκά κουταλιού (από  Πόρο, Τροιζηνία και Μέθανα)

Κέικ λεμονιού με γλάσο από λεμόνι, πορτοκαλόπιτα και  γκόγκλιες  (μεθενίτικες δίπλες).

Λεμόνια από το Λεμονοδάσος, αρωματισμένο  με λεμόνο ανθότυρο πάνω σε δίπλες Πόρου και γαλετάκι Μεθάνων

Ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Πόρου, Δημήτρης Συξέρης μαζί την μαγείρισσα Κατερίνα Σακελλίου, τον αντιπρόεδρο του Συλλογού Παντελή Κουνέλη, τον Ποριώτη σεφ Νίκο Κουρούπη-Αγάλου, την μαγείρισσα Χρύσα Τζανετοπούλου και τον Αλεξ. Παπαδόπουλο παρουσιάζουν τα επι μέρους εδέσματα.

H εικονιζόμενη Κατερίνα Σακελλίου, συντόνισε την ομάδα των μαγείρων που προετοίμασαν το ελληνικό πρωινό.  Σε καθημερινή βάση όμως στον Πόρο, έχει μιά μοναδική σχολή μαγειρικής που την επισκέπτονται δεκάδες gourmet foodies και μαθητεύουν κοντά της στο ξενοδοχείο Οdyssey στο Ασκέλι.

Η Κατερίνα μας προετοίμασε χορτόπιτες με σπιτικό φύλλο και με χόρτα που μάζεψε στον άγρο πίσω από το σπίτι της: Καυκαλήθρες, μυρώνια, λάπατα, αγριοσπάνακο, τσουκνίδες.

Αρτοσκευάσματα από τον φούρνο Αγγελόπουλου στην Καλλονή: κριτσίνια ολικής αλέσεως, τυριού και καρότου, παξιμαδάκια κανέλας, κουλουράκια λεμονιού και χωριάτικο ψωμί.

Γλυκός επίλογος με πορτοκαλόπιτα με λεμονοπορτοκάλια από το το Λεμονοδάσος!

The post To Eλληνικό Πρωινό του Πόρου στην HORECA 2018 appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ο Βασίλης Παπικινός κι η Ειρήνη Ψαθά παρουσιάζουν το Ελληνικό Πρωινό της Μήλου στο περίπτερο του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Το πλήθος των προϊόντων, η ποικιλία των εδεσμάτων και η οργάνωση της παρουσίασης κέρδισαν τις εντυπώσεις των επισκεπτών του περιπτέρου.

Η ομάδα delicious Milos a trip to taste έκανε παλι το θαύμα της!

To βαρύ πυροβολικό της Μήλου, οι ζύμες: oι λαδένιες, τα ντακάκια, τα σχιζάκια, οι πλακόπιτες,τα πιταράκια.

Οι λαδένιες είναι η μοναδική αυθεντική ελληνική πίτσα. Ζύμη με μπόλικο λάδι, κρεμμύδια, τομάτα και κάπαρη. Συναντάται μόνο στη Μήλο και την Κίμωλο.

Κολοκυθόπιτα με μπόλικο σουσάμι σε αρχοντική πιατέλα!

Ο Βασίλης Παπικινός, από τον Αλευρόμυλο και η Αθηνά και  Είρηνη Ψαθά, από την ταβερνα  Ω! Χαμός οι πρωταγωνιστές του Ελληνικού Πρωινού της Μήλου.

Τρεις ομελέτες μηλέικες: Koλοκύθια με αυγά, μανούρα με αυγά και στραπατσάδα

Τυράκια μηλέικα, μυζήθρα, μανούρα, σκοτύρι και ξερά τυριά και στο βάθος λυχναράκια καμωμένα με μυζήθρα και μέλι.

Οι κάμερες δεν χορταίνουν να απαθανατίζουν τα μηλέικα καλούδια.

Τα αμυγδαλωτά της Μήλου, οι πλακόπιτες, τα πιταράκια και τα ανεβατά κουλούρια.

Οι τηγανητές πλακόπιτες της Μήλου (ονομασία προερχόμενη από το σχήμα της πίτας)

Μανουρένια και κρεατένια, ζύμες που η γεύση τους εμπλουτίζεται από τυρί μανούρας και κομματιών κρέατος.

Τα μηλέικα ντακάκια.

Η απόλυτη αφαίρεση της μηλέικης γαστρονομίας κι oι στοιχειώδεις πρώτες ύλες: ελίτσες, κάπαρη, κρίταμο και μπελτές! 

Η κατασκευή του «ντεκότο»,  με  αβγό χτυπημένο με ζάχαρη, από την Ειρήνη Ψαθά.

The post Το Ελληνικό Πρωινό της Μήλου εντυπωσιάζει στην HORECA 2018 appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Το Ελληνικό Πρωινό της Πρέβεζας παρουσιάστηκε στην έκθεση HORECA 2018 στο περίπτερο του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος παρουσία της Νέας Ένωσης Ξενοδόχων Πρέβεζας και της Λέσχης Αρχιμαγείρων Ελλάδας/Παράρτημα Πρέβεζας.

Την ευθύνη της παρουσίασης είχε ο Τάσος Τόλης, επίτιμος Πρόεδρος της Λέσχης Αρχιμαγείρων Ελλάδος, ο Θανάσης Βρεττός από το τοπικό παράρτημα της Λέσχης Αρχιμαγείρων και ο πρόεδρος της Νέας Ένωσης Ξενοδόχων Πρέβεζας, Πολύκαρπος Χαλκίδης,

οι οποίοι υπογράμμισαν την σημασία της καθιέρωσης ελληνικού πρωινού στα ξενοδοχεία της περιοχής, ενώ παρευρέθησαν και μίλησαν ο Αντιπρόεδρος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος, Κώστας Κωνής, που συνοδευόταν από τον Πρόεδρο της Αδελφότητας Ρωμιάς Πρέβεζας, Χριστόφορο Ευθυμίου.

Ενδιαφέρον είχε η παρουσίαση του δίσκου με τα εδέσματα του Ελληνικού Πρωινού που σερβίρονται ως room-service.

Μετά τα προκαταρτικά του Ελληνικού Πρωινού – ροφήματα, αρτοσκευάσματα, μέλια, λάδια, ελιές και τυροκομικά -, περάσαμε στην καρδιά της ηπειρώτικης γαστρονομίας, τις πίτες.

Οι λαχανόπιτες -λάχανα εννοούμε τα άγρια χόρτα της φύσης- και οι ζυμαρόπιτες έχουν τον πρώτο λόγο.

Ο αείμνηστος ερευνητής της Ηπειρώτικης κουζίνας Αλέξανδρος Γιώτης είχε καταγράψει γύρω στις 170 Ηπειρώτικες πίτες.

Πρωταγωνίστριες πίτες η μπλατσάρα ή πατσάρα ή μπατσίνα, κλασικά με αλεύρι από καλαμπόκι.

Ανάμειξη μελιού και κρασιού στην προετοιμασία πανσέτας και χοιρινών ψαχνών!

Τα Ηπειρώτικα λουκάνικα ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα εδέσματα της παρουσίασης.

Και φυσικά δεν θα τελείωνε η γευστική δοκιμή παρά με τα κλαρίνα και με τον παραδοσιακό χορό.

Κατά την ομιλία του στην εκδήλωση για την Πρέβεζα, ο Γιώργος Πίττας μιλώντας εκ μέρους του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδας αναφέρθηκε στη στρατηγική σύνδεση του πρωτογενούς τομέα με τον τουρισμό μέσω της συγκεκριμένης δράσης, και μάλιστα στον σχεδιασμό της που υλοποιήθηκε  πριν από οκτώ χρόνια, μεσούσης της κρίσης, και εν μέσω γενικής απαισιοδοξίας και ηττοπάθειας, το Ελληνικό πρωινό ξεκίνησε με δειλά αρχικά και πιο σίγουρα στη συνέχεια βήματα.

«Η αυτοπεποίθηση των παραγωγών, η προώθηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, η αύξηση της επισκεψιμότητας σε διάφορες περιοχές της χώρας είναι στοιχεία που πρέπει να συνεκτιμηθούν στη συνεισφορά του προγράμματος «Ελληνικό Πρωινό», τόνισε ο κ. Πίττας.

Όσον αφορά το Ελληνικό Πρωινό της Πρέβεζας βασίστηκε σε τοπικές γεύσεις κύρια, και τα μοναδικά τοπικά προϊόντα για την παρασκευή του πρωινού των ξενοδοχείων (μέλι, τυροκομικά, φρούτα, αλλαντικά, γιαούρτι, ελιές, πάστα ελιάς, ελαιόλαδο, πίτες, βούτυρα, γαλακτοκομικά, γλυκά κ.ά.) και ιδιαίτερα τις ηπειρώτικες πίτες, αλλά και τα παρασκευάσματα ψαριών και οστρακοειδών του Αμβρακικού, που εντυπωσίασαν το κοινό.

The post To Eλληνικό Πρωινό της Πρέβεζας στην HORECA 2018 appeared first on Greek Gastronomy Guide.

H Πάρος είναι γνωστή σε μας τους Αθηναίους – αλλά και σ’ όλους τους Έλληνες και τους αλλοδαπούς επισκέπτες- ως ένας τουριστικός προορισμός με καταπληκτικές θάλασσες, όμορφα χωριά και φυσικά με έντονη διασκέδαση. Λίγη γνώση έχουν όμως οι επισκέπτες της, για τον παραγωγικό της πρωτογενή τομέα και την γαστρονομία της. Εκτεταμένοι αμπελώνες δημιουργούν ΠΟΠ εντυπωσιακά κρασιά, σημαντική κτηνοτροφία τροφοδοτεί το τυροκομείο του Συνεταιρισμού που παράγει σπουδαία τυριά , φούρνοι-ζαχαροπλάστες φτιάχνουν  εξαίρετα ψωμιά, αρτοσκευάσματα και γλυκά, μελισσοκόμοι παράγουν ξεχωριστά μέλια και άλλοι παραγωγοί δημιουργούν τοπικά λάδια, μαρμελάδες και βότανα αξιοποιώντας τοπικές καλλιέργειες, ενώ  άλλοι καλλιεργητές παράγουν νωπά φρούτα και ζαρζαβατικά (συμβατικά και βιολογικά) με πρωταγωνιστή τον Αρσένη Λουκή.  

Όλα αυτά τα χαρήκαμε στην λεπτομερέστατη παρουσίαση του Ελληνικού Πρωινού της Πάρου στην HORECA 2018 από την Μαρίνα Βασιλειάδη Γιαννακού, που με ιδιαίτερη γραφυρότητα παρουσίασε τα καλούδια του νησιού. Την προετοιμασία και το στήσιμο του Παριανού Ελληνικού Πρωινού στην έκθεση έκανε με τόση αυταπάρνηση -όπως και το καλοκαίρι στην Πάρο- η Άννα Πολυκανδριώτη με την ομάδα της και όλα αυτά με την ευγενή προσφορά προϊόντων απ’ όλους τους παραγωγούς του νησιού.

Ο Συνεταιρισμός Πάρου, με την νέα γενιά τυροκόμων του, μας παρουσίασε την γκάμα των τυριών του (γραβιέρες, κρασοτύρια, λαδοτύρια, κεφαλοτύρια κλπ).

Φούρνοι και ιδιώτες μας παρουσίασαν τις πίτες, τα τυρόψωμα και τα λιόψωμα του νησιού.

Δεν έλειψαν τα μυζηθροπιτάκια -το χαρακτηριστικό έδεσμα της Πάρου- που συνηθίζονται σ΄όλες τις Κυκλάδες με άλλες ονομασίες, όπως τσιμπητά, μελιτίνια κλπ, με το όμορφο σχήμα του ανθού από ζύμη και την μυζήθρα με το μέλι ως περιεχόμενο.

Το σχήμα τους είναι πανέμορφο και ίσως είναι το πλέον ιδιαίτερο έδεσμα του νησιού!

Χαρήκαμε τα παστέλια, τα κουλουράκια, τους ζαχαρομπακλαβάδες, τις μελένιες, τα σαραγλιά.

Υ.Γ Επειδή έχω σχέσεις με την Πάρο πάνω από 40 χρόνια, θέλω να βγάλω και τον καημό μου, και να βγάλω την αλήθεια μου. Γιατί “πατριωτικόν είναι το αληθές”!

Σπάνια νησί με τόσο παραγωγικό πλούτο έχει επιδείξει τόση αδιαφορία για την ανάπτυξη της γαστρονομίας του. Και ενώ φυσικά υπάρχουν οι επαγγελματίες που σε επίπεδο ατομικό (παραγωγοί, εστιατόρια, ταβέρνες) κάνουν ότι μπορούν για να ανεβάσουν το επίπεδό τους και να προσφέρουν ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες, η Πάρος είναι ουραγός στο παιγνίδι που παίζεται στην γαστρονομία των Κυκλάδων, όπου πρωταγωνιστούν συλλογικότητες όπως τα Tinos Food paths στην Τήνο, τα delicious Milos a trip to taste από την Μήλο, τα  Syros Greating στην Σύρο και τόσες ακόμη πρωτοβουλιές, το έτος Γαστρονομίας στη Σαντορίνη, η ομάδα του Ρουσουνέλου με τη λέσχη Γαστρονομίας στην Μύκονο, ακόμα και από νησάκια όπως η Αμοργός, η Σίφνος, η Άνδρος που παίρνουν πρωτοβουλίες αξιέπαινες.

Και από την άλλη, όταν βλέπει κανείς τις αντιπροσωπείες των νησιών που ήλθαν να υποστηρίξουν το Ελληνικό τους Πρωινό να περιλαμβάνουν εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης (μέχρι και δημάρχους), εκπροσώπους πολιτιστικών επιτροπών ή συλλόγων, εκπροσώπους των Ξενοδοχειακών Ενώσεων και των Εμπορικών Συλλόγων και απ’ την άλλη αναλογιστεί ποιοί τίμησαν το Ελληνικό Πρωινό της Πάρου στην Έκθεση, λογικό είναι να βγάλει τα συμπεράσματά του (παρευρέθησαν, προς τιμή τους, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Κυκλάδων Γιάννης Ρούσσος και ο διευθυντής της Aegean Cuisine  Aλέξης Τσιάντης). 

Η Πάρος ( θεσμοί – επαγγελματιές -κοινωνία των πολιτών) πρέπει να αντιληφθούν τη σημασία της Γαστρονομίας (με την ευρεία έννοια μιας αλυσσίδας: Τόπος-Τοπίο-Πρωτογενής τομέας-Μεταποίηση-Γαστρονομία-Τουρισμός) και να την δουν ως έναν παράγοντα διαμόρφωσης της πολιτιστικής και τουριστικής τους ταυτότητας, αλλά και ως έναν σημαντικό συντελεστή οικονομικής ανάπτυξης. Υπάρχει ακόμα χρόνος, αρκεί να υπάρξει η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας.

The post Το Ελληνικό Πρωινό της Πάρου στην HORECA 2018 appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Την Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου – παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου – είχα τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσω, στο πλαίσιο του μαθήματος Αγροτικός Τουρισμός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τις σκέψεις μου για τις Γαστρονομικές Κοινότητες.

Η ευγενική πρόσκληση προήλθε από την καθηγήτρια Όλγα Ιακωβίδου, που διδάσκει Αγροτική Κοινωνιολογία και Αγροτικό Τουρισμό στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Η Όλγα Ιακωβίδου έπειτα από τριάντα χρόνια στα έδρανα, νιώθει μεγάλη χαρά που πολλά κινούνται γύρω από τον αγροτουρισμό, αλλά και για τη στροφή των φοιτητών προς εναλλακτικές μορφές επαγγελματικής αποκατάστασης, είτε δημιουργώντας δικές τους αγροτουριστικές μονάδες είτε σχεδιάζοντας επιχειρηματικά προγράμματα για άλλους.

Στην παρουσίαση παραβρέθηκαν, εκτός της οικοδέσποινας καθηγήτριας, η Γιώτα Σεργάκη ( επίκουρη Καθηγήτρια) με ειδίκευση στον Αγροτικό Συνεργατισμό, η Ελένη Δημητριάδου (εργαστηριακό διδακτικό προσωπικό), η Ζωή Χατσέρα και η Βιβή Καζάνα (ειδικό τεχνικό εργαστηριακό προσωπικό), ο Γιώργος Παλισίδης σεφ και καθηγητής Τ.Ε.Ι,  καθώς και 4ετεις φοιτητές του Τμήματος Γεωπονίας, που έχουν επιλέξει την ειδίκευση της Αγροτικής Οικονομίας  μαζί με φοιτητές από άλλες ειδικεύσεις.

Σ’ όλους αυτούς τους θαρραλέους και θαρραλέες που αψήφισαν την καταρρακτώδη βροχή και τις ιδιαίτερες συνθήκες στο Α.Π.Θ. -παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου-, αναπτύχθηκε ο προβληματισμός για την αλυσσίδα Τόπος – Τοπίο – Καλλιέργειες – Μεταποίηση – Γαστρονομία – Πολιτισμός – Τουρισμός και καταδείχτηκε πως αποτελεί ένα πρότυπο ανάπτυξης που μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε τόπο.

Με θέμα “Γαστρονομικές κοινότητες: H ανάπτυξη στο πιάτο σας” ξετυλίχθηκαν σκέψεις και προτάσεις για την ανάπτυξη του Γαστρονομικού Τουρισμού σ’ όλες της περιοχές της Ελλάδας. Εθίγησαν θέματα όπως η διαμόρφωση της ταυτότητας ενός τόπου μέσα από τα ιδιαίτερα τοπικά αγροτικά προϊόντα και τις τοπικές συνταγές καθώς και η σχέση του Τουρισμού με την Γαστρονομία.

Και βέβαια εξηγήθηκε πως θα πρέπει να καταγραφούν όλα τα προφανή, αλλά  και τα “απόκρυφα” γαστρονομικά χαρακτηριστικά κάθε τόπου και το κυριότερο επισημάνθηκε ο τρόπος με τον οποίον θα βρεθούν κοντά όλοι οι συντελεστές, οι επαγγελματίες που πιστεύουν στην ποιότητα, την εντοπιότητα και την συνεργατικότητα δημιουργώντας τις γαστρονομικές κοινότητες.  

Η συνάντηση βάστηξε πάνω από μιάμιση ώρα και φωτίστηκαν πολλές πτυχές των επιπέδων που μπορούν να συνεργαστούν κάτω από το σχήμα του γαστρονομικού προορισμού.

Τη συζήτηση συνόψισε η καθηγήτρια Όλγα Ιακωβίδου:

“Σε κάθε ειδική μορφή τουρισμού και κυρίως στον αγροτικό τουρισμό, η γαστρονομία μιας περιοχής  μπορεί να καθορίσει την εμπειρία των επισκεπτών της. Μια εμπειρία που θα ενσωματώνει τοπικές ιδιαιτερότητες. Θα συνοδεύεται από τοπικές γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, σχέσεις. Που θα θυμίζει την επίσκεψη στη συγκεκριμένη περιοχή. Γι’ αυτό και η διάλεξη του Γιώργου στους φοιτητές , με την έμφαση που έδωσε στις γαστρονομικές κοινότητες, ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει για τη γαστρονομία”.

Είναι φυσικό ότι ψήλωσα από την ικανοποίηση, και από το ενδιαφέρον και την ζεστασιά με την οποία  υποδέχτηκαν τις σκέψεις μου δασκάλοι και φοιτητές! Και φυσικά πιστεύω ότι τα – διαρκούς αξίας – συνθήματα του Πολυτεχνείου: ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εμπλουτίστηκαν χθες, μέρα μεσημέρι, στην Θεσσαλονίκη, με κάποιες νέες αξίες, όπως της αγάπης για τον τόπο, της έμφασης  για τη σπουδαιότητα της γνώσης και την κουλτούρα της συνεργατικής δημιουργίας.

Μια συγκινητική εμπειρία…

Γιώργος Πίττας

The post Οι γαστρονομικές κοινότητες στο Αριστοτέλειο appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ήσαν όλοι τους εκεί και ήσαν υπέροχοι.

Την Κυριακή 19 Νοεµβρίου 2017, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, παρουσιάστηκαν περισσότερα από 120 σπουδαία κόκκινα Ελληνικά κρασιά από 30 οινοποιεία. Ήταν μια εκδήλωση που διοργάνωσε ο  ιστότοπος γαστρονοµίας και ευζωίας FΝL και η εταιρεία οινικής επικοινωνίας Vinetum. 

Οι κορυφαίοι Έλληνες παραγωγοί ερυθρών οίνων, με οδηγό το κρασί-ναυαρχίδα τους, και το εξειδικευμένο προσωπικό τους,  βρισκόνταν εκεί, ενημέρωναν, δίναν πληροφορίες, απαντούσαν σε ερωτήματα και απορίες. Παράλληλα παρείχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουμε μερικά από τα καλύτερα κόκκινα κρασιά της εγχώριας αγοράς, πληρώνοντάς τα τελικά στο κόστος τους, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι εάν αυτή η γευσιγνωσία γινόταν σε wine bar το κόστος θα ήταν πολλαπλάσιο και χωρίς την υποστήριξη από τους ίδιους τους οινοποιούς.

Το κόστος της επίσκεψης τσουχτερό μεν (40€) – η συμμετοχή του επισκέπτη στο κόστος κατανάλωσης δειγμάτων είναι, πράγματι, κάτι καινούριο για την Ελλάδα – αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσες να απολαύσεις τόσα κρασιά, με τέτοια εξυπηρέτηση και ενημέρωση!

Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από κάποια stands που μάς εντυπωσίασαν. Παραθέτουμε τα οινοποιεία, τα κρασιά που δοκιμάσαμε αλλά και τις τιμές λιανικής των κρασιών.

Οι τιμές, εφ’ όσον επιλέγησαν τα καλύτερα κρασιά, είναι πάνω από 20 ευρώ, μερικές φτάνουν και στις 100 ευρώ. Κι αυτό είναι μια κατάκτηση των Ελλήνων οινοποιών, που μετά από τόσες επενδύσεις, ανάπτυξη αμπελώνων, στρατηγικές ποιότητας και την ανάδειξη κυρίως τοπικών ποικιλιών, κατόρθωσαν να φτιάξουν ποιοτικά κρασιά και να κερδίσουν τις ελληνικές αγορές υψηλού επιπέδου, αλλά και τις ξένες αγορές.

Γιατί το σημαντικό δεν είναι -σχετικά με κάτι λαϊκίστικες απόψεις- ότι δεν μπορούν όλοι οι Έλληνες να πιούν τα κρασιά αυτά (άλλωστε ούτε όλοι οι Γάλλοι μπορούν να πιούν τα αντίστοιχα ποιοτικά γαλλικά, ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Ιταλοί). Το βασικό είναι ότι στις 1.100 οινοποιητικές μονάδες της χώρας, εργάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι που συντηρούν τους 100.000 αμπελουργούς της ελληνικής επικράτειας, και όσο πιο ποιοτικά κρασιά παράγονται, τόσο πιό εύκολες θα είναι οι εξαγωγές τους και φύσικα τόσο καλύτερες τιμές θα αποκομίζουν.

Καλό σας γευσιγνωστικό ταξίδι λοιπόν:

The post Τα κορυφαία κόκκινα Ελληνικά κρασιά appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Με σύνθημα Epiros the most award-winning feta in the world,  εταιρεία ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕΒΕ είχε και φέτος δυναμική παρουσία στην 34^η ANUGA της Γερμανίας, τη Νο1 εμπορική έκθεση τροφίμων στον κόσμο, παρουσιάζοντας μια ευρεία γκάμα προϊόντων που απευθύνονται στις αγορές του εξωτερικού.

Με αιχμή του δόρατος την Φέτα ΗΠΕΙΡΟΣ, που η γεύση της έχει ήδη κατακτήσει τους καταναλωτές σε πολλές ξένες αγορές και έχει λάβει σημαντικά βραβεία σε διεθνείς εκθέσεις και διαγωνισμούς,

το μοναδικό Ταλαγάνι, το παραδοσιακό τυρί σχάρας, σε δυο τύπους φυσικό και καπνιστό, όπως επίσης και συγκεκριμένα προϊόντα προσαρμοσμένα αποκλειστικά στις απαιτήσεις των καταναλωτών του εξωτερικού, όπως το Σαγανάκι από Κεφαλογραβιέρα ΠΟΠ και τη φέτα ΗΠΕΙΡΟΣ σε κύβους (έτοιμη για σαλάτες) σε νέα πρακτική και καινοτόμα συσκευασία.

Οι εξαγωγές αποτελούν στρατηγικό πυλώνα ανάπτυξης της ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕΒΕ, με τα προϊόντα της να βρίσκονται πλέον κυριολεκτικά στις 5 ηπείρους. Η στρατηγική της εταιρείας στο εξωτερικό συνδέεται άμεσα με τη γενικότερη προώθηση της Ελληνικής/μεσογειακής κουζίνας, με την εκπαίδευση του καταναλωτή στις δατροφικές και γευστικές αξίες των ελληνικών τυριών, αλλά και με τη γνωριμία τους με άλλα τυριά ΠΟΠ, εκτός της φέτας. Αξίζει μάλιστα   να σημειωθεί ότι η ΗΠΕΙΡΟΣ διαθέτει ήδη θυγατρικές στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ, προκειμένου να διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα τη δραστηριότητά της σε αυτές τις σημαντικές αγορές.

H ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕΒΕ είναι ένα από τα πιο σύγχρονα εργοστάσια παραγωγής τυροκομικών προϊόντων στην Ελλάδα και είναι μεγάλη μας τιμή που είναι ο θεματικός υποστηρικτής του greekgastronomyguide, στην κατηγορία του εθνικού προϊόντος της φέτας και βρίσκεται στον Αμμότοπο Άρτας, στην Ήπειρο όπου στις ιδιόκτητες υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις,  επεξεργάζεται ετησίως περίπου 27.000 τόνους αιγοπρόβειου γάλακτος.

Η παραγωγική δυνατότητα, οι τεχνικές, το πρωτοποριακό πνεύμα και οι συνεχείς επενδύσεις σε τεχνολογία, έρευνα και ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την εμπειρία και τη γνώση της παράδοσης, εγγυώνται την άριστη ποιότητα των προϊόντων της, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η «Φέτα Π.Ο.Π. ΗΠΕΙΡΟΣ», η «Φέτα Π.Ο.Π. ΗΠΕΙΡΟΣ με Λιγότερο Αλάτι», η «ΗΠΕΙΡΟΣ Μαλακή», το «ΗΠΕΙΡΟΣ Ελαφρύ», το «Γιδοτύρι ΗΠΕΙΡΟΣ», το «ΗΠΕΙΡΟΣ Οικογενειακό», η «Ζεμύθα ΗΠΕΙΡΟΣ», η «Γραβιέρα ΗΠΕΙΡΟΣ», η «Κεφαλογραβιέρα ΗΠΕΙΡΟΣ», το «Κεφαλοτύρι ΗΠΕΙΡΟΣ», το «Μανούρι ΗΠΕΙΡΟΣ», το «Ανθότυρο ΗΠΕΙΡΟΣ» και άλλα.

The post Δυναμική παρουσία της ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕΒΕ στην έκθεση ANUGA appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ο Δεκέμβρης είναι ο αγαπημένος μου μήνας γιατί μεταξύ των άλλων, μ’ αρέσει να κάνω απολογισμούς και προγραμματισμούς, κατά το ποιητικότερον  να διαχειρίζομαι τις μνήμες της χρονιάς και να αποτολμώ τα όνειρα της επόμενης. Γιατί ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας που μας προτρέπει να κοιτάμε πίσω και ταυτόχρονα  μπροστά. Και φυσικά –λόγω εορταστικού κλίματος- να έχουμε για αυτά, αλλά και για τη ζωή γενικότερα, μια ματιά πιο αγαπησιάρικη και γενναιόδωρη.

Τον αγαπημένο μου μήνα, στην αγαπημένη μου γωνιά σε πλήρη ανακατωσούρα στρώνομαι και γράφω. Για τις στιγμές ορόσημα της χρονιάς που πέρασε και έχουν αφήσει εκκρεμότητες για το μέλλον, αλλά και για τις σκέψεις μου για το 2018. Και τις  μοιράζομαι μαζί σας, γιατί ούτως ή αλλιώς  ήσασταν εν μέρει ή ολοσχερώς ενήμεροι καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς !

Ο απολογισμός του 2017   

Η χρονιά ξεκίνησε με  την εκδήλωση για τα πρώτα γενέθλια του Greek Gastronomy Guide (www.greekgastronomyguide.gr)  τη Δευτέρα στις 13 Φεβρουαρίου στην Αθηναϊδα. Τόσο οι  ομιλητές όπως η Μερόπη Παπαδοπούλου, διευθύντρια του Οινοχόου της Καθημερινής, ένα άτομο που τιμά την ελληνική Οινογαστρονομία, ο Γιώργος Σκούρας, πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου με μεγάλη εμπειρία στον αναπτυσσόμενο τομέα του Οινοτουρισμού, Αλέξανδρος Αγγελόπουλος, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Aldemar Resort, ο Γιάννης Μαντάλας, διευθύνων σύμβουλος της Mediterra-Mastihashop κι ο Αρίστος Δοξιάδης που με την ρηξικέλευθη σκέψη του εμπλουτίζει τον προβληματισμό της χώρας για μια άλλου τύπου ανάπτυξη και πολιτισμό, όσο και οι φίλοι που μας τίμησαν στην παρουσίαση-γιορτή, μας έδωσαν μεγάλη χαρά και πολύ κουράγιο για την συνέχεια.

Και φυσικά ξεκαθαρίσαμε τους στόχους της ιστοσελίδας μας:  “O Οδηγός της Ελληνικής Γαστρονομίας έχει σκοπό να αναδείξει τις αξίες και τα αγαθά του γαστρονομικού μας πολιτισμού. Τόποι και τοπία, ιστορία και παράδοση, δρώμενα και τελετουργίες, προϊόντα και άνθρωποι, αγορές και επιχειρηματικότητα, γεύσεις, συνταγές και τοπικές κουζίνες, καφενεία και ταβέρνες ξετυλίγονται μέσα από αυτή την ιστοσελίδα μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούν ένα ψηφιδωτό που αλλάζει το νόημα της γαστρονομίας και από μια απλή γαστριμαργική εμπειρία καθίσταται μια ενότητα ζωής.

Γιατί πίσω από όλες τις πτυχές του γαστρονομικού μας πολιτισμού κρύβονται τα δαιμόνια της χώρας μας και η ψυχή κάθε τόπου. Κι αυτά είναι που το GGG επιδιώκει να ανακαλύψει και να προβάλλει. Η ανάδειξη της Ελλάδας μέσα από την ματιά της γαστρονομίας!»

Ένα όνειρο χρόνων ήταν η επίσκεψη στο Σαν Σεμπαστιάν  τον Μάρτιο, όπου καλεσμένος από έναν Γερμανό φίλο που βρήκε στην πόλη αυτή τον παράδεισο της ζωής του, εκτός των σημαντικών εμπειριών που μου χάρισε, με έκανε να κατανοήσω πως μια μικρή πόλη έγινε ο πρωταθλητής της παγκόσμιας γαστρονομίας. Για το πως η Βασίλισσα Ισπανίας Ισαβέλα ΙΙ και αριστοκρατία της Μαδρίτης έφερε εδώ τους μαγείρους της και ώθησε τη γαστρονομία της πόλης. Μεγάλοι σεφ συγχρωτίστηκαν με τις ντόπιες μαγείρισσες-βοηθούς τους, γνώρισαν τα ντόπια υλικά και αυτές πάλι πήραν ιδέες και τις εφάρμοσαν στις κουζίνες των σπιτιών τους και έτσι έγινε η όσμωση των δύο γαστρονομικών κόσμων.

Η υπεροχή της βασκικής κουζίνας, στο Σαν Σεμπαστιάν έγκειται στα 17 αστέρια Michelin ( 3 τρίστερα, 2 δίστερα, 4 μονάστερα και υποψήφια άλλα 15) που έχει η πόλη, στα εκατοντάδες tapas bar που την καθιστούν πρωταθλήτρια στον κόσμο – αναλογούν τα περισσότερα αστέρια Michelin και Tapas bar (στα βασκικά λέγονται Tximista bar) ανά κάτοικο – στους διάσημους σεφ που ανανεώνουν την ισπανική παράδοση, τις σχολές γαστρονομίας, το δεύτερο στο πανεπιστήμιο Γαστρονομίας που υπάρχει στον κόσμο, Basque Culinary Centre, στις εκατό λέσχες γαστρονομίας,  αλλά  κυρίως στο γεγονός ότι η γαστρονομία, είναι επίκεντρο της ζωής της πόλης.

Τον Απρίλιο του 2017, για μια άλλη φορά συνεχίστηκε το θαύμα των Tinos food paths. Γεμάτοι προσμονή και περιέργεια καταφθάσαμε και φέτος στο νησί για να παρακολουθήσουμε τις εκδηλώσεις και τα δρώμενα της θαυμαστής αυτής ομάδας επαγγελματιών της Τήνου που εξέπληξαν τα περασμένα χρόνια το γαστρονομικό -και όχι μόνον- κόσμο της χώρας μας. Και φέτος καταμαγευτήκαμε και εντυπωσιαστήκαμε από τον πλούτο και την ευρηματικότητα των δράσεων. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα ποιά δύναμη δημιούργησε  όλα αυτά. Ποιά δύναμη ένωσε τα “παιδιά” των Tinos Food Paths και να συνεχίζουν να συνεργάζονται, να δημιουργούν και να μας ανοίγουν τα μάτια;  Τι ήταν αυτό που δημιούργησε όλη αυτήν κινητοποίηση, τη συμμετοχή, την εμπλοκή, την απελευθέρωση της φαντασίας, και κυρίως τη διάχυση ενός πνεύματος που αιχμαλωτίζει και συνεπαίρνει ακόμα και τους ψυχρούς παρατηρητές των εκδηλώσεων; Όσο και να επιχείρησα να ερμηνεύσω το θαύμα –κι  ενώ γνωρίζω καλά ότι  η ορθολογική σκέψη  σκοτώνει το θαύμα- δεν τα καταφέρα. Παρέμεινα ανήμπορος! Έμεινα απλώς στη διαπίστωση ότι τα Tinos Food paths  είναι το φωτεινό παράδειγμα της επανάστασης των συλλογικότητων! Και εμείς ταπεινοί μαθητές έκθαμβοι υποκλινόμαστε και μαθητεύουμε!

Kαλεσμένοι στην Μήλο τον Μάη από το  Delicious Milos-A trip to taste γνωρίσαμε τις γεύσεις και τα προϊόντα του νησιού. “Από τον Χάλακα στην Φυλακωπή, ένα τσικάλι δρόμος”. Ένα πλούσιο τετραήμερο πρόγραμμα, με επισκέψεις σε τυροκομεία, οινοποιεία, καφενεία, εστιατόρια, ταβερνάκια,  την παρουσίαση της Μηλέικης γαστρονομίας, του Ελληνικού Πρωινού της Μήλου, αλλά φτιάξιμο μαγιάτικων στεφανιών στην Φυλακωπή. Οι εντυπώσεις ενθουσιαστικές. Πολλή φροντίδα, αγάπη και μεράκι. Και βέβαια η ομορφιά του νησιού και των νέων ανθρώπων του, που μετά την Σαντορίνη, την  Τήνο, την Σύρο, την Σίφνο κτίζουν κι αυτοί, δειλά-δειλά την γαστρονομική τους κοινότητα.

Ο Δημήτρης Σφυρής αρχιτέκτων-μηχανικός και Δήμαρχος της Ερμιονίδας, προσκάλεσε τους επαγγελματίες της γαστρονομίας της περιοχής (εστιάτορες-αγρότες-παραγωγούς), εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας και δημοσιογράφους για να τους παρουσιάσει τα βήματα για την ανάδειξη της Ερμιονίδας σε Γαστρονομικό προορισμό. Σε μια όμορφη συγκέντρωση παρουσιάστηκε η καταγραφή του Χαρτοφυλακίου της Ερμιονίδας  (όπου συμπεριλαμβάνονται οι γαστρονομικές αξίες της περιοχής) με  τα 23 πρώτα καταγεγραμμένα θέματα, η μετάφρασή του σε ηλεκτρονική πληροφορία στην ιστοσελίδα greekgastronomyguide.gr, και η ιδιαίτερα πετυχημένη προβολή του  ως ενότητα στις μηχανές ανεύρεσης στο διαδίκτυο! Μια νεα υποψήφια γαστρονομική κοινότητα είναι στα σκαριά και ένας δυνάμει γαστρονομικός προορισμός έκανε τα πρώτα του βήματα!

Mια μεγάλη κοσμοσυρροή υποδέχτηκε την Ελληνική γαστρονομία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην εκδήλωση του Ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου: «Η Ελλάδα στο πιάτο!» Είχε προηγηθεί το πρωί η Συνέντευξη Τύπου όπου οι διοργανωτές: ο Ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου, η διευθύντρια του γραφείου ΕΟΤ Benelux Ελένη Σκαρβέλη και o σεφ Μάνος Μακρυγιαννάκης ιδιοκτήτης του εστιατορίου Philema, μαζί με τον  Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη μίλησαν για την σκοπιμότητα της συγκεκριμένης εκδήλωσης. Και το κλείσιμο της ομιλίας μου: “ Η γαστρονομία ενώνει. Τοπία, καλλιέργειες, προϊόντα, παραγωγοί, μεταποιητές, σεφ, τοπικές κουζίνες, τουρισμός μπορούν όλοι μαζί να αποτελέσουν τους κρίκους μιας αλυσίδας που μπορεί να φέρει ανάπτυξη σε κάθε περιοχή της χώρας. Το σημερινό μας παράδειγμα, όπου η εθελοντική δουλειά, οι επιχειρηματίες χορηγοί, η υποστήριξη από τις κρατικές υπηρεσίες, οι πολιτικές πρωτοβουλίες, ο καθένας με τις δυνάμεις του και τις δυνατότήτες του, αλλά σ’ ένα πνεύμα συνεργασίας, ιδιωτικός και δημόσιος τομέας, με μοναδικό κριτήριο τις αξίες της ποιότητας και της εντοπιότητας μπορούν να φέρουν τα ποθητά αποτελέσματα στην Ελλάδα της κρίσης και να απογειώσουν την Ελλάδα της Δημιουργίας”.

Η θεματική του γαστρονομικού φεστιβάλ Μελιτζάzz 2017, που πραγματοποιήθηκε στο Λεωνίδιο Αρκαδίας από 5 έως 9 Ιουλίου, ήταν αυτή τη χρονιά οι εικαστικές τέχνες και η συνομιλία τους με τον κινηματογράφ. Επίκεντρο του φεστιβάλ ήταν η πανελλήνια πρεμιέρα της πολυσυζητημένης ταινίας «Loving Vincent» και γιαυτό  το Μελιτζάzz 2017  ονομάστηκε «Loving Μελιτζάzz 2017», ενώ όλες οι παράλληλες εκδηλώσεις είχαν άξονα την ταινία. Γιατί ένιωθες σ’ όλη τη διάρκεια του έργου ότι κολυμπούσες μέσα στα έργα του Βαν Γκογκ, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, και ότι τα διάσημα πορτραίτα μετατράπηκαν σε κινηματογραφικούς χαρακτήρες  και τα περίφημα τοπία ζωντάνευαν μπροστά σου και σε παρέσερναν στην παραζάλη των χρωμάτων του τραγικού ζωγράφου. Η γαστρονομία και οι τέχνες πάνε χέρι-χέρι και αυτό το παρατηρήσαμε σε πολλές γαστρονομικές εκδηλώσεις της χρονιάς που μας πέρασε.

Τα Οινοξένεια – τοπία και γεύσεις της Αιγιάλειας είναι μια σειρά εκδηλώσεων που γίνονται στα τέλη του Αυγούστου στην Αιγιάλεια και κατόρθωσαν μέσα σε πέντε χρόνια, να εξελιχθούν  να αντρωθούν και να γίνουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πλήρεις γαστρονομικές δράσεις της χώρας. Οι  φετινές εκδηλώσεις ήταν πολλές και ποιοτικές, με διασπορά γεγονότων σε πολλές τοποθεσίες επί 2 εβδομάδες και κατόρθωσαν να καλύψουν πολλούς και διαφορετικούς τομείς δράσεων (γαστρονομικές βραδιές, θεατρικά δρώμενα, ομιλίες, εικαστικά, επισκέψεις σε οινοποιεία κλπ). Κύριο χαρακτηριστικό από διαχειριστικής πλευράς, ήταν ότι στις εκδηλώσεις ενεπλάκησαν, από επιτελικής πλευράς κυρίως ο Δήμος (ΔΗΚΕΠΑ), όσο και ιδιώτες, επαγγελματίες και εθελοντές,  με πρωτεργάτες το δίκτυο των οινοποιών της Αιγιάλειας, τους εκπροσώπους των κέντρων εστίασης, τους ερασιτεχνικούς θιάσους της πόλης κλπ. Μια σπάνια δημιουργική συνεργασία της Πολιτείας με την κοινωνία των πολιτών.   Μια εξαιρετική μαγιά για την συγκρότηση μιας γαστρονομικής κοινότητας.

Στο Καφε-Παντοπωλείο “ο Μάκης” στην Αρκεσίνη, στην Κάτω Μεριά της Αμοργού, την Παρασκευή 22 Σεπρεμβρίου 2017 , στο πλαίσιο των εκδηλώσεων των Authentic Big Blue 2017 και της Amorgos Gastronomy Week 2017, έγινε μια εκδήλωση που αφορούσε τα καφενεία της Αμοργού, υλικό που αντλήσαμε από την έκδοση ‘Τα καφενεία της Ελλάδας”. Η επιλογή του καφενείου του Μάκη έγινε αφ’ ενός γιατί κ. Μάκης είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία Αμοργιανός καφετζής και θέλαμε να τον τιμήσουμε για την πενηντάχρονη προσφορά του, αφ’ ετέρου γιατί η Κάτω Μεριά είναι γενικά η πιο εγκαταλελειμένη και λιγότερο τουριστική περιοχή της Αμοργού και γι αυτό χρειάζεται την βοήθεια μας. Στο προσωπό του κυρ-Μάκη βέβαια τιμούσαμε και όλα τα καφενεία του Αιγαίου. Το κύριο χαρακτηριστικό της εκδήλωσης ήταν συγκίνηση! Γιατί πρώτη φορά το καφενεδάκι είχε τόσο κόσμο και σέρβιρε τόσους καφέδες και τόσα υποβρύχια και κατά δεύτερο λόγο γιατί πρώτη φορά εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για το ταπεινό αυτό καφενεδάκι, που βαστά μισό περίπου αιώνα παρέα στην κοινότητα της Αρκεσίνης.

Το Ελληνικό Πρωινό Καλύμνου, το 41ο του προγράμματος, τον Οκτώβριο του 2017 επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη και συνάμα μεγάλη συγκίνηση στο Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας. Γιατί η εκδήλωση παρουσίασης του τοπικού προτύπου της Καλύμνου, είχε μια προσέλευση χωρίς προηγούμενο, καθώς συγκέντρωσε όχι μόνο όσους ασχολούνται με την γαστρονομία, αλλά όλην την κοινωνία του ακριτικού νησιού κι όλες τις αρχές της πόλης. Ήταν και για μένα συγκινητικό γιατί αποτέλεσε το κλείσιμο μιας 8χρονης δράσης ως επικεφαλής του Ελληνικού πρωινού, όσο διήρκεσε και η θητεία μου στο ΔΣ του ΞΕΕ.

Την Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου, είχα τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσω, στο πλαίσιο του μαθήματος Αγροτικός Τουρισμός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τις σκέψεις μου για τις Γαστρονομικές Κοινότητες. Η ευγενική πρόσκληση προήλθε από την καθηγήτρια Όλγα Ιακωβίδου. Η Όλγα Ιακωβίδου έπειτα από τριάντα χρόνια στα έδρανα, νιώθει μεγάλη χαρά που πολλά κινούνται γύρω από τον αγροτουρισμό, αλλά και για τη στροφή των φοιτητών προς εναλλακτικές μορφές επαγγελματικής αποκατάστασης, είτε δημιουργώντας δικές τους αγροτουριστικές μονάδες είτε σχεδιάζοντας επιχειρηματικά προγράμματα για άλλους. Τη συζήτηση συνόψισε η καθηγήτρια Όλγα Ιακωβίδου: “Σε κάθε ειδική μορφή τουρισμού και κυρίως στον αγροτικό τουρισμό, η γαστρονομία μιας περιοχής  μπορεί να καθορίσει την εμπειρία των επισκεπτών της. Μια εμπειρία που θα ενσωματώνει τοπικές ιδιαιτερότητες. Θα συνοδεύεται από τοπικές γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, σχέσεις. Που θα θυμίζει την επίσκεψη στη συγκεκριμένη περιοχή. Γι’ αυτό και η διάλεξη του Γιώργου στους φοιτητές , με την έμφαση που έδωσε στις γαστρονομικές κοινότητες, ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει για τη γαστρονομία”.

Τα όνειρα του 2018

Τα όνειρα της περασμένης χρονιά είχα την τύχη και την χαρά να τα δω να υλοποιούνται. Η γαστρονομία, ο χώρος που δραστηροποιούμαι έχει πάρει φωτιά και το ενδιαφέρον για αυτήν μέρα με την μέρα μεγαλώνει. Όπως συχνά σχολιάζω,  γύρω από την γαστρονομία κινούνται πολλά, άλλα σε επίπεδο ματαιοδοξίας και μόδας και άλλα σε επίπεδο αυτογνωσίας και ουσίας. Υπουργεία, περιφέρειες, τοπική αυτοδιοίκηση, δήμοι, τοπικά επιμελητήρια προσπαθούν, το καθένα με τα μέτρα του αλλά και με την αντίληψη που έχει για το θέμα να συμβάλλουν σύμφωνα με τις δυνάμεις τους.

Η δική μου αντίληψη εδώ και καιρό παραμένει ακλόνητη. Η γαστρονομία κατ’ αρχήν είναι τόπος, είναι τοπικός πολιτισμός, είναι οι τοπικές διατροφικές συνήθειες. Είναι το ήθος και το μέτρο των ντόπιων ανθρώπων. Για αυτό πιστεύω ότι οι γαστρονομικές κοινότητες, δηλαδή η συσπείρωση των τοπικών κοινωνιών, των πολιτών, των επαγγελματιών αλλά και των θεσμών της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων τοπικών φορέων γύρω από το γαστρονομικό τους δυναμικό, θα μπορέσει μέσω συνεργειών και αλληλοεπίδρασης, να δημιουργήσουν μικρούς αλλά δυναμικούς γαστρονομικούς προορισμούς που θα συνεισφέρουν στην συγκρότηση της πολιτιστικής ταυτότητας αλλά στην ανάπτυξη του τόπου τους. Αρκεί οι γαστρονομικές κοινότητες να είναι αυτόνομες και να εκφράζουν τις σκέψεις και τα οράματα των επαγγελματιών που στοιχίζονται γύρω από το τετράπτυχο: εντοπιότητα, ποιότητα, αυτοδέσμευση, συνεργατικότητα.   

Υ.Γ Για περισσότερα, λίγη υπομονή!

The post Δεκέμβρης, ο μήνας των απολογισμών και των ονείρων appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Οι πίτες αποτελούν ένα από τα πιo χαρακτηριστικά εδέσματα της ελληνικής παραδοσιακής μαγειρικής, κι αν είχαν νου και γνώση οι Έλληνες θα τις είχαν προωθήσει παγκόσμια όπως οι Ιταλοί τις δικές τους πίτσες!

Χρειάζονται απλά αλεύρι, νερό, αλάτι, κάποιο υλικό του τόπου για τη γέμιση κι ένα ταψί, για να φτιαχτεί σχετικά γρήγορα στο φούρνο ή τη φωτιά ένα νοστιμότατο έδεσμα που μπορεί να χορτάσει πολλά στόματα. Η γέμιση της πίτας διαφέρει από περιοχή σε περιοχή ανάλογα με τα τοπικά προϊόντα και τις διατροφικές συνήθειες του κάθε τόπου, με πιο συνηθισμένες τις τυρόπιτες, τις κρεατόπιτες, τις σπανακόπιτες, τις χορτόπιτες (με κάθε λογής άγρια χόρτα), τις λαχανόπιτες (με διάφορα λαχανικά συνδυασμένα πολλές φορές με τυριά ή και τραχανά) και πιο πολύπλοκες με γέμιση από κρέατα, αλλαντικά, ρύζι, τραχανά και διάφορα ζαρζαβατικά.

Η πλέον διαδεδομένη πίτα στην Ελλάδα είναι η τυρόπιτα – η ποικιλία των εκδοχών της είναι ανεξάντλητη – και φτιάχνεται κυρίως με φέτα ή άλλα λευκά τυριά, όπως ξινομυζήθρα, ανθότυρο, τουλουμοτύρι, μανούρι, αλλά και με πιο σκληρά τυριά, όπως κασέρι, κεφαλοτύρι και γραβιέρα.

Οι σύγχρονες πίτες δεν είναι παρά παραλλαγές της αρχαιότατης πίτας, η οποία στην αρχική της μορφή ήταν απλή και ψηνόταν πάνω σε καυτές πέτρες ή μέσα σε ζεστή χόβολη. Στην αρχαία Αθήνα, φημισμένες ήταν οι γλυκές και αλμυρές πίτες (πλακούντες), φτιαγμένες από μέλι, τυρί και λάδι, αλλά και διάφορα «νωγαλεύματα» (καρυκεύματα). Στην αρχή τις έφτιαχναν οι γυναίκες, αργότερα όμως η παραγωγή πέρασε στα χέρια επαγγελματιών πλακουντοποιών. Πολλές κλασικές πραγματείες είναι αφιερωμένες στο μυστικό της τέχνης τους. Ιδιαίτερα δημοφιλές ήταν επίσης ένα πιάτο που ονομαζόταν «μυτλωτός», μια πίτα με τυρί ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα. Οι Βυζαντινοί ονόμαζαν κι αυτοί τις διάφορες πίτες «πλακούντες», όπως οι Αρχαίοι, ή και «πίτες».

Οι πίτες, στην έκδοση “Οι θησαυροί της ελληνικής γαστρονομίας” του Γ. Πίττα

Η ελληνική λογοτεχνία είναι γεμάτη ενδιαφέρουσες περιγραφές για τις παραδοσιακές πίτες. Διαλέγουμε μία του Σκιαθίτη Αλέξανδρου Μωραϊτίνη από το διήγημα «Η ιστορία μιας τυρόπιτας»: «…Θα ανοίξω ένα φύλλο, θα ρίψω βούτυρο αρκετό, και τυρί με αυγά κτυπημένα και διάφορα μυριστικά και μπαχαρικά. Θα τυλίξω έπειτα όμορφα όμορφα το φύλλον ώστε να γίνει ένας ρουλές γεμιστός, και κατόπιν θα τον τυλίξω κουλούρα, και μέσα σ’ ένα ταψί θα την φουρνίσω. Θα είναι τυρόπιτα σκοπελίτικη…».

Στην Ελλάδα υπάρχουν πάμπολλα είδη πίτας (αρτύσιμες ή νηστίσιμες), που διαφοροποιούνται ανάλογα με το φύλλο (ένα χοντρό ή πολλά λεπτά), το σχήμα (στρογγυλές, τετράγωνες, σχήμα σπείρας), το μέγεθος (μεγάλες στην Ήπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία και μικρές στα νησιά του Αιγαίου), τη γεύση της γέμισης (αλμυρή ή γλυκιά) και τον τρόπο παρασκευής (ψήσιμο στο φούρνο, σε πυρωμένη πλάκα ή τηγάνισμα σε ελαιόλαδο).

Στο άρθρο οι πίτες απλώς παρουσιάζονται. Για περισσότερες λεπτομέριες και τις συνταγές ρίχτε μιά ματιά στα υποδεικνυόμενα links.

Κασιόπιτα (ή αλευρόπιτα) – Ήπειρος

Κάσιου στα βλάχικα είναι το τυρί, γι΄αυτό κι η πίτα λέγεται κασιόπιτα. Λέγεται και αλευρόπιτα ή της στιγμής ή κουσμέρι ή ζαρκόπιτα (=γυμνή, δηλαδή χωρίς φύλλο, από το ζαρκός που στα ηπειρώτικα σημαίνει γυμνός). Η πιο συνηθισμένη ηπειρώτικη πίτα, πεντανόστιμη και πανεύκολη να τη φτιάξεις (αν και το μυστικό – πως να την καλοψήσεις – κρύβεται στις λεπτομέρειες…) έχει μακραίωνη ιστορία, γίνεται με απλά υλικά και συνοψίζει τη επινόηση της μαγείρισας που θέλει να ταΐσει γρήγορα, εύγευστα και χορταστικά όλη την οικογένεια.

Εμείς τη δοκιμάσαμε σε πολλές εκδοχές και κάθε μια είχε την τσαχπινιά της. Εδώ  σας παρουσιάζουμε την κασιόπιτα, έτσι όπως μάς την έφτιαξε η Λίλα, ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη, στον ξενώνα Ανέμη, στα Κάτω Πεδινά.

Μπλατσαριά – Ήπειρος

Μπλατσαριά είναι μια από τις πιο γνωστές ηπειρώτικες πίτες, με βάση ένα μείγμα από άγρια χορταρικά της εποχής με φέτα, ανάμεσα σε δύο στρώματα από πλούσιο χυλό με βάση το καλαμποκάλευρο. Το μείγμα αυτό, με το ψήσιμο γίνεται μια απολαυστικά τραγανή κρούστα με χρυσαφένιο χρώμα, καθώς οι κόκκοι του καλαμποκάλευρου που πέφτει σκέτο πάνω στην πίτα χαρίζουν μιαν συγκλονιστική αντίθεση μαλακού-τραγανού σε κάθε μπουκιά.

Μακαρονόπιτα – Αίγιο

Έδεσμα της στιγμής και της ευκολίας η μακαρονόπιτα ήταν ανά πάσα στιγμή το φαγάκι των δύσκολων στιγμών, όταν δεν υπήρχε χρόνος και τροφή. Καθώς φαίνεται ήταν μία από τις καλές συνήθειες που άφησαν οι Ιταλοί στην Αχαΐα. Λίγα μακαρόνια, γάλα, αυγουλάκια και τυράκι, όλα σπιτικά και ο πειρασμός ήταν έτοιμος. Ο πλούτος της κουζίνα pauvera στο μεγαλείο της!

Στα χέρια των σύγχρονων σεφ η μακαρονόπιτα έγινε ένα πολύπλοκο έδεσμα που παραπέμπει στο παστίτσιο ή στο ογκρατέν με υλικά όπως το φύλλο σφολιάτας, τα ζαμπόνια, τις κρέμες γάλακτος, το μπέικον, τα γιαούρτια και άλλα υλικά.

Εντυπωσιάστηκα από την ευκολία παρασκευής της, αλλά και από την καθαρότητα της γεύσης των υλικών της και ευχαριστώ την κυρά Ελένη Κούγια Τσαγρή,  στην Παλιά Αγορά Αιγίου που τόλμησε να την  παρουσιάζει στο ταβερνάκι της, όταν της μοδός είναι τα πιο φιλόδοξα και πολύπλοκα εδέσματα.

Μπουγάτσα – Σέρρες, Θεσσαλονίκη

Είδος πίτας αλμυρής ή γλυκιάς, με καταγωγή από το Βυζάντιο, έφθασε από την Κωνσταντινούπολη στις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη και από εκεί έγινε μια περιζήτητη λιχουδιά που κατέκτησε όλη την Ελλάδα. Η μπουγάτσα είναι πίτα από φύλλο, με γέμιση συνήθως από κρέμα, τυρί, κιμά, σπανάκι, τυρί. Το όνομά της είναι τουρκικό (pogaça=ζύμη), αλλά η προέλευσή της παλαιότερη, βυζαντινή, από την Κωνσταντινούπολη. Ακόμα και μετά την Άλωση, η μπουγάτσα εξακολούθησε να παράγεται, σύμφωνα με μαρτυρία του 16ου και 17ου αιώνα. Ο ταξιδευτής Εβλιά Τσελεμπή αναφέρει ότι στην Κωνσταντινούπολη δύο φούρνοι παρασκεύαζαν «μπουγάτσα κουρού», κιγμαλί (με κιμά), πεϊνιρλί (με τυρί) και «σαντέ μπουγάτσα» (πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη).

Στην Ελλάδα, την έφεραν οι μικρασιάτες πρόσφυγες, πρώτα στη Βόρεια Ελλάδα και ειδικά στις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη. Στις δύο αυτές πόλεις η μπουγάτσα στέριωσε, έγινε δημοφιλής, αλλά, με τη σειρά της, τους το ανταπέδωσε με το παραπάνω, αφού κι εκείνες απέκτησαν φήμη απ’ αυτήν. Από εκεί η μπουγάτσα εξαπλώθηκε σε όλη την επικράτεια, και τις δεκατίες ’70-’80 ήταν από τα αγαπημένα εδέσματα των Ελλήνων –μαζί με την τυρόπιτα–, ως πρόχειρη τροφή και κολατσιό. Φωτογραφία από το μπουγατσάδικο του Φίλιππου Μπαντή στην Τούμπα.

Κοζούνι – Μάνη

To Κοζούνι είναι μιά ιδιαίτερη πίτα που φτιαχνόταν στους γάμους της Μάνης και προσφερόταν στους παρανύφους του ζευγαριού που συνήθως ήταν τα ξαδέλφια τους. Ετσι ονομάστηκε η πίτα κοζούνι (εκ του cousin=ξάδελφος). Η πίτα φτιαχνόταν από σπιτικό φύλλο και σαν περιεχόμενο είχε ξεψαχνισμένα ορτύκια, κρεμμυδάκι, ντομάτα, μυρωδικά και μπαχάρια. Η εικονιζόμενη φτιάχτηκε από την Μανιάτισσα σεφ του ξενοδοχείου Κυρίμαι, Σταυριανή Ζερβακάκου.

Το κυνήγι των ορτυκιών στη Μάνη αξιοποιούσε το θείο δώρο που έπεφτε κάθε χρόνο από τον Ουρανό στην Νότια Μάνη – και ιδιαίτερα στο Πόρτο Κάγιο (Porte des Cailles) που σημαίνει λιμάνι των ορτυκιών – και κινητοποιούσε μικρούς και μεγάλους που ανέξοδα, χωρίς όπλα και μπαρούτια, αλλά με μεγάλες απόχες και με έναν συντονισμό ομάδας μαζεύαν εκατοντάδες τη φορά και τα στέλναν ζωντανά στην Ευρώπη (από τον Γερολιμένα εξάγοντο βάση στοιχείων 100.000 το χρόνο) ενώ βαστούσαν ελάχιστα και τα παστώναν για τις ανάγκες τους.

Τραβηχτές πίτες – Μάνη

Η Μάνη, τόσο η Μεσσηνιακή όσο και η Λακωνική, δεν είναι πλούσιες στη χλωρίδα τους, άρα και στα προϊόντα τους. Λίγα ελαιόδεντρα και ίχνη από παλιές «πεζούλες», στενά ζωνάρια γης καμωμένα από τους ανθρώπους για να καλλιεργήσουν μια στάλα στάρι στα απότομα άγονα βουνά ώστε να έχουν το αλεύρι για να κάνουν το ψωμί τους.

Μ’ αυτά τα ελάχιστα υλικά και με τον αφρό του αλατιού από τα βράχια της παραλίας, φτιάχνονταν οι τραβηχτές πίτες της Μάνης, οι πίτες της απόλυτης ένδειας, αυτές που θρέψαν γενιές και γενιές.

Σήμερα, οι πίτες μπορούν να συνοδευτούν με μέλι και τριμμένο καρύδι, με πετιμέζι, με γραβιέρα και μέλι, με σύγκλινο και με ό,τι άλλο σκεφτεί κανείς. Στη φωτογραφία πίτες τραβηχτές στο Γεύσεις εν πλω της Μαρίας Παναγάκου, στον Κότρωνα.

Τα πιτάκια της Αμοργού

Τα ταπεινά τυροπιτάκια της Αμοργού τα γνώρισα χάρη στη Μόσχα Μενδρινού-Δεσποτίδου, μια βετεράνη μαγείρισσα.

Σε μια λεκάνη βάζουμε αλεύρι, και μέσα στην κοιλότητα, ρίχνουμε λάδι, ρακόμελο, αλάτι και χλιαρό νερό. Αφού πλάσουμε τη ζύμη την αφήνουμε να «ξεκουραστεί» καμιά ώρα. Παίρνουμε κομματάκια από τη ζύμη και με το χειροκίνητο μηχάνημα ή με τον ξύλινο πλάστη ανοίγουμε το φύλλο και το κόβουμε σε κομμάτια σχήματος τετράγωνου ή στρογγυλού. Για τα μεν τυροπιτάκια από τυριά χρησιμοποιούμε φέτα και κεφαλότυρι και για δε τα μυζηθροπιτάκια μυζήθρα, φέτα τριμμένη και κεφαλοτύρι. Και στις δύο περιπτώσεις δημιουργούνται μίγματα της αρεσκείας κάθε νοικοκυράς όπου συμμετέχει και η ξινομυζύθρα, το ανθότυρο αλλά και πρωτόγαλα όπως χρησιμοποίησε η κυρά Μόσχα για να γλυκάνει το μείγμα όπως και αυγά, πιπέρι, μοσχοκάρυδο τριμμένο, κανέλλα και φυσικά δυόσμο – “δεν γίνεται τίποτα χωρίς δυόσμο”.

Σφακιανή πίτα – Κρήτη

Η Κρήτη έχει μιά πληθώρα από πίτες . Με βάση το ζυμάρι, τα τυροκομικά -κυρίως τα μαλακά λευκά (μυζήθρες, ξινομυζήθρες, ανθότυρα, πηχτόγαλο)-, τα χόρτα της κρητικής γης (μάραθα κλπ) και τα μυρωδικά όπως δυόσμος, μαστίχα, κύμινο, δάφνη, κανέλα δημιουργούνται πίτες και πιτάκια διαφορετικών σχημάτων (τετράγωνοι κλειστοί φάκελοι, ανοικτοί φάκελοι, σχήμα λουλουδιού όπως τα τσιμπητά των Κυκλαδων, κλειστά μισοφέγγαρα). Η πιο δημοφιλής πίτα πάντως -μαζί με τα καλτσούνια– είναι η σφακιανή πίτα.

Η σφακιανή πίτα είναι γέννημα της Χώρας των Σφακίων και η φήμη της και η χρήση της έχει εξαπλωθεί σ’ όλη τη Κρήτη. Παραλλαγές της, η νεράτη μυζηθρόπιτα της νοτιο-ανατολικής Κρήτης και η αγνόπιτα στον Ψηλορείτη και στη Σητεία.

Κρεατόπιτα – Κεφαλονιά

Οι κρεατόπιτες της Ελλάδας είναι πολλές, μάλιστα σε πολλά μέρη τα παλιά τα χρόνια την Πρωτοχρονιά φτιάχναν κρεατόπιτες! Η πιο διάσημη όμως είναι η κρεατόπιτα της Κεφαλονιάς. Τα υλικά της:  αρνί κομμένο σε μπουκιές (κατά προτίμηση από μπούτι), χοιρινό κομμένο σε μπουκιές (κατά προτίμηση από σπάλα), ελαιόλαδο,  ξερά κρεμμύδια, σκελίδες σκόρδο, δυόσμος, μαϊντανός, πελτές ντομάτας, Ρομπόλα (λευκό ξηρό κρασί Κεφαλονιάς), ρύζι, αυγό, κεφαλοτύρι Κεφαλονιάς τριμμένο, αλάτι, πιπέρι.

Λαδόπιτα Σκύρου

Αν η αστακομακαρονάδα είναι το σήμα κατατεθέν της παραθαλάσσιας σκυριανής γαστρονομίας, η σκυριανή λαδόπιτα είναι το έδεσμα παντός τόπου, καιρού και εποχής της Σκύρου. Την προσφέρουν σε ξενοδοχεία στο πρωινό, σε καφενεία και ζαχαροπλαστεία, στα σπίτια και φυσικά στα εστιατόρια χειμώνα-καλοκαίρι. Ο τρόπος κατασκευής της περίφημης σκυριανής λαδόπιτας είναι ο ίδιος, με κάποιες μικρές παραλλαγές.

Λεπτές και τραγανές ή πιό ψωμομένες, συμπαγείς ή με μιά τρύπα στη μέση, λιγότερο ή περισσότερο αφράτες, οι σκυριανές λαδόπιτες συνοδεύονται με φρέκια μυζήθρα ή το ξινοτύρι -ένα μαλακό λευκό αιγοπρόβειο τυρί με ξυνούτσικη γεύση και γιαουρτένια υφή- στην αλμυρή εκδοχή, ενώ για την γλυκιά θα χρειαστεί η συνδρομή του μελιού ασμυριάς (φυτό με αγκάθια και κίτρινα λουλούδια) και θρούμπης ή του πετιμεζιού. Η σκυριανή λαδόπιτα είναι μιά από τις πιό απλές και αλλά τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικές γεύσεις των νησιών του Αιγαίου.

Τυρόπιτα Πάτμου

Απ’ όλες τις τυρόπιτες των νησιών του Αιγαίου, η τυρόπιτα της Πάτμου είναι από τις πιο νόστιμες και αναμφίβολα η πιο πληθωρική. Σε σχήμα τάρτας (ανοικτής πίτας) ή υπεργεθούς μυζηθρόπιτας έχει διστάσεις διαμέτρου τουλάχιστον 10 πόντων και πάχους 4 πόντων και περιέχει αναμεμειγμένα τριών ειδών τυριά. Η ζύμη φτιάχνεται με αλεύρι, βούτυρο, ελαιόλαδο, καφέ ζάχαρη, γάλα, μαγιά, ανθόνερο, αλάτι, πιπέρι και λίγη κανέλα ενώ η γέμιση περιέχει ισόποσες δόσεις φέτας, πατινιώτικης μυζήθρας και φρέσκου πατινιώτικου τυριού με πολλά ντόπια αυγά (αντιστοιχεί περίπου ενάμιση αυγό σε κάθε τυρόπιτα). Και φυσικά τις καλύτερες πατηνιώτικες τυρόπιτες θα τις βρείτε  στο ζαχαροπλαστείο του Χριστόδουλου.

Λαδένια κι άλλες πίτες της Φολεγάνδρου

Η Φολέγανδρος το μικρό αυτό νησί, ένας μεγάλος βράχος καταμεσής του Πελάγου, μπορεί παρ’ όλα αυτά, να υπερηφανευτεί ότι έχει ίσως την μεγαλύτερη ποικιλία από πίτες (καλασούνες στην τοπική διάλεκτο) στη νησιωτική Ελλάδα και μαλίστα με πανέμορφες ονομασίες. Ανάλογα με την γέμιση οι πίτες της Φολεγάνδρου λέγονται, λαδένιες, καρπουζένιες, χορτένιες, μελένιες, σουρωτένιες, κολοκυθένιες, κρεμμυδένιες.

Χορτένια: Tην βρίσκεις μόνο μέχρι την άνοιξη γιατί τότε υπάρχουν τα άγρια χόρτα του βουνου.

Κολοκυθένια: Η πίττα με την κόκκινη κολοκύθα.

Τυρόπιτα: Πολύ χαρακτηριστική είναι και η ανοιχτή στρογγυλή τυρόπιτα, σε μέγεθος όσο ένα πιατάκι του φρούτου.

Λαδένια: Eίναι ίδια με την συνονόματη πίτα της Κιμώλου και παρασκευάζεται με κρεμμύδι, ντομάτα και πολύ λάδι. (ανοικτή πίτα)

Η καρπουζένια ή αδιαγγουρένια είναι μια πίτα γλυκιά που παρασκευάζεται με τη σάρκα του καρπουζιού, μέλι και σουσάμι και ειδικότερα με την τοπική ποικιλία καρπουζιού η οποία λέγεται αδιάγγουρο (ανοικτή πίτα).

Επίλογος

Και μόνο αυτή η ελάχιστη περιήγηση δείχνει τον πλούτο και την ποικιλία από τις ελληνικές πίτες (ο αείμνηστος Αλέξανδρος Γιώτης είχε καταμετρήσει μόνο 170 στην Ήπειρο). Θα έρθει κάποια στιγμή που θα βγουν μπροστά, για να βοηθήσουν την ελληνική γαστρονομία, να βρει τη θέση που της αρμόζει.

The post O Γιώργος Πίττας παρουσιάζει τις 12 αγαπημένες του πίτες! appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Μόλις είχα αναρτήσει το άρθρο μου στο GGG με τις 12 αγαπημένες μου πίτες, όπου είχα καταθέσει τις σκέψεις μου για την ανικανότητα της ελληνικής κοινωνίας – και φυσικά της ελληνικής γαστρονομίας – να αξιοποιήσει τον τεράστιο πλούτο τους (όπως το surer brand name σουβλάκι, σε αντίθεση με αυτό που κάναν με τόση επιτυχία οι Ιταλοί με την δική τους πίτσα), και να που έπεσα τυχαία στο Hoocut.

Κάτι είχε πάρει το αυτί μου για το μεγάλο γεγονός -πάντα γνωρίζει η συμμορία των 5 να προκαλεί θόρυβο και ντόρο-  την προσπάθεια των πέντε παινευτών μαγείρων της Cookoovaya, δηλαδή του Περικλή Κοσκινά, του Νίκου Καραθάνου, του Κλεομένη Ζουρνατζή και των αδελφών Σπύρου και Βαγγέλη Λιάκου να μπούν στο χώρο του streetfood, παρουσιάζοντας τη δικιά τους εκδοχή για το σουβλάκι, αλλά γνώριζα ότι τα εγκαίνια θα γινόταν τη Δευτέρα 15-1-2018.

Κυριακάτικο πρωινό λοιπόν, καθώς περπατούσα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης -ακριβής διεύθυνση Αγίας Ειρήνης 9- σ’ ένα νεοκλασικό κτίριο του Μεσοπολέμου είδα μια κινητικότητα, και έπεσα μπροστά του. Γίνονταν οι τελευταίες δοκιμές και προσφέρονταν δωρεάν σουβλάκια – ο χαμός! –  για να ρονταριστεί ο μηχανισμός! Χώθηκα και γω μέσα. Υπέροχη η πρώτη αίσθηση. Ένας μεγαλειώδης χώρος, ψηλοτάβανος, με ωραίους χρωματισμούς, πάγκους μαρμάρινους, εξαερισμούς φίνους και όμορφους φωτισμούς!

Ώ ρε μάνα μου μεγαλεία, το σουβλάκι του κυρ-Μήτσου…! είπα μέσα μου. Το σουβλάκι του μαχαλά και  του παραπήγματος, το σουβλάκι της γειτονιάς, το σουβλάκι της παράγκας του Καραγκιόζη βρήκε το ανάκτορό του, το σεράι του Βεζύρη (αμερικάνικου design βέβαια)!

Εσωτερικά στην χώρο κυριαρχεί το εύρημα της αποδόμησης του σουβλακιού. Το σουβλάκι αποδομείται και σε πέντε διακεκριμένους χώρους ανοικτούς και θεατούς, εμφανίζονται οι πηγές των υλικών και η επεξεργασία τους. Στο βάθος από αριστερά ένας φούρνος όπου φτιάχνονται φρεσκοζυμωμένες πίτες, στη μέση ένα χασάπικο – με το χαρακτηριστικό του παλιό ξύλινο ψυγείο – όπου γίνεται η επεξεργασία των κρεάτων και δεξιά ένα μανάβικο με φρέσκα ζαρζαβατικά.

Πιο δίπλα μια τεράστια ψησταριά όπου ψήνονται τα λεπτά κομμάτια κρέατος και κατόπιν στον ξύλινο πάγκο τεμαχίζονται σε μικροσκοπικές μπουκίτσες. Στο κέντρο του χώρου το παρασκευαστήριο, όπου  σ’ έναν τεράστιο μαρμάρινο πάγκο τεσσάρων μέτρων γίνεται το γέμισμα και το  τύλιγμα των σουβλακιών. Εντύπωση εδώ μου έκαναν τα πανέμορφα εμαγιέ δοχεία όπου τοποθετούνται ο μαϊντανός, η τομάτα, το κρεμμύδι.

Από πλευράς εικόνας και θεάματος η παράσταση ήταν μεγαλειώδης! Σχετικά με το μενού τα πράγματα ήταν πιο απλά.  Το Hoocut – το όνομα ένας συνδυασμός-παιχνίδι από τις λέξεις hook=γάντζος (…χασάπικο) και cut=κοπές –  σερβίρει σουβλάκια, τυλιχτά ή μερίδα και τρεις σαλάτες (χωριάτικη, πράσινη και καρότο-λάχανο-λουκάνικο).

Το κρέας είναι χοιρινό, μοσχάρι, κοτόπουλο, βοδινό και προβατίνα και κόβεται σε πολύ λεπτές φέτες, έπειτα αγκαλιάζεται από τη φρεσκοζυμωμένη πίτα με αναμείξεις με τις σως, τις φρεσκοκομμένες πατάτες και τα μυρωδικά, ώστε να δημιουργήσει το επιθυμητό σουβλάκι. Τα ίδια κρέατα ψιλοκομμένα θα σερβίρονται και σε μερίδες. Οι τιμές σαν τις τρέχουσες περίπου (2,5 Ευρώ) και σαν μέγεθος λίγο πιο μικρά από τα κανονικά. Από ποτά σερβίρονται ούζο Πλωμάρι, τσίπουρο Δεκαράκι, μπύρα Μάμος και Άλφα Weiss βαρέλι και κρασί κόκκινο, ροζέ και λευκό χύμα.

Από πλευράς γεύσης, δεν δοκίμασα παρά το σουβλάκι προβατίνα που ήταν εξαιρετικά νόστιμο, ένιωθες το κρέας, το κρεμμύδι, την όμορφη γεύση του μαϊντανού. Η πίτα δεν περνά από την πλάκα της σχάρας, δεν έχει ίχνος λαδιού, θερμαίνεται στον μαρμάρινο πάγκο εργασίας, και έχει μια τρυφερότητα.

Στο Ηοοcut, νιώθεις μια σιγουριά για τα υλικά, για την καθαριότητα και την φρεσκάδα και προφανώς για την υγιεινή και τις διαιτητικές σου ανησυχίες.  Σε μια φάση εκλεπτισμού όλων των διαδικασιών, το σουβλάκι ανεβαίνει επίπεδο, μόνο και μόνο με την ποιότητα και την υψηλή αισθητική.

Eπειδή το σουβλάκι είναι κυρίως μνήμη, ίσως παραξενευτούμε με τις προτάσεις του Hoocut!

Το σουβλάκι στην μνήμη μας, παράγεται σε χώρους μια σταλιά. Με μια θράκα, μια πλάκα και μια σκάρα, σε χώρους τρύπες μέσα σε καπνούς και μυρωδιές, οι απανταχού κυρ-Μήτσοι μας χόρτασαν την πείνα. 

Το σουβλάκι είναι τοποθεσίες, δρόμοι, συνοικίες, γήπεδο, οχλαγωγή, χιονόνερο, βροχές, καύσωνες.

Το σουβλάκι έχει ταυτιστεί με δεκάδες  ιδιαίτερες στιγμές της ζωής μας.

Το σουβλάκι έχει ταυτιστεί και γευστικά με την (ελάχιστα/λίγο/ενίοτε πολύ) λαδωμένη πίτα και κυρίως με την μαστοριά του ψήστη, ώστε να παραμένει τραγανή και ξεροψημένη εξωτερικά και τρυφερή μέσα. Με υπερβολές κατά βούληση πιπεριού, τζατζικιού, μουστάρδας και διαφορών σως.

Εδώ, στο Hookut, τα πράγματα αλλάζουν, ως προς την απλοχωριά, την καθαρότητα, την φινέτσα. Μα είναι αρκετό αυτό; Ίσως αυτή η φάση στην πορεία της ζωής του ελληνικού σουβλακιού να είναι απαραίτητη. Είμαι σίγουρος ότι το σουβλάκι στο Hoocut θα περάσει κι άλλες φάσεις – πέρα από εντυπωσιασμούς και μόδες – και θα μας επιφυλάξει πολλές καλές εκπλήξεις! Η επιλόγη της “συμμορίας των 5” να ασχοληθούν με το παρακατιανό, παραγνωρισμένο και πολλάκις ταλαιπωρημένο σουβλάκι μάς δίνει επιπρόσθετα την ευκαιρία να το ξαναδούμε αλλιώς και να αναστοχαστούμε!

Κατ’ αρχήν να πιάσουμε το νήμα, να βρούμε την ιστορία του, στην Αρχαιότητα, στο Βυζάντιο και κατόπιν στα νεότερα χρόνια. Να κατανοήσουμε τι ήταν αυτό που το έκανε το πιο προσφιλές brand name έδεσμα στους ξένους  την εποχή της πρώτης μας τουριστικής ανάπτυξης. Να κατανοήσουμε πώς κατέλαβε τη χώρα -δεν φαντάζομαι να υπάρχει συνοικία στην Αθήνα, χωριό στην ελληνική επικράτεια, εδώ και πενήντα χρόνια που να μην έχει ένα σουβλατζίδικο.  Να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που αντιστάθηκε, τόσο πολύ στην εισβολή των Μακντόναλντ και των διάφορων Αμερικάνικων fastfood.  Πώς στη μάχη αυτή με τους υπερατλαντικούς εισβολείς οι χιλιάδες κυρ-Μήτσοι πάλεψαν με τα δικά τους ελάχιστα μέσα, μηδενική διαφήμιση, στον ελάχιστο δυνατό χώρο χώρο και αρκετές φορές με καλή ποιότητα, και τα καταφέραν μια χαρά.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό το εγχείρημα του Hoocut, ίσως είναι μια καλή αφορμή ν’ αρχίσει η συζήτηση και η δουλειά γύρω από το παρηκμασμένο ελληνικό souvlaki, ένα διάσημο διεθνές brand-name που έχουμε ελάχιστα αξιοποιήσει. Kι αυτό μου αρκεί.

Το σίγουρο είναι ότι το σουβλατζίδικο “Κυρ-Κώστας”, απ’ την απέναντι μεριά της πλατείας της Αγίας Ειρήνης, δεν έχει σε τίποτα να ανησυχεί!

The post Τα εγκαίνια του Hoocut κι ένας αναστοχασμός πάνω στο σουβλάκι appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ο Σύνδεσμος «Οι Ελληνίδες του Κρασιού» ιδρύθηκε το 1997 από γυναίκες που ασχολούνται επαγγελματικά με το κρασί και τα μέλη του Συνδέσμου είναι γυναίκες οινοποιοί, οινολόγοι, αμπελουργοί, οινοχόοι, οινοδημοσιογράφοι, υπεύθυνες πωλήσεων και μάρκετινγκ κρασιού και γενικότερα όσες εμπλέκονται επαγγελματικά στον χώρο της αμπέλου και του κρασιού.

Το κόψιμο της πίτας τους έγινε το Σάββατο 20 Ιανουαρίου στην Εύβοια στο Lykos Winery και συνδυάστηκε με ξενάγηση και γευσιγνωσία στο οινοποιείο, ένα πλούσιο φαγοπότι με νόστιμες λιχουδιές στο ομώνυμο εστιατόριο και τα κρασιά του οινοποιείου, με την κλήρωση λαχειοφόρου αγοράς όπου κερδίζαν όλοι οι συμμετέχοντες με μοναδικά δώρα φιάλες κρασιών – προσφορά των οινοποιών Ελληνίδων – πολλαπλάσιας αξίας από την αξία του λαχείου.

Η εκδήλωση ήταν ανοικτή και αποδεχόμενος την πρόσκληση που είχα από την Νανά Λύκου αλλά και από τις Ελληνίδες του κρασιού μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω το οινοποιείο και φυσικά να συμμετάσχω στη χαρά τους.

Το ταξίδι μιας ώρας έγινε με πούλμαν, οπόταν όλοι-όλες οι ταξιδιώτες-φίλοι-συνεργάτες μαζί είχαμε τον χρόνο να ανταλλάξουμε τις προσωπικές μας ευχές και τα πρώτα νέα της χρονιάς. Ο Απόστολος και η Νανά Λύκου μας καλωσορίζουν στο οινοποιείο τους στον Μαλακώντα Ευβοίας.

Η ξενάγηση  έγινε από τους ίδιους τους οινοποιούς τον Απόστολο και την Νανά, ενώ παράλληλα με τις γευστικές δοκιμές που έγιναν στην εντυπωσιακή αίθουσα γευσιγνωσιών, περιηγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις της παραγωγής όπου μάς εξιστόρησαν την ανάπτυξη του οινοποιείου τους.

Η ιστορία της οικογενειακής οινοποιίας Λύκου μας πάει πολύ πίσω – μισόν αιώνα περίπου. Τότε, που ο πατέρας – παππούς πλέον – Λύκος είχε στην οικογενειακή ταβέρνα το πέτρινο πατητήρι με τα παραδοσιακά λευκά, ροζέ και κόκκινα κρασιά από τα δικά του κτήματα, αλλά και από αμπελώνες της γύρω περιοχής, για να συνοδεύει τα περίφημα εδέσματά του.

Οι πελάτες της ταβέρνας φεύγοντας παίρναν μαζί τους σε νταμιτζάνες το περίφημο χύμα κρασί της ταβέρνας.  Ο γιός του Αποστόλης, στα τέλη του αιώνα, μπαίνει δυναμικά στον χώρο του ποιοτικού κρασιού, δημιουργώντας ένα σύγχρονο και λειτουργικό οινοποιείο πίσω από το φημισμένο εστιατόριο. Έτσι, το όνειρο του πατέρα του για επώνυμα και εμφιαλωμένα κρασιά στο ιδιόκτητο οινοποιείο, γίνεται πραγματικότητα.

Οι αμπελώνες με τους οποίους συνεργάζεται το οινοποιείο Λύκος βρίσκονται στην κεντρική και νότια Εύβοια, τη Βοιωτία, τη Θήβα, τη Νεμέα και την Αρχαία Νεμέα και οι ποικιλίες που αξιοποιούνται είναι το Ασύρτικο,  ο Ροδίτης, το Αθήρι, η Μαλαγουζιά, το Cabernet Sauvignon, το Merlot, το Syrah, η Grenache Rouge και το Βραδιανό.

Στα εντυπωσιακά κελάρια του οινοποιείου δοκιμάσαμε κρασιά απ’ ευθείας από τα βαρέλια και γευτήκαμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των POP WHITE, PANSELINOS RED,  Cabernet 80% – Merlot 20% KRATISTOS NEMEA 2013, PANSELINOS ROSE, ΜALAGOUSIA,  GRENACHE ROUGE.

Την έναρξη της γευσιγνωσίας κήρυξε η πρόεδρος Υλιάνα Στέγγου ξεκινώντας με κρασί από ένα βαρέλι Chardonnay και ακολούθησαν οι εκδρομείς μεταξύ των οποίων βρίσκονταν και οι κυρίες  Ανν Κοκοτού (Κτήμα Κοκοτού), Μαίρη Τριανταφυλοπούλου (Οινάμπελος), Ρωξάνη Μάτσα (κτήμα Μάτσα), Διονυσία Μπριτζίκη (κτήμα Μπριτζίκη), Σωσσάνα Κατσικώστα (Αχαιών Γεύσεις) και Λίλυ Δημητρίου (Διευθύντρια επικοινωνίας και marketing Tσάνταλη).

Η τέως πρόεδρος του συνδέσμου Μαίρη Τριανταφυλλοπούλου, μοίραζε ευχές, χαρές και εμπειρίες σε παλιά και σε νέα μέλη του Συνδέσμου.

Του πλουσίου γεύματος στην περιζήτητη ταβέρνα της οικογενείας – που βρίσκεται δίπλα στο οινοποιείο – προηγήθηκαν τα διαδικαστικά του Συνδέσμου.

Μέσα σε ένα κλίμα χαράς, ευφορίας και αισιοδοξίας η πρόεδρος του Δ.Σ. Υλιάνα Στέγγου (Υλιάνα Στέγγου, Μαρία Κατσούλη, Αθηνά Λύκου, Νίκη Νεγρεπόντη, Κορνηλία Αλεξιάδου, Ελένη Μπλούχου, Ελευθερία Τσιτσιπά) παρουσίασε στα μέλη τον απολογισμό του 2017  και τον προγραμματισμό του 2018, αλλά και επανέλαβε – για τα νέα μέλη και τους φίλους – τη φιλοσοφία του Συνδέσμου!

Οι Ελληνίδες του κρασιού, με 150 μέλη στο δυναμικό τους, έχουν θέσει ως στόχο την ανάδειξη των πολιτιστικών χαρακτηριστικών του κρασιού, την εκπαίδευση των καταναλωτών σε θέματα που αφορούν το κρασί, την πληροφόρηση και την ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου σχετικά με τις ευεργετικές ιδιότητες του κρασιού, την επαναφορά του κρασιού στο καθημερινό μας τραπέζι, την προάσπιση των Ελληνικών οίνων ποιότητας και των γηγενών ποικιλιών, καθώς και την παρουσίαση τους εντός και εκτός Ελλάδας.

Οι δραστηριότητες του συνδέσμου  2017 ήσαν οι ακόλουθες:

• Εκπαιδευτικά σεμινάρια σχετικά με το κρασί.
• Οργανοληπτικές δοκιμές οίνων και εκδηλώσεις γαστρονομίας.
• Εκπαιδευτικά ταξίδια σε αμπελοοινικές περιοχές και οινοποιεία (που περιελάμβανε το 2017 ένα υπέροχο ταξίδι στην Τοσκάνη)
• Συνεργασίες με οργανώσεις τοπικού, περιφερειακού, εθνικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς επιπέδου στον τομέα του οίνου (Γερμανία, Αμερική)

• Το φλουρί της βασιλόπιτας έπεσε στο τελευταίο και μικρότερο κομμάτι της, που ήταν της οικοδέσποινας Νανάς Λύκου, γεγονός που προκάλεσε τη σχετική θυμηδία, αλλά και τους πανηγυρισμούς της τυχερής!

Αποχαιρετήσαμε το οινοποιείο – ευτυχώς και πάλι με πούλμαν χωρίς να χρειασθεί έτσι να αυτοπειθαρχήσουμε στην κατανάλωση του αλκοόλ – κουβαλώντας μαζί μας την γλυκύτητα του κόσμου των Ελληνίδων του κρασιού και την θερμή και γενναιόδωρη φιλοξενία της οικογενείας Λύκου! 

The post Οι Ελληνίδες του Κρασιού έκοψαν την βασιλόπιτά τους στο Lycos Winery appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ο Παναγιώτης Τσίτσας το 2007 φύτευσε έναν αμπελώνα 250 στρεμμάτων. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι, να υπάρχει ένας από τους πιο όμορφους ενιαίους αμπελώνες της χώρας και μια νέα δυναμική οινοποιητική εταιρεία με το όνομα Ρίρα.

Φεύγοντας από το οινοποιείο Ρίρα που βρίσκεται στον κάμπο των Σελινιάτικων κάναμε μια μικρή – δεκάλεπτη – αλλά δύστροπη διαδρομή και σκαρφαλώσαμε με 4Χ4 στην κορφή ενός λόφου σε υψόμετρο 400 μέτρων. Εκεί βρεθήκαμε σ’ ένα θέαμα μοναδικό. Μια θέα 360 μοιρών αποκάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του πανέμορφου αμπελώνα της Αιγιαλείας. Το αμπελοτόπι, 250 στρεμμάτων – βρίσκεται όμως σ’ ένα ευρύτερο κτήμα της εταιρείας συνολικής έκτασης 1200 στρεμμάτων – το διασχίζουμε περίπου περιφερειακά, με πιο ενδιαφέρουσα όμως διαδρομή το σημείο της κορυφογραμμής όπου φαίνονται οι δυο ενότητες των αμπελώνων. Φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του λόφου, εκεί όπου μια παλιά μικρή πέτρινη αποθηκούλα έχει μετατραπεί στην αετοφωλιά του ιδιοκτήτη – όπως την λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος -, εκεί όπου υποδέχεται τους φίλους του και τους επισκέπτες του κτήματος.

Η θέα από εδώ κόβει την ανάσα. Από τις δυο τζαμαρίες βλέπεις ταυτόχρονα τον Κορινθιακό στον Βορρά και τα βουνά στο Νότο. Παρατηρητήριο ζωής θα το χαρακτήριζα εγώ. Εδώ σ’ αυτό το πάνκομψο καταφύγιο ο Παναγιώτης Τσίτσας, πίνοντας την αδυναμία του, το ροζέ κρασί 2 roses (Grenache rouge και Syrah), μας εξιστόρισε την περιπέτειά του.

«Γεννήθηκα στο χωριό που βλέπετε απέναντι την Αρραβωνίτσα το 1941 από μια αγροτική οικογένεια. Μετά τον στρατό έφυγα στο εξωτερικό όπου ζω μέχρι σήμερα. Εκεί γνώρισα τα καλά κρασιά, επισκέφτηκα πολλά οινοποιεία και όνειρό μου ήταν κάποτε να αποκτήσω και γω ένα. Το 1990 ολοκληρώθηκε η αγορά των αγροκτημάτων σ’ αυτήν εδώ την περιοχή και από τότε αρχίσαν τα προβλήματα με την ελληνική διοίκηση. Τελικά φυτέψαμε το 2007 και το 2010 κάναμε την πρώτη οινοποιήση. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε μέσα από τη δημιουργία μονοποικιλιακών και πολυποικιλιακών οίνων το ανεξάντλητο δυναμικό του Ελληνικού αμπελώνα. (…) Tα κρασιά μας ήδη συμμετέχουν σε διεθνείς διαγωνισμούς και αποσπούν βραβεία».

Συμπέρασμα: Η επιμονή και αγάπη του Παναγιώτη Τσίτσα για το κρασί και τον τόπο βάρυναν περισσότερο στη ζυγαριά από το απύθμενο βάρος της ελληνικής γραφειοκρατίας.

The post Ο Παναγιώτης Τσίτσας εξιστορεί την περιπέτειά του (βίντεο) appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Την Κυριακή, 25 Φεβρουαρίου 2017, στο Μουσείο Αυτοκινήτου, παρευρεθήκαμε στην πιο εντυπωσιακή παρουσία κρασιών που έγινε στην Ελλάδα! Παρακολουθήσαμε το πάντρεμα των βεντετών του Μωριά – δοκιμάζοντας τα καλύτερα κρασιά από τους αμπελώνες της Πελοποννήσου – με τις βεντέτες του Μουσείου αυτοκινήτου.Η σύνδεση ήταν ανεπανάληπτη, ο χώρος φωτεινός, ευρύχωρος και το ένα αξιοθέατο πρόσθετε ομορφιά στο άλλο. Στο Peloponnese Wine Festival -το νέο ανανεωμένο όνομα των ετήσιων εκδηλώσεων των μελών της Ένωσης Οινοπαραγωγών Αμπελώνα Πελοποννήσου (ΕΝΟΑΠ)- συμμετείχαν γύρω στα 50 οινοποιεία από τα 180 που υπάρχουν στους νομούς της Πελοποννήσου και της Κεφαλονιάς και οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να γευθούν περισσότερα από 500 εκλεκτά κρασιά και παράλληλα να θαυμάσουν από κοντά όλες τις γνωστές ντίβες της ιστορίας του Αυτοκινήτου, που μερικές απ’ αυτές τις είχαμε δει μόνο στον Κινηματογράφο. Και έτσι  στην συνολική παντρειά, θα προσθέσουμε και εμείς ένα φανταστικό πάντρεμα κάποιων παραγωγών που συμμετείχαν, με το αυτοκίνητο που θα του ταίριαζε…κατά την ταπεινή γνώμη μας βέβαια!

Ερχόμενοι τώρα στο καθαρά οινολογικό πεδίο έχουμε και λέμε: Στην πλούσια γκάμα των οίνων της Πελοποννήσου πρωταγωνιστούσαν από τις ποικιλίες, κυρίως οι εθνικοί μας πρεσβευτές Αγιωργίτικο και Μοσχοφίλερο και ακολουθούσαν οι γνωστές ποικιλίες Ροδίτης, Μαυροδάφνη, Μοσχάτο, Αυγουστιάτης, Ρομπόλα οι νέες ελπιδοφόρες ποικιλίες Κυδωνίτσα, Μαύρο Καλαβρυτινό, Σιδερίτης, Τινακτόρωγο, Σκλάβα, Βερτζαμί, Μαυρόστυφο, Λαγόρθι, Ζακυνθινό, αλλά και οι διεθνείς ποικιλίες Syrah, Cabernet Sauvignon, Merlot, Chardonnay, Sauvignon Blanc, Viognier, Gewurtzraminer.

Και λίγες πληροφορίες για τον Πελοποννησιακό αμπελώνα: Η Πελοπόννησος είναι η περιφέρεια (γεωγραφική και όχι διοικητική) που έχει τον μεγαλύτερο αμπελώνα της Ελλάδας. Τα στοιχεία που έχουμε είναι αποκαλυπτικά. Η Πελοπόννησος, αν και καταλαμβάνει το 16% της έκτασης της χώρας, ο αμπελώνας της κατέχει το 32% του εθνικού μας, δηλαδή κοντά 220.οοο στρέμματα. Αυτά κατανέμονται ανά περιοχή περίπου: Νεμέα με 30.000 στρ. με παραγωγή 220.οοο τον. κρασί από 40 οινοποιεία, Μαντινεία με 12.500 στρ. με παραγωγή 55.000 τον. κρασί από 11 οινοποεία, Αχαΐα με 67.500 στρ. από 36 οινοποιεία, και ακολουθούν η Αιγιάλεια με 11.000 στρ. από 9 οινοποιεία, η Ηλεία με 35.000 στρ., η Μεσσηνία με 40.500 στρ. και η Κεφαλονιά με 7.000 στρ. και 10 οινοποιεία. H Πελοπόννησος παράγει 10 ΠΟΠ οίνους, εκ των οποίων οι 4 λευκοί, ΠΟΠ Μαντινεία, ΠΟΠ Πάτρα, ΠΟΠ Μονεμβασιά-Μαλβάζια και ΠΟΠ Ρομπόλα, ο ένας ερυθρός ΠΟΠ Νεμέα και 5 επιδόρπιους, ΠΟΠ Μοσχάτος, ΠΟΠ Μοσχάτος Ρίου Πατρών, ΠΟΠ Μοσχάτος  Κεφαλλονιάς, ΠΟΠ Μαυροδάφνη Πατρών, ΠΟΠ Μαυροδάφνη Κεφαλοννιάς ενώ παράγονται επίσης 24 ΠΓΕ. Το σύνολο των οινοποιείων αριθμεί τα 180.

Πολλά από τα οινοποιεία είναι επισκέψιμα και διοργάνωσαν του Δρόμους του Κρασιού της Πελοποννήσου που αναπτύσονται σε 8 οινικές διαδρομές: της Νεμέας, της Αχαΐας ( με πιό ενδιαφέρουσες τις περιοχές της Αιγιαλείας και Καλαβρύτων), της Μεσσηνίας και της Ηλείας, της Λακωνίας, της Αρκαδίας (Μαντινεία) και της Κεφαλονιάς. Μετά απ’ αυτό το πολύ σύντομο μάθημα της οινοπατριδογνωσίας, προχωράμε στην προχθεσινή εμπειρία μας στα περίπτερα των οινοπαραγωγών της Peloponnese Wine Festival.

Αμπελώνας Νεμέας

Η αμπελουργική ζώνη της Νεμέας είναι η μεγαλύτερη στην Ελλάδα με 40 οινοποιεία, με πολλές σπουδαίες οινικές προσωπικότητες, αλλά και νέους παραγωγούς με διάθεση για δουλειά και δημιουργία.  Τα ονόματά τους:

Aϊβαλής, Αθανασίου, Κτήμα Aναγέννηση, Γαία Οινοποιητική, Κτήμα Γκόφα, Δρυόπη Οινοποιητική Ζαφείρης, Ζαχαριάς, Κορωνιώτης, Κουτσοδήμος, Λαντίδης, Λαυκιώτης, Λαφαζάνης, Λιάκος, Μητραβέλας, Μπαϊρακτάρης, Μπαραφάκας, Μπίζιος, Νέμειον, Νικολάου, Παλυβός, Παπαντώνης, Παπαϊωάννου, Πέππας, Πυργάκης, Ρεπάνης, Ράπτης, Σεμέλη, Σκούρας, Σοφία της Φύσης, Σπυρόπουλος, Κτήμα Στροφιλιά, Χαρλαύτης.

Κτήμα Σκούρας

Η ιστορία του Κτήματος Σκούρα αρχίζει και εξελίσσεται από το 1986 μαζί με μια ετικέτα έμβλημα, συνώνυμη με τον Γιώργο Σκούρα -οινολόγος που επέστρεψε από την Dijon- τον Μέγα Οίνο, ένα πρωτοποριακό χαρμάνι Αγιωργίτικου με Cabernet Sauvignon. Σήμερα, ο Μέγας Οίνος είναι μία από τις πιο λαμπρές παρουσίες στο χώρο του ευρωπαϊκού κρασιού, με αποδεδειγμένη δυνατότητα παλαίωσης που ελάχιστα ελληνικά κρασιά μπορούν να την αγγίξουν. Ολη η οικογένεια του Γιώργου Σκούρα βρισκόταν στο περίπτερο του Κτήματος και σέρβιραν για γευστική δοκιμή σε φίλους και οινόφιλους τις “Ακρες”, τη “Νεμέα”, τις “Πόρτες”, τον “Μέγα Οίνο”, το “Σύνορο” και τις “Φλέβες”.

Ο δημιουργός του Μέγα Οίνου και πρόεδρος του ΣΕΟ (Συνδεσμος Ελληνικού Οίνου) Γιώργος Σκούρας δεν θα μπορούσε να μην ταιριάζει με μία κατακόκκινη αγωνιστική Porsche!

Η είδηση της χρονιάς. Πρώτος  τρύγος μαζί με την επόμενη γενιά. Σπουδαία ποιοτικά ιδιόκτητα αμπελοτόπια στα καλύτερα χωριά της Νεμέας με ξεχωριστές οινοποιήσεις για να αναδειχθεί η πολυπλοκότητα της ζώνης.

Κτήμα Παπαϊωάννου

Ο 90χρονος Θανάσης Παπαϊωάννου δικαιολογημένα θεωρείται ο «γκουρού» και ο πρωτοπόρος της Νεμέας. Τη δεκαετία του ’80 -όταν το Αγιωργίτικο πήγαινε ως ανώνυμο στα μεγάλα οινοποιεία, ή έφτανε ως χύμα αγνώστου ποιότητας στα ποτήρια μας- ο Θανάσης Παπαϊώννου έκανε την μεγάλη ανατροπή, επιβάλλοντας έτσι στην περιοχή του τον τύπο κρασιού της ποιοτικής κλασικής Νεμέας. Σήμερα ο γιός του, Γιώργος Παπαϊωάννου, μαζί πάντα με τον έμπειρο πατέρα, συνεχίζει την παράδοση και συμβάλλει στην εξέλιξη του κτήματος. Τα κρασιά που προτείνουν, εκτός από την εξαιρετική ποιότητα, έχουν ένα ακόμα επιπλέον χαρακτηριστικό, που δεν συναντάς εύκολα σε άλλα οινοποιεία, την ιδανική σχέση ποιότητας τιμής. Και βέβαια επί του πάγκου του περιπτέρου βρισκόνταν οι περισσότερες ετικέτες για γευστική δοκιμή.

Στους απογόνους του Νέστορα του αμπελώνα της Νεμέας αφιερώνω δυό μοντέλα που κυκλοφορούσαν την εποχή της γέννησης του κυρ-Θανάση!

Τα γεγονότα της χρονιάς. Η εμπλοκή του εγγονού του κυρ-Θανάση και του γιού του Γιώργου Παπαϊωάννου, Νάσου, χημικού και με master στην Γεωπονική Αθηνών, στην δημιουργία του κρασιού Ροζέ Αμπελώνας Παπαϊωάννου από την ποικιλία Αγιωργίτικο.

Γαία Οινοποιητική

Η ιστορία του του κτήματος Γαία στη Νεμέα ξεκινά το 1994, όταν ο Γιάννης Παρασκευόπουλος και ο συνεργάτης του Λέοντας Καράτσαλος έκαναν μια επιτυχή επιλογή αμπελώνων, στο χαρισματικό Κούτσι Νεμέας, με σκοπό τη διαχείριση του Αγιωργίτικου των ημιορεινών περιοχών και την παραγωγή κρασιών παλαίωσης.  Σήμερα, οι 9.800 φιάλες του 1994 ξεπερνούν τις 350.0000 και οι επιτυχημένες ετικέτες πολλές. Στην έκθεση υπήρχαν τα: “Μonograph”, “Νότιος Λευκός”, “Νότιος Ερυθρός”, “Aγιωργίτικο» της Γαίας, «Γαία S” από αγιωργίτικο(70%) και το γαλλικό Syrah (30%), παλαιωμένο 12 μήνες σε δρύινα γαλλικά βαρέλια, “Κτήμα Γαία”.

Στον ανήσυχο και δημιουργικό Γιάννη Παρασκευόπουλο θα του έδινα την δυνατότητα να διαλέξει μεταξύ μιας Jaguar εποχής και μιας Μercedes sport.

Γεγονός χρονιάς. Για την χρονιά που πέρασε, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος θεώρησε ότι το σημαντικότερο γεγονός ήταν η παγίωση της νέας σχέσης που έχει με τους αμπελουργούς με τους οποίους συνεργάζεται, κι όπου η βάση της δεν είναι η ποσότητα της παραγωγής, αλλά η κάλυψη των προδιαγραφών ποιότητας.

Κτήμα Νέμειον

Η συνεχής αναζήτησή του για τις ελληνικές ποικιλίες έφερε τον οινολόγο με σπουδές στη Γαλλία και τρίτης γενιάς οινοποιό από τα Μεσόγαια Γιώργο Βασιλείο, στην Καρφοξυλιά της Νεμέας, όπου δημιούργησε ένα επισκέψιμο οινοποιείο. Οι αμπελώνες του Κτήματος Νέμειον βρίσκονται σε 3 περιοχές της ευρύτερης οινοποιητικής ζώνης της Νεμέας: 20 στρέμματα στο Κούτσι, 35 στο Πετρί και 60 στον Ασπρόκαμπο. Από αυτά παράγονται 10.000 φιάλες ΟΠΑΠ Νεμέα Reserve, με ετικέτα «Κτήμα Νέμειον» και 10.000 φιάλες ΟΠΑΠ Νεμέα Grand Reserve, με ετικέτα «Ηγεμών», κρασιά καλοσχεδιασμένης και προσεκτικά επιμελημένης οινοποίησης, που προσφέρονται για μακρόχρονη παλαίωση 15-20 ετών. Την ματιά στον πάγκο των γευστικών δοκιμών έκλεβε μια γιγάντια φιάλη Magnum από το HGEMON Νεμέα Grand Reserve.

Στον Γιώργο Βασιλείου, λόγω μακρόχρονης παρουσίας του στον Γαλλικό αμπελώνα, θα αφιέρωνα μια Delage coupe της εποχής.

Η είδηση της χρονιάς. Το άνοιγμα παλαιομένων κρασιών με Αγιωργίτικο 20 ετών, η αλλαγή φελών, και η διαπίστωση ότι ταξιδεύουν εξαιρετικά στον χρόνο.

Οινοποιείον Μητραβέλια

Το οινοποιείο Μητραβέλα είναι το παλαιότερο οινοποιείο στη Νεμέα. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και ιδρύθηκε το 1913. Τα αδέρφια Μητραβέλα στην αρχή παρήγαγαν μικρές ποσότητες χύμα κρασιού. Το 1945 ο Ανδρέας Μητραβέλας ανέλαβε την επιχείρηση και σταδιακά αύξησε την ετήσια παραγωγή μέχρι το 2003 οπόταν αναλαμβάνει η επόμενη γενιά, ο Κωνσταντίνος, που δημιούργησε δύο νέες ετικέτες το “Κτήμα Μητραβέλα” και το “Red on Black”. Το 2011 ο Κωνσταντίνος παράγει ένα super-premium κρασί, από δύο πολύ παλιά αμπέλια (45-55 ετών) που θα γίνει το κρασί αστέρι της σειράς. Ένα value-for-money κόκκινο κρασί, το “New Red”,  εισήχθη το 2013.

Κτήμα Semeli

Η εταιρεία Semeli (Κτήμα Σεμέλη) είναι μια υποδειγματική μεγάλη οινοποιητική μονάδα της Νεμέας – από τα πιο εντυπωσιακά εγχειρήματα στο χώρο του κρασιού στην Ελλάδα – η οποία είναι σκαρφαλωμένη σε υψόμετρο 600 μ. στην περιοχή Κούτσι. Το μέγεθος του οινοποιείου, η σχεδίασή του, η αρχιτεκτονική του και η θέα του από ψηλά σού κόβουν την ανάσα. Η διαδικασία οινοποίησης ξεκινά από το 4ο επίπεδο, όπου γίνεται η παραλαβή των σταφυλιών και οι είσοδοι του μούστου, στο τρίτο είναι οι βάσεις των δεξαμενών, στο δεύτερο γίνεται η εμφιάλωση, στο πρώτο επίπεδο, ένα τεράστιο σαλόνι γίνονται οι γευσιγνωσίες, και στο ισόγειο βρίσκονται τα κελάρια. Υπεύθυνος για την παραγωγή είναι ο γνωστός οινολόγος-οινοποιός Λεωνίδας Νασιάκος.

Kτήμα Παλυβός

Το Κτήμα Παλυβού που περιλαμβάνει το ομώνυμο οινοποιείο βρίσκεται 800m από το σημαντικό αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Νεμέας και συγκαταλέγεται στα πιο γνωστά, ποιοτικά και ιστορικά της περιοχής. Ο Γιώργος Παλυβός είναι η ψυχή του κτήματος και δεν εφησυχάζει ποτέ. Πειραματίζεται συνεχώς, τόσο στους ιδιόκτητους αμπελώνες 300 στρεμμάτων με την καλλιέργεια καινούριων ποικιλιών, όσο και στην οινοποίηση με νέες μεθόδους. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι από τους παραγωγούς που προτείνει μια μεγάλη γκάμα διαφορετικών κρασιών, από Αγιωργίτικο, η οποία περιλαμβάνει από ξηρά φρέσκα, ή παλαιωμένα κρασιά, μέχρι αφρώδη και γλυκά.

Στην παρουσίαση της νέας γενιάς  οινοπαραγωγών εντύπωση έκανε η κόρη του Γιώργου Παλυβού, Eυαγγελία, που παρουσίασε την Νεμέα που ονειρεύεται!

Οινοποιείο Strofilia

Έχοντας στη διάθεσή της περισσότερα από 500 στρέμματα ιδιόκτητων, ενοικιαζόμενων και συνεργαζόμενων αμπελώνων στην Πελοπόννησο και στην Αττική, και με οινοποιεία στην Ανάβυσσο και στη Νεμέα, η Στροφιλιά συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο δυναμικές και εξωστρεφείς ελληνικές οινοπαραγωγικές εταιρίες. Το οινοποιείο της Στροφιλιάς στον Ασπρόκαμπο, βρίσκεται στο οροπέδιο της λίμνης Στυμφαλίας σε υψόμετρο 800 μέτρων. Με δεξαμενές οινοποίησης έως και 1.000 τόνων σταφυλιού, πρόκειται για το μεγαλύτερο  ορεινό οινοποιείο της χώρας. Στις εγκαταστάσεις του οινοποιούνται όχι μόνο σταφύλια της ποικιλίας Αγιωργίτικο για την παραγωγή οίνων ΠΟΠ ΝΕΜΕΑ, και την παραγωγή οίνων με ΠΓΕ.

Για τη Μαρία ένα εγγλέζικο σπορ αυτοκίνητο που ταιριάζει με το rebranding της Στροφιλιάς και που θα μπορούσε να το χρησιμοποιεί ενίοτε στα κλεφτά και ο πατήρ της, κυρ-Γιάννης.

Είδηση της χρονιάς. Ο παύση της συνεργασίας της Στροφιλιάς με το κτήμα Αβέρωφ κι η αυτόνομη πορεία, όπως θα καθοριστεί από το rebranding της εταιρείας από την Μαρία Μαλτέζου, που έχει αναλάβει την εμπορική διεύθυνσή της.

Αμπελώνας Μαντινείας

Κτήμα Τσέλεπου

Μετά από μια δεκάχρονη μελέτη και παρακολούθηση του αρκαδικού αμπελώνα ο Γιάννης Τσέλεπος επέλεξε το 1989 για εγκατάσταση του Κτήματος Τσέλεπου, τις ανατολικές πλαγιές του Πάρνωνα όπου τα 5.000 στρέμματα της ποικιλίας «μοσχοφίλερο» αποτελούν από το 1971 τον κορμό της Μαντινείας (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης). Το 2003 ο Γιάννης Τσέλεπος, ολοκληρώνοντας τις αναζητήσεις του μέσα στο πελοποννησιακό οινοπέδιο, επιλέγει και αγοράζει 85 στρέμματα, ενός αμπελώνα 50 χρόνων στην περιοχή Κούτσι Νεμέας σε υψόμετρο 380 μέτρων και δημιουργεί το κτήμα Δρυόπη. Φιλοσοφία του η ανάδειξη του δεσμού ελληνική ποικιλία/terroir.  Δοκιμάστηκαν τα πολυβραβευμένα: Τσέλεπος ΠΟΠ Μαντινεία, Τσέλεπος ΠΟΠ Νεμέα, Δρυόπη Ροζέ (Αγιωργίτικο), Κτήμα Δρυόπη Reserve, Blanc de Gris (Moσχοφίλερο), Δίλοφος (Cabernet Sauvignon-Merlot) και τα αφρώδη Αmalia Brut και Amalia Rose.

Ο Γιάννης Τσέλεπος, ο πρόεδρος της Ένωσης Οινοπαραγωγών του Αμπελώνα της Πελοποννήσου, δεν θα έλεγε όχι σε μια Αston Martin!

Η είδηση της χρονιάς. Η ολοκλήρωση του νέου οινοποιείου στην Μαντινεία και η γερή διείσδυση στις αγορές της Κίνας.

Boutari οινοποιείο Μαντινείας

Κτήμα Τρουπή

Αμπελώνας Αιγιάλειας

Κτήμα Οινοφόρος

Το κτήμα Οινοφόρος είναι δημιούργημα του Άγγελου Ρούβαλη, ενός πρωτοπόρου οινολόγου-οινοποιού που τελειώνοντας τις σπουδές του ως χημικός στην Ελλάδα το 1974, συνέχισε το 1980 στο Bordeaux και το 1982 εργάστηκε ως οινολόγος στον Συνεταιρισμό της Σαντορίνης. Στην συνέχεια αξιοποίησε μια παλιά ελληνική ποικιλία του αμπελώνα της Αιγιάλειας, τον Ροδίτη, και φτιάχνοντας το κρασί Ασπρολίθι κρατά από το 1990 τα σκήπτρα του πιο εμβληματικού κρασιού αυτής της ποικιλίας. Η κόρη του Αγγελου Ρούβαλη -άξια οινολόγος και αυτή- έχει πάρει τα ηνία του οινοποιείου και στην  έκθεση παρουσίαζε όλη την γκάμα των κρασιών: το κλασικό Ασπρολίθι, τον Μικρό Βοριά Λευκό (Chardonnay- Sauvignon blanc), τον Μικρό Βοριά Ερυθρό ( Merlot- Cabernet Sauvignon),  τον Μικρό Βοριά Riesling και το Μικρό Βοριά Ροζέ (Syrah) όπως και από τη σειρά Ianos με κρασιά παλαίωσης Ianos Chardonnay, Ianos Cabernet Sauvignon, Ianos Syrah, και Ianos Cava και από την σειρά ο «Μίτος της Αριάδνης», τα δύο λευκά κρασιά Μitos Viognier – Ροδίτη και Mitos Sauvignon blanc – Ασύρτικο.

Στην πολυταξιδεμένη στην Λατινή Αμερική Θοδώρα Ρούβαλη θα ταίριαζε ένα παλιό ανοικτό Chevrolet, που αφ’ ενός θυμίζει Κούβα, αλλά και για ταξιδεύει και να απολαμβάνει τα τοπία της Αιγιάλειας!

Η είδηση της χρονιάς. Ένα ονειρεμένο κτήμα 60 στρεμμάτων στο δρόμο από Μαμουσιά προς Καλάβρυτα με φύτευση ενός κλώνου Μαυροδάφνης (Τσιγγέλω).

Αχαιών Οινοποιητική

Το 2004 ο αιφνίδιος θάνατος του Κώστα Κατσικώστα, αναγκάζει τα παιδιά του ν’ αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση. Το κύριο βάρος πέφτει στην Σωσάννα που μόλις είχε τελειώσει οινολόγος σε Γαλλικά Πανεπιστήμια και στον αδερφό της Λουκά. Με νέες ιδέες για το κρασί, η Σωσάννα αποφασίζει να δημιουργήσουν ποιοτικά εμφιαλωμένα κρασιά, αξιοποιώντας αποκλειστικά τις ελληνικές ποικιλίες του αμπελώνα της ορεινής Αιγιάλειας και γενικότερα της Αχαΐας. Η δουλειά πολύ βαριά για τους ώμους των νέων παιδιών, αλλά τα κουράγια μεγάλα που φυσικά οδήγησαν σε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Δοκιμάσαμε τα: Iron S – Λευκός Ξηρός – ΠΓΕ Αχαΐας, ποικιλία Σιδερίτης. Iron R – Λευκός Ξηρός, ΠΟΠ Πάτρας, ποικιλίαΡοδίτης Αλεπού,  Laoura Nera – Ερυθρός ξηρός, ΠΓE Πλαγιές Αιγιαλείας, ποικιλία Μαυροδάφνη  Fairytale – Ροζέ ημίγλυκος, από την συνοινοποίηση των ποικιλιών 90 % Μοσχάτο – 10% Μαυροδάφνη.

Η κομψότητα των κρασιών του κτήματος ταιριάζουν με την κλασική εγγλέζικη Βentley του 1946.

Η είδηση της χρονιάς. Η Σωσάννα Κατσικώστα επιχειρεί να αξιοποιήσει την Μαυροδάφνη παλαιώνοντάς την σε γαλλικά βαρέλια και αναμένει με αγωνία το αποτέλεσμα.

Τετράμυθος

Τετράμυθος είναι το όνομα του οινοποιείου-κτήματος, που βρίσκεται στην ομώνυμη θέση, στο Άνω Διακοπτό της ορεινής Αιγιαλείας, στο βόρειο μέρος της Πελοποννήσου. Οι αμπελώνες του Τετράμυθου καλύπτουν 140 στρέμματα σε υψόμετρο 450-1050 μέτρων και καλλιεργούνται με βιολογικό τρόπο δηλαδή περιορίζοντας τα φυτοφάρμακα μόνο σε όσα παραδοσιακά επιτρέπονται, όπως ο χαλκός και το θειάφι,  

γηγενείς και διεθνείς ποικιλίες (Ροδίτης, Μαλαγουζιά, Μαύρο Καλαβρυτινό, Αγιωργίτικο, Sauvignon blanc, Merlot, Cabernet sauvignon) με πρωταγωνιστή βέβαια το Μαύρο Καλαβρυτινό. Tυπικά κρασιά είναι το Muscat Sec Blanc Nature, η Μαλαγουζιά Τετράμυθος,  τo βαρελάτο Sauvignon Τετράμυθος, το Cabernet Sauvignon που ωριμάζει σε βαρέλια, το Αγιωργίτικο και η Μαυροδάφνη.

Cavino

Η εταιρεία Cavino δραστηριοποιείται στο χώρο παραγωγής οίνων και ποτών  από το 1958. Η τοποθεσία που βρίσκεται το σύγχρονο οινοποιείο της είναι στο  βορειοδυτικό τμήμα της Αιγιαλείας, του νομού Αχαΐας, δίπλα σε ιδιόκτητους αμπελώνες,  όπου η αμπελοοινική παράδοση φθάνει μέχρι τα χρόνια της αρχαιότητας.

 Ως μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές εξαγωγικές εταιρείες εμφιαλωμένων οίνων, η Cavino βρίσκεται σήμερα στην ευχάριστη θέση να εξάγει σε περισσότερες από 40 χώρες, όπως σε διάφορα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη Ρωσία, την Κίνα, τη Βραζιλία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, κ.ά. Το ποσοστό μάλιστα των εξαγωγών της ανέρχεται στο 80% του ετήσιου κύκλου εργασιών της. Τα κρασιά της Cavino συμμετέχουν κάθε χρόνο σε διεθνείς διαγωνισμούς και αποσπούν τα υψηλότερα βραβεία στις κατηγορίες τους.

Αμπελώνας Ηλείας

Κτήμα Μερκούρη

Το Κτήμα Μερκούρη βρίσκεται στη Δυτική Πελοπόννησο, στο Κορακοχώρι, κοντά στο Κατάκολο (2χλμ), τον Πύργο (12 (χλμ) και την Αρχαία Ολυμπία (32 χλμ). Η ίδρυση του κτήματος ανάγεται στο έτος 1864, όταν ο Θεόδωρος Μερκούρης, κοσμοπολίτης και ιδιαίτερα ικανός επιχειρηματίας, αγόρασε εκτάσεις που στη συνέχεια αποτέλεσαν το Κτήμα Μερκούρη.

Ακολουθεί, λίγα χρόνια αργότερα, η εγκατάσταση του πρώτου αμπελώνα με μοσχεύματα της ποικιλίας «Ρεφόσκο» που εισάγονται από την βόρεια Ιταλία (Friuli). Από το 1987, με την 3η και 4η γενιά της οικογένειας αρχίζει μια νέα, συστηματική προσπάθεια για την αναβίωση της οινοπαραγωγικής δραστηριότητας του κτήματος, με ανανέωση των αμπελώνων,  με παραγωγή τυποποιημένων κρασιών και εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων.

Ένα από τα ιστορικότερα οινοποιεία της Ελλάδας (1864) παρέα με ένα από πρώτα Ford των αρχών του 20ου αιώνα (1904)

Σήμερα το κτήμα διευθύνεται από τους αδελφούς Βασίλη και Χρήστο Κανελλακόπουλο, 4η γενιά της οικογένειας. Δοκιμάσαμε: Χόρταις, Κτήμα Μερκούρη Κάβα, Daphne Nera, Aυγουστιάτης, Ρεφόσκο, Μερκούρη Εstate.

Κτήμα Μπριντζίκη

Η Οικογένεια Μπριντζίκη, ξεκινά το 1994 την ίδρυση του οινοποιείου. Το όραμα είναι η δημιουργία μοναδικών οίνων στους οποίους να είναι ευδιάκριτα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής φημισμένη για την αμπελοκαλλιέργεια της. Οι αυτόχθονες ποικιλίες που ευδοκιμούν είναι ο Ροδίτης, ο Τινακτορώγος, η Μαλαγουζιά ,το Φιλέρι , το Ασύρτικο (λευκές ποικιλίες) και ο Αυγουστιάτης , το Αγιωργίτικο και Merlot (ερυθρές ποικιλίες). Η καλλιέργεια γίνεται με βιολογικό τρόπο και το 2012 το  Κτήμα Μπριντζίκη χαρακτηρίζεται το πρώτο πράσινο οινοποιείο στην Ελλάδα. Για το χαρακτηρισμό αυτό συνέβαλαν η αξιοποίηση της γεωθερμικής ενέργειας, καθώς και η χρήση φωτοβολταϊκών συστημάτων.

Eίδηση Χρονιάς. Το κτήμα Μπριτζίκη παρουσίασε την ετικέτα Ραψωδία 22, εμπνευσμένη από την αντίστοιχη ραψωδία του Ομήρου όπου αναφέρεται για πρώτη φορά η ποικιλία Τινακτορώγος. Διατίθεται αποκλειστικά στα εστιατόρια Basegrill, Cookoovaya και Τραβόλτα.

Αμπελώνας Λακωνίας

Κτήμα Μονεμβασιάς

Η Οινοποιητική Μονεμβασίας ιδρύθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1997 στη Moνεμβασιά Λακωνίας από το Γιώργο Τσιμπίδη. Τα σχέδια του Γιώργου ήταν φιλόδοξα καθώς στόχος του ήταν η αναβίωση του οίνου Μalvasia, ενός κρασιού που αποτέλεσε στο παρελθόν, εξαγώγιμο προϊόν κι αυτή τη στιγμή συνεχίζει να παράγεται στην Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Μαδέρες, Κροατία, Καλιφόρνια. Μέχρι πρόσφατα μόνο στον τόπο που το γέννησε και που έφερε το όνομά τουτου δεν παράγονταν! Ο Γιώργος τα κατάφερε και ο οίνος Π.Ο.Π. Μονεμβασία – Malvasia κατοχειρώθηκε και η Οινοποιητική Μονεμβασία  τον εμφιάλωσε για πρώτη φορά το 2013 ύστερα από 2 ετή παλαίωση. Από τότε ο Γιώργος έβγαλε πολλές ετικέτες, ο τελευταίος του όμως έρωτας είναι η Κυδωνίτσα, που κατά πώς μας ενημέρωσε θεωρείται μιά από τις πιό ενδιαφέρουσες παγκοσμίως νέες ποικιλίες. Την δοκιμάσαμε και ενθουσιαστήκαμε.

Με το νέο του οινοποιείο ο Γιώργος Τσιμπίδης θα νιώθει σαν κάτοχος της ως άνω ΒΜW coupe.

Είδηση της Χρονιάς. Η αποπεράτωση του σύγχρονου οινοποιείου της Οινοποιητικής που θα λειτουργήσει στα μέσα του 2018.

Αμπελώνας Αχαΐας

Κτήμα Παρπαρούση

H Oινοποιία Παρπαρούση βρίσκεται στα Μποζαΐτικα της Πάτρας, και είναι ένα από πλέον φημισμένα οινοποιεία της Πελοποννήσου. Γιός του Σαράντη Παρπαρούση, ποτοποιού που ήρθε το 1922 από την Μικρά Ασία, ο Θανάσης Παρπαρούσης φεύγει τέλη του 1960 για σπουδές στo πανεπιστήμιο της Dijon πρωτεύουσα της Βουργουνδίας,(είχαν προηγηθεί για σπουδές εκεί ο Κουρτάκης και ο Μεταξάς). Επιστρέφοντας στην Πάτρα ο Θανάσης Παρπαρούσης το 1974 παντρεύται την Βάσω Μαράτου, με καταγωγή από την Κεφαλονιά, και δημιουργούν το νέο τους οινοποιείο στο πατρικό κτήμα της συζύγου του, το σύγχρονο για την εποχή του. Από τότε, δεκαετίες τώρα, τα κρασιά του κτήματος συμμετέχουν σε διεθνείς διαγωνισμούς κερδίζοντας σημαντικές διακρίσεις.

To οινοποιείο Παρπαρούση φαντάζει στον Πελοποννησιακό αμπελώνα σαν την ιταλική Βugati του 1934.

Kτήμα Αντωνόπουλου

Ένα καινούργιο, σύγχρονο οινοποιείο κατασκευάστηκε από την οικογένεια Αντωνόπουλου, πρόσφατα στο Βασιλικό Αχαΐας, όπου βρίσκεται και ο βασικός αμπελώνας της εταιρείας. Οι υπόλοιποι αμπελώνες εκτείνονται στην ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας σε υψόμετρα που κυμαίνονται από 150 έως 900 μέτρα. Οι «Αμπελώνες Αντωνόπουλου» εκμεταλλεύονται στρέμματα αμπελώνων στην Πελοπόννησο, κάποια από τα οποία είναι ιδιόκτητα και κάποια ανήκουν σε αμπελουργούς που συνεργάζονται μόνιμα με το οινοποιείο εδώ και πολλά χρόνια, ακολουθώντας τις καλλιεργητικές οδηγίες των γεωπόνων της. Κάποιες χαρακτηριστικές ετικέτες: Μαντινεία, Άδολη Γης, Gris de noir, Chardonnay, Μαλαγουζιά και στα κόκκινα, τα Νέα Δρυς, Ιδιωτική Συλλογή, Μορφέας (Μαυροδάφνη) και το Γεροντόκλημα Ρεματιάς (Βερτζαμί).

Mε τη ματιά της νέας γενιάς

Μια συγκινητική στιγμή στην εκδήλωση ήταν η παρουσίαση στο αμφιθέατρο του Μουσείου Αυτοκινήτου με θέμα: Mε την ματιά της νέας γενιάς. Όνειρα-Στόχοι-Ανησυχίες. 

Η νέα γενιά των οινοποιών της Πελοποννήσου, κατέθεσαν τις προτάσεις τους, πειστήκαμε για την πίστη τους και το πάθος τους, και τέλος μας ταξίδεψαν στην Οινική Πελοπόννησο των ονείρων τους.

Μίλησαν οι:  Θοδώρα Ρούβαλη με θέμα τι σημαίνει να είμαι ΠΟΠ. Οινικές ζώνες και όρια.

Θοδωρής Κουτσουμπός. Η τομή στην Μαντινεία.

Δημήτρης Σκούρας. Η επόμενη γενιά.

Ευαγγελία Παλυβού. Νεμέα στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο.

Αμάντα Λιαρομάτη. Χτύπημα κάτω από τη ζώνη… Αθέμιτος ανταγωνισμός και ποιοτικό κρασί.

Αθηνά Λαφαζάνη. Οινικό marketing. Από το σήμερα στο αύριο.

Λάμπης Κανελακόπουλος. Η Πελοπόννησος στις διεθνείς αγορές.

Τελικά στη Μυθική Πελοπόννησο, παλιά και νέα γενιά αντάμα, κτίζουν μεθοδικά, με λογισμό και μ’ όνειρο τον Οινολογικό Μύθο τους.

The post Εντυπωσιακή παρουσίαση των κρασιών της Πελοποννήσου στο Μουσείο Αυτοκινήτου appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Το Ελληνικό Πρωινό, συνεχίζοντας την ανάπτυξή του και το 2017, μετέφερε την φιλοσοφία του και τις αξίες του σε 6 νέες περιοχές της χώρας. Αυτή τη χρονιά ο Πόρος, η Πρέβεζα, η Πάρος, η Μήλος, η Ίος και η Κάλυμνος παρουσίασαν δείγματα της γαστρονομικής τους κληρονομιάς και δημιούργησαν τα τοπικά τους νέα Πρότυπα Ελληνικού Πρωινού, που ανήλθαν αισίως στον συνολικό αριθμό των 41.

Οι εκδηλώσεις στις περιοχές αυτές – όπως και στις προηγούμενες 35 περιοχές – ήταν μια ευκαιρία για τις τοπικές κοινωνίες να γνωρίσουν τη σπουδαιότητα της δράσης του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδας, να χαρούν τον πλούτο της γαστρονομικής τους παράδοσης και να αντιληφθούν τον ρόλο που μπορεί να παίξει η γαστρονομία στην συγκρότηση της τουριστικής ταυτότητας κάθε τόπου. Και φυσικά να επιβεβαιώσουν τον ρόλο των ελληνικών ξενοδοχείων ως πρεσβευτές της ελληνικής γαστρονομίας.

Η ένταξη των ξενοδοχείων στο πρόγραμμα συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς και ο αριθμός των ξενοδοχείων, που εντάχθηκαν από την αρχή της δράσης, ξεπέρασε τα 900, ενώ για να θωρακιστεί ο θεσμός, αλλά και για να αντιμετωπισθεί με αξιοπιστία η συμμετοχή του Ελληνικού Πρωινού στη διαδικασία αστεροποίησης των ξενοδοχείων, ξεκίνησαν και οι πρώτες πιστοποιήσεις.

Σε διεθνές επίπεδο, η βράβευση του προγράμματος Ελληνικό Πρωινό, στον Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό «Ευρωπαϊκά Βραβεία Προώθησης της Επιχειρηματικότητας 2017» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που διεξήχθη στο Ταλίν της Εσθονίας και στον οποίο βραβεύτηκε ως National Winner, ήταν μια αναγνώριση της 8ετούς αυτής προσπάθειας.

Για το 2018, το ΞΕΕ ενώ προετοιμάζεται πυρετωδώς για την ολοκλήρωση της νέας του ιστοσελίδας και την επιταχύνση των πιστοποιήσεων, θέτει σαν στόχο το ξεπέρασμα των 1000 ξενοδοχείων που έχουν μπολιαστεί με το πνεύμα της ανάδειξης των γαστρονομικών θησαυρών του τόπου τους και την ένταξη άλλων 9 περιοχών με τα 9 νέα Πρότυπα Ελληνικού Πρωινού.

Στο τέλος του 2018, το Ελληνικό Πρωινό με τα 1000 και πλέον ξενοδοχεία από πενήντα 50 περιοχές της χώρας με πρότυπο Ελληνικού Πρωινού, θα είναι ένα γεγονός που θα γιορταστεί όπως του αξίζει. Γιατί το Ελληνικό Πρωινό του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδας, δουλεύοντας συστηματικά 8 χρόνια – ξεκινώντας στο φούντωμα της Ελληνικής κρίσης – με την συμπαράσταση των ελληνικών ξενοδοχείων και της ελληνικής κοινωνίας, δεν δημιούργησε μόνο ένα σημαντικό brand name, αλλά άνοιξε δρόμους για την ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας συνδέοντας τον Αγροδιατροφικό Τομέα με τον Ελληνικό Τουρισμό.

Το Ελληνικό Πρωινό πέτυχε, γιατί είχε σχέδιο, επιμονή και δράση,

αγκαλιάστηκε από μαγείρους και σεφ, υιοθετήθηκε από τους ξενοδόχους

αγαπήθηκε από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και τους ξένους επισκέπτες μας.

The post Τα 6 Ελληνικά Πρωινά του 2017 σε ένα εξαιρετικό βίντεο appeared first on Greek Gastronomy Guide.