Η Ναύπακτος η παραθαλάσσια πόλη της Αιτωλοακαρνανίας,  στον Κορινθιακό κόλπο χτισμένη ανάμεσα στο Αντίριο και στις εκβολές του ποταμού Μόρνου αποτελεί μια από τις αρχαιότερες ελληνικές πόλεις που γνώρισε περιόδους ακμής και παρακμής και συνδέθηκε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Αυτό επιβεβαιώνεται από την άρτια οχύρωσή της, η οποία ξεκινά από το λιμάνι  συνεχίζεται με τρία αλλεπάλληλα τείχη και καταλήγει στο κάστρο. Η πόλη έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός γεγονός που την έχει προστατεύσει από την άναρχη οικοδόμηση, διατηρώντας έτσι την γλυκύτητα και την ηπιότητα ενός ιστορικού οικισμού.

Πόλη  κυρίως παροχής υπηρεσιών και διοικητικό κέντρο του Δήμου, με μια ενδοχώρα πανέμορφη, την ορεινή Ναυπακτία, αλλά δημογραφικά και οικονομικά παρηκμασμένη, με σχετικά μικρές παραγωγικές δυνατότητες και απομονωμένη λόγω γεωγραφίας από τους όμορους δήμους, η Ναύπακτος έχει ένα και μοναδικό όπλο για την ανάπτυξή της. Την ιστορική και την γεωφυσική της ιδιαιτερότητα. Στο σχετικό μας άρθρο «Ναύπακτος-η ανατολή ενός νέου τουριστικού προορισμού» περιγράψαμε και επαινέσαμε – μεταξύ άλλων – την προσπάθεια που γίνεται από τον Δήμο με αφορμή την ιστορική ναυμαχία της Ναυπάκτου, η Ναύπακτος να αναπτύξει καλές σχέσεις γειτονίας, πολιτισμού και τουρισμού με τις εμπλεκόμενες πόλεις και χώρες.

Σειρά μας σήμερα είναι να επικεντρωθούμε στην προσπάθεια που κάνει ο Δήμος της Ναυπάκτου, να μην αρκεστεί στην ανάπτυξη του Εναλλακτικού Τουρισμού στην περιοχή του, αλλά η πόλη να γίνει ένα διεθνές σημείο αναφοράς, για όλους τους προορισμούς και τους επαγγελματίες του τομέα που δραστηριοποιούνται στη Μεσόγειο και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Για όσους δηλαδή φορείς -ιδιωτικός τομέας, τοπική αυτοδιοίκηση,   πανεπιστημιακή κοινότητα- ενδιαφέρονται για ανάπτυξη, συνεργασία και δικτύωση και όλους όσους φιλοδοξούν να αξιοποιήσουν τις πιο δυναμικές νέες τάσεις στον τουρισμό.

Εργαλείο αυτής της προσπάθειας ήταν η δημιουργία της έκθεσης Nostos Expo-Forum που διοργανώθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά στην πόλη της Ναυπάκτου, από τις 13 έως τις 16 Οκτωβρίου και η μεγάλη της επιτυχία τεκμηριώθηκε από τα στατιστικά της στοιχεία: 5.000m2 εκθεσιακός χώρος, 150 εκθέτες, 60 περίπτερα, 15.000 επισκέπτες, 1.200 Β2Β συναντήσεις και 100 Ηοsted buyers.

«Η Ναυπακτία αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα των ευκαιριών που προσφέρουν οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού. Έχοντας και τη στήριξη σύσσωμη της τοπικής κοινωνίας προσπαθούμε να διευρύνουμε τις σχετικές δράσεις μας, επιδιώκοντας να υλοποιήσουμε ένα πλάνο ώστε η τουριστική σεζόν να διαρκεί 52 εβδομάδες,» σημείωσε ο δήμαρχος Ναυπακτίας, Παναγιώτης Λουκόπουλος.

Πρόεδρος της επιτροπής Nostos Expo και αντιδήμαρχος του Δήμου Ναυπακτίας, Γιάννης Σύψας πανταχού παρών όλες τις μέρες της έκθεσης, μας μίλησε για το πρωτοποριακό αυτό σχέδιο, η έκθεση NOSTOS να γίνει ο σημαντικότερος θεσμός για την ανάπτυξη του Εναλλακτικού Τουρισμού στην Ελλάδα: «Η αύξηση σε εκθέτες και hosted buyers είναι μία βασική παράμετρος επιτυχίας, ενώ θα πρέπει να τονίσω και τη συμβολή όλων των φορέων και επιχειρήσεων της πόλης της Ναυπάκτου που έχουν βοηθήσει προκειμένου και η φετινή προσπάθεια να στεφθεί με επιτυχία,»

Περίπτερα τουριστικών προορισμών που ξεχώρισαν ήσαν της Αμοργού, του Πόρου, του Δήμου Κοζάνης, της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, του σύνδεσμου Δήμων Ιαματικών Πηγών Ελλάδος, του Δήμου της Χίου ενώ από τους ιδιώτες ξεχώρισαν τα Μentor, Bike me up, Vsn Hub, Elatos Resort κλπ. Τις εκδηλώσεις παρακολούθησαν εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, της τοπικής αυτοδιοίκησης όλων των βαθμών, Έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής από τον δήμαρχο Ναυπακτίας, Παναγιώτη Λουκόπουλο και τον γενικό γραμματέα Τουριστικής Πολιτικής & Ανάπτυξης, Γιώργο Τζιάλλα, ενώ παρόντες στην εκδήλωση ήταν ακόμη ο περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδος, Απόστολος Κατσιφάρας, βουλευτές της περιοχής όπως και εκπρόσωποι της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ), και του ΕΟΤ.

Από τα περίπτερα ξεχώρισα αυτό της πρωτοβουλίας «Κοζάνη 2017 – Ανοιχτή Καινοτομία», μιας πρωτοβουλίας που επιδιώκει να δημιουργήσει το έρεισμα για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή δράσεων ανοιχτής καινοτομίας στον επιχειρηματικό κόσμο του Δήμου Κοζάνης αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Η πρωτοβουλία του Δήμου Κοζάνης γίνεται σε συνεργασία με τo Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, το ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, τo Επιμελητήριο Κοζάνης, την Περιφερειακή Ένωση Δήμων Δυτικής Μακεδονίας και την ΑΝΚΟ – Αναπτυξιακή Δυτικής Μακεδονίας με στόχο να υποστηρίξουν με όλο το δυναμικό που διαθέτουν την ανάπτυξη επιχειρηματικής κουλτούρας με έμφαση στην καινοτομία,  ενθαρρύνοντας τους νέους ανθρώπους να αντιληφθούν τις πραγματικές ανάγκες της σύγχρονης αγοράς και φέρνοντάς τους πιο κοντά με την πραγματικότητα της λειτουργίας των επιχειρήσεων.

Η αντιδήμαρχος τοπικής ανάπτυξης και επιχειρηματικότητας, Χρύσα Αθανασιάδου

Σημαντική καινοτομία για τη φετινή διοργάνωση αποτέλεσε το Nostos Forum, που έχει στόχο  να καθιερωθεί ως το διεθνές ετήσιο βήμα επιμόρφωσης, ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων για τον ειδικό και εναλλακτικό τουρισμό κάθε μορφής. Το φετεινό Forum απευθυνόταν  στους επαγγελματίες, τους προορισμούς και τους φορείς και  συμμετείχαν εκπρόσωποι των προηγουμένων, μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, με σκοπό την προώθηση, την εξέλιξη και την ανάδειξη βέλτιστων πρακτικών, ερευνών και τάσεων στους πιο δυναμικούς νέους τομείς τουρισμού, πάντα στο πλαίσιο της βιωσιμότητα και την αειφορίας.

Ημερίδες με θέματα: How to Buy/How to sel, Καινοτομία και Start up σκηνή, Επιχειρηματικές ευκαιρίες στον Εναλλακτικό Τουρισμό, Ενδογενείς τουριστική ανάπτυξη υπαίθρου, Δώδεκα μηνες Τουρισμός στην Ελλάδα, Πολιτικές της τοπικής αυτοδιοίκησης για την ανάπτυξη του εναλλακτικού τουρισμού και η παρουσία σημαντικών ομιλητών όπως του Σταύρου Μπένου, προέδρου  του σωματείου «Διάζωμα»,  των καθηγητών Θεοδώρου Μεταξά και Μιχάλη Καβαρατζή από τα  πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Λέστερ και άλλων πολλών φώτισαν πολλές πτυχές της πρόκλησης για μια ήπια και αειφόρα ανάπτυξη.

Τις συναντήσεις παρακολούθησαν με ενδιαφέρον εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκπροσωποι του εναλλακτικού τουρισμού, απλοί θεατές. Εδώ βρισκόμαστε, μισή ώρα μετά την λήξη της ομιλίας του Γ.Πίττα περί γαστρονομικών κοινοτήτων και ο εισηγητής και οι δήμαρχοι Αιδηψού και Σκύρου, Ελένη Ευσταθίου και Μιλτιάδης Χατζηγιαννάκης προσπαθούν μόνοι τους πια να εξαντλήσουν το θέμα, για το με ποιόν τρόπο δηλαδή, η γαστρονομία θα συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη κάθε τόπου και στην διαμόρφωση της πολιτιστικής και τουριστικής ταυτότητάς του. Άλλωστε το θέμα της εισήγησης το απαιτούσε: «Γαστρονομικές κοινότητες και η ανάπτυξη στο πιάτο μας».

Μεγάλο ενδιαφέρον είχαν και οι παράλληλες εκδηλώσεις της έκθεσης! Μεγάλο ενδιαφέρον είχε η παρουσίαση της παράστασης-δρώμενου  «Πρωταγωνιστές του σήμερα στο σκηνικό μιας άλλης εποχής» στο πανέμορφο αρχοντικό «Ναυπακτία» που βρίσκεται ακριβώς  μπροστά ιστορικό λιμάνι της Ναυπάκτου.
To VSN Hub – Ancient Greek Culture in Tourism και η Mentor Cultural Routes  σχεδιασαν μια «διαφορετική» συνάντηση στην οποία ερεύνησαν από κοινού νέους τρόπους και μεθόδους ανάδειξης και αξιοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς της ιστορικής πόλης της Ναυπάκτου.

Κατόπιν μιας σύντομης παρουσίασης του ιστορικού της μάχης της Ναυπάκτου,   στο πλαίσιο του μουσειακού θεάτρου, η ιστορικός και ηθοποιός Μαρία Καστάνη μας παρέσυρε σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι στο χρόνο διαβάζοντας αποσπάσματα από λογοτεχνικά κείμενα που αναφερόντουσαν στην μάχη -και μάλιστα από τις προετοιμασίες και την ατμόσφαιρα και των δυο στρατοπέδων- γεγονός που ενέπλεξε και καθήλωσε όλους ακροατές στο κλίμα της ναυμαχίας.  Ακολούθησε workshop για τη δημιουργία στρατηγικού σχεδιασμού και ενεργοποίησης του τοπικού κοινού με σκοπό τη βιώσιμη ανάπτυξη περιοχών με έντονο πολιτιστικό απόθεμα με ομιλητές την Βίκυ Ευαγγελίου, τον  Πάνο Γκιόκα και τον Γιάννη Παππά.

H bike me up -bikemeup.gr-  αποτελεί την ευτυχή πραγμάτωση της ιδέας του Βαγγέλη Μπατζάκα και του Γιάννη Γαϊτάνου, δυο πολύ συμπαθητικών αθλητών και σκεπτόμενων ανθρώπων, για την δημιουργία και την οργάνωση ενός ποδηλατικού οχήματος περιήγησης στις πιο όμορφες γωνιές της Ελλάδας.  Οι ποδηλατικές περιηγήσεις -όπως μάθαμε- γίνονται σε μικρές ομάδες (έως 10 ατόμων), έτσι ώστε να εξασφαλίζεται ο χαρακτήρας της προσωπικής εμπειρίας, σε κάθε στιγμή της περιήγησης. Με μια τέτοια ομάδα και με τα ηλεκτρικά ποδήλατα -αν θες πας κανονικά, αν όμως τραβάς ζόρι, βάζεις την ενισχυτική ταχύτητα και φεύγεις βολίδα– κάναμε και εμείς βόλτα και ανεβήκαμε εντελώς ανίδρωτοι στην κορυφή του Κάστρου της Ναυπάκτου!

Μεγάλο ενδιαφερον υπήρξε και σ’ όλα τα «εναλλακτικά» σπορ όπου υπήρχε δυνατότητα δοκιμαστικών συμμετοχών, όπως εδώ π.χ στην τοξοβολία όπου μικροί και μεγάλοι σε δυο σειρές ανέμεναν να δοκιμάσουν τις ικανότητες και την τύχη τους στα τόσο άγνωστα σπορ!

Από την έκθεση δεν έλειπε η γαστρονομία και ειδικά οι επιδείξεις μαγειρέματος εδεσμάτων από περιοχές της Ελλάδας, που τις παρακολούθησε πλήθος κόσμου μετά των σχετικών γευστικών δοκιμών.

Συμπεράσματα από την έκθεση NOSTOS 2017

To καράβι -το εγχείρημα- είναι καλοτάξιδο, ο προορισμός -ο στόχος- ξεκάθαρος, και το πλεούμενο βρίσκεται σε καλά χέρια. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις το όνειρο να γίνει πραγματικότητα και η έκθεση NOSTOS στην Ναύπακτο να γίνει ένας σημαντικότατος  εκθεσιακός θεσμός  για την ανάπτυξη του Εναλλακτικού Τουρισμού.

Είμαι βέβαιος όσοι περάσαν, έζησαν και γνώρισαν θα στηρίξουν το εγχείρημα της Ναυπάκτου.

Απλά γιατί το αξίζει. 

The post NOSTOS 2017- η έκθεση Εναλλακτικού Τουρισμού στην Ναύπακτο που γίνεται θεσμός appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Mετά από ενός έτους διαβουλεύσεις και συζητήσεις με πρωταγωνιστές μια ομάδα  οινοποιών  της Αττικής δημιουργήθηκε ο φορέας Attica-wine and food experience που σκοπό έχει την ανάδειξη και προβολή του οινογαστρονομικού πλούτου της Αττικής.

Η συνάντηση στο οινοποιείο Γκίκα στα Σπάτα ήταν η 6η που έγινε στη διάρκεια ενός χρόνου από όλους τους εμπλεκόμενους οινοποιούς (κάθε συνάντηση γινόταν σε ξεχωριστό οινοποιείο) και η χαρά στα πρόσωπα όλων ήταν διάχυτη γιατί υλοποιήθηκε ένα όνειρο χρόνων.

Τα ιδρυτικά μέλη

Στη σύσταση της αστικής μη κερδοσκοπικής  εταιρείας Attica-wine and food experience συμμετείχαν ως ιδρυτικά μέλη οι κ.κ  Αλλαγιάννης Βασίλειος από την Οινοποιία Αλλαγιάννη με έδρα στο Μαρκόπουλο, Βασιλείου Γεώργιος από το Κτήμα Βασιλείου με έδρα στο Κορωπί,  Γκίκας Ανδρέας από την Gikas Winery με έδρα στα Σπάτα, Γκίνης Σωτήριος από το κτήμα Άωτον, με έδρα στην Παιανία, Κανιάρης Βασίλειος από τον Πύργο Κανιάρη με έδρα στα Μέγαρα, Κουλοχέρης Σταύρος από το Κτήμα Εύοινος, με έδρα στα Σπάτα, Λαζαρίδης Κωνσταντίνος από την Οινότρια Γη, με έδρα στον Καπανδρίτι,  Μαλτέζου Μαρία από την Στροφιλιά με έδρα στην Ανάβυσσο, Νικολού Βασίλειος από το Οινοποιείο Νικολού με έδρα στο Κορωπί, Παναγιώτου Βασίλειος, με έδρα στο Μαρκόπουλο, Σερπιέρης από τον Πύργο Βασιλίσσης με έδρα Αθήνα και Φράγκου Ασημίνα από το κτήμα Φράγκου, με έδρα στα Σπάτα.

Οι συμπαραστάτες

Στην συνάντηση παρευρέθηκαν εκπρόσωποι εταιρειών που υπστηρίζουν το εγχείρημα και συμμετάσχουν σ’ αυτό όπως οι κ.κ Δημήτρης Αλεξίου από το Gastronomads, Έλενα Aγκυρίδη από το Hellenic Travelling, Μαρία Αλιφραγκή από το Signature Travel, Φωτεινή Γκαβάλου από το View Studio, Ιγνάτιος Κοντός από το εστιατόριο Kazba, Κατερίνα Νικολού από το Intelligente Collaborations, Τίμος Πετρίδης από την Ομάδα Γαστρονομίας και Πολιτισμού,  Χρήστος Φωτιάδης από το Κτήμα Λαζαρίδη, Τσάκαλος Γιάννης από τα  Ηλεκτρα Hotels & Resorts και ο Γιώργος Πίττας από το Greek Gastronomy Guide. 

Οι συμμετέχοντες

Τον συντονισμό για την προώθηση των θεμάτων που έχουν σχέση με την ψήφιση του καταστατικού, την διεξαγωγή όλων των οργανωτικών διαδικασιών και τον συντονισμόν των δράσεων ανέλαβε η ομάδα εργασίας που αποτελείται από τους: Βασιλείου Γιώργο, Γκίνη Σωτήρη, Κουλοχέρη Ελμίνα, Μαλτέζου Μαρία, Νικολού Ευάγγελο και Πετρίδη Τίμο.

To προεδρείο αποτελούμενο από Ελμίνα Κουλοχέρη, Γιώργο Βασιλείου και Σωτήρη Γκίνη σε δράση

Οι σκοποί της Attica-wine and food experience είναι πολλοί και διάφοροι, σταχυολογώ ενδεικτικώς τους πρώτους δώδεκα (12) από το σύνολο των εικοσιοκτώ (28):

Mουσείο Οίνου στην Οινότρια Γη του Κτήματος Λαζαρίδη στο Καπανδρίτι

1. Η διαφύλαξη, μελέτη, έρευνα, προαγωγή και υποστήριξη του Αττικού γαστρονομικού πολιτισμού, των λαογραφικών παραδόσεων, των πρώτων υλών, των προϊόντων διατροφής.

2. Η μελέτη, χαρτογράφηση, αναβίωση του Αττικού Αμπελώνα , παραδοσιακών ή / και σύγχρονων συνταγών, πρώτων υλών, διατροφικών συνηθειών, εθίμων κ.λπ.

Γιώργος Βασιλείου από το κτήμα Βασιλείου

3. Η ανάδειξη και αντιμετώπιση θεμάτων που αφορούν στην παραγωγή, την εμπορία, την τυποποίηση, το marketing, τις εξαγωγές και την κατανάλωσή τους, κ.λπ..

4. Η παρακολούθηση, μελέτη, έρευνα, προβολή και υποστήριξη εντός και εκτός της χώρας, θεμάτων Αττικής και Οινικής διατροφής συσχέτισης με την υγεία του πληθυσμού και γαστρονομικού πολιτισμού.

Η εντυπωσιακή είσοδος του Gikas Winery

5. Η υποστήριξη προϊόντων πολιτισμού, παράδοσης και υγείας.

6. Η ενίσχυση της σύνδεσης των προϊόντων του αγροδιατροφικού τομέα με την Αττική κουζίνα και διατροφή.

O Bασίλης Νικολού του ομώνυμου κτήματος βαστάει με καμάρι τον γίγαντα ρυτινήτη αφρώδη Οίνο – Botanic

7. Η γευσιγνωστική πιστοποίηση των παραδοσιακών συνταγών και τροφίμων.

8. Η συνεργασία με άλλους Εθνικούς, Κοινοτικούς ή Διεθνείς Οργανισμούς και Φορείς με τους αυτούς ή συναφείς σκοπούς και η συμμετοχή σε αυτούς.

9. Η συμμετοχή μεμονωμένα ή από κοινού, με τη σύσταση ενδεχόμενα νομικού φορέα (Κοινοπραξία, Ένωση Φορέων κ.λπ.) με άλλους φορείς, Εθνικούς, Κοινοτικούς ή Διεθνείς, στην εκπόνηση, την υποβολή, τη χρηματοδότηση ή συγχρηματοδότηση ή/και την υλοποίηση απευθείας ή μέσω αναδόχων, εργασιών ή προγραμμάτων δραστηριοτήτων που έχουν σχέση με τη διατροφή και τον Οινογαστρονομικό πολιτισμό, καθώς και με την έρευνα και παραγωγή προϊόντων με βάση παραδοσιακές ή / και σύγχρονες συνταγές.

Το οινοποιείο Εύοινος της οικογένειας Κουλοχέρη

10. Η ανάληψη διαχείρισης ως φορέας υλοποίησης κοινοτικών προγραμμάτων και πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη και ανάδειξη της Αττικής Οινογαστρονομίας.

11. Η συμμετοχή ή/και συνδιοργάνωση εκδηλώσεων, συμποσίων, με αντικείμενο θέματα που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τη διατροφή και τον Οινογαστρονομικό πολιτισμό.

12. Η διοργάνωση ή/και συνδιοργάνωση συνεδρίων, σεμιναρίων, ημερίδων και ομιλιών για την ανάδειξη, την προβολή και την προώθηση της Αττικής διατροφής και του Αττικού Οινικού πολιτισμού σε εθνικό, κοινοτικό και διεθνές επίπεδο…

Το greekgastronomyguide.gr ήταν από την πρώτη στιγμή αλληλέγγυο με την ιδέα, συμμετείχε σ’ όλες τις συναντήσεις, άλλωστε πολλοί από τα μέλη του Attica-wine and food experience έχουν καταγραφεί και αναδειχθεί μέσα από τα άρθρα ιστοσελίδας μας που αφορούν τον γαστρονομικό προορισμό Αττική-Αθήνα, ενώ υπάρχει πρόγραμμα να καταγραφούν και να αποτυπωθούν στο Greek Gastronomy Guide μέχρι τέλος του έτους και οι υπόλοιποι.

Ευχόμαστε καλή επιτυχία στην προσπάθεια. Η παρουσία της ενθουσιώδους νέας γενιάς αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για την ευόδωση του εγχειρήματος.

The post Attica-wine and food experience – κάτι νεο γεννήθηκε στην Αττική appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Χειμώνιασε.  Κι ενώ τα γρήγορα σκάφη μαζεύτηκαν και ξενιτεύτηκαν, να βγάλουν μεροκάματο σ’ άλλους τόπους, τα βαπόρια της Blue Star, επιμένουν.  Και έτσι πάλι και φέτος  στο Αιγαίο ξέμειναν μόνο τα Blue Star, o πιο αγαπημένος στόλος της Μεσογείου, χειμώνα-καλοκαίρι για να συνδέουν τα νησιά του Αρχιπελάγους με τον Πειραιά. Μα έτσι γίνεται με τις στέρεες αγάπες, στις δυσκολίες φαίνονται.

Ταξιδεύοντας τις προάλλες με τα αγαπημένα μου πλοία, για μια περιοδεία Σαντορίνη,  Κω και Κάλυμνο -έφυγα με καλοκαιρινό καιρό και τελικά με έπιασε κακοκαιρία- συνάντησα κόσμο και κοσμάκι, φαντάρια με τους σάκους τους, Κινέζους που εξακολουθούν “χειμωνιάτικα” να επιμένουν για Σαντορίνη, Ευρωπαίους που δεν χορταίνουν  να λιάζονται για να μαυρίσουν.

Εκεί με τη δύση του ηλίου καθώς βγαίναμε από το λιμάνι του Πειραιά, ρέμβαζα και αναλογιζόμουνα τα φετεινά μου ταξίδια με την Blue Star, θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα γράψει ακριβώς πριν 10 χρόνια. Άνοιξα το Μακάκι μου και το βρήκα πάραυτα.   Διατηρούσε την εγκυρότητά του και την φρεσκάδα του! Μάζεψα και κάμποσες φωτογραφίες και έφτιαξα ένα νέο, έτσι για να δείξω με τον τρόπο μου τα αισθήματα μου για τις τόσο όμορφες στιγμές που μας χαρίζουν τα ταξίδια με την Blue Star.

Δεν διόρθωσα το κείμενο που είναι καλοκαιριανό, αλλά το συμπλήρωσα  εκεί όπου η ανάγκη το απαίτησε:

“Καλοκαίριασε κι ο κόσμος βγαίνει από το καβούκι του και παίρνει των ομματιών του για τα νησιά. Στη βιασύνη του να φτάσει γρήγορα στους παραδείσους, χρησιμοποιεί τα ταχύτερα μεταφορικά μέσα, τα αεροπλάνα και τα ταχύπλοα. Το κέρδος είναι προφανές, κάποιες ώρες λιγότερες ταξιδιού.

Η αφεντιά μου πάντως προτιμά τα συμβατικά βαπόρια της γραμμής. Χειμώνα-καλοκαίρι ταξιδεύω με τα Blue Star. Oι λόγοι είναι πολλοί, μα ο κυριότερος είναι ένας. Φθάνω γρηγορότερα στο νησί μου, στην Πάρο.

(Σ.Σ Με το που πατώ το πόδι μου στο πλοίο, -τότε και τώρα- η Πάρος αλλά και άλλα νησιά των Κυκλάδων είναι εκεί…όπως εδώ ο φίλος Βασσάλος από την Αμοργό, τον γνώρισα παιδί και τώρα παει φαντάρος Δωδεκάνησα, τρόμαξα να τον εγνωρίσω) 

(Σ.Σ. Τότε πριν δέκα χρόνια πήγαινα μόνο στην Πάρο, από τότε έχω κάνει τα Βlue Star τρόλεϋ Κολιάτσου-Παγκράτι μιάς που λόγω των βιβλίων μου και της δουλειάς μου στο GGG ταξιδεύω περίπου άπαξ εβδομαδιαίως!)

Ήδη από την μπουκαπόρτα, καθώς περιμένεις να μπεις στο καράβι, αντικρίζεις τα αυτοκίνητα, τις μηχανές, τα παπάκια, τις νταλίκες με κάθε λογής προϊόντα, περιοδικά και εφημερίδες, να συνωστίζονται και να μπερδεύονται με τους ντόπιους και τους αλλοδαπούς επιβάτες. Ένα μωσαϊκό λογής-λογής ανθρώπων, τροχοφόρων, προιόντων, βαλίτσων και μπόγων (που πρέπει διαχειρισθεί ο καμαρώτος) που πρέπει τάχιστα να βρεί τη θέση του.

Γιά ελάχιστα δευτερόλεπτα, μετά τον έλεγχο εισιτηρίων σε υποδέχεται ο τεχνολογικός πολιτισμός της κυλιόμενης σκάλας, που σε ανεβάζει ξεκούραστα κατά μόνας στην υποδοχή του πλοίου και από εκεί, πάλι ξαναρχίζουν τα νησιά και συγκεκριμένα οι γειτονιές τους και οι φυλές τους. Στην πρώτη θέση, οι τεχνοκράτες με τις γεμάτες ντοκουμέντα τσάντες τους και τους φορητούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε εξαντλητική δράση. Κοντά τους Αμερικανοί και Ασιάτες τουρίστες που ταξιδεύουν καταευχαριστημένοι με πιθανό προορισμό συνήθως την Σαντορίνη. Το puzzle συμπληρώνουν καλοβαλμένοι ταξιωδιώτες που θέλουν να κάμουν το ταξιδάκι τους με την ησυχία τους πληρώνοντας το κάτι τις παραπάνω.

(Σ.Σ Από τότε πάνε δέκα χρόνια και στα αρχικά πλοία Πάρος, Νάξος προσετέθησαν περίπου άλλα δέκα –Δήλος, Πάτμος κλπ- πολύ πιό μεγάλα, με ευρύχωρα και ντιζαϊνάτα σαλόνια για όλους τους επιβάτες, που θα τα ζήλευαν και πεντάστερα ξενοδοχεία)

Οι αριθμημένες θέσεις, – πρόσφατη πατέντα αεροπορικού τύπου πολυθρόνες – αναπαυτικές μεν αλλά σ’ όλο το ταξίδι ακίνητος θα πρέπει να τρως την κούτρα του μπροστινού σου, το κλάμα του παρακείμενου μωρού που δεν θα σταματήσει παρά μόνο σαν φθάσει στο προορισμό του και στην τα σκέρτσα της Μενεγάκη στην οθόνη της τηλεόρασης.

Αν στις δυό πρώτες γειτονιές υπερτερούν οι πιο εύποροι ταξιδιώτες στα σαλόνια της απλής θέσης και στα καταστρώματα κυριαρχούν οι ντόπιοι και τουρίστες (άλλη φυλή).

Γιαγιάδες μαυροφορεμένες με τα καλαθάκια τους να κολατσίζουν το φαγητό που έχουν φέρει από το σπίτι, αγρότες, ψαράδες, ναυτικοί με τις χαρακτηριστικές τραγιάσκες και ακόμα τις χαρακτηριστικές ντοπιολαλιές τους, να καλαμπουρίζουν είτε να πολιτικολογούν, πιτσιρίκια να ουρλιάζουν, μεσήλικες γυναίκες να συνομιλούν, να γελούν, να φωνάζουν, να λεν ανέκδοτα και να κακαρίζουν ενώ πάρα δίπλα τους οι νεώτερες να λύνουν σταυρόλεξα ή να διαβάζουν.

Η μάχη της πολυθρόνας, το σπρωξίδι για την καλύτερη οργάνωση του προσωπικού ή συλλογικού χώρου – σε λίγο θάρθει κι ο κουμπάρος – και οι αιώνιοι διαπληκτισμοί για τις καταλυμένες από μπογαλάκια θέσεις που δεν μπορείς να μαντέψεις αν προορίζονται για κάποιες μελλοντικές αφίξεις ή για κάποιον μελλοντικό υπνάκο. Ένα μοναδικό, όλο ζωντάνια και ανθρωπιά δημιουργικό χάος.

Και κει μες το χαμό ακούγονται στα μεγάφωνα από τη στεντόρια φωνή του αρχιλογιστή οι πρώτες ανακοινώσεις “ Κυριές και κύριες καλημέρα σας. Ο πλοίαρχος, οι αξιωματικοί και το πλήρωμα του πλοίου μας, σας εύχονται καλό ταξίδι…ο καιρός θα είναι καλός και το πλοίο θα φθάσει στο προορισμό του στις έντεκα και σαρανταεπτα λεπτά” γεγονός που θα προκαλέσει ενθουσιασμό και χειροκροτήματα στο επιβατικό κοινό, γιατί του υπενθυμίζει ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δουλεύουν σωστά σ’ αυτόν τον τόπο.

Και φθάνουμε στα καταστρώματα, αυτά που πολύ ευστόχα χαρακτήρισε ο Αγγελος Ελέφαντης “οι μεγάλες πλατείες της υδάτινης πόλης” του Αιγαίου Αρχιπελάγους. Εδώ κυριαρχουν οι νεότεροι και βέβαια από προσφάτως και απαξάπαντες οι καπνιστές. Ατελείωτες παρτίδες τάβλι, μπιρίμπα για τις κυρίες στα πια απάνεμα μέρη του καταστρώματος, φραπεδιές και μπυρόνια. Κορμιά που ξεροψήνονται στον ήλιο, κουβεντολόι, απρόσμενες συναντήσεις παλιών γνωστών, νέες γνωριμίες, καμάκια.

Παρέες μαθητών που ξεκινούν τις διακοπές τους γύρω από κασετόφωνα με τραγούδια της Βίσση αλλά και κιθαρούλες με Σαββόπουλο, παρέες ντόπιων μουσικών με τα βιολιά και τα τσαμπουνοτούμπακα – συμβαίνει συχνά – να τραγουδούν, να τρων να πίνουν και να χορεύουν. Αθλητικός τύπος με τις τελευταίες μεταγραφές, κουτσομπολίστικες αλλά και πολιτικές εφημερίδες που μάταια προσπαθούν οι αναγνώστες να τις συγκρατήσουν από τον αέρα, διάβασμα μελετηρό λογοτεχνικων βιβλίων και ρέμβη απολαμβάνοντας το πέλαγος.

Απόλαυση των δειλινών, διάβασμα του ειδικού για το Αιγαίο πέλαγο βιβλίους, μπυρόνια, υπνάκος όπου νάναι και μιά ψυχική ευφορία για το ταξίδι στον παράδεισο/

Μ’ αρέσει να χαζεύω τους τουρίστες και τις τουρίστριες. Στα πλοία πρωτοσυναντούν το Αιγαίο και χαζεύουν. Χαζεύω τους Κινέζους…χαχαχα …δεν κολυμπούν, ίσα να βάλουν τα ποδάρια τους στη θάλασσα για να δροσιστούν! Λιάζονται, χαζολογούν, τρελαίνονται με την καθαρότητα και την διαύγεια της ατμόσφαιρας του Αιγαίου. Παλαβώνουν με την μικρή κλίμακα και όταν φτάνουν στη Σαντορίνη, συνωστίζονται όλοι στην ανατολική πλευρά του καραβιού και μένουν αποσβωλομενοι από το θέαμα της Σαντορίνης. Βγάζουν φωτογραφίες τα τοπία, αλλά και τον εαυτό τους μαζί μ’ αυτά!

Ταξιδεύοντας με τα μποστάλια – για το νησί μου όπως και για τα περισσότερα νησιά, ευτυχώς, είναι τα τα βαπόρια της Blue Star – το ταξίδι δεν ειναι χαμένος χρόνος. Το ταξίδι είναι ο απαραίτητος χωροχρόνος για να αντιληφθείς ότι πας σε ένα νέο προορισμό, για να προσαρμοστείς και να προετοιμασθείς εσωτερικά. Μια περίοδος μετάβασης. Ν’ αγναντέψεις το πέλαγος, τα νησιά του, να αφουγκραστείς, να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους.

Να φύγεις από τις ανέσεις της πόλης και να νταλαβεριστείς με κάθε είδους ανθρώπους σε ένα περιβάλλον όπου λίγα πράγματα ελέγχονται, οι αέρηδες, οι φωνές, οι μυρωδιές, αλλά κυρίως ένα μεγάλο κενό, όπου οι καταναγκασμοί και νευρώσεις για δράσεις αφοπλίζονται, προετοιμάζοντας τον ταξιδιώτη για το πολύτιμο “χάσιμο του χρόνου” και την επιβίβαση στην πολυπόθητη κατάσταση ανεμελιάς. Γιατί όταν το ταξίδι δεν είναι εμπειρία, δεν είναι βίωμα, κινδυνεύεις να φθασεις στο προορισμό σου κουβαλώντας ατόφιο μέσα σου “τον κόσμο της Πόλης” που πολύ δυσκολότερα πια εκεί να τον αποβάλεις και να τον αποχωρισθείς.

The post Ταξιδεύοντας με τα βαπόρια της Blue Star appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη όπου η υψηλή γαστρονοµία είναι ταυτισµένη µε το καθηµερινό τραπέζι και όπου το κιµπαρλίκι και το µεράκι είναι τα αγαθά εν αφθονία και περισσεύουν από τα εδέσματα της ντόπιας κουζίνας.

Από τη µία µεριά, υπάρχει µια πληθώρα φαγάδικων όπου σερβίρονται ίσως τα πιο µερακλίδικα εδέσµατα στη χώρα, από µπουγάτσα, κουλούρια, τσουρέκια, τρίγωνα και πατσά µέχρι σουτζουκάκια, πιτόγυροι, ουζοµεζέδες και µαγειρευτό φαγητό και από την άλλη νέες δημιουργικές εκδοχές που όμως, έχοντας την τύχη να είναι μέσα στο πνεύμα της “φιλικής” πόλης, γίνονται γκουρμεδιές και όχι απρόσιτα Gourmet.

Μια πόλη που την επισκεπτόμουν χρόνια στην Filoxenia, πάντα παράλληλα με την έκθεση Κινηματογράφου, περισσότερο για τις χαρές της – και φυσικά τις γαστρονομικές της απολαύσεις – παρά για τη δουλειά!

Έτσι από το 1990, που άρχισα συστηματικά να ανηφορίζω στην συμπρωτεύουσα, κάθε φορά γνώριζα νέα πράγματα και έκτιζα νέες ψηφίδες, άλλες που ξεθυμαίναν γρήγορα κι άλλες που σε ξαφνιάζουν για τη σταθερότητά τους και την αντοχή τους στον χρόνο. Αυτή την φορά, αποφάσισα να την δω με την εικόνα ενός ξένου επισκέπτη και να κάνω restart στις γνώσεις μου.

Θα ξεκινήσουμε με τις μικρές περιηγήσεις και στην πορεία θα αναρτήσουμε τα γνωστά μας άρθρα που θα περιγράφουν αναλυτικά τα χαρακτηριστικά κάθε επαγγελματία, παραγωγού, εδέσματος ή αξιοθέατου έτσι ώστε να διαμορφωθεί η γαστρονομική εικόνα της Θεσσαλονίκης.

H γαστρονομική βόλτα στη Θεσσαλονίκη μόλις ξεκίνησε!

Την πρώτη μέρα, πρωί-πρωί με το ψιλόβροχο, ξεκινήσαμε με τον Θεσσαλονικιό φίλο μου Γιώργο Παλησίδη  για τα γαστρονομικά tours της πόλης. Πρώτη μέρα, θέμα μας τα ταχυφαγεία, ή το αλφαβητάρι της γεύσης.

Πρώτος σταθμός  ένα “πιτάδικο” με όλη την έννοια της λέξης, ένα μαγαζάκι στην οδό Παπάφη στην Τούμπα, που εδώ και  χρόνια φτιάχνει ίσως το καλύτερο φύλλο της πόλης.  “Βλάστη” το όνομά της και άνοιξε το 1993, όταν ο Κώστας Αστραίος, που κατάγεται από την Βλάστη Κοζάνης, αποφάσισε  να φτιάξει ένα εργαστήρι που να παράγει καθημερινά χειροποίητες παραδοσιακές, αλλά τελικά και “μοντέρνες” πίτες. Ήπιαμε τον ελληνικό καφέ μας συνοδεύοντάς τον μ’ ένα δείγμα από δαύτες!

Δυό ταμπέλες ορίζουν την φιλοσοφία του καταστήματος: «Είμαστε παραγωγοί και όχι σκηνοθέτες» και «Οι πίττες μας (ναι με 2 τ) είναι αυριανές».  Πίτες με τυρί, σπανάκι, πράσο, μανιτάρια, κρεατόπιτες, πολίτικη με φέτα, κασέρι, ελιά και ντομάτα, πίτσα με κασέρι και ζαμπόν, και μάλιστα και προϊόντα διαίτης, αλλά και γλυκές πίτες με αγριοκέρασο, μήλο και σοκολατόπιτες.

Από εκει συνεχίσαμε Δαρδανελίων στον πιο θρυλικό από όλους τους φούρνους της Τούμπας, τον Κουκουμέρια από το 1922, γνωστό για το τσουρέκι του και καμάρι της γειτονιάς, αφού άνθρωποι από όλη τη Θεσσαλονίκη έρχονται για τα αρτοποιήματά του. Εμένα πάντως παγιδεύτηκε η ματιά μου και η γεύση μου σ’ ένα ταψί που βαστούσε  η Έλσα Κουκουμέρια με ανθρωπόμορφα μπισκότα για τα παιδιά!

Ακολούθως οδηγηθήκαμε στο «παραδοσιακό μπουγατσατζίδικο» του Φίλιππου Μπαντή στην περιοχή της Παναγίας Φανερωμένης, που είναι εκεί από το 1969 -κλείνει μισόν αιώνα- από τον πατέρα του Φίλιππου Μπαντή που κι αυτός όλα αυτά τα χρόνια ζύμωνε κι άνοιγε φύλλο με συνταγή που διδάχτηκε από τον δικό του πατέρα, ο οποίος την έφερε μαζί του από την Καισαρεία της Καππαδοκίας, ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη μετά την καταστροφή.

Σήμερα, τρίτης γενιάς λοιπόν μπουγατσοποιός, ο Φίλιππος  ανοίγει φρέσκο φύλλο στο χέρι καθημερινά, ετοιμάζοντας κάθε είδους μπουγάτσα, κρέμα, τυρί, κιμά, αλλά και τη σκέτη, δηλαδή μπουγάτσα μόνο από φύλλο, όπως μας λέει ο Φίλιππος ότι την προτιμούν «οι παλιοί», εξηγώντας μας ότι την σκέτη την τρώγαν οι φτωχοί, που αγόραζαν τα υπόλοιπα της κοπής (τα ψίχουλα φύλλα δηλαδή) και από τη συνήθεια, έμεινε η γεύση και έτσι δημιουργήθηκε και η σκέτη μπουγάτσα.

Μετά την μύηση μου στη μαγειρική, την μελισσοκομική, ήρθε και η ώρα να μάθω και την τέχνη του απλώματος φύλλου, όπου αποδείχθηκαν περιτράνως με την πρώτη, οι δεξιότητές μου.

Μετά από την γλυκειά πορεία, είχε φτάσει και η ώρα του δεκατιανού, οπόταν οδηγηθήκαμε στον δρόμο του πατσά. Στην οδό  25ης Μαρτίου 92, στην περιοχη Χαριλάου της Θεσσαλονίκης δημιουργήθηκε το 1996,  από τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του ΑΡΗ και της ΑΕΚ, αλλά και της Εθνικής Ελλάδας, Ντίνο Μπαλλή, το 1996, ένα πατσατσίδικο και γράφει ιστορία, το πατσάς 92.

Ο πατσάς του είναι από μοσχάρι και όχι από χοιρινό και οι εγκαταστάσεις του, τόσο του παρασκευαστηρίου όσο και του χώρου του φαγητού, είναι εξαιρετικά μοντέρνες και δεν θυμίζουν καθόλου ατμόσφαιρα παρηκμασμένου και βρώμικου χώρου. Το μαγαζί λάμπει από καθαριότητα και πάστρα. Στις σπεσιαλιτέ του καταστήματος, εκτός του πατσά και της μαγειρίτσας, υπάρχουν μια σειρά από νόστιμα μαγειρευτά, ενώ τώρα την διαχείρισή του έχει αναλάβει ο Μπαλής ο νεότερος!

Μετά τον πρωινό πατσά, μάς άνοιξε η όρεξη και μοιραίως οδηγηθήκαμε στους γύρους και στα σουβλάκια της Θεσσαλονίκης ή σάντουιτς  όπως λένε οι Θεσσαλονικιοί την τροφή που αποτελείται από πίτα και τυλίγεται γύρω από κρέας, ντομάτα, πατάτες κτλ. Ο Γιώτης το θρυλικό ψητοπωλείο, και ο ΠΑΟΚ είναι οι δυό αξίες που κάνουν περήφανη την Τούμπα, είναι άλλωστε συνδεδεμένες μεταξύ τους! Οι ΠΑΟΚτζήδες πριν πάνε γήπεδο, περνάνε μια βόλτα από τον Γιώτη για το πρώτο σουβλάκι και όταν τελειώσει το ματς, ξαναπερνούν και για το δεύτερο. Τρίτο σουβλάκι δεν χωρά γιατί το μέγεθος των πιτόγυρων του Γιώτη, είναι τεράστιο!

Ο Κώστας Μυστακίδης στην Άνω Τούμπα είναι το gourmet σουβλάκι, της Θεσσαλονίκης. Ο Κώστας στο πόστο του, θα τον δεις κάθε πρωί να τοποθετεί μόνος του τα κομμάτια του μαριναρισμένου χοιρινού στην σούβλα -σε αντίθεση με τους περισσότερους που αγοράζουν την σούβλα έτοιμη.

Τριάντα χρόνια στο ίδιο πόστο, είναι γνωστός για τα ποιοτικά του σουβλάκια, για την καλή του ψησταριά και για τον καλαίσθητο χώρο του μαγαζιού του. Τα σουτζουκάκια του είναι πεντανόστιμα, ενώ οι μοσχαρίσιες μπριζόλες σε πάνε στον παράδεισο.

Η  πρωινή μας επίσκεψη τελείωσε με έναν νεωτερισμό της συμπρωτεύσους, τα χαμπουργκεράδικα. Ο Γιώργος μάς οδήγησε στο Funky Burger που αποδείχθηκε όντως funky.

H πρωινή μας επίσκεψη μας στέφτηκε με μεγάλη επιτυχία και ικανοποιημένος από τις γνώσεις και τις γεύσεις οδηγήθηκα στην Filoxenia, για να βγάλω και γω το τιμημένο μεροκάματό μου!

The post Γαστρονομική βόλτα στη Θεσσαλονίκη (1) appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Την Κυριακή 12 Νοεμβρίου τα οινοποιεία της χώρας ανοίξαν τις πόρτες τους για να γιορτάσουν την Ευρωπαϊκή Ημέρα Οινοτουρισμού και για να υποδεχθούν το κοινό εξερευνώντας μαζί τα μυστικά της παραγωγής και της απόλαυσης των ποιοτικών κρασιών, αλλά και για να γνωρίσουν ευρύτερα τους ανθρώπους και τον κόσμο του κρασιού. 

Την γιορτή αυτή το Greek Gastronomy Guide την αξιοποίησε κάνοντας επίσκεψη σε δυο οινοποιεία του Βορρά (το ένα στη Θεσσαλονίκη και το άλλο στη Γουμένισσα).

Ξεκινώντας από την Επανωμή, για το οινοποιείο του Γεροβασιλείου κάναμε μιά στάση για καφέ αλλά και γνωριμία στον Άγιο Αντώνιο.

Το Καφεγλυκοπωλείο του Αγίου Αντωνίου είναι το τελευταίο απόκτημα (2009) του Γυναικείου Αγροτικού Συνεταιρισμού Παραδοσιακών Προϊόντων Αγίου Αντώνιου που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1999 και είναι ο πρώτος γυναικείος συνεταιρισμός του Νομού Θεσσαλονίκης από 20 δυναμικές Πόντιες γυναίκες.

Σκοπός του Συνεταιρισμού είναι η απασχόληση των αγροτισσών γυναικών, η ενίσχυση του οικογενειακού εισοδήματος τους, η ανάπτυξη του τόπου, η διατήρηση και η διάδοση της ποντιακής παράδοσης μέσα από την παραγωγή και τη διάθεση μιας σειράς υγιεινών, ποιοτικών χειροποίητων προϊόντων φτιαγμένων με μεράκι.

Ο συνεταιρισμός παράγει χειροποίητα παραδοσιακά προϊόντα όπως τα Περέκ με χειροποίητα φύλλα πίτας ψημένα στο τζάκι με ξύλα ποντιακά προϊόντα, συρόν, ιβριστό, μακαρίνα χυλοπίτες,  αλλά τα τυπικά, τραχανάδες,  μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού από φρέσκα φρούτα εποχής. Τα απολαύσαμε για πρωινό και γνωρίσαμε τον φιλόξενο  χώρο που δημιούργησαν.

Ακολούθως φτάσαμε στο Κτήμα Γεροβασιλείου που είναι δημιούργημα του Βαγγέλη Γεροβασιλείου που το 1981 ξεκίνησε την αναβίωση των 25 στρεμμάτων οικογενειακού αμπελώνα στην περιοχή Παπαμόλα Επανομής, 25 περίπου χλμ νοτιοανατολικά της Θεσσαλονίκη και σήμερα έχει ξεπεράσει τα 750 στρέμματα (από τους μεγαλύτερους και πιο όμορφους εννιαίους  αμπελώνες της χώρας).

Η περιοχή της Επανoμής κατοικείται αδιάκοπα εδώ και 6.000 σχεδόν χρόνια. H οινοποίηση μαρτυρείται εδώ και 1.500 περίπου χρόνια. Στον αμπελώνα φυτεύτηκαν και καλλιεργούνται  ελληνικές και διεθνείς ποικιλίες. Η Μαλαγουζιά —την οποία οινοποίησε για πρώτη φορά ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου— και το Ασύρτικο —που κατάγεται από τη Σαντορίνη— αποτελούν τις ελληνικές λευκές ποικιλίες του Κτήματος.

Το Λημνιό —η αρχαιότερη ελληνική ποικιλία που είναι σε παραγωγή μέχρι σήμερα, την οποία αναφέρει και ο Αριστοφάνης τον 5ο αιώνα π.Χ.— το Μαυρούδι και το Μαυροτράγανο αποτελούν τις ελληνικές ερυθρές. Επίσης, καλλιεργούνται οι γαλλικές λευκές Chardonnay, Sauvignon Blanc και Viognier και οι ερυθρές Syrah και Merlot.

Το οινοποείο του Γεροβασιλείου, ανεξάρτητα του μεγάθους του είναι πολύ φιλικό με τους επίσκεπτες του, τους οποίους  υποδέχεται στο κέντρο του κτήματος, σ’ένα πανέμορφο περίπτερο με μια ανεπανάληπτη θέα στα αμπέλια, ανάμεσα από μνημειακά έργα τέχνης Ελλήνων καλλιτεχνών, όπως «Το σταφύλι» του Κώστα Τσόκλη, στον κήπο, «Το φεγγάρι» του Κώστα Βαρώτσου μέσα  στον αμπελώνα και «Ο ορίζοντας» του Κώστα Βαρώτσου, στον κήπο.

Ο οικοδεσπότης του κτήματος Βάγγελης Γεροβασιλείου την Κυριακή, την ημέρα της γιορτής, υποδεχόταν αυτοπροσώπως τους δεκάδες επισκέπτες του οινοποιείου του, και κατόπιν  τους οινόφιλους και όλους όσοι θέλουν να γνωρίσουν από κοντά τον κόσμο του αμπελιού και του κρασιού τους παραλάμβαναν οι ξεναγοί.

Η επίσκεψη ξεκινούσε με μια σύντομη περιήγηση του αμπελώνα, κατόπιν ξενάγηση στους χώρους της παραγωγής, της εμφιάλωσης, της παλαίωσης και τέλος στις αίθουσες του Μουσείου Οίνου. Οι ξεναγήσεις ξεκινάνε μισή ώρα μετά την έναρξη του ωραρίου, με συχνότητα ανά μιάμιση ώρα, και σταματάνε μια ώρα πριν τη λήξη.

Ο επισκέπτης μετά την οργανωμένη επίσκεψη έχει τη δυνατότητα αφού χαζέψει με τις ώρες στα εκθέματα του Μουσείου του Οίνου ( μεταξύ άλλων έχει ίσως την σημαντικότερη συλλογή ανοικτηριών στον κόσμο) μπορεί να δοκιμάσει τα κρασιά του Κτήματος στις ειδικές αίθουσες γευσιγνωσίας του οινοποιείου με την όμορφη θέα του αμπελώνα.

Η μέρα είχε πολλές γευσιγνωσίες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, μουσικές και δρώμενα και σκέφτηκα πόσο τυχεροί είναι Θεσσαλονικείς που έχουν στα πόδια τους το Κτήμα Γεροβασιλείου, ένα στολίδι της συμπρωτευουσας, αλλά και ένα καμάρι του Ελληνικού Οινοτουρισμού. (Φυσικά και θα επανέλθουμε με δυο άρθρα αφιερωμένα στο Οινοποιείο και το Μουσείο)

O επόμενος σταθμός μας ήταν ο  αμπελώνας του Κτήματος Χατζηβαρύτη στη Γουμένισσα μια ώρα δρόμος από την Θεσσαλονίκη. Το Κτήμα Χατζηβαρύτη  αποτελείται από 120 στρέμματα και όλα ξεκίνησαν με αγάπη…όταν ο Βαγγέλης Χατζηβαρύτης, μηχανικός και επιχειρηματίας γνώρισε τη μέλλουσα γυναίκα του Όλγα Ιακωβίδου το 1981 που ήταν από τη Γουμένισσα, έναν τόπο  με μεγάλη οινική παράδοση.

Αυτός ο τόπος  λοιπόν, έμελλε να γίνει για εκείνον ο τόπος στον  οποίο θα αφιερωνόταν για τη δημιουργία ενός μοναδικού και βαθιά ανεξερεύνητου ελληνικού κρασιού. Σιγά σιγά αγόραζαν αμπέλια και το 2007 , στο αμπέλι που βρίσκεται στην περιοχή της Φιλυριάς χτίστηκε ένα οινοποιείο “ boutique”, σ’ ένα τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς.

Δίνοντας έμφαση στην ποιότητα του σταφυλιού , στη γονιμότητα του εδάφους και στην προστασία του περιβάλλοντος επέλεξε τη βιολογική καλλιέργεια . Το Κτήμα Χατζηβαρύτη εστιάζει την προσοχή του στις ελληνικές ποικιλίες Ξινόμαυρο , Νεγκόσκα , Ροδίτη και Ασύρτικο . Καλλιεργεί και τις γνωστές ποικιλίες Sauvignon Blanc ,  Cabernet Sauvignon και Merlot σε μικρότερες εκτάσεις .

Μύθοι  λένε ότι οι αυτόχθονες ελληνικές ποικιλίες Ξινόμαυρο και Negroska από τις οποίες παράγεται ο ΠΟΠ Γουμένισσα Χατζηβαρύτη, ήταν το κρασί της επιλογής του Φιλίππου, του βασιλιά της Μακεδονίας, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πέραν τούτου, τοπικές αφηγήσεις αναφέρουν ακόμη  , ότι μεγάλες ποσότητες του κρασιού από την περιοχή μεταφέρθηκαν κατά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γαλλία, επειδή ήταν τόσο εξαιρετικό.

Την Κυριακή 12 Νοεμβρίου από τις 11 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα κάθε ώρα η Χλόη Χατζηβαρύτη κόρη Βαγγέλη, και οινολογός ταξιδεμένη σ’ όλον τον κόσμο έκανε ξεναγήσεις και γευσιγνωσίες. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω κι  ένα  Wine School της Χλόης με θέμα Νέο Vs Παλαιωμένο όπου επικεντρωνόταν στις διαφορές των παλαιωμένων και φρέσκων κρασιών Γουμένισσα, και όπου γήτευτηκα από την εκπαιδευτική της μεταδοτική της ικανότητα, και εντυπωσιάστηκα από το υψηλό επίπεδο γνώσεων των νέων οινοφίλων που παρακολουθούσαν τα μαθήματά της.

Γιορτή στην Μακεδονία δεν νοείται χωρίς μουσική και χάλκινα. Κι εδώ στο Κτήμα Χατζηβαρύτη το μουσικό σχήμα Annoula & les trois enfants de voliotique, μια μπάντα με ωραίες φωνές μας τραγούδησε παραδοσιακά τραγούδια σε πολύ όμορφες ροκ και κάντρυ παραλλαγές και συνοδεψαν το φαγοπότι με θεα τους απλωμένους αμπελώνες της. Και ίσως θέλαν να μας υπενθυμίσουν ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο, ο γαλάζιος ουρανός και τα άσπρα σπιτάκια που χάνονται στα κύματα του Αιγαίου πελάγους,  αλλά και το όλο θλίψη και εσωτερικότητα «τοπίο στην ομίχλη» της Μακεδονίας.

The post Δυο οινοποιεία του Βορρά γιορτάζουν την Ευρωπαϊκή μέρα Οινοτουρισμού appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Την Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου – παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου – είχα τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσω, στο πλαίσιο του μαθήματος Αγροτικός Τουρισμός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τις σκέψεις μου για τις Γαστρονομικές Κοινότητες.

Η ευγενική πρόσκληση προήλθε από την καθηγήτρια Όλγα Ιακωβίδου, που διδάσκει Αγροτική Κοινωνιολογία και Αγροτικό Τουρισμό στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Η Όλγα Ιακωβίδου έπειτα από τριάντα χρόνια στα έδρανα, νιώθει μεγάλη χαρά που πολλά κινούνται γύρω από τον αγροτουρισμό, αλλά και για τη στροφή των φοιτητών προς εναλλακτικές μορφές επαγγελματικής αποκατάστασης, είτε δημιουργώντας δικές τους αγροτουριστικές μονάδες είτε σχεδιάζοντας επιχειρηματικά προγράμματα για άλλους.

Στην παρουσίαση παραβρέθηκαν, εκτός της οικοδέσποινας καθηγήτριας, η Γιώτα Σεργάκη ( επίκουρη Καθηγήτρια) με ειδίκευση στον Αγροτικό Συνεργατισμό, η Ελένη Δημητριάδου (εργαστηριακό διδακτικό προσωπικό), η Ζωή Χατσέρα και η Βιβή Καζάνα (ειδικό τεχνικό εργαστηριακό προσωπικό), ο Γιώργος Παλισίδης σεφ και καθηγητής Τ.Ε.Ι,  καθώς και 4ετεις φοιτητές του Τμήματος Γεωπονίας, που έχουν επιλέξει την ειδίκευση της Αγροτικής Οικονομίας  μαζί με φοιτητές από άλλες ειδικεύσεις.

Σ’ όλους αυτούς τους θαρραλέους και θαρραλέες που αψήφισαν την καταρρακτώδη βροχή και τις ιδιαίτερες συνθήκες στο Α.Π.Θ. -παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου-, αναπτύχθηκε ο προβληματισμός για την αλυσσίδα Τόπος – Τοπίο – Καλλιέργειες – Μεταποίηση – Γαστρονομία – Πολιτισμός – Τουρισμός και καταδείχτηκε πως αποτελεί ένα πρότυπο ανάπτυξης που μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε τόπο.

Με θέμα «Γαστρονομικές κοινότητες: H ανάπτυξη στο πιάτο σας» ξετυλίχθηκαν σκέψεις και προτάσεις για την ανάπτυξη του Γαστρονομικού Τουρισμού σ’ όλες της περιοχές της Ελλάδας. Εθίγησαν θέματα όπως η διαμόρφωση της ταυτότητας ενός τόπου μέσα από τα ιδιαίτερα τοπικά αγροτικά προϊόντα και τις τοπικές συνταγές καθώς και η σχέση του Τουρισμού με την Γαστρονομία.

Και βέβαια εξηγήθηκε πως θα πρέπει να καταγραφούν όλα τα προφανή, αλλά  και τα «απόκρυφα» γαστρονομικά χαρακτηριστικά κάθε τόπου και το κυριότερο επισημάνθηκε ο τρόπος με τον οποίον θα βρεθούν κοντά όλοι οι συντελεστές, οι επαγγελματίες που πιστεύουν στην ποιότητα, την εντοπιότητα και την συνεργατικότητα δημιουργώντας τις γαστρονομικές κοινότητες.  

Η συνάντηση βάστηξε πάνω από μιάμιση ώρα και φωτίστηκαν πολλές πτυχές των επιπέδων που μπορούν να συνεργαστούν κάτω από το σχήμα του γαστρονομικού προορισμού.

Τη συζήτηση συνόψισε η καθηγήτρια Όλγα Ιακωβίδου:

«Σε κάθε ειδική μορφή τουρισμού και κυρίως στον αγροτικό τουρισμό, η γαστρονομία μιας περιοχής  μπορεί να καθορίσει την εμπειρία των επισκεπτών της. Μια εμπειρία που θα ενσωματώνει τοπικές ιδιαιτερότητες. Θα συνοδεύεται από τοπικές γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, σχέσεις. Που θα θυμίζει την επίσκεψη στη συγκεκριμένη περιοχή. Γι’ αυτό και η διάλεξη του Γιώργου στους φοιτητές , με την έμφαση που έδωσε στις γαστρονομικές κοινότητες, ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει για τη γαστρονομία».

Είναι φυσικό ότι ψήλωσα από την ικανοποίηση, και από το ενδιαφέρον και την ζεστασιά με την οποία  υποδέχτηκαν τις σκέψεις μου δασκάλοι και φοιτητές! Και φυσικά πιστεύω ότι τα – διαρκούς αξίας – συνθήματα του Πολυτεχνείου: ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εμπλουτίστηκαν χθες, μέρα μεσημέρι, στην Θεσσαλονίκη, με κάποιες νέες αξίες, όπως της αγάπης για τον τόπο, της έμφασης  για τη σπουδαιότητα της γνώσης και την κουλτούρα της συνεργατικής δημιουργίας.

Μια συγκινητική εμπειρία…

Γιώργος Πίττας

The post Οι γαστρονομικές κοινότητες στο Αριστοτέλειο appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ήσαν όλοι τους εκεί και ήσαν υπέροχοι.

Την Κυριακή 19 Νοεµβρίου 2017, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, παρουσιάστηκαν περισσότερα από 120 σπουδαία κόκκινα Ελληνικά κρασιά από 30 οινοποιεία. Ήταν μια εκδήλωση που διοργάνωσε ο  ιστότοπος γαστρονοµίας και ευζωίας FΝL και η εταιρεία οινικής επικοινωνίας Vinetum. 

Οι κορυφαίοι Έλληνες παραγωγοί ερυθρών οίνων, με οδηγό το κρασί-ναυαρχίδα τους, και το εξειδικευμένο προσωπικό τους,  βρισκόνταν εκεί, ενημέρωναν, δίναν πληροφορίες, απαντούσαν σε ερωτήματα και απορίες. Παράλληλα παρείχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουμε μερικά από τα καλύτερα κόκκινα κρασιά της εγχώριας αγοράς, πληρώνοντάς τα τελικά στο κόστος τους, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι εάν αυτή η γευσιγνωσία γινόταν σε wine bar το κόστος θα ήταν πολλαπλάσιο και χωρίς την υποστήριξη από τους ίδιους τους οινοποιούς.

Το κόστος της επίσκεψης τσουχτερό μεν (40€) – η συμμετοχή του επισκέπτη στο κόστος κατανάλωσης δειγμάτων είναι, πράγματι, κάτι καινούριο για την Ελλάδα – αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσες να απολαύσεις τόσα κρασιά, με τέτοια εξυπηρέτηση και ενημέρωση!

Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από κάποια stands που μάς εντυπωσίασαν. Παραθέτουμε τα οινοποιεία, τα κρασιά που δοκιμάσαμε αλλά και τις τιμές λιανικής των κρασιών.

Οι τιμές, εφ’ όσον επιλέγησαν τα καλύτερα κρασιά, είναι πάνω από 20 ευρώ, μερικές φτάνουν και στις 100 ευρώ. Κι αυτό είναι μια κατάκτηση των Ελλήνων οινοποιών, που μετά από τόσες επενδύσεις, ανάπτυξη αμπελώνων, στρατηγικές ποιότητας και την ανάδειξη κυρίως τοπικών ποικιλιών, κατόρθωσαν να φτιάξουν ποιοτικά κρασιά και να κερδίσουν τις ελληνικές αγορές υψηλού επιπέδου, αλλά και τις ξένες αγορές.

Γιατί το σημαντικό δεν είναι -σχετικά με κάτι λαϊκίστικες απόψεις- ότι δεν μπορούν όλοι οι Έλληνες να πιούν τα κρασιά αυτά (άλλωστε ούτε όλοι οι Γάλλοι μπορούν να πιούν τα αντίστοιχα ποιοτικά γαλλικά, ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Ιταλοί). Το βασικό είναι ότι στις 1.100 οινοποιητικές μονάδες της χώρας, εργάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι που συντηρούν τους 100.000 αμπελουργούς της ελληνικής επικράτειας, και όσο πιο ποιοτικά κρασιά παράγονται, τόσο πιό εύκολες θα είναι οι εξαγωγές τους και φύσικα τόσο καλύτερες τιμές θα αποκομίζουν.

Καλό σας γευσιγνωστικό ταξίδι λοιπόν:

The post Τα κορυφαία κόκκινα Ελληνικά κρασιά appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Με σύνθημα Epiros the most award-winning feta in the world,  εταιρεία ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕΒΕ είχε και φέτος δυναμική παρουσία στην 34^η ANUGA της Γερμανίας, τη Νο1 εμπορική έκθεση τροφίμων στον κόσμο, παρουσιάζοντας μια ευρεία γκάμα προϊόντων που απευθύνονται στις αγορές του εξωτερικού.

Με αιχμή του δόρατος την Φέτα ΗΠΕΙΡΟΣ, που η γεύση της έχει ήδη κατακτήσει τους καταναλωτές σε πολλές ξένες αγορές και έχει λάβει σημαντικά βραβεία σε διεθνείς εκθέσεις και διαγωνισμούς,

το μοναδικό Ταλαγάνι, το παραδοσιακό τυρί σχάρας, σε δυο τύπους φυσικό και καπνιστό, όπως επίσης και συγκεκριμένα προϊόντα προσαρμοσμένα αποκλειστικά στις απαιτήσεις των καταναλωτών του εξωτερικού, όπως το Σαγανάκι από Κεφαλογραβιέρα ΠΟΠ και τη φέτα ΗΠΕΙΡΟΣ σε κύβους (έτοιμη για σαλάτες) σε νέα πρακτική και καινοτόμα συσκευασία.

Οι εξαγωγές αποτελούν στρατηγικό πυλώνα ανάπτυξης της ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕΒΕ, με τα προϊόντα της να βρίσκονται πλέον κυριολεκτικά στις 5 ηπείρους. Η στρατηγική της εταιρείας στο εξωτερικό συνδέεται άμεσα με τη γενικότερη προώθηση της Ελληνικής/μεσογειακής κουζίνας, με την εκπαίδευση του καταναλωτή στις δατροφικές και γευστικές αξίες των ελληνικών τυριών, αλλά και με τη γνωριμία τους με άλλα τυριά ΠΟΠ, εκτός της φέτας. Αξίζει μάλιστα   να σημειωθεί ότι η ΗΠΕΙΡΟΣ διαθέτει ήδη θυγατρικές στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ, προκειμένου να διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα τη δραστηριότητά της σε αυτές τις σημαντικές αγορές.

H ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕΒΕ είναι ένα από τα πιο σύγχρονα εργοστάσια παραγωγής τυροκομικών προϊόντων στην Ελλάδα και είναι μεγάλη μας τιμή που είναι ο θεματικός υποστηρικτής του greekgastronomyguide, στην κατηγορία του εθνικού προϊόντος της φέτας και βρίσκεται στον Αμμότοπο Άρτας, στην Ήπειρο όπου στις ιδιόκτητες υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις,  επεξεργάζεται ετησίως περίπου 27.000 τόνους αιγοπρόβειου γάλακτος.

Η παραγωγική δυνατότητα, οι τεχνικές, το πρωτοποριακό πνεύμα και οι συνεχείς επενδύσεις σε τεχνολογία, έρευνα και ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την εμπειρία και τη γνώση της παράδοσης, εγγυώνται την άριστη ποιότητα των προϊόντων της, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η «Φέτα Π.Ο.Π. ΗΠΕΙΡΟΣ», η «Φέτα Π.Ο.Π. ΗΠΕΙΡΟΣ με Λιγότερο Αλάτι», η «ΗΠΕΙΡΟΣ Μαλακή», το «ΗΠΕΙΡΟΣ Ελαφρύ», το «Γιδοτύρι ΗΠΕΙΡΟΣ», το «ΗΠΕΙΡΟΣ Οικογενειακό», η «Ζεμύθα ΗΠΕΙΡΟΣ», η «Γραβιέρα ΗΠΕΙΡΟΣ», η «Κεφαλογραβιέρα ΗΠΕΙΡΟΣ», το «Κεφαλοτύρι ΗΠΕΙΡΟΣ», το «Μανούρι ΗΠΕΙΡΟΣ», το «Ανθότυρο ΗΠΕΙΡΟΣ» και άλλα.

The post Δυναμική παρουσία της ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΕΒΕ στην έκθεση ANUGA appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Η γαστρονομική μας βόλτα στην συμπρωτεύουσα περιέλαβε επισκέψεις σε 20 χαρακτηριστικά γαστρονομικά στέκια της Θεσσαλονίκης αντιπροσωπευτικά του είδους τους. Από τη µια µεριά, επιλέξαμε μαγαζιά όπου σερβίρονται ίσως τα πιο µερακλίδικα τυπικά εδέσµατα της πόλης, όπως µπουγάτσα, κουλούρια, τσουρέκια, τουλούμπες, τρίγωνα, σουτζουκάκια, πιτόγυροι, ουζοµεζέδες, κατόπιν επισκεφτήκαμε αγορές, ταβέρνες και  gourmet καταστάσεις και τέλος κάναμε αναφορές σε 4 σπουδαίους παραγωγούς (Γεροβασιλείου, Μπαμπατζιμόπουλος, Αρβανίτης, Μπέκας) που άλλος πολύ και άλλος λιγότερο άφησαν το αποτύπωμά τους στην περιοχή.Τη σύνοψη των εντυπώσεων την παρουσιάζουμε σ’ αυτό το άρθρο, ενώ για όποιον ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες ας ανατρέξει στα σχετικά links!

Σέμπρικο

Το Σέμπρικο είναι ένα εστιατόριο-παντοπωλείο που βρίσκεται δίπλα στα πολυσύχναστα Λαδάδικα, πίσω από τα Δικαστήρια και εκπροσωπεί ένα νέο είδος καταστημάτων που εμφανίστηκε την δεκαετία του 2010 στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Νέοι με προοδευτικές ιδέες και με σχετική εμπειρία στην εστίαση, στην κουζίνα και στο σέρβις, ανοίγουν με συλλογικά σχήματα εστιατόρια, με μια φιλοσοφία προώθησης της δημιουργικής κουζίνας και αξιοποίησης των τοπικών προϊόντων. Τα σχήματα αυτά αλλάζουν, υπάρχει μια κινητικότητα, αλλά όλοι τους έχουν πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους και αποτελούν μια νέα γαστρονομική κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα εστιατόρια  Μούργα, Radikal, Nama, Νέα Φωλιά και φυσικά το Σέμπρικο. που είχε και τη μεγαλύτερη επιτυχία.

Διαγώνιος

Ένα από τα πλέον εμβληματικά γαστρονομικά στέκια της Θεσσαλονίκης είναι η Διαγώνιος, Στρατηγού Καλλάρη 13, στην πλατεία Φαναριωτών.  Τη σημερινή εποχή κι ενώ  ο καταναλωτής βομβαρδίζεται από ένα καταιγισμό από έθνικ κουζίνες και τόσες σύγχρονες εκφράσεις της ελληνικής δημιουργικής κουζίνας, μια στάση στην Διαγώνιο είναι μια επαναφορά στα βασικά. Λευκό τραπεζομάντηλο, σουτζουκάκια, γύρος, ρώσικη σαλάτα και μια Νάουσα Μπουτάρη.  Κι αν θέλει κανείς να χαρακτηρίσει την Διαγώνιο με δυο-τρεις λέξεις θα αρκεστεί στο: Κοσμικό ψητοπωλείο.

Μπαντής

Το παραδοσιακό μπουγατσατζίδικο Μπαντής πρωτοάνοιξε στην Παναγία Φανερωμένη, στον αριθμό 33, το 1969, από τον πατέρα του Φίλιππου Μπαντή, που ζύμωνε κι άνοιγε το φύλλο της μπουγάτσας με συνταγή που διδάχτηκε από τον δικό του πατέρα, προερχόμενο από την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Ο Φίλιππος σήμερα ανοίγει φύλλο και ετοιμάζει κάθε είδους μπουγάτσα, με γέμιση κρέμα, τυρί, κιμά, σπανάκι, αλλά και σκέτη, δηλαδή μπουγάτσα μόνο από φύλλο, όπως την προτιμούν «οι παλιοί». Παράλληλα, φτιάχνει και χωριάτικες πίτες, κουλούρια, κριτσίνια και πολλά ακόμα. «Παλιά ο κόσμος ήθελε την μπουγάτσα να στάζει λάδι, ενώ σήμερα την θέλει πιο στεγνή».

Τσινάρι

Στο Τσινάρι στην Άνω Πόλη στον τουρκικο μαχαλά βρισκόνταν από τα τέλη του 19 αιώνα και πιο συγκεκριμένα το 1885 ένας καφενές με το ομώνυμο όνομα.  Μετά τον ξεριζωμό της Σμύρνης, την εγκατάσταση των ελλήνων προσφύγων στην Άνω Πόλη, το μαγαζί, περνάει στα χέρια των Ελλήνων και μετατρέπεται σε καφενείο-ουζερί όπου σερβίρονταν ούζο με μικρασιατικοί μεζέδες. Το καφενείο-ουζερί στις αρχές της δεκαετίας 1990 μετατράπηκε από την οικογένεια Παπαδοπούλου στην ταβέρνα-ουζερί Τσινάρι. Στις μέρες μας η κυρά Τάνια και τα δυο παιδιά της, ο Λευτέρης και η Μαντώ, κάνουν ό,τι μπορούν για να διατηρήσουν την λαϊκότητα και την αυθεντικότητα ενός από τους ελάχιστους εναπομείναντες ιστορικούς χώρους της Θεσσαλονίκης, τόπους οάσεις, της ιεράς καθημερινότητας.

Κτήμα Γεροβασιλείου

Δεν έχει νόημα να ασχοληθείς με την γαστρονομία της Θεσσαλονίκης αν δεν κάνεις 25 χιλιόμετρα μέχρι την Επανομή για να γνωρίσεις το πιο όμορφο οινοποιείο της Ελλάδας, το καμάρι του Ελληνικού Οινοτουρισμού. Το Κτήμα Γεροβασιλείου δημιούργημα του Βαγγέλη Γεροβασιλείου το 1981 ξεκίνησε την αναβίωση των 25 στρεμμάτων οικογενειακού αμπελώνα στην περιοχή της Επανομής και σήμερα έχει ξεπεράσει τα 750 στρέμματα (από τους μεγαλύτερους και πιο όμορφους ενιαίους  αμπελώνες της χώρας). Το οινοποείο του Γεροβασιλείου, στο κέντρο του κτήματος, έχει ένα εντυπωσιακό περίπτερο με μια ανεπανάληπτη θέα στα αμπέλια, ανάμεσα από μνημειακά έργα τέχνης Ελλήνων καλλιτεχνών, όπως «Το σταφύλι» του Κώστα Τσόκλη, στον κήπο, ή «Το φεγγάρι» του Κώστα Βαρώτσου μέσα  στον αμπελώνα,  ενώ πριν τις γευστικές δοκιμές  αξίζει η επίσκεψη στο μοναδικό Μουσείου Οίνου.

Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος

Δεν νοείται επίσκεψη στη γαστρονομική Θεσσαλονίκη αν δεν γνωρίσεις το κτήμα Μπαμπατζιμόπουλου. Ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος είναι ένας μύθος της Μακεδονίας, ένας τολμηρός αμπελουργός, εξαίρετος οινοποιός, ανεπανάληπτος αποσταγματοποιός, δεινός μάγειρας – για φίλους του μόνο – και φυσικά ένας συνομιλητής γητευτής. Το κτήμα Μπαμπατζιμόπουλου, βρίσκεται στις πλαγιές του όρους Βερτίσκου, ένα κτήμα 550 στρεμμάτων, με έναν αμπελώνα που περιτριγυρίζεται από βελανιδιές, οξιές και καστανιές, κοντά στον Λαγκαδά, 30 χιλιόμετρα περίπου από την Θεσσαλονίκη. Δίπλα στο οινοποιείο του, ο κυρ Ανέστης δημιούργησε ένα υπαίθριο μουσείο οινολογίας-οινοποιίας, με την κατασκευή 5 υπόστεγων, εμβαδού 450 μέτρων, χώρους γευσιγνωσίας, που αποτέλεσαν τη βάση για την ανάπτυξη του οινοτουρισμού – ο κυρ-Ανέστης ήταν από τους πρώτους που τον προώθησαν, ενώ από το 1988, ήταν ο πρώτος που πήρε άδεια για την εμφιάλωση τσίπουρου και κατόπιν ακολούθησαν ο Τσάνταλης και οι λοιποί.

Καφεγλυκοπωλείο Αγίου Αντώνιου

To Καφεγλυκοπωλείο του Γυναικείου Αγροτικού Συνεταιρισμού Αγίου Αντώνιου, στον οικισμό Αγίου Αντωνίου λειτουργεί από το 2008 και είναι ο χώρος όπου προσφέρονται τα ποντιακά και όχι μόνο εδέσματα του Συνεταιρισμού που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1999 και είναι ο πρώτος γυναικείος Συνεταιρισμός του Νομού Θεσσαλονίκης.  Τα προϊόντα που παράγονται είναι το περέκ από φυλλωτά – χειροποίητα φύλλα πίτας ψημένα στο τζάκι με ξύλα -, συρόν, ιβριστό, μακαρίνα (ποντιακά προϊόντα), χυλοπίτες, τραχανάς, μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού από φρέσκα φρούτα εποχής χωρίς καθόλου συντηρητικά. Το Καφεγλυκοπωλείο, πολύ καλόγουστα φτιαγμένο, μέσα σε μικρό διάστημα, έγινε ένας τουριστικός προορισμός, όπου πολλοί επισκέπτες τον επισκέπτονται, για απολαύσουν την θέα προς τον Όλυμπο, να δοκιμάσουν τα γλυκά και το περίφημο περέκ και φυσικά να κάνουν τις αγορές τους. Είναι ακόμα ένα παράδειγμα της γυναικείας συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας αλλά και ένα δείγμα από τη θέληση των γυναικών να αφήσουν το αποτύπωμά τους στην οικονομία και τον πολιτισμό του τόπου τους.

Ψητοπωλείο Κώστας

Το ψητοπωλείο Κώστας, Φίλη Εμμανουήλ 15, στην  Άνω Τούμπα, έχει έναν από τους καλύτερους γύρους της Θεσσαλονίκης. Βαστώντας ψηλά την φήμη των σουβλατζίδικων  της Τούμπας (Γιώτης κλπ) ο Κώστας Μουστακίδης φτιάχνει ένα gourmet σουβλάκι, σ’ ένα καλόγουστο και gourmet -για σουβλατζίδικο- χώρο. Ο Κώστας στο πόστο του, θα τον δεις κάθε πρωί να τοποθετεί μόνος του τα κομμάτια του μαριναρισμένου χοιρινού στην σούβλα -σε αντίθεση με τους περισσότερους που αγοράζουν την σούβλα έτοιμη.  Γίνεται λαϊκό προσκύνημα όλες τις ώρες για θέση στο τραπέζι και για σουβλάκια στο χέρι! Ίσως το μόνο γυραδικο χωρίς delivery κι όμως όλοι ξεκουνιούνται και πηγαίνουν να το παραλάβουν επί τόπου!

Funky Burger

Στην Τούμπα, στο άντρο του σουβλακιού και του γύρου, στην περιοχή που από την δεκαετία του 1960 παρουσιάζονται γαστρονομικές εκπλήξεις παντός είδους, το καλοκαίρι του 2016 ήρθε και εγκαταστάθηκε ένα νέο χαμπουργκεράδικο. Στην διασταύρωση Μπότσαρη με την Ανατολικής Θράκης, στον Άγιο Θεράποντα στήθηκε το Funky Burger που με την πρώτη κέρδισε τις καρδιές των Θεσσαλονικιών και ένα χρόνο αργότερα πήρε και το πρώτο βραβείο σε σχετικό διαγωνισμό στην Αθήνα. Το κρέας είναι περασμένο μια φορά όπως ορίζει το αυθεντικό burger. Οι παραγωγοί του κρέατος είναι από τη λίμνη Κερκίνη, τη Βέροια, την Αριδαία, και τα κρέατα είναι χωρίς 100% χωρίς αντιβιοτικά. Ορισμένα καινοτόμα προϊόντα που αναπτύχθηκαν για να υποστηρίξουν τα τελικά προϊόντα, παραγόμενα στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας είναι η κόκκινη ρόκα στη σαλάτα που είναι πραγματικά καλή για τη χολή.

Κουκουμέριας

Στην οδό Δαρδανελίων στον πιο θρυλικό από όλους τους φούρνους της Τούμπας, τον Κουκουμέρια από το 1922, γνωστό για το τσουρέκι του και καμάρι της γειτονιάς, αφού άνθρωποι από όλη τη Θεσσαλονίκη έρχονται για το ξεχωριστό τσουρέκι και  τα αρτοποιήματά του. Το μυστικό της γεύσης εκτός από τη συνταγή που κρατά ενενήντα και πλέον χρόνια είναι εκτός από τα υλικά και το πολύ καλό χτύπημα της ζύμης όπως λέει η Έλσα Κουκουμέρια… Εμένα πάντως παγιδεύτηκε η ματιά μου και η γεύση μου σ’ ένα ταψί που βαστούσε  η Έλσα Κουκουμέρια με ανθρωπόμορφα μπισκότα για τα παιδιά!

Βλάστη

Ένα “πιτάδικο” με όλη την έννοια της λέξης, ένα μαγαζάκι στην οδό Παπάφη στην Τούμπα, εδώ και χρόνια φτιάχνει ίσως το καλύτερο φύλλο της πόλης. «Βλάστη» το όνομά του και άνοιξε το 1993, όταν ο Κώστας Αστραίος, που κατάγεται από την Βλάστη Κοζάνης, αποφάσισε  να φτιάξει ένα εργαστήρι που να παράγει καθημερινά χειροποίητες παραδοσιακές, αλλά τελικά και “μοντέρνες” πίτες. Δυο ταμπέλες ορίζουν την φιλοσοφία του καταστήματος: «Είμαστε παραγωγοί και όχι σκηνοθέτες» και «Οι πίττες μας (ναι με 2 τ) είναι αυριανές». Πίτες με τυρί, σπανάκι, πράσο, μανιτάρια, κρεατόπιτες, πολίτικη με φέτα, κασέρι, ελιά και ντομάτα, πίτσα με κασέρι και ζαμπόν, και μάλιστα και προϊόντα διαίτης, αλλά και γλυκές πίτες με αγριοκέρασο, μήλο και σοκολατόπιτες. Συνοδεύονται με ελληνικό καφέ στο μπρικάκι!

Πατσάς 92

Στην οδό 25ης Μαρτίου 92, στην περιοχή Χαριλάου της Θεσσαλονίκης δημιουργήθηκε το 1996 από τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του ΑΡΗ και της ΑΕΚ, αλλά και της Εθνικής Ελλάδας, Ντίνο Μπαλλή ένα πατσατσίδικο που γράφει ιστορία, το Πατσάς 92. Ο πατσάς του είναι από μοσχάρι και όχι από χοιρινό και οι εγκαταστάσεις του, τόσο του παρασκευαστηρίου όσο και του χώρου του φαγητού, είναι εξαιρετικά μοντέρνες και δεν θυμίζουν καθόλου ατμόσφαιρα παρηκμασμένου και βρώμικου χώρου. Το μαγαζί λάμπει από καθαριότητα και πάστρα. Στις σπεσιαλιτέ του καταστήματος, εκτός του πατσά και της μαγειρίτσας, υπάρχουν μια σειρά από νόστιμα μαγειρευτά, ενώ τώρα την διαχείρισή του έχει αναλάβει ο Μπαλής ο νεότερος!

Αγορά Βλάλη (Καπάνι)

Το Καπάνι ή Αγορά Βλάλη είναι η παραδοσιακή αγορά της Θεσσαλονίκης. Βρισκεται στο κέντρο της πόλης και αποτελείται από πεζοδρόμους (οδοί Μενεξέ, Βλάλη, Σολωμού, Ασκηπού, Χαλκέων, Κυδωνιάτη, Σπανδώνη, και άλλοι μικρότεροι) που περικλείονται από τις οδούς Εγνατία, Αριστοτέλους, Ερμού και Βενιζέλου. Σε πολύ μικρή απόσταση από αυτήν βρίσκονται και οι άλλες παραδοσιακές αγορές του κέντρου, η αγορά Μοδιάνο (ερήμωσε και βρίσκεται σε φάση αξιοποίησης!), η πλατεία Άθωνος και η αγορά Μπεζεστένι. Τα κτίρια της αγοράς είναι διώροφα, ενώ οι περισσότεροι από τους πεζοδρόμους είναι σκεπαστοί.

.

Η λέξη «Καπάνι» προέρχεται από την τουρκική φράση Ουν-Καπάν, που σημαίνει αγορά αλεύρων. Στην αγορά σήμερα πωλούνται κυρίως τρόφιμα, μπαχαρικά, είδη οικιακής χρήσης. Είναι από τις προηγούμενες αγορές που αναφέραμε η πιο ζωντανή, γιατί ανάμεσα από τα μαγαζιά έχουν ξεφυτρώσει όμορφα στέκια (ουζερί, τανερνάκια, καφενεία) που συγκεντρώνουν νέους, φοιτητές και περιηγητές της αγοράς.

Το Παντοπωλείο της Θεσσαλονίκης

Το Παντοπωλείο της Θεσσαλονίκης είναι πολύ αγαπητό στην πόλη της Θεσσαλονίκής. Μέσα σ΄αυτήν την ταχύτατη αλλαγή των δεδομένων στην ζωή μας, στην οικονομία και στο εμπόριο είναι πολύ καθησυχαστικό να βλέπεις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις να αντέχουν αλλά και να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο επί τρεις γενιές και ιδιαίτερα στον χώρο του εμπορίου, όπου εδω και χρόνια κυριαρχούν οι αλυσίδες, τα μεγάλα σουπερμάρκετ. Την τιμή της Θεσσαλονίκης σώζει εδώ και έναν αιώνα «Το Παντοπωλείο της Θεσσαλονίκης». Εδώ θα βρεις πραγματικά και του πουλιού το γάλα, σ’ ένα χώρο που σφίζει από προϊόντα (υγιεινά στο βιολογικό κατάστημα, κανονικά και αμαρτωλά στο κλασικό), μυρωδιές, ανθρώπινη και οικογενειακή εξυπηρέτηση. Ο Γιώργος Σωτηριάδης με την σύζυγό του Ζωή και την κόρη του Τζένη στο ταμείο – κάτω από τις δύο φωτογραφίες των προγόνων Κοσμά και Μιχάλη Σωτηριάδη – είναι πάντα εκεί, με το ευγενές προσωπικό τους για να σε καθοδηγήσουν να βρεις τους γαστρονομικούς θησαυρούς που κρύβονται στο μαγαζί τους.

Ουζερί Αριστοτέλους

Στην πλατεία Αριστοτέλους, την πλατεία που έζησε ιστορικές στιγμές, κι ανάμεσά τους οι ιστορικές προεκλογικές συγκεντρώσεις,  λίγα μέτρα πιο πάνω από το Ολύμπιον που χτίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1950 και μεταξύ άλλων στεγάζει την έδρα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και  κοντά στο ξενοδοχείο ¨Ηλέκτρα”, που χτίστηκε την δεκαετία του 1960 από τον αρχιτέκτονα Ζακ Μοσέ, βρίσκεται κρυμένο ένα από τα πιο γνωστά γαστρονομικά στέκια της Θεσσαλονίκης, το ουζερί Αριστοτέλους, μια όαση ανεπιτήδευτου και χαλαρού φαγητού, στο πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης. Ο κόσμος όλων των ηλικιών και των κοινωνικών στρωμάτων που μπλέκονται και απολαμβάνουν “χαλαρά” το τσίπουρο, το ούζο και το κρασί με μια μεγάλη ποικιλία μεζέδων.

Δορκάδα

Στις παρυφές της Πάνω Πόλης της Θεσσαλονίκης, στην οδό Κασσάνδρου 91 βρίσκεται η φημισμένη για το γιαούρτι της, Δορκάδα, το ιστορικό γαλακτοπωλείο της Θεσσαλονίκης, ένα από τα ελάχιστα που επιβίωσαν στην πόλη που το τρέχουν σήμερα δυό ξαδέλφια Γιάννηδες κι οι δύο, Γκαβαλίνη.  Αυτό που σε συγκινεί σήμερα είναι η vintage ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρα του μαγαζιού, των βιτρινών αλλά και των προϊόντων του. Λες και δεν έχουν περάσει 60 χρόνια και θα δεις γλυκά άλλων εποχών. Χειροποίητα σιροπιαστά γλυκά, να χορτάσουν τα μάτια σου και τρέξουν τα σάλια σου, κάθε είδους τουλουμπάκια, σαραγλιά, τρίγωνα, μπαμπάδες (λυποθύμησα δοκιμάζοντας έναν!), ρεβανί, καρυδόπιτες, γαλατομπούρεκα. Αλλά και κοκ, αφράτα μιλφέιγ, πορτοκαλόπιτες, και τα πιο μοντέρνα cheese cake με φράουλα ή βύσσινο. Βέβαια το βαρύ πυροβολικό του μαγαζιού είναι το γιαούρτι σε κεσεδάκι ( 40 τόνους παραγωγή τον χρόνο), το ριζόγαλο, οι κρέμες και το παγωτό καϊμάκι από πρόβειο γάλα.

Τυροκομείο Αρβανίτη

Η διαδρομή του Τυροκομείου Αρβανίτη, ξεκινά το 1980 και είναι γεμάτη από επιτυχίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η διαρκώς ανοδική πορεία της εταιρείας τοποθετεί το Τυροκομείο Αρβανίτη ανάμεσα στις πιο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις του κλάδου διεθνώς και η ποιότητα των τυριών έχει αναγνωριστεί από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τυριών όπου απόσπασε το Χρυσό Βραβείο που για πρώτη φορά απονέμεται σε ελληνική επιχείρηση. Βασικό προϊόν της οικογένειας Αρβανίτη είναι η φέτα αλλά παράλληλα αναπτύσουν και άλλα τυροκομικά προϊόντα όπως κατσικίσιο τυρί τσαντίλας, κατσικίσιο τυρί, κεφαλοτύρι, σαγανάκι, σουλουγούνι και γάης (ποντιακά τυριά), τυρί μπλεξούδα, καπνιστό τυρί Θεσσαλονίκης, μανούρι ΠΟΠ, ανθότυρο και άλλα.

Φάρμα Μπέκα

Η φάρμα Μπέκα είναι η πρώτη μονάδα που παρουσίσε μια ολοκληρωμένη σειρά προϊόντων από βουβαλινό γάλα και τα γνώρισαν σ’ όλη την Ελλάδα μέσα από ένα ευρύ δίκτυο διανομής. Προερχόμενος από κτηνοτροφική οικογένεια, ο Γιάννης Μπέκας ύστερα σπουδές στην Αμερικάνικη σχολή και στο εξωτερικό, δημιούργησε το 2006 μια καθετοποιημένη μονάδα, που χρησιμοποιεί βουβαλίσιο γάλα από κτηνοτρόφους της ανατολικής και κεντρικής Μακεδονίας για να φτιάξει  υψηλής ποιότητας και μοναδικής γεύσης προϊόντα όπως  βούτυρο, γιαούρτι, ρυζόγαλο, κρέμα, αϊράνι, κεφίρ, λευκό τυρί , καϊμάκι και καζάν ντιπί και από την άνοιξη παγωτό καϊμάκι και frozen yogurt. Στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, οι οποίες απλώνονται σε μία έκταση 1.500 τ.μ. στην περιοχή της Σίνδου Θεσσαλονίκης, παράγονται τα προϊόντα της και πραγματοποιούνται καθημερινά όλοι εκείνοι οι ποιοτικοί έλεγχοι που εγγυώνται την ποιότητά τους.  Εμείς εκεί παρακολουθήσαμε τη παραγωγή του καζάν ντιπί και εντυπωσιαστήκαμε από τον τρόπο παρασκευής του αλλά και από την γεύση του.

Το Κεντρικόν

Στη Θεσσαλονίκη παραδοσιακά για τον χώρο των τροφίμων η περιοχή της Βασιλέως Ηρακλείου ήταν πάντα η πιο ξεχωριστή και πολυσύχναστη αγορά. Εδώ, από το 1924 και ως τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η οικογένεια Σωτηριάδη δραστηριοποιείτο στο εμπόριο τροφίμων ανωτέρας ποιότητας. Η επόμενη γενιά που μεγάλωσε και αγάπησε αυτή τη γειτονιά, τον Οκτώμβριο του 2014 άνοιξε ένα delicatessen Κρεοπωλείο και το βάφτισε «Το Κεντρικόν». Εδώ θα βρει κανείς μόνο ελληνικά κρέατα, τα καλύτερα απ΄όλη την Ελλάδα αλλά και gourmet παρασκευάσματα που ειναι ο νεωτερισμός του μαγαζιού. Δεκάδες delicatessen επιλογές με όλα τα είδη των κρεάτων έτοιμες για ψήσιμο. Σαρμαδάκια, ρολό κατσίκι, τσιγεροσαρμάδες, λαχανοντολμάδες, χοιρινά και μοσχαρίσια λουκάνικα, λουκάνικα τζουμαγιάς, πέταλα, γκιούλμπασι, ρολό Ελασσόνας, ρολό με κοπανιστή, σουτζουκάκια, σουβλάκια και άλλα πολλά. Και φυσικά τα παλικάρια του Μιχάλη Ζομπούλογλου (απόγονος της οικογένειας Σωτηριάδη) θα σου προτείνουν και το αντίστοιχο κρασί που θα συνοδεύσει τον μεζέ σου.

Blé

Κλείνουμε την γαστρονομική μας περιήγηση στην Θεσσαλονίκη με το Blé, ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα γαστρονομικά αξιοθέατα της Θεσσαλονίκης. Σ΄ένα διόροφο νεοκλασικό διατηρητέο κτίριο στη γωνία Αγίας Σοφίας και Γεωργίου Σταύρου δημιουργήθηκε ο ναός της αρτοποιείας, αυτός ο συνδιασμός υψηλής αισθητικής και υψηλής γαστριμαργικής απόλαυσης, που φαίνεται να ήταν η συνταγή επιτυχίας αυτού του σχετικά νέου εγχειρήματος φούρνου-ζαχαροπλαστείου. Τα ψωμιά από ειδικά αλεύρια,  γλυκά με ισορροπημένη γλυκύτητα από τους chefs pâtissier, Mino Allegrini και Σταύρο Μωυσάκο, εκτεθειμένα σε γυάλινες βιτρίνες, να τα χαζεύεις με τις ώρες, αλλά και παραδοσιακές γεύσεις όπως χειροποίητα μελομακάρονα με μέλι Κρήτης γεμισμένα με καρύδι, παραδοσιακούς αφράτους κουραμπιέδες. Όμορφα σάντουιτς, πίτες, φοκάτσιες, λαδένιες και πράσινες σαλάτες, παγωτά με φρέσκο γάλα, κρητικές γεύσεις και άλλα πολλά για πρόχειρο φαγητό και αυτά – ιδίως για όσους αποκτήσουν σχέση εξάρτησης – στη διάθεση του κοινού 24 ώρες το 24ωρο!

The post 20 γαστρονομικά στέκια της Θεσσαλονίκης appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Η Ελευσίνα είναι μια πόλη, που όλοι την προσπερνάμε βιαστικά πηγαίνοντας προς την Πελοπόννησο, ελάχιστοι όμως την γνωρίζουν.  Όλοι κάτι έχουμε ακουστά για τα Ελευσίνια μυστήρια, μια μυστηριακή τελετή που πραγματοποιούνταν στην Ελευσίνα της Αττικής προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της Περσεφόνης, που κατά γενική παραδοχή, επρόκειτο για την ιερότερη και πιο σεβαστή τελετή από όλες τις γιορτές της αρχαίας Ελλάδας. Άλλα τόσα γνωρίζουμε και για την εκβιομηχάνισή της, στις αρχές του εικοστού αιώνα, για την άφιξη των προσφύγων από πολλά μέρη, για  να δουλέψουν στις φάμπρικες, γεγονότα που εθίγησαν με μαεστρία στην «Αγέλαστο Πέτρα» (2000) το ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Φίλιππου Κουτσαφτή.

Από εκεί και πέρα 2 σημαντικά και πολυταγουδισμένα τραγούδια μάς την θυμίζαν όλα αυτά τα χρόνια. «Στην Ελευσίνα μια φορά» (1971), τραγούδι  Μανώλης Μητσιάς, στίχοι Βασίλη Ανδρεόπουλου και μουσική του Δήμου Μούτση.

Και το «Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο. Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς.» «Ο εφιάλτης της Περσεφόνης» από τα «Παράλογα» του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου και ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη.

Mόλις πρόσφατα την ξαναθυμηθήκαμε όταν επελέγη ως μια από  την τριάδα των Πολιτιστικών Πρωτευουσών της Ευρώπης για το 2021, μαζί με την  πόλη Τιμισοάρα στη Ρουμανία και το Νόβι Σαντ στη Σερβία, μια υποψήφια χώρα για ένταξη στην ΕΕ. Και θαυμάσαμε τον φάκελο της ομάδας διεκδίκησης, που προετοίμασε την υποψηφιότητα της Ελευσίνας, δίνοντάς της τέτοια χαρακτηριστικά ώστε να ξεπεράσει τα θεωρούμενα φαβορί από πλευράς Ελλάδας, όπως η Καλαμάτα,και η Ρόδος (έντεκα πόλεις από την Ελλάδα διεκδίκησαν τη θέση).

Δοθείσης μιας ευκαιρίας, ξεκίνησα να διερευνώ την άγνωστη σε μένα Ελευσίνα και φυσικά τη  γαστρονομία της. Πρώτος σταθμός, εκεί όπου με οδήγησε ο φίλος Ηλίας Μοναχολιάς, το χάνι του Καμπόλη, ένα στέκι που μου πήρε τα μυαλά!

Το χάνι του Καμπόλη

Φεύγοντας από την πόλη της  Ελευσίνας και περνώντας το Θριάσιο πεδίο με προορισμό τα Δερβενοχώρια,  λιγο πριν φτάσεις στο εργοστάσιο του Τιτάνα, στο σημείο όπου το πρωτοβλέπεις από τη δημοσιά, στο αριστερό σου χέρι αντικρύζεις ένα χαμηλό κτίσμα του 18ου αιώνα, που μάλιστα δημιουργεί μια όμορφη αντίθεση με το εντυπωσιακό βιομηχανικό συγκρότημα του τσιμεντάδικου.

\\

Είναι το Χάνι του Καμπόλη, ένας σταθμός δηλαδή των ταξιδιωτών που ταξίδευαν από τα Δερβενοχώρια για να φτάσουν στην Ελευσίνα. Φτιαγμένο από την οικογένεια Καμπόλη, δεν ξέρουμε ακριβώς πόσες γενιές πίσω, σήμερα εξυπηρετεί -μόνο τα Σαββατοκύριακα- του κυνηγούς που έχουν ορμητήριο την περιοχή. Ψυχή του ο κυρ-Θανάσης Καμπόλης, που στα εννενήντα του και κάτι, μαζί με τον «μικρό» εβδομήντα και κάτι κι αυτός, εξυπηρετούν την ισχνή τους πελατεία.

Ο κυρ-Θανάσης, πιο cult δεν γίνεται, δεν αφήνει άλλον να πιάσει το τηγάνι. Κάποια προβλήματα ίσως να υπάρχουν με τις τηγανητές πατάτες, και ειδικά στο καθάρισμα και στο κόψιμο!

Η κυρίως αίθουσα του «συγκροτήματος» του χανίου, δίνει την δυνατότητα σε 10 παρέες να βολευτούν γύρω από την ξυλόσομπα. Για το καλοκαίρι υπάρχει ο υπαίθριος χώρος.

To ηχοσύστημα του Χανιού είναι ένα τρανσίστορ του 1970 που κοντεύει μισόν αιώνα ζωής, και εκπέμπει μάλλον στα μακρά κύμματα, καθώς η μουσική ακουγόταν με αρκετά παράσιτα, συμπαθητικά όμως, γιατί μας ανακαλούσαν τις ημέρες ραδιοφώνου – με τραγούδια εκείνης της εποχής, Καζαντζίδης, Χιώτης, Γαβαλάς, Ζαγοραίος. Από πάνω του σε ένα χαρτόνι κρεμασμένο μ’ ένα τσιγκέλι, το σαφές μήνυμα «Δεν έχω μηχάνημα κάρτας».   

Οι μεζέδες απλοί, ελίτσες, πατατούλες, μπακαλιάρος, λαχανανοσαλάτα κι ό,τι άλλο προκύψει.

Ο μικρός, κατά τον κυρ-Θανάση Καμπόλη, Αντωνάκης με περασμένα για τα καλά τα εβδομήντα, φροντίζει τους πελάτες του, όσο μπορεί. Οι πατάτες πιο αληθινές δεν γίνονται.

Το μαγαζί έχει τη live μουσική του. Κάποιοι πλανόδιοι εποχούμενοι οργανοπαίκτες από τα γύρω χωριά, έκαναν στάση για να τέρψουν τους λίγους πελάτες του καταστήματος. Το ρεπερτόριο συμπεριελάμβανε φυσικά και Αγγελόπουλο.

Η τριανδρία του Χανιού του Καμπόλη, σε πλήρη ανάπτυξη

Η επίσκεψη στον χώρο εκτος του γαστριμαργικού ενδιαφέροντος είναι μια βουτιά σ’ ένα παρελθόν και ίσως μιά επιβεβαίωση ότι έχουμε κάποιους θησαυρούς στα πόδια μας και ότι αξίζει να τους διερευνήσουμε.

Κι η μυθική Ελευσίνα προσφέρεται.

Y.Γ. Το χάνι του Καμπόλη λειτουργεί μόνο Σαββατοκύριακα μεσημέρια και προφανώς δεν έχει ούτε τηλέφωνο, ούτε email. Δεν υπάρχει περίπτωση όμως να μην εξυπηρετηθείτε. Το πολύ αν είστε μεγάλη παρέα ο κυρ-Θανάσης να πει στις γυναίκες σας, «αν θέλετε πατάτες καθαρίστε τις και γω τις τηγανίζω!»

The post Στην Ελευσίνα μια φορά – Το χάνι του Καμπόλη appeared first on Greek Gastronomy Guide.

• «Ελληνικό Πρωινό»: Ένα ακόμα project ή… ένα μάθημα ζωής;

Στόχος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλαδος, ήταν το Ελληνικό Πρωινό να προσφέρει το σύνολο των τοπικών προιόντων και εδεσμάτων κάθε περιοχής στους μπουφέδες των ελληνικών ξενοδοχείων, φέρνοντας αφ’ ενός κοντά τους ξενοδόχους και τους τοπικούς παραγωγούς, και αφ’ετέρου, να αποτελέσει κύριο στοιχείο της ταυτότητας  του ελληνικού ξενοδοχειακού προϊόντος. Στην ουσία ήταν όμως και για μας τους Ελληνες ένα μάθημα αυτογνωσίας, ένα εργαλείο για να τονωθεί η πολιτιστική μας αυτοπεποίθηση, και ακουμπώντας πάνω στην γαστρονομική κληρονομιά κάθε τόπου να αποκτήσουμε ακόμα ένα ακόμα «όπλο» στην μάχη του ανταγωνισμού.

• Γιατί πρωινό και όχι… μεσημεριανό ή βραδινό;

Γιατί το πρωινό είναι υποχρεωτικό στα ξενοδοχεία, γιατί εδώ υπάρχει χώρος για τυροκομικά, για αλλαντικά, για μέλια, βοτάνια, αρτοσκευάσματα, για μαρμελάδες δηλ. για το μεγαλύτερο μέρος των αγροδιατροφικών προϊόντων, αλλά και για πίτες, γλυκά και άλλα εδέσματα.

• Γιατί το ελληνικό πρωινό έγινε… ξένο; Τι πήγε «στραβά»;

Mα όλη η ελληνική κοινωνία αλληθώριζε προς τη Δύση σ’ όλα τα επίπεδα της καθημερινοτητας. Έτσι εκτός των στερεότυπων φαγητών που αγάπησαν οι αλλοδαποί επισκέπτες της χώρας (Μουσακάς, τζατζίκι, σουβλάκι, γεμιστά, ντολμάδες, θαλασσινά) οι τοπικές κουζίνες εξαφανίστηκαν, γιατί εμείς οι Έλληνες ντρεπόμασταν για την γαστρονομική μας κληρονομιά. Θέλαμε να ξεχάσουμε τις τροφές με τις οποίες μεγαλώσαμε, τον τραχανά, το πετιμέζι, τα λαλάγγια, τις χυλοπίτες, τις εκατοντοντάδες πίτες. Έτσι νομίσαμε ότι ο ξένος θα ενθουσιαζόταν με το κατεψυγμένο κρουασάν που θα του δίναμε ή με τις κρέπες και τις βάφλες, ή με τα τυράκια La vache qui rit!

• Πώς έγινε η ανάπτυξη του Ελληνικού Πρωινού;

Ταξιδέψαμε επί 8 χρόνια,  απ’ άκρη ως άκρη στην Ελλάδα με σκοπό να ευαισθητοποιήσουμε όλους τους σχετικούς ενδιαφερόμενους (παραγωγούς, ξενοδόχους, σεφ, τοπικη αυτοδιοίκηση), με αποτέλεσματα τη δημιουργία 41 Προτύπων  Ελληνικού Πρωινού, ενώ την περίοδο αυτή υλοποιήσαμε πάνω από 800 εντάξεις ξενοδοχείων. Ενημερώσαμε ξενοδόχους, γνωρίσαμε παραγωγούς, ανακαλύψαμε προϊόντα και συνταγές. υμμετείχαμε σε εκθέσεις, σε συνέδρια και φόρα, ενημερώσαμε τον τύπο και την τηλεόραση. Το Ελληνικό Πρωινό, έγινε θέμα. Πριν 8 χρόνια δεν υπήρχε καν στο λεξιλόγιό μας, ανεξάρτητα αν κάποιοι ξενοδόχοι το εφάρμοζαν από μεράκι. Σήμερα συζητιέται παντού, στα ΜΜΕ, στις σχολές, στην κοινωνία.

• Υπάρχει ελπίδα και διάθεση για αλλαγή;

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μιά επανάσταση. Εκατοντάδες νέα πιστοποιημένα προϊόντα βρίσκουν τη θέση τους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, δεκάδες βιβλία σοβαρά που καταπιάνονται με τις τοπικές κουζίνες, παρά πολλοί νέοι σεφ που στηρίζουν τις δημιουργίες τους στην αξιοποίηση τοπικών προϊόντων και παραδοσιακών συνταγών. Και επιπλέον ένα κοινό που ψάχνεται, προβληματίζεται και κάνει επιλογές.

• Τελικά, οι Έλληνες αγαπούν την κουζίνα τους;

Οι Έλληνες αγαπούν τον τόπο τους; αγαπούν την αλήθεια; έχουν υγιή σχέση με το παρελθόν τους, δημιουργική σχέση με το παρόν, και αισιόδοξη με τα μελλούμενα;

Προφανώς και όχι πλην μιας μειοψηφίας. Για να αγαπήσεις πρέπει να γνωρίσεις, να κοπιάσεις, να πονέσεις.

Να βρεις την ουσία των πραγμάτων κι όχι να αρκεστείς στις φιοριτούρες και στις περικοκλάδες. Πάντως στο χώρο της γαστρονομίας κινούνται πολλά, άλλα σε επίπεδο ματαιοδοξίας και μόδας και άλλα σε επίπεδο αυτογνωσίας και ουσίας. Και αυτό το τελευταίο είναι πολύ αισιόδοξο.

The post Ένα αφιέρωμα στο Ελληνικό πρωινό appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Όσο περνούν τα χρόνια, βλέπεις τα πάντα να αλλάζουν, τον χρόνο να τρέχει και συ να τρέχεις πίσω του! Εκεί είναι που εκτιμάς τα πέντε-δέκα πράγματα της πόλης που παραμένουν αναλλοίωτα και στέρεα. Η παρηγορητική αίσθηση της επανάληψης, της οικειότητας ως αντίβαρο της νεωτερικότητας και της παραζάλης της αλλαγής. Δέκα ταβερνάκια που επιμένουν στην επανάληψη, στην αναπαραγωγή του εαυτού τους, γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν κι αυτό άλλωστε απαιτούν οι πελάτες τους. Παραθέτουμε δέκα ταβερνάκια στο κέντρο της Αθήνας που αντιστέκονται και μας στέλνουν το μήνυμα, ότι ιδιαίτερα το φαγητό όσο αφορά τη γεύση, άλλο τόσο σχετίζεται με την μνήμη και την ατμόσφαιρα!

Kαλές οι πικάνιες και οι αφροί, οι γαστρονομικοί εξπρεσιονισμοί και οι μοριακές κουζίνες.

Αλλά τέτοιες μέρες ορέγομαι τη φασολάδα του Δίπορτου, τα μπακαλιαράκια του Δαμίγου, τις μελωμένες πανσέτες  του  Πειναλέοντα, τους λαχανοντολμάδες του Οικονόμου, το μοσχαράκι με τα χοντρά μακαρόνια του Πλάτανου, το κότσι της Κληματαριάς, τα κεφτεδάκια του Τριφυλλιού, τις καραβιδοκροκέτες του Αθηναϊκού, τα Κοζανίτικα γιαπράκια της Αβυσηνίας, τις σούπες της Ηπείρου και  φυσικά την εορταστική λαϊκή ατμόσφαιρα που επικρατεί στα στέκια αυτά.

Για όσους ενδιαφέρονται για περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν και τα πιο εξαντληντικά άρθρα link στο greekgastronomyguide.gr φυσικά!

Μια από τις πιο αγαπημένες μου ταβέρνες στο κέντρο της Αθήνας είναι η Κληματαριά στην πλατεία Θεάτρου. Την πλατεία όπου φτιάχτηκε το πρώτο σκεπαστό θέατρο της Αθήνας, από όπου πήραν το όνομα τους η Πλατεία Θεάτρου και οι περιμετρικές οδοί Σοφοκλέους, Ευριπίδου, Αριστοφάνους, Αισχύλου κ.τ.λ. Η ταβέρνα Κληματαριά σήμερα πλησιάζοντας σχεδόν έναν αιώνα ζωής σ’ ένα πολύπαθο πολυπολιτισμικό περιβάλλον και παρά την τρομερή υποβάθμιση του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας… “είναι ακόμη ζωντανή στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα”… όπως λέει το τραγούδι και ο Περικλής και η Μαρία και δίνουν μάχες για να διατηρήσουν αυτήν την όαση ζωής στο κέντρο της Αθήνας. Και τις κερδίζουν! Η αισθητική του μαγαζιού λαϊκή, ανεπιτήδευτη, χαρακτηρίζεται από τις φυλλωσιές των αναρριχώμενων φυτών που δίνουν τον τόνο, και φυσικά την πατέντα του Περικλή στην είσοδο του μαγαζιού, τις τεράστιες γάστρες που λειτουργούν με τροχαλίες και όπου ψήνονται τα κρέατα.

Αγαπημένα μου φαγητά: Αρνίσο κότσι στη γάστρα, σαλιγκάρια στιφάδο, σελιρόριζα α λα πολίτα.

Η Ταβέρνα του Οικονόμου βρίσκεται στα Άνω Πετράλωνα, στη γωνία Τρώων και Κυδαντιδών, απέναντι από το θερινό σινέ Ζέφυρος και είναι μια από τις ιστορικές ταβέρνες της Αθήνας. Το μαγαζί το άνοιξε ο Γιάννης Οικονόμου το 1930. Το 1950 το ανέλαβε ο γιος του, ο Νίκος Οικονόμου και το λειτουργούσε σαν χασαποταβέρνα. Το 1972 καταργήθηκε το χασάπικο και άρχισε να λειτουργεί καθαρά σαν μαγέρικο. Ο Κώστας Διαμάντης το ανέλαβε μετά από “εξετάσεις” το 2000 και ακόμα και να ήθελε κάποιες αλλαγές, στο μενού, δεν τον άφησαν οι πελάτες του παλιού Οικονόμου, που ’βαζαν τους όρους τους και τον προστάτεψαν από παρασπονδίες, καθώς απαίτησαν η ταβέρνα σ’ όλα τα επίπεδα να παραμείνει αναλλοίωτη! Πελάτες του Οικονόμου ήταν και παραμένουν σταθερά μέχρι σήμερα οι απλοί κάτοικοι της γειτονιάς, αλλά και διανοούμενοι, καλλιτέχνες, καθηγητές πανεπιστημίου, διπλωμάτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες που έρχονται κατά μόνας, με μικρές παρέες, αλλά πολλές φορές σε μεγάλες παρέες, οι οποίες έχουν ένα σταθερό ραντεβού για φαγητό μέσα στην εβδομάδα.

Αγαπημένα μου φαγητά: Λαχανοντολμάδες, κρεατόσουπα, μοσχαράκι μελιτζάνες, κόκορας κοκκινιστός

Στην οδό Θεμιστοκλέους 2 και Πανεπιστημίου λειτουργεί το παραδοσιακό μεζεδοπωλείο Αθηναϊκόν, ένα από τα πιο γνωστά και ιστορικά στέκια της Αθήνας. Το Αθηναϊκόν γεννήθηκε στην οδό Σανταρόζα το 1932 από τρεις περίφημους Σμυρνιούς μαγείρους, πλάι στα παλιά δικαστήρια και το 1981 το ανέλαβαν ο Κώστας Παπαδόπουλος και ο Αργύρης Πορφυρίου, δυο νέα παλικάρια, φοιτητές του Οικονομικού που δούλευαν σερβιτόροι για να επιβιώσουν. Tα χρόνια κύλησαν, το κέντρο πέρασε δύσκολες στιγμές, αλλά το Αθηναϊκόν στην Θεμιστοκλέους πλέον, παραμένει μια μονάκριβη και αδιαπραγμάτευτη αξία του Κέντρου. Όμορφη, διακριτική διακόσμηση θυμίζει τον παλιό Απότσο, όπου δεσπόζει ένας εντυπωσιακός πίνακας της εποχής με θέμα την οδό Αθηνάς να διασχιζεται από  τραμ. Σερβιτόροι που ο καθένας τους είναι και πρεσβευτής του καταστήματος, αγαπητοί στους πελάτες.

Αγαπημένα μου φαγητά: καβουροκροκέτες, μύδια τηγανητά, λακέρδα σπιτική, ταντίρ κεμπάμπ.

Από τον Νοέμβριο του 1986 , στην πλατεία Αβυσσηνίας, απέναντι από την παράγκα-κατάστημα του παλιαντζή Αθανασόπουλου, οπόταν πρωτοάνοιξε το τεϊπωλείον “Καφέ Αβυσηνία”,  από την Κάιτη Κουφονικόλα μια λεβέντισσα Μακεδονίτισσα, δυό τραπεζάκια με πεντέξι καρέκλες, μπροστά σε μιά στενή και καλόγουστη τζαμαρία με κουρτινάκι στο ύψος του ματιού, σ΄ένα μακρόστενο φωτεινό μαγαζί, γεμάτο πίνακες ζωγραφικής, διακοσμημένο όπως τα γαλλικά bistrot στην Porte de Clignancourt, μέχρις τις μέρες μας  έχουν αλλάξει πολλά. Το μαγαζί άλλαξα την γεωγραφία διασκέδασης στο Μοναστηράκι και ποιός δεν έχει περάσει αξέχαστα μεσημεριανά Σαββατοκύριακα με μουσικές και χωρούς.

Αγαπημένα φαγητά: χοιρομέρι με πράσα και δαμάσκηνα, το τυρί Αβυσσηνία, οι μελιτζάνες του ρεμπέτη, τα Κοζανίτικα γιαπράκια,

Πίσω από το δυτικό πέταλο του γηπέδου του ΠΑΟ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, στην οδό Παναθηναϊκού 7, βρίσκεται το οινομαγειρείο «Τριφύλλι». Δύο χαμηλά λαϊκά σπιτάκια με κεραμίδια που ενώνονται μεταξύ τους με μια μικρή αυλή αποτελούν μια ευχάριστη παραφωνία στο τσιμεντένιο δάσος των υψηλών πολυκατοικιών που πνίγει τον χώρο. Διανοούμενοι και ηθοποιοί απ’ όλη την Ελλάδα, λογοτέχνες, σκηνοθέτες, το σύνολο σχεδόν της ντόπιας διανόησης, δημοσιογράφοι και κριτικοί κινηματογράφου και προπάντων φοιτητές, έρχονταν για την ατμόσφαιρα του κουτουκιού με τη βαρελίσια ρετσίνα και τα τέσσερα πιάτα του!

Αγαπημένα φαγητά:  λαχανοντολμάδες,  κεφτεδάκια, συκωταριές, μπακαλιάρος σκορδαλιά.

Το Δίπορτο είναι ένα υπόγειο κουτούκι που βρίσκεται στην Βαρβάκειο αγορά της Αθήνας, Σωκράτους και Πλατείας Θεάτρου γωνία. Αν και το νεοκλασικό κτήριο ηλικίας 150 χρόνων όσο και η ταβέρνα, έχει δύο σκάλες, μια σε κάθε δρόμο, πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί τί κρύβεται εκεί κάτω. Κατεβαίνοντας με προσοχή τα σκαλάκια, στο αριστερό μας χέρι βρίσκεται η κουζίνα και ακριβώς στον απέναντι τοίχο μια σειρά από θεόρατα βαρέλια των 600 κιλών. Στα δέκα περίπου τραπεζάκια, στρωμένα με λαδόκολα, όχι μόνο δεν θα βρεις ταμπέλα ρεζερβέ, αλλά δύσκολα να κάτσεις μοναχός σου να φας πριβέ. Το μαγαζί είναι συνήθως φίσκα και γι’ αυτό κάθεσαι προσωρινά με κάποιους άλλους μέχρι να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Ώσπου ν’ αδειάσει όμως, έχεις πιάσει ήδη συζήτηση και δύσκολα ξεκολλάς.

Αγαπημένα φαγητά: Φασολάδα, μπακαλιάρος, σαρδέλες, πατάτες γιαχνί, κριθαράκι γιουβέτσι.

Στο κέντρο της Αθήνας στη Νεάπολη, ανάμεσα στους δρόμους της περιοχής με τα ονόματα από την επανάσταση του 1821 και παράλληλα με τα ποτάμια συνεχούς ροής των αυτοκινήτων της Χαριλάου Τρικούπη και της Ιπποκράτους, υπάρχει η οδός Μαυρομιχάλη, ένας δρόμος ήσυχος. Στο ύψος της Βουλγαροκτόνου βρίσκεται εδώ και σαράντα χρόνια ο Πειναλέων, μια εμβληματική ταβέρνα – ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα των “νεοταβερνών” της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης – που άντεξε ως τις μέρες μας. Ιδιοκτήτης είναι ο Μακάριος Αβδελιώδης, αδελφός του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη, που έχει κάνει και την γνωστή ταινία “Το δέντρο που πληγώναμε”.

Αγαπημένα φαγητά: χοιρινό με μαστίχα και μάραθο, πανσέτες στο φούρνο με θυμάρι και μέλι.

Ένα από τα πιο ισχυρά έθιμα της νυχτερινής ζωής της Αθήνας επί δεκαετίες, ήταν το κλείσιμο της βραδιάς με πατσά στην Βαρβάκειο Αγορά. Και μετά ήρθε η κρίση. Τα καθημερινά ξενύχτια τελείωσαν, το ίδιο και η διάθεση για διασκέδαση. Σήμερα, το μόνο πατσατζίδικο της Βαρβακείου Αγοράς που απέμεινε είναι το Οινομαγειρείο Ήπειρος. Το μαγαζί απλό και λιτό, χωμένο μέσα στα εκατοντάδες χασάπικα, το σώζουν οι δύο μεγάλες οθόνες του, η μία είναι οι τζαμαρίες του που κοιτάζουν στην αγορά, ένα θέαμα όλο ζωή. Η άλλη η κουζίνα του, μια οθόνη τεράστια, όπου καζάνια βράζουν στην μεγαλύτερη πλάκα φούρνου της Αθήνας, τεντζέρηδες γεμίζουν, πελάτες σαστίζουν μπρος τις γεμάτες διαλεχτά φαγητά κατσαρόλες και προβληματίζονται τι απ’ όλα να διαλέξουν, δεκάδες μερίδες σερβίρονται.

Αγαπημένα φαγητά:  πατσάς, οι οκτώ σούπες, αρνάκι φρικασέ, γίδα κοκκινιστή γιουβέτσι.

Η ταβέρνα “ο Πλάτανος” του Τάκη Καρυανού βρίσκεται στην ομώνυμη μικρή πλατεία στην Πλάκα με το μεγάλο πλάτανο, παραδίπλα από τους Αέρηδες και απέναντι από το Μουσείο Λαϊκών Οργάνων. Ιδρύθηκε το 1933 από τον πατέρα Καρυανό και έχει συνδέσει την ιστορία της με το καλλιτεχνικό ατελιέ που στήθηκε εκεί από τον ζωγράφο Περικλη Βυζάντιο, τον ζωγράφο Παύλο Καλλιγά κα τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ. Μια σχετική αναμνηστική μαρμάρινη επιγραφή στην είσοδο της ταβέρνας αναφέρει το γεγονός. Το καλοκαίρι, κάτω από την όμορφη και αεράτη πέργολα που υποδέχεται τη φυλλωσιά των μουριών που έχουν μπλεχτεί έτσι ώστε να δίνουν μια από τις πιο παχιές σκιές στην Αθήνα, παλιοί Πλακιώτες, Αθηναίοι και τουρίστες μπορούν να ξαποστάσουν, να φάνε και να πιουν τη ρετσίνα του Πλάτανου – που εξακολουθεί να είναι εξαίρετη – σε μια από τις πιο ήσυχες γωνιές της Πλάκας.

Αγαπημένα φαγητά: κατσικάκι με πατάτες φούρνου και κρέας κοκκινιστό με χοντρά μακαρόνια.

H υπόγεια ταβέρνα του Δαμίγου, γνωστή και ως “Τα μπακαλιαράκια”, βρίσκεται στην οδό Κυδαθηναίων 41 και είναι η πιο παλιά εν ζωή ταβέρνα της Αθήνας. Το έτος ιδρύσεως της είναι το 1864 και η ταβέρνα έχει περάσει στα χέρια της τέταρτης γενιάς. Ο χώρος είναι τρεις μικρές αίθουσες, που ενώνονται με δυο στενούς διαδρόμους. Τα ξύλινα βαρέλια, η πεντακάθαρη ψησταριά όπου μπροστά σου τηγανίζονται τα περίφημα μπακαλιαράκια, οι φωτογραφίες στους τοίχους που απεικονίζουν τον Γιώργο Δαμίγο να βραβεύεται για τη ρετσίνα του – ήταν η εποχή που ρετσίνα δοξαζόταν -, τα «χρυσά βραβεία μετά διπλώματος» για την «άριστην ποιότητα του οίνου» ή για τον «λαμπρόν διάκοσμον», τα σκίτσα ξένων δημοσιογράφων, η φωτογραφία με το αγέρωχο βλέμμα της γιαγιάς Μαρουλίας και φυσικά η παλιά μαρμάρινη κολώνα που στηρίζει το ταβάνι της κυρίας αίθουσας δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό.

Aγαπημένα φαγητά: Φυσικά ο τηγανητός μπακαλιάρος, καλαμάρια στην σχάρα, φάβα, της ώρας.

The post 10 αγαπημένα ταβερνάκια στο κέντρο της Αθήνας appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ο Δεκέμβρης είναι ο αγαπημένος μου μήνας γιατί μεταξύ των άλλων, μ’ αρέσει να κάνω απολογισμούς και προγραμματισμούς, κατά το ποιητικότερον  να διαχειρίζομαι τις μνήμες της χρονιάς και να αποτολμώ τα όνειρα της επόμενης. Γιατί ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας που μας προτρέπει να κοιτάμε πίσω και ταυτόχρονα  μπροστά. Και φυσικά –λόγω εορταστικού κλίματος- να έχουμε για αυτά, αλλά και για τη ζωή γενικότερα, μια ματιά πιο αγαπησιάρικη και γενναιόδωρη.

Τον αγαπημένο μου μήνα, στην αγαπημένη μου γωνιά σε πλήρη ανακατωσούρα στρώνομαι και γράφω. Για τις στιγμές ορόσημα της χρονιάς που πέρασε και έχουν αφήσει εκκρεμότητες για το μέλλον, αλλά και για τις σκέψεις μου για το 2018. Και τις  μοιράζομαι μαζί σας, γιατί ούτως ή αλλιώς  ήσασταν εν μέρει ή ολοσχερώς ενήμεροι καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς !

Ο απολογισμός του 2017   

Η χρονιά ξεκίνησε με  την εκδήλωση για τα πρώτα γενέθλια του Greek Gastronomy Guide (www.greekgastronomyguide.gr)  τη Δευτέρα στις 13 Φεβρουαρίου στην Αθηναϊδα. Τόσο οι  ομιλητές όπως η Μερόπη Παπαδοπούλου, διευθύντρια του Οινοχόου της Καθημερινής, ένα άτομο που τιμά την ελληνική Οινογαστρονομία, ο Γιώργος Σκούρας, πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου με μεγάλη εμπειρία στον αναπτυσσόμενο τομέα του Οινοτουρισμού, Αλέξανδρος Αγγελόπουλος, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Aldemar Resort, ο Γιάννης Μαντάλας, διευθύνων σύμβουλος της Mediterra-Mastihashop κι ο Αρίστος Δοξιάδης που με την ρηξικέλευθη σκέψη του εμπλουτίζει τον προβληματισμό της χώρας για μια άλλου τύπου ανάπτυξη και πολιτισμό, όσο και οι φίλοι που μας τίμησαν στην παρουσίαση-γιορτή, μας έδωσαν μεγάλη χαρά και πολύ κουράγιο για την συνέχεια.

Και φυσικά ξεκαθαρίσαμε τους στόχους της ιστοσελίδας μας:  “O Οδηγός της Ελληνικής Γαστρονομίας έχει σκοπό να αναδείξει τις αξίες και τα αγαθά του γαστρονομικού μας πολιτισμού. Τόποι και τοπία, ιστορία και παράδοση, δρώμενα και τελετουργίες, προϊόντα και άνθρωποι, αγορές και επιχειρηματικότητα, γεύσεις, συνταγές και τοπικές κουζίνες, καφενεία και ταβέρνες ξετυλίγονται μέσα από αυτή την ιστοσελίδα μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούν ένα ψηφιδωτό που αλλάζει το νόημα της γαστρονομίας και από μια απλή γαστριμαργική εμπειρία καθίσταται μια ενότητα ζωής.

Γιατί πίσω από όλες τις πτυχές του γαστρονομικού μας πολιτισμού κρύβονται τα δαιμόνια της χώρας μας και η ψυχή κάθε τόπου. Κι αυτά είναι που το GGG επιδιώκει να ανακαλύψει και να προβάλλει. Η ανάδειξη της Ελλάδας μέσα από την ματιά της γαστρονομίας!»

Ένα όνειρο χρόνων ήταν η επίσκεψη στο Σαν Σεμπαστιάν  τον Μάρτιο, όπου καλεσμένος από έναν Γερμανό φίλο που βρήκε στην πόλη αυτή τον παράδεισο της ζωής του, εκτός των σημαντικών εμπειριών που μου χάρισε, με έκανε να κατανοήσω πως μια μικρή πόλη έγινε ο πρωταθλητής της παγκόσμιας γαστρονομίας. Για το πως η Βασίλισσα Ισπανίας Ισαβέλα ΙΙ και αριστοκρατία της Μαδρίτης έφερε εδώ τους μαγείρους της και ώθησε τη γαστρονομία της πόλης. Μεγάλοι σεφ συγχρωτίστηκαν με τις ντόπιες μαγείρισσες-βοηθούς τους, γνώρισαν τα ντόπια υλικά και αυτές πάλι πήραν ιδέες και τις εφάρμοσαν στις κουζίνες των σπιτιών τους και έτσι έγινε η όσμωση των δύο γαστρονομικών κόσμων.

Η υπεροχή της βασκικής κουζίνας, στο Σαν Σεμπαστιάν έγκειται στα 17 αστέρια Michelin ( 3 τρίστερα, 2 δίστερα, 4 μονάστερα και υποψήφια άλλα 15) που έχει η πόλη, στα εκατοντάδες tapas bar που την καθιστούν πρωταθλήτρια στον κόσμο – αναλογούν τα περισσότερα αστέρια Michelin και Tapas bar (στα βασκικά λέγονται Tximista bar) ανά κάτοικο – στους διάσημους σεφ που ανανεώνουν την ισπανική παράδοση, τις σχολές γαστρονομίας, το δεύτερο στο πανεπιστήμιο Γαστρονομίας που υπάρχει στον κόσμο, Basque Culinary Centre, στις εκατό λέσχες γαστρονομίας,  αλλά  κυρίως στο γεγονός ότι η γαστρονομία, είναι επίκεντρο της ζωής της πόλης.

Τον Απρίλιο του 2017, για μια άλλη φορά συνεχίστηκε το θαύμα των Tinos food paths. Γεμάτοι προσμονή και περιέργεια καταφθάσαμε και φέτος στο νησί για να παρακολουθήσουμε τις εκδηλώσεις και τα δρώμενα της θαυμαστής αυτής ομάδας επαγγελματιών της Τήνου που εξέπληξαν τα περασμένα χρόνια το γαστρονομικό -και όχι μόνον- κόσμο της χώρας μας. Και φέτος καταμαγευτήκαμε και εντυπωσιαστήκαμε από τον πλούτο και την ευρηματικότητα των δράσεων. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα ποιά δύναμη δημιούργησε  όλα αυτά. Ποιά δύναμη ένωσε τα “παιδιά” των Tinos Food Paths και να συνεχίζουν να συνεργάζονται, να δημιουργούν και να μας ανοίγουν τα μάτια;  Τι ήταν αυτό που δημιούργησε όλη αυτήν κινητοποίηση, τη συμμετοχή, την εμπλοκή, την απελευθέρωση της φαντασίας, και κυρίως τη διάχυση ενός πνεύματος που αιχμαλωτίζει και συνεπαίρνει ακόμα και τους ψυχρούς παρατηρητές των εκδηλώσεων; Όσο και να επιχείρησα να ερμηνεύσω το θαύμα –κι  ενώ γνωρίζω καλά ότι  η ορθολογική σκέψη  σκοτώνει το θαύμα- δεν τα καταφέρα. Παρέμεινα ανήμπορος! Έμεινα απλώς στη διαπίστωση ότι τα Tinos Food paths  είναι το φωτεινό παράδειγμα της επανάστασης των συλλογικότητων! Και εμείς ταπεινοί μαθητές έκθαμβοι υποκλινόμαστε και μαθητεύουμε!

Kαλεσμένοι στην Μήλο τον Μάη από το  Delicious Milos-A trip to taste γνωρίσαμε τις γεύσεις και τα προϊόντα του νησιού. “Από τον Χάλακα στην Φυλακωπή, ένα τσικάλι δρόμος”. Ένα πλούσιο τετραήμερο πρόγραμμα, με επισκέψεις σε τυροκομεία, οινοποιεία, καφενεία, εστιατόρια, ταβερνάκια,  την παρουσίαση της Μηλέικης γαστρονομίας, του Ελληνικού Πρωινού της Μήλου, αλλά φτιάξιμο μαγιάτικων στεφανιών στην Φυλακωπή. Οι εντυπώσεις ενθουσιαστικές. Πολλή φροντίδα, αγάπη και μεράκι. Και βέβαια η ομορφιά του νησιού και των νέων ανθρώπων του, που μετά την Σαντορίνη, την  Τήνο, την Σύρο, την Σίφνο κτίζουν κι αυτοί, δειλά-δειλά την γαστρονομική τους κοινότητα.

Ο Δημήτρης Σφυρής αρχιτέκτων-μηχανικός και Δήμαρχος της Ερμιονίδας, προσκάλεσε τους επαγγελματίες της γαστρονομίας της περιοχής (εστιάτορες-αγρότες-παραγωγούς), εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας και δημοσιογράφους για να τους παρουσιάσει τα βήματα για την ανάδειξη της Ερμιονίδας σε Γαστρονομικό προορισμό. Σε μια όμορφη συγκέντρωση παρουσιάστηκε η καταγραφή του Χαρτοφυλακίου της Ερμιονίδας  (όπου συμπεριλαμβάνονται οι γαστρονομικές αξίες της περιοχής) με  τα 23 πρώτα καταγεγραμμένα θέματα, η μετάφρασή του σε ηλεκτρονική πληροφορία στην ιστοσελίδα greekgastronomyguide.gr, και η ιδιαίτερα πετυχημένη προβολή του  ως ενότητα στις μηχανές ανεύρεσης στο διαδίκτυο! Μια νεα υποψήφια γαστρονομική κοινότητα είναι στα σκαριά και ένας δυνάμει γαστρονομικός προορισμός έκανε τα πρώτα του βήματα!

Mια μεγάλη κοσμοσυρροή υποδέχτηκε την Ελληνική γαστρονομία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην εκδήλωση του Ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου: «Η Ελλάδα στο πιάτο!» Είχε προηγηθεί το πρωί η Συνέντευξη Τύπου όπου οι διοργανωτές: ο Ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου, η διευθύντρια του γραφείου ΕΟΤ Benelux Ελένη Σκαρβέλη και o σεφ Μάνος Μακρυγιαννάκης ιδιοκτήτης του εστιατορίου Philema, μαζί με τον  Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη μίλησαν για την σκοπιμότητα της συγκεκριμένης εκδήλωσης. Και το κλείσιμο της ομιλίας μου: “ Η γαστρονομία ενώνει. Τοπία, καλλιέργειες, προϊόντα, παραγωγοί, μεταποιητές, σεφ, τοπικές κουζίνες, τουρισμός μπορούν όλοι μαζί να αποτελέσουν τους κρίκους μιας αλυσίδας που μπορεί να φέρει ανάπτυξη σε κάθε περιοχή της χώρας. Το σημερινό μας παράδειγμα, όπου η εθελοντική δουλειά, οι επιχειρηματίες χορηγοί, η υποστήριξη από τις κρατικές υπηρεσίες, οι πολιτικές πρωτοβουλίες, ο καθένας με τις δυνάμεις του και τις δυνατότήτες του, αλλά σ’ ένα πνεύμα συνεργασίας, ιδιωτικός και δημόσιος τομέας, με μοναδικό κριτήριο τις αξίες της ποιότητας και της εντοπιότητας μπορούν να φέρουν τα ποθητά αποτελέσματα στην Ελλάδα της κρίσης και να απογειώσουν την Ελλάδα της Δημιουργίας”.

Η θεματική του γαστρονομικού φεστιβάλ Μελιτζάzz 2017, που πραγματοποιήθηκε στο Λεωνίδιο Αρκαδίας από 5 έως 9 Ιουλίου, ήταν αυτή τη χρονιά οι εικαστικές τέχνες και η συνομιλία τους με τον κινηματογράφ. Επίκεντρο του φεστιβάλ ήταν η πανελλήνια πρεμιέρα της πολυσυζητημένης ταινίας «Loving Vincent» και γιαυτό  το Μελιτζάzz 2017  ονομάστηκε «Loving Μελιτζάzz 2017», ενώ όλες οι παράλληλες εκδηλώσεις είχαν άξονα την ταινία. Γιατί ένιωθες σ’ όλη τη διάρκεια του έργου ότι κολυμπούσες μέσα στα έργα του Βαν Γκογκ, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, και ότι τα διάσημα πορτραίτα μετατράπηκαν σε κινηματογραφικούς χαρακτήρες  και τα περίφημα τοπία ζωντάνευαν μπροστά σου και σε παρέσερναν στην παραζάλη των χρωμάτων του τραγικού ζωγράφου. Η γαστρονομία και οι τέχνες πάνε χέρι-χέρι και αυτό το παρατηρήσαμε σε πολλές γαστρονομικές εκδηλώσεις της χρονιάς που μας πέρασε.

Τα Οινοξένεια – τοπία και γεύσεις της Αιγιάλειας είναι μια σειρά εκδηλώσεων που γίνονται στα τέλη του Αυγούστου στην Αιγιάλεια και κατόρθωσαν μέσα σε πέντε χρόνια, να εξελιχθούν  να αντρωθούν και να γίνουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πλήρεις γαστρονομικές δράσεις της χώρας. Οι  φετινές εκδηλώσεις ήταν πολλές και ποιοτικές, με διασπορά γεγονότων σε πολλές τοποθεσίες επί 2 εβδομάδες και κατόρθωσαν να καλύψουν πολλούς και διαφορετικούς τομείς δράσεων (γαστρονομικές βραδιές, θεατρικά δρώμενα, ομιλίες, εικαστικά, επισκέψεις σε οινοποιεία κλπ). Κύριο χαρακτηριστικό από διαχειριστικής πλευράς, ήταν ότι στις εκδηλώσεις ενεπλάκησαν, από επιτελικής πλευράς κυρίως ο Δήμος (ΔΗΚΕΠΑ), όσο και ιδιώτες, επαγγελματίες και εθελοντές,  με πρωτεργάτες το δίκτυο των οινοποιών της Αιγιάλειας, τους εκπροσώπους των κέντρων εστίασης, τους ερασιτεχνικούς θιάσους της πόλης κλπ. Μια σπάνια δημιουργική συνεργασία της Πολιτείας με την κοινωνία των πολιτών.   Μια εξαιρετική μαγιά για την συγκρότηση μιας γαστρονομικής κοινότητας.

Στο Καφε-Παντοπωλείο “ο Μάκης” στην Αρκεσίνη, στην Κάτω Μεριά της Αμοργού, την Παρασκευή 22 Σεπρεμβρίου 2017 , στο πλαίσιο των εκδηλώσεων των Authentic Big Blue 2017 και της Amorgos Gastronomy Week 2017, έγινε μια εκδήλωση που αφορούσε τα καφενεία της Αμοργού, υλικό που αντλήσαμε από την έκδοση ‘Τα καφενεία της Ελλάδας”. Η επιλογή του καφενείου του Μάκη έγινε αφ’ ενός γιατί κ. Μάκης είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία Αμοργιανός καφετζής και θέλαμε να τον τιμήσουμε για την πενηντάχρονη προσφορά του, αφ’ ετέρου γιατί η Κάτω Μεριά είναι γενικά η πιο εγκαταλελειμένη και λιγότερο τουριστική περιοχή της Αμοργού και γι αυτό χρειάζεται την βοήθεια μας. Στο προσωπό του κυρ-Μάκη βέβαια τιμούσαμε και όλα τα καφενεία του Αιγαίου. Το κύριο χαρακτηριστικό της εκδήλωσης ήταν συγκίνηση! Γιατί πρώτη φορά το καφενεδάκι είχε τόσο κόσμο και σέρβιρε τόσους καφέδες και τόσα υποβρύχια και κατά δεύτερο λόγο γιατί πρώτη φορά εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για το ταπεινό αυτό καφενεδάκι, που βαστά μισό περίπου αιώνα παρέα στην κοινότητα της Αρκεσίνης.

Το Ελληνικό Πρωινό Καλύμνου, το 41ο του προγράμματος, τον Οκτώβριο του 2017 επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη και συνάμα μεγάλη συγκίνηση στο Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας. Γιατί η εκδήλωση παρουσίασης του τοπικού προτύπου της Καλύμνου, είχε μια προσέλευση χωρίς προηγούμενο, καθώς συγκέντρωσε όχι μόνο όσους ασχολούνται με την γαστρονομία, αλλά όλην την κοινωνία του ακριτικού νησιού κι όλες τις αρχές της πόλης. Ήταν και για μένα συγκινητικό γιατί αποτέλεσε το κλείσιμο μιας 8χρονης δράσης ως επικεφαλής του Ελληνικού πρωινού, όσο διήρκεσε και η θητεία μου στο ΔΣ του ΞΕΕ.

Την Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου, είχα τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσω, στο πλαίσιο του μαθήματος Αγροτικός Τουρισμός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τις σκέψεις μου για τις Γαστρονομικές Κοινότητες. Η ευγενική πρόσκληση προήλθε από την καθηγήτρια Όλγα Ιακωβίδου. Η Όλγα Ιακωβίδου έπειτα από τριάντα χρόνια στα έδρανα, νιώθει μεγάλη χαρά που πολλά κινούνται γύρω από τον αγροτουρισμό, αλλά και για τη στροφή των φοιτητών προς εναλλακτικές μορφές επαγγελματικής αποκατάστασης, είτε δημιουργώντας δικές τους αγροτουριστικές μονάδες είτε σχεδιάζοντας επιχειρηματικά προγράμματα για άλλους. Τη συζήτηση συνόψισε η καθηγήτρια Όλγα Ιακωβίδου: “Σε κάθε ειδική μορφή τουρισμού και κυρίως στον αγροτικό τουρισμό, η γαστρονομία μιας περιοχής  μπορεί να καθορίσει την εμπειρία των επισκεπτών της. Μια εμπειρία που θα ενσωματώνει τοπικές ιδιαιτερότητες. Θα συνοδεύεται από τοπικές γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, σχέσεις. Που θα θυμίζει την επίσκεψη στη συγκεκριμένη περιοχή. Γι’ αυτό και η διάλεξη του Γιώργου στους φοιτητές , με την έμφαση που έδωσε στις γαστρονομικές κοινότητες, ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει για τη γαστρονομία”.

Τα όνειρα του 2018

Τα όνειρα της περασμένης χρονιά είχα την τύχη και την χαρά να τα δω να υλοποιούνται. Η γαστρονομία, ο χώρος που δραστηροποιούμαι έχει πάρει φωτιά και το ενδιαφέρον για αυτήν μέρα με την μέρα μεγαλώνει. Όπως συχνά σχολιάζω,  γύρω από την γαστρονομία κινούνται πολλά, άλλα σε επίπεδο ματαιοδοξίας και μόδας και άλλα σε επίπεδο αυτογνωσίας και ουσίας. Υπουργεία, περιφέρειες, τοπική αυτοδιοίκηση, δήμοι, τοπικά επιμελητήρια προσπαθούν, το καθένα με τα μέτρα του αλλά και με την αντίληψη που έχει για το θέμα να συμβάλλουν σύμφωνα με τις δυνάμεις τους.

Η δική μου αντίληψη εδώ και καιρό παραμένει ακλόνητη. Η γαστρονομία κατ’ αρχήν είναι τόπος, είναι τοπικός πολιτισμός, είναι οι τοπικές διατροφικές συνήθειες. Είναι το ήθος και το μέτρο των ντόπιων ανθρώπων. Για αυτό πιστεύω ότι οι γαστρονομικές κοινότητες, δηλαδή η συσπείρωση των τοπικών κοινωνιών, των πολιτών, των επαγγελματιών αλλά και των θεσμών της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων τοπικών φορέων γύρω από το γαστρονομικό τους δυναμικό, θα μπορέσει μέσω συνεργειών και αλληλοεπίδρασης, να δημιουργήσουν μικρούς αλλά δυναμικούς γαστρονομικούς προορισμούς που θα συνεισφέρουν στην συγκρότηση της πολιτιστικής ταυτότητας αλλά στην ανάπτυξη του τόπου τους. Αρκεί οι γαστρονομικές κοινότητες να είναι αυτόνομες και να εκφράζουν τις σκέψεις και τα οράματα των επαγγελματιών που στοιχίζονται γύρω από το τετράπτυχο: εντοπιότητα, ποιότητα, αυτοδέσμευση, συνεργατικότητα.   

Υ.Γ Για περισσότερα, λίγη υπομονή!

The post Δεκέμβρης, ο μήνας των απολογισμών και των ονείρων appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Πλούσιο σε διακρίσεις και κοινωνική προσφορά ήταν το καλοκαίρι για την εταιρεία Αττική-Πίττας. Βραβείο ποιότητας του Γαστρονόμου και βραβείο «σέλφ σέρβις Excellence Awards 2017», υποστηρικτής της νέας δημιουργίας του Γιάννη Σμαραγδή «Καζαντζάκης», φιλανθρωπική εκδήλωση «BLUEDREAM» στη Νέα Υόρκη, στήριξη το «Corfu Challenge». 

Διάκριση της εταιρείας ΑΤΤΙΚΗ-ΠΙΤΤΑΣ
στα «Βραβεία Ποιότητας Γαστρονόμου 2017»! 

Μια νέα διάκριση κατέκτησε η εταιρεία ΑΤΤΙΚΗ-ΠΙΤΤΑΣ στα «Βραβεία Ποιότητας Γαστρονόμου 2017»  που πραγματοποιήθηκαν τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου, στο Ζάππειο Μέγαρο, με πλήθος προσκεκλημένων να δίνουν το παρόν σε μια μοναδική βραδιά αφιερωμένη στην ελληνική γαστρονομία. Για 10^η συνεχόμενη χρονιά, το περιοδικό Γαστρονόμος βράβευσε ανθρώπους και ελληνικές εταιρείες, που πρωτοπορούν επενδύοντας στην πρωτογενή παραγωγή και στη μεταποίηση επώνυμων, ποιοτικών προϊόντων, με αγάπη και τεχνογνωσία.
Το ελληνικό μέλι ΑΤΤΙΚΗ διακρίθηκε στην κατηγορία “Βραβείο Ευρείας Κατανάλωσης Προϊόντος” αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό, απόλυτα φυσικό και ανώτερης γεύσης ελληνικό μέλι κατακτώντας, όχι άδικα, τους καταναλωτές στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Οι Διευθύνοντες Σύμβουλοι της εταιρείας, κα Αλεξάνδρα Πίττα – Χαζάπη και κος Γιώργος Πίττας, οι οποίοι παρέστησαν στην εκδήλωση και παρέλαβαν το «Βραβείο Ευρείας Κατανάλωσης Προϊόντος» .

Διάκριση της εταιρείας στα «σέλφ σέρβις Excellence Awards 2017»

H εταιρεία ΑΤΤΙΚΗ-ΠΙΤΤΑΣ, για ακόμη μία χρονιά, ήταν ανάμεσα στους μεγάλους νικητές των βραβείων «σέλφ σέρβις Excellence Awards 2017». Ο θεσμός των «σέλφ σέρβις Excellence Awards» προβάλλει την  αξία της επιχειρηματικής πρωτοπορίας και επιβραβεύει τις πιο επιτυχημένες και καινοτόμες πρωτοβουλίες των επιχειρήσεων, σούπερ μάρκετ και προμηθευτών προϊόντων ευρείας κατανάλωσης, που αποδεικνύουν στην πράξη πως η δημιουργική προσέγγιση των προκλήσεων της κάθε εποχής μπορεί να οδηγεί σε σημαντικά αποτελέσματα.
Η ΑΤΤΙΚΗ-ΠΙΤΤΑΣ βραβεύτηκε στην κατηγορία “Επιτυχημένη Έναρξη Εξαγωγών”, για το λανσάρισμα του ελληνικού μελιού ΑΤΤΙΚΗ στη Νότια Κορέα. Η αγορά της Νότιας Κορέας είχε σημαντική θέση στο στρατηγικό σχεδιασμό της εξαγωγικής δραστηριότητας της εταιρείας, καθώς πρόκειται για μια χώρα που αναπτύσσεται με υψηλούς ρυθμούς και η αγοραστική δύναμη των κατοίκων αυξάνεται συνεχώς.

Όπως δήλωσε η Διευθύνουσα Σύμβουλος της εταιρείας, κα Αλεξάνδρα Πίττα-Χαζάπη: “Σκοπός της εταιρείας μας είναι, εκτός από την ελληνική αγορά την οποία προσέχουμε και τιμούμε, να αναπτύξουμε και τις εξαγωγές μας, και σε χώρες που έχουμε συνεργάτες αλλά και σε νέες αγορές. Και έτσι, προέκυψε η Νότια Κορέα η οποία ήθελε πολύ επιμονή, πολύ υπομονή, ταξίδια, καθημερινές σχεδόν επικοινωνίες, για να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στα προϊόντα μας, στην εταιρεία μας αλλά και στη χώρα μας. Ωστόσο, με τη μεγάλη μας προσπάθεια πετύχαμε και σας ευχαριστούμε πολύ για τη βράβευση”.

ΜΕΛΙ ΑΤΤΙΚΗ – Υπερήφανος Υποστηρικτής της νέας δημιουργίας
του Γιάννη Σμαραγδή «Καζαντζάκης»

Μετά από ένα συναρπαστικό ταξίδι γυρισμάτων διάρκειας 6 μηνών υπό τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Σμαραγδή, μπορούμε πλέον να πάρουμε μια «κλεφτή ματιά» της νέας του ταινίας με τίτλο «Καζαντζάκης». Ο μεγάλος οικουμενικός συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης έλεγε πως η ζωή του ορίζεται από τα ταξίδια και τα όνειρά του. Αυτά τα μονοπάτια ακολούθησε και η ταινία, τα γυρίσματα της οποίας πραγματοποιήθηκαν στην Κρήτη, στην Αθήνα, στην Αίγινα, στη Νότια Γαλλία, στο Βερολίνο και στη Βιέννη. Το πρώτο teaser της πολυαναμενόμενης προσωπογραφίας κυκλοφορεί επίσημα στην ιστοσελίδα της ταινίας www.kazantzakismovie.com.
Η ταινία πραγματοποιήθηκε χάρις στην στήριξη  πολλών και εξαιρετικών ατόμων και οργανισμών.
Ένας εκ των χορηγών της ταινίας είναι και η ΑΤΤΙΚΗ Μελισσοκομική Εταιρεία – Αλέξανδρος Πίττας Α.Ε.Β.Ε.

Η ΑΤΤΙΚΗ-ΠΙΤΤΑΣ στήριξε το «Corfu Challenge»

Στην Κέρκυρα, φιλοξενήθηκε για πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι, ο αγώνας των εντυπωσιακών σκαφών ΜΑΧΙ 72, το «Corfu Challenge». Με πρωτοβουλία του κου Γιώργου Σακελλάρη, Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία, διοργανωθήκαν οι αγώνες με στόχο να γίνει η Ελλάδα προορισμός για ναυτικό τουρισμό.
Τα 5 σκάφη με πολυάριθμα πληρώματα από το εξωτερικό που συμμετείχαν χάρισαν στους λάτρεις της ιστιοπλοΐας ένα μοναδικό θέαμα. Η ΑΤΤΙΚΗ-ΠΙΤΤΑΣ για να ενισχύσει και να συνδράμει στην πρωτοβουλία αυτή χορήγησε ελληνικό μέλι ΑΤΤΙΚΗ Smartpacks για όλους τους συμμετέχοντες.
Με την αφορμή αυτή, η κυρία Αλεξάνδρα Πίττα-Χαζάπη, Διευθ. Σύμβουλος της ΑΤΤΙΚΗ-ΠΙΤΤΑΣ, δήλωσε: «Τέτοιες ενέργειες συμβάλλουν στην προβολή της χώρα μας και των παραδόσεων μας, με συνέπεια την ανάπτυξη του τουρισμού αλλά και της επιχειρηματικής δραστηριότητας που συνδέεται με τον κλάδο».
*Το Corfu Challenge διοργανώθηκε από τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Μαρίνας Γουβιών σε συνεργασία με την Κλάση MAXI 72, ενώ τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου Κέρκυρας. 

Φιλανθρωπική εκδήλωση «BLUEDREAM» στη Νέα Υόρκη

Τέλη Αυγούστου πραγματοποιήθηκε, για έβδομη χρονιά, η μεγάλη Φιλανθρωπική εκδήλωση “BLUE DREAM” αφιερωμένη στο ίδρυμα Beau Biden.
Η εκδήλωση οργανώθηκε από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στα Hamptons και τον Πατέρα Αλέξανδρο Καρλούτσο. Το ίδρυμα Beau Biden μάχεται για την προστασία των παιδιών και η εκδήλωση είχε ως στόχο την ενδυνάμωση της δράσης του. Η εταιρεία ΑΤΤΙΚΗ-ΠΙΤΤΑΣ, για τρίτη συνεχή χρονιά, ήταν χορηγός της εκδήλωσης προσφέροντας ελληνικό μέλι ΑΤΤΙΚΗ.

The post Πλούσιο σε διακρίσεις και κοινωνική προσφορά το τελευταιο δίμηνο για την εταιρεία Αττική-Πίττας appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Η Ναύπακτος η παραθαλάσσια πόλη της Αιτωλοακαρνανίας,  στον Κορινθιακό κόλπο χτισμένη ανάμεσα στο Αντίριο και στις εκβολές του ποταμού Μόρνου αποτελεί μια από τις αρχαιότερες ελληνικές πόλεις που γνώρισε περιόδους ακμής και παρακμής και συνδέθηκε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Αυτό επιβεβαιώνεται από την άρτια οχύρωσή της, η οποία ξεκινά από το λιμάνι  συνεχίζεται με τρία αλλεπάλληλα τείχη και καταλήγει στο κάστρο. Η πόλη έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός γεγονός που την έχει προστατεύσει από την άναρχη οικοδόμηση, διατηρώντας έτσι την γλυκύτητα και την ηπιότητα ενός ιστορικού οικισμού.

Πόλη  κυρίως παροχής υπηρεσιών και διοικητικό κέντρο του Δήμου, με μια ενδοχώρα πανέμορφη, την ορεινή Ναυπακτία, αλλά δημογραφικά και οικονομικά παρηκμασμένη, με σχετικά μικρές παραγωγικές δυνατότητες και απομονωμένη λόγω γεωγραφίας από τους όμορους δήμους, η Ναύπακτος έχει ένα και μοναδικό όπλο για την ανάπτυξή της. Την ιστορική και την γεωφυσική της ιδιαιτερότητα. Στο σχετικό μας άρθρο “Ναύπακτος-η ανατολή ενός νέου τουριστικού προορισμού” περιγράψαμε και επαινέσαμε – μεταξύ άλλων – την προσπάθεια που γίνεται από τον Δήμο με αφορμή την ιστορική ναυμαχία της Ναυπάκτου, η Ναύπακτος να αναπτύξει καλές σχέσεις γειτονίας, πολιτισμού και τουρισμού με τις εμπλεκόμενες πόλεις και χώρες.

Σειρά μας σήμερα είναι να επικεντρωθούμε στην προσπάθεια που κάνει ο Δήμος της Ναυπάκτου, να μην αρκεστεί στην ανάπτυξη του Εναλλακτικού Τουρισμού στην περιοχή του, αλλά η πόλη να γίνει ένα διεθνές σημείο αναφοράς, για όλους τους προορισμούς και τους επαγγελματίες του τομέα που δραστηριοποιούνται στη Μεσόγειο και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Για όσους δηλαδή φορείς -ιδιωτικός τομέας, τοπική αυτοδιοίκηση,   πανεπιστημιακή κοινότητα- ενδιαφέρονται για ανάπτυξη, συνεργασία και δικτύωση και όλους όσους φιλοδοξούν να αξιοποιήσουν τις πιο δυναμικές νέες τάσεις στον τουρισμό.

Εργαλείο αυτής της προσπάθειας ήταν η δημιουργία της έκθεσης Nostos Expo-Forum που διοργανώθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά στην πόλη της Ναυπάκτου, από τις 13 έως τις 16 Οκτωβρίου και η μεγάλη της επιτυχία τεκμηριώθηκε από τα στατιστικά της στοιχεία: 5.000m2 εκθεσιακός χώρος, 150 εκθέτες, 60 περίπτερα, 15.000 επισκέπτες, 1.200 Β2Β συναντήσεις και 100 Ηοsted buyers.

«Η Ναυπακτία αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα των ευκαιριών που προσφέρουν οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού. Έχοντας και τη στήριξη σύσσωμη της τοπικής κοινωνίας προσπαθούμε να διευρύνουμε τις σχετικές δράσεις μας, επιδιώκοντας να υλοποιήσουμε ένα πλάνο ώστε η τουριστική σεζόν να διαρκεί 52 εβδομάδες,» σημείωσε ο δήμαρχος Ναυπακτίας, Παναγιώτης Λουκόπουλος.

Πρόεδρος της επιτροπής Nostos Expo και αντιδήμαρχος του Δήμου Ναυπακτίας, Γιάννης Σύψας πανταχού παρών όλες τις μέρες της έκθεσης, μας μίλησε για το πρωτοποριακό αυτό σχέδιο, η έκθεση NOSTOS να γίνει ο σημαντικότερος θεσμός για την ανάπτυξη του Εναλλακτικού Τουρισμού στην Ελλάδα: «Η αύξηση σε εκθέτες και hosted buyers είναι μία βασική παράμετρος επιτυχίας, ενώ θα πρέπει να τονίσω και τη συμβολή όλων των φορέων και επιχειρήσεων της πόλης της Ναυπάκτου που έχουν βοηθήσει προκειμένου και η φετινή προσπάθεια να στεφθεί με επιτυχία,»

Περίπτερα τουριστικών προορισμών που ξεχώρισαν ήσαν της Αμοργού, του Πόρου, του Δήμου Κοζάνης, της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, του σύνδεσμου Δήμων Ιαματικών Πηγών Ελλάδος, του Δήμου της Χίου ενώ από τους ιδιώτες ξεχώρισαν τα Μentor, Bike me up, Vsn Hub, Elatos Resort κλπ. Τις εκδηλώσεις παρακολούθησαν εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, της τοπικής αυτοδιοίκησης όλων των βαθμών, Έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής από τον δήμαρχο Ναυπακτίας, Παναγιώτη Λουκόπουλο και τον γενικό γραμματέα Τουριστικής Πολιτικής & Ανάπτυξης, Γιώργο Τζιάλλα, ενώ παρόντες στην εκδήλωση ήταν ακόμη ο περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδος, Απόστολος Κατσιφάρας, βουλευτές της περιοχής όπως και εκπρόσωποι της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ), και του ΕΟΤ.

Από τα περίπτερα ξεχώρισα αυτό της πρωτοβουλίας «Κοζάνη 2017 – Ανοιχτή Καινοτομία», μιας πρωτοβουλίας που επιδιώκει να δημιουργήσει το έρεισμα για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή δράσεων ανοιχτής καινοτομίας στον επιχειρηματικό κόσμο του Δήμου Κοζάνης αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Η πρωτοβουλία του Δήμου Κοζάνης γίνεται σε συνεργασία με τo Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, το ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, τo Επιμελητήριο Κοζάνης, την Περιφερειακή Ένωση Δήμων Δυτικής Μακεδονίας και την ΑΝΚΟ – Αναπτυξιακή Δυτικής Μακεδονίας με στόχο να υποστηρίξουν με όλο το δυναμικό που διαθέτουν την ανάπτυξη επιχειρηματικής κουλτούρας με έμφαση στην καινοτομία,  ενθαρρύνοντας τους νέους ανθρώπους να αντιληφθούν τις πραγματικές ανάγκες της σύγχρονης αγοράς και φέρνοντάς τους πιο κοντά με την πραγματικότητα της λειτουργίας των επιχειρήσεων.

Η αντιδήμαρχος τοπικής ανάπτυξης και επιχειρηματικότητας, Χρύσα Αθανασιάδου

Σημαντική καινοτομία για τη φετινή διοργάνωση αποτέλεσε το Nostos Forum, που έχει στόχο  να καθιερωθεί ως το διεθνές ετήσιο βήμα επιμόρφωσης, ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων για τον ειδικό και εναλλακτικό τουρισμό κάθε μορφής. Το φετεινό Forum απευθυνόταν  στους επαγγελματίες, τους προορισμούς και τους φορείς και  συμμετείχαν εκπρόσωποι των προηγουμένων, μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, με σκοπό την προώθηση, την εξέλιξη και την ανάδειξη βέλτιστων πρακτικών, ερευνών και τάσεων στους πιο δυναμικούς νέους τομείς τουρισμού, πάντα στο πλαίσιο της βιωσιμότητα και την αειφορίας.

Ημερίδες με θέματα: How to Buy/How to sel, Καινοτομία και Start up σκηνή, Επιχειρηματικές ευκαιρίες στον Εναλλακτικό Τουρισμό, Ενδογενείς τουριστική ανάπτυξη υπαίθρου, Δώδεκα μηνες Τουρισμός στην Ελλάδα, Πολιτικές της τοπικής αυτοδιοίκησης για την ανάπτυξη του εναλλακτικού τουρισμού και η παρουσία σημαντικών ομιλητών όπως του Σταύρου Μπένου, προέδρου  του σωματείου “Διάζωμα”,  των καθηγητών Θεοδώρου Μεταξά και Μιχάλη Καβαρατζή από τα  πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Λέστερ και άλλων πολλών φώτισαν πολλές πτυχές της πρόκλησης για μια ήπια και αειφόρα ανάπτυξη.

Τις συναντήσεις παρακολούθησαν με ενδιαφέρον εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκπροσωποι του εναλλακτικού τουρισμού, απλοί θεατές. Εδώ βρισκόμαστε, μισή ώρα μετά την λήξη της ομιλίας του Γ.Πίττα περί γαστρονομικών κοινοτήτων και ο εισηγητής και οι δήμαρχοι Αιδηψού και Σκύρου, Ελένη Ευσταθίου και Μιλτιάδης Χατζηγιαννάκης προσπαθούν μόνοι τους πια να εξαντλήσουν το θέμα, για το με ποιόν τρόπο δηλαδή, η γαστρονομία θα συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη κάθε τόπου και στην διαμόρφωση της πολιτιστικής και τουριστικής ταυτότητάς του. Άλλωστε το θέμα της εισήγησης το απαιτούσε: “Γαστρονομικές κοινότητες και η ανάπτυξη στο πιάτο μας”.

Μεγάλο ενδιαφέρον είχαν και οι παράλληλες εκδηλώσεις της έκθεσης! Μεγάλο ενδιαφέρον είχε η παρουσίαση της παράστασης-δρώμενου  “Πρωταγωνιστές του σήμερα στο σκηνικό μιας άλλης εποχής” στο πανέμορφο αρχοντικό «Ναυπακτία» που βρίσκεται ακριβώς  μπροστά ιστορικό λιμάνι της Ναυπάκτου.
To VSN Hub – Ancient Greek Culture in Tourism και η Mentor Cultural Routes  σχεδιασαν μια «διαφορετική» συνάντηση στην οποία ερεύνησαν από κοινού νέους τρόπους και μεθόδους ανάδειξης και αξιοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς της ιστορικής πόλης της Ναυπάκτου.

Κατόπιν μιας σύντομης παρουσίασης του ιστορικού της μάχης της Ναυπάκτου,   στο πλαίσιο του μουσειακού θεάτρου, η ιστορικός και ηθοποιός Μαρία Καστάνη μας παρέσυρε σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι στο χρόνο διαβάζοντας αποσπάσματα από λογοτεχνικά κείμενα που αναφερόντουσαν στην μάχη -και μάλιστα από τις προετοιμασίες και την ατμόσφαιρα και των δυο στρατοπέδων- γεγονός που ενέπλεξε και καθήλωσε όλους ακροατές στο κλίμα της ναυμαχίας.  Ακολούθησε workshop για τη δημιουργία στρατηγικού σχεδιασμού και ενεργοποίησης του τοπικού κοινού με σκοπό τη βιώσιμη ανάπτυξη περιοχών με έντονο πολιτιστικό απόθεμα με ομιλητές την Βίκυ Ευαγγελίου, τον  Πάνο Γκιόκα και τον Γιάννη Παππά.

H bike me up -bikemeup.gr-  αποτελεί την ευτυχή πραγμάτωση της ιδέας του Βαγγέλη Μπατζάκα και του Γιάννη Γαϊτάνου, δυο πολύ συμπαθητικών αθλητών και σκεπτόμενων ανθρώπων, για την δημιουργία και την οργάνωση ενός ποδηλατικού οχήματος περιήγησης στις πιο όμορφες γωνιές της Ελλάδας.  Οι ποδηλατικές περιηγήσεις -όπως μάθαμε- γίνονται σε μικρές ομάδες (έως 10 ατόμων), έτσι ώστε να εξασφαλίζεται ο χαρακτήρας της προσωπικής εμπειρίας, σε κάθε στιγμή της περιήγησης. Με μια τέτοια ομάδα και με τα ηλεκτρικά ποδήλατα -αν θες πας κανονικά, αν όμως τραβάς ζόρι, βάζεις την ενισχυτική ταχύτητα και φεύγεις βολίδα– κάναμε και εμείς βόλτα και ανεβήκαμε εντελώς ανίδρωτοι στην κορυφή του Κάστρου της Ναυπάκτου!

Μεγάλο ενδιαφερον υπήρξε και σ’ όλα τα “εναλλακτικά” σπορ όπου υπήρχε δυνατότητα δοκιμαστικών συμμετοχών, όπως εδώ π.χ στην τοξοβολία όπου μικροί και μεγάλοι σε δυο σειρές ανέμεναν να δοκιμάσουν τις ικανότητες και την τύχη τους στα τόσο άγνωστα σπορ!

Από την έκθεση δεν έλειπε η γαστρονομία και ειδικά οι επιδείξεις μαγειρέματος εδεσμάτων από περιοχές της Ελλάδας, που τις παρακολούθησε πλήθος κόσμου μετά των σχετικών γευστικών δοκιμών.

Συμπεράσματα από την έκθεση NOSTOS 2017

To καράβι -το εγχείρημα- είναι καλοτάξιδο, ο προορισμός -ο στόχος- ξεκάθαρος, και το πλεούμενο βρίσκεται σε καλά χέρια. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις το όνειρο να γίνει πραγματικότητα και η έκθεση NOSTOS στην Ναύπακτο να γίνει ένας σημαντικότατος  εκθεσιακός θεσμός  για την ανάπτυξη του Εναλλακτικού Τουρισμού.

Είμαι βέβαιος όσοι περάσαν, έζησαν και γνώρισαν θα στηρίξουν το εγχείρημα της Ναυπάκτου.

Απλά γιατί το αξίζει. 

The post NOSTOS 2017- η έκθεση Εναλλακτικού Τουρισμού στην Ναύπακτο που γίνεται θεσμός appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Mετά από ενός έτους διαβουλεύσεις και συζητήσεις με πρωταγωνιστές μια ομάδα  οινοποιών  της Αττικής δημιουργήθηκε ο φορέας Attica-wine and food experience που σκοπό έχει την ανάδειξη και προβολή του οινογαστρονομικού πλούτου της Αττικής.

Η συνάντηση στο οινοποιείο Γκίκα στα Σπάτα ήταν η 6η που έγινε στη διάρκεια ενός χρόνου από όλους τους εμπλεκόμενους οινοποιούς (κάθε συνάντηση γινόταν σε ξεχωριστό οινοποιείο) και η χαρά στα πρόσωπα όλων ήταν διάχυτη γιατί υλοποιήθηκε ένα όνειρο χρόνων.

Τα ιδρυτικά μέλη

Στη σύσταση της αστικής μη κερδοσκοπικής  εταιρείας Attica-wine and food experience συμμετείχαν ως ιδρυτικά μέλη οι κ.κ  Αλλαγιάννης Βασίλειος από την Οινοποιία Αλλαγιάννη με έδρα στο Μαρκόπουλο, Βασιλείου Γεώργιος από το Κτήμα Βασιλείου με έδρα στο Κορωπί,  Γκίκας Ανδρέας από την Gikas Winery με έδρα στα Σπάτα, Γκίνης Σωτήριος από το κτήμα Άωτον, με έδρα στην Παιανία, Κανιάρης Βασίλειος από τον Πύργο Κανιάρη με έδρα στα Μέγαρα, Κουλοχέρης Σταύρος από το Κτήμα Εύοινος, με έδρα στα Σπάτα, Λαζαρίδης Κωνσταντίνος από την Οινότρια Γη, με έδρα στον Καπανδρίτι,  Μαλτέζου Μαρία από την Στροφιλιά με έδρα στην Ανάβυσσο, Νικολού Βασίλειος από το Οινοποιείο Νικολού με έδρα στο Κορωπί, Παναγιώτου Βασίλειος, με έδρα στο Μαρκόπουλο, Σερπιέρης από τον Πύργο Βασιλίσσης με έδρα Αθήνα και Φράγκου Ασημίνα από το κτήμα Φράγκου, με έδρα στα Σπάτα.

Οι συμπαραστάτες

Στην συνάντηση παρευρέθηκαν εκπρόσωποι εταιρειών που υπστηρίζουν το εγχείρημα και συμμετάσχουν σ’ αυτό όπως οι κ.κ Δημήτρης Αλεξίου από το Gastronomads, Έλενα Aγκυρίδη από το Hellenic Travelling, Μαρία Αλιφραγκή από το Signature Travel, Φωτεινή Γκαβάλου από το View Studio, Ιγνάτιος Κοντός από το εστιατόριο Kazba, Κατερίνα Νικολού από το Intelligente Collaborations, Τίμος Πετρίδης από την Ομάδα Γαστρονομίας και Πολιτισμού,  Χρήστος Φωτιάδης από το Κτήμα Λαζαρίδη, Τσάκαλος Γιάννης από τα  Ηλεκτρα Hotels & Resorts και ο Γιώργος Πίττας από το Greek Gastronomy Guide. 

Οι συμμετέχοντες

Τον συντονισμό για την προώθηση των θεμάτων που έχουν σχέση με την ψήφιση του καταστατικού, την διεξαγωγή όλων των οργανωτικών διαδικασιών και τον συντονισμόν των δράσεων ανέλαβε η ομάδα εργασίας που αποτελείται από τους: Βασιλείου Γιώργο, Γκίνη Σωτήρη, Κουλοχέρη Ελμίνα, Μαλτέζου Μαρία, Νικολού Ευάγγελο και Πετρίδη Τίμο.

To προεδρείο αποτελούμενο από Ελμίνα Κουλοχέρη, Γιώργο Βασιλείου και Σωτήρη Γκίνη σε δράση

Οι σκοποί της Attica-wine and food experience είναι πολλοί και διάφοροι, σταχυολογώ ενδεικτικώς τους πρώτους δώδεκα (12) από το σύνολο των εικοσιοκτώ (28):

Mουσείο Οίνου στην Οινότρια Γη του Κτήματος Λαζαρίδη στο Καπανδρίτι

1. Η διαφύλαξη, μελέτη, έρευνα, προαγωγή και υποστήριξη του Αττικού γαστρονομικού πολιτισμού, των λαογραφικών παραδόσεων, των πρώτων υλών, των προϊόντων διατροφής.

2. Η μελέτη, χαρτογράφηση, αναβίωση του Αττικού Αμπελώνα , παραδοσιακών ή / και σύγχρονων συνταγών, πρώτων υλών, διατροφικών συνηθειών, εθίμων κ.λπ.

Γιώργος Βασιλείου από το κτήμα Βασιλείου

3. Η ανάδειξη και αντιμετώπιση θεμάτων που αφορούν στην παραγωγή, την εμπορία, την τυποποίηση, το marketing, τις εξαγωγές και την κατανάλωσή τους, κ.λπ..

4. Η παρακολούθηση, μελέτη, έρευνα, προβολή και υποστήριξη εντός και εκτός της χώρας, θεμάτων Αττικής και Οινικής διατροφής συσχέτισης με την υγεία του πληθυσμού και γαστρονομικού πολιτισμού.

Η εντυπωσιακή είσοδος του Gikas Winery

5. Η υποστήριξη προϊόντων πολιτισμού, παράδοσης και υγείας.

6. Η ενίσχυση της σύνδεσης των προϊόντων του αγροδιατροφικού τομέα με την Αττική κουζίνα και διατροφή.

O Bασίλης Νικολού του ομώνυμου κτήματος βαστάει με καμάρι τον γίγαντα ρυτινήτη αφρώδη Οίνο – Botanic

7. Η γευσιγνωστική πιστοποίηση των παραδοσιακών συνταγών και τροφίμων.

8. Η συνεργασία με άλλους Εθνικούς, Κοινοτικούς ή Διεθνείς Οργανισμούς και Φορείς με τους αυτούς ή συναφείς σκοπούς και η συμμετοχή σε αυτούς.

9. Η συμμετοχή μεμονωμένα ή από κοινού, με τη σύσταση ενδεχόμενα νομικού φορέα (Κοινοπραξία, Ένωση Φορέων κ.λπ.) με άλλους φορείς, Εθνικούς, Κοινοτικούς ή Διεθνείς, στην εκπόνηση, την υποβολή, τη χρηματοδότηση ή συγχρηματοδότηση ή/και την υλοποίηση απευθείας ή μέσω αναδόχων, εργασιών ή προγραμμάτων δραστηριοτήτων που έχουν σχέση με τη διατροφή και τον Οινογαστρονομικό πολιτισμό, καθώς και με την έρευνα και παραγωγή προϊόντων με βάση παραδοσιακές ή / και σύγχρονες συνταγές.

Το οινοποιείο Εύοινος της οικογένειας Κουλοχέρη

10. Η ανάληψη διαχείρισης ως φορέας υλοποίησης κοινοτικών προγραμμάτων και πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη και ανάδειξη της Αττικής Οινογαστρονομίας.

11. Η συμμετοχή ή/και συνδιοργάνωση εκδηλώσεων, συμποσίων, με αντικείμενο θέματα που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τη διατροφή και τον Οινογαστρονομικό πολιτισμό.

12. Η διοργάνωση ή/και συνδιοργάνωση συνεδρίων, σεμιναρίων, ημερίδων και ομιλιών για την ανάδειξη, την προβολή και την προώθηση της Αττικής διατροφής και του Αττικού Οινικού πολιτισμού σε εθνικό, κοινοτικό και διεθνές επίπεδο…

Το greekgastronomyguide.gr ήταν από την πρώτη στιγμή αλληλέγγυο με την ιδέα, συμμετείχε σ’ όλες τις συναντήσεις, άλλωστε πολλοί από τα μέλη του Attica-wine and food experience έχουν καταγραφεί και αναδειχθεί μέσα από τα άρθρα ιστοσελίδας μας που αφορούν τον γαστρονομικό προορισμό Αττική-Αθήνα, ενώ υπάρχει πρόγραμμα να καταγραφούν και να αποτυπωθούν στο Greek Gastronomy Guide μέχρι τέλος του έτους και οι υπόλοιποι.

Ευχόμαστε καλή επιτυχία στην προσπάθεια. Η παρουσία της ενθουσιώδους νέας γενιάς αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για την ευόδωση του εγχειρήματος.

The post Attica-wine and food experience – κάτι νεο γεννήθηκε στην Αττική appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Οι πίτες αποτελούν ένα από τα πιo χαρακτηριστικά εδέσματα της ελληνικής παραδοσιακής μαγειρικής, κι αν είχαν νου και γνώση οι Έλληνες θα τις είχαν προωθήσει παγκόσμια όπως οι Ιταλοί τις δικές τους πίτσες!

Χρειάζονται απλά αλεύρι, νερό, αλάτι, κάποιο υλικό του τόπου για τη γέμιση κι ένα ταψί, για να φτιαχτεί σχετικά γρήγορα στο φούρνο ή τη φωτιά ένα νοστιμότατο έδεσμα που μπορεί να χορτάσει πολλά στόματα. Η γέμιση της πίτας διαφέρει από περιοχή σε περιοχή ανάλογα με τα τοπικά προϊόντα και τις διατροφικές συνήθειες του κάθε τόπου, με πιο συνηθισμένες τις τυρόπιτες, τις κρεατόπιτες, τις σπανακόπιτες, τις χορτόπιτες (με κάθε λογής άγρια χόρτα), τις λαχανόπιτες (με διάφορα λαχανικά συνδυασμένα πολλές φορές με τυριά ή και τραχανά) και πιο πολύπλοκες με γέμιση από κρέατα, αλλαντικά, ρύζι, τραχανά και διάφορα ζαρζαβατικά.

Η πλέον διαδεδομένη πίτα στην Ελλάδα είναι η τυρόπιτα – η ποικιλία των εκδοχών της είναι ανεξάντλητη – και φτιάχνεται κυρίως με φέτα ή άλλα λευκά τυριά, όπως ξινομυζήθρα, ανθότυρο, τουλουμοτύρι, μανούρι, αλλά και με πιο σκληρά τυριά, όπως κασέρι, κεφαλοτύρι και γραβιέρα.

Οι σύγχρονες πίτες δεν είναι παρά παραλλαγές της αρχαιότατης πίτας, η οποία στην αρχική της μορφή ήταν απλή και ψηνόταν πάνω σε καυτές πέτρες ή μέσα σε ζεστή χόβολη. Στην αρχαία Αθήνα, φημισμένες ήταν οι γλυκές και αλμυρές πίτες (πλακούντες), φτιαγμένες από μέλι, τυρί και λάδι, αλλά και διάφορα «νωγαλεύματα» (καρυκεύματα). Στην αρχή τις έφτιαχναν οι γυναίκες, αργότερα όμως η παραγωγή πέρασε στα χέρια επαγγελματιών πλακουντοποιών. Πολλές κλασικές πραγματείες είναι αφιερωμένες στο μυστικό της τέχνης τους. Ιδιαίτερα δημοφιλές ήταν επίσης ένα πιάτο που ονομαζόταν «μυτλωτός», μια πίτα με τυρί ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα. Οι Βυζαντινοί ονόμαζαν κι αυτοί τις διάφορες πίτες «πλακούντες», όπως οι Αρχαίοι, ή και «πίτες».

Οι πίτες, στην έκδοση “Οι θησαυροί της ελληνικής γαστρονομίας” του Γ. Πίττα

Η ελληνική λογοτεχνία είναι γεμάτη ενδιαφέρουσες περιγραφές για τις παραδοσιακές πίτες. Διαλέγουμε μία του Σκιαθίτη Αλέξανδρου Μωραϊτίνη από το διήγημα «Η ιστορία μιας τυρόπιτας»: «…Θα ανοίξω ένα φύλλο, θα ρίψω βούτυρο αρκετό, και τυρί με αυγά κτυπημένα και διάφορα μυριστικά και μπαχαρικά. Θα τυλίξω έπειτα όμορφα όμορφα το φύλλον ώστε να γίνει ένας ρουλές γεμιστός, και κατόπιν θα τον τυλίξω κουλούρα, και μέσα σ’ ένα ταψί θα την φουρνίσω. Θα είναι τυρόπιτα σκοπελίτικη…».

Στην Ελλάδα υπάρχουν πάμπολλα είδη πίτας (αρτύσιμες ή νηστίσιμες), που διαφοροποιούνται ανάλογα με το φύλλο (ένα χοντρό ή πολλά λεπτά), το σχήμα (στρογγυλές, τετράγωνες, σχήμα σπείρας), το μέγεθος (μεγάλες στην Ήπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία και μικρές στα νησιά του Αιγαίου), τη γεύση της γέμισης (αλμυρή ή γλυκιά) και τον τρόπο παρασκευής (ψήσιμο στο φούρνο, σε πυρωμένη πλάκα ή τηγάνισμα σε ελαιόλαδο).

Στο άρθρο οι πίτες απλώς παρουσιάζονται. Για περισσότερες λεπτομέριες και τις συνταγές ρίχτε μιά ματιά στα υποδεικνυόμενα links.

Κασιόπιτα (ή αλευρόπιτα) – Ήπειρος

Κάσιου στα βλάχικα είναι το τυρί, γι΄αυτό κι η πίτα λέγεται κασιόπιτα. Λέγεται και αλευρόπιτα ή της στιγμής ή κουσμέρι ή ζαρκόπιτα (=γυμνή, δηλαδή χωρίς φύλλο, από το ζαρκός που στα ηπειρώτικα σημαίνει γυμνός). Η πιο συνηθισμένη ηπειρώτικη πίτα, πεντανόστιμη και πανεύκολη να τη φτιάξεις (αν και το μυστικό – πως να την καλοψήσεις – κρύβεται στις λεπτομέρειες…) έχει μακραίωνη ιστορία, γίνεται με απλά υλικά και συνοψίζει τη επινόηση της μαγείρισας που θέλει να ταΐσει γρήγορα, εύγευστα και χορταστικά όλη την οικογένεια.

Εμείς τη δοκιμάσαμε σε πολλές εκδοχές και κάθε μια είχε την τσαχπινιά της. Εδώ  σας παρουσιάζουμε την κασιόπιτα, έτσι όπως μάς την έφτιαξε η Λίλα, ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη, στον ξενώνα Ανέμη, στα Κάτω Πεδινά.

Μπλατσαριά – Ήπειρος

Μπλατσαριά είναι μια από τις πιο γνωστές ηπειρώτικες πίτες, με βάση ένα μείγμα από άγρια χορταρικά της εποχής με φέτα, ανάμεσα σε δύο στρώματα από πλούσιο χυλό με βάση το καλαμποκάλευρο. Το μείγμα αυτό, με το ψήσιμο γίνεται μια απολαυστικά τραγανή κρούστα με χρυσαφένιο χρώμα, καθώς οι κόκκοι του καλαμποκάλευρου που πέφτει σκέτο πάνω στην πίτα χαρίζουν μιαν συγκλονιστική αντίθεση μαλακού-τραγανού σε κάθε μπουκιά.

Μακαρονόπιτα – Αίγιο

Έδεσμα της στιγμής και της ευκολίας η μακαρονόπιτα ήταν ανά πάσα στιγμή το φαγάκι των δύσκολων στιγμών, όταν δεν υπήρχε χρόνος και τροφή. Καθώς φαίνεται ήταν μία από τις καλές συνήθειες που άφησαν οι Ιταλοί στην Αχαΐα. Λίγα μακαρόνια, γάλα, αυγουλάκια και τυράκι, όλα σπιτικά και ο πειρασμός ήταν έτοιμος. Ο πλούτος της κουζίνα pauvera στο μεγαλείο της!

Στα χέρια των σύγχρονων σεφ η μακαρονόπιτα έγινε ένα πολύπλοκο έδεσμα που παραπέμπει στο παστίτσιο ή στο ογκρατέν με υλικά όπως το φύλλο σφολιάτας, τα ζαμπόνια, τις κρέμες γάλακτος, το μπέικον, τα γιαούρτια και άλλα υλικά.

Εντυπωσιάστηκα από την ευκολία παρασκευής της, αλλά και από την καθαρότητα της γεύσης των υλικών της και ευχαριστώ την κυρά Ελένη Κούγια Τσαγρή,  στην Παλιά Αγορά Αιγίου που τόλμησε να την  παρουσιάζει στο ταβερνάκι της, όταν της μοδός είναι τα πιο φιλόδοξα και πολύπλοκα εδέσματα.

Μπουγάτσα – Σέρρες, Θεσσαλονίκη

Είδος πίτας αλμυρής ή γλυκιάς, με καταγωγή από το Βυζάντιο, έφθασε από την Κωνσταντινούπολη στις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη και από εκεί έγινε μια περιζήτητη λιχουδιά που κατέκτησε όλη την Ελλάδα. Η μπουγάτσα είναι πίτα από φύλλο, με γέμιση συνήθως από κρέμα, τυρί, κιμά, σπανάκι, τυρί. Το όνομά της είναι τουρκικό (pogaça=ζύμη), αλλά η προέλευσή της παλαιότερη, βυζαντινή, από την Κωνσταντινούπολη. Ακόμα και μετά την Άλωση, η μπουγάτσα εξακολούθησε να παράγεται, σύμφωνα με μαρτυρία του 16ου και 17ου αιώνα. Ο ταξιδευτής Εβλιά Τσελεμπή αναφέρει ότι στην Κωνσταντινούπολη δύο φούρνοι παρασκεύαζαν «μπουγάτσα κουρού», κιγμαλί (με κιμά), πεϊνιρλί (με τυρί) και «σαντέ μπουγάτσα» (πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη).

Στην Ελλάδα, την έφεραν οι μικρασιάτες πρόσφυγες, πρώτα στη Βόρεια Ελλάδα και ειδικά στις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη. Στις δύο αυτές πόλεις η μπουγάτσα στέριωσε, έγινε δημοφιλής, αλλά, με τη σειρά της, τους το ανταπέδωσε με το παραπάνω, αφού κι εκείνες απέκτησαν φήμη απ’ αυτήν. Από εκεί η μπουγάτσα εξαπλώθηκε σε όλη την επικράτεια, και τις δεκατίες ’70-’80 ήταν από τα αγαπημένα εδέσματα των Ελλήνων –μαζί με την τυρόπιτα–, ως πρόχειρη τροφή και κολατσιό. Φωτογραφία από το μπουγατσάδικο του Φίλιππου Μπαντή στην Τούμπα.

Κοζούνι – Μάνη

To Κοζούνι είναι μιά ιδιαίτερη πίτα που φτιαχνόταν στους γάμους της Μάνης και προσφερόταν στους παρανύφους του ζευγαριού που συνήθως ήταν τα ξαδέλφια τους. Ετσι ονομάστηκε η πίτα κοζούνι (εκ του cousin=ξάδελφος). Η πίτα φτιαχνόταν από σπιτικό φύλλο και σαν περιεχόμενο είχε ξεψαχνισμένα ορτύκια, κρεμμυδάκι, ντομάτα, μυρωδικά και μπαχάρια. Η εικονιζόμενη φτιάχτηκε από την Μανιάτισσα σεφ του ξενοδοχείου Κυρίμαι, Σταυριανή Ζερβακάκου.

Το κυνήγι των ορτυκιών στη Μάνη αξιοποιούσε το θείο δώρο που έπεφτε κάθε χρόνο από τον Ουρανό στην Νότια Μάνη – και ιδιαίτερα στο Πόρτο Κάγιο (Porte des Cailles) που σημαίνει λιμάνι των ορτυκιών – και κινητοποιούσε μικρούς και μεγάλους που ανέξοδα, χωρίς όπλα και μπαρούτια, αλλά με μεγάλες απόχες και με έναν συντονισμό ομάδας μαζεύαν εκατοντάδες τη φορά και τα στέλναν ζωντανά στην Ευρώπη (από τον Γερολιμένα εξάγοντο βάση στοιχείων 100.000 το χρόνο) ενώ βαστούσαν ελάχιστα και τα παστώναν για τις ανάγκες τους.

Τραβηχτές πίτες – Μάνη

Η Μάνη, τόσο η Μεσσηνιακή όσο και η Λακωνική, δεν είναι πλούσιες στη χλωρίδα τους, άρα και στα προϊόντα τους. Λίγα ελαιόδεντρα και ίχνη από παλιές «πεζούλες», στενά ζωνάρια γης καμωμένα από τους ανθρώπους για να καλλιεργήσουν μια στάλα στάρι στα απότομα άγονα βουνά ώστε να έχουν το αλεύρι για να κάνουν το ψωμί τους.

Μ’ αυτά τα ελάχιστα υλικά και με τον αφρό του αλατιού από τα βράχια της παραλίας, φτιάχνονταν οι τραβηχτές πίτες της Μάνης, οι πίτες της απόλυτης ένδειας, αυτές που θρέψαν γενιές και γενιές.

Σήμερα, οι πίτες μπορούν να συνοδευτούν με μέλι και τριμμένο καρύδι, με πετιμέζι, με γραβιέρα και μέλι, με σύγκλινο και με ό,τι άλλο σκεφτεί κανείς. Στη φωτογραφία πίτες τραβηχτές στο Γεύσεις εν πλω της Μαρίας Παναγάκου, στον Κότρωνα.

Τα πιτάκια της Αμοργού

Τα ταπεινά τυροπιτάκια της Αμοργού τα γνώρισα χάρη στη Μόσχα Μενδρινού-Δεσποτίδου, μια βετεράνη μαγείρισσα.

Σε μια λεκάνη βάζουμε αλεύρι, και μέσα στην κοιλότητα, ρίχνουμε λάδι, ρακόμελο, αλάτι και χλιαρό νερό. Αφού πλάσουμε τη ζύμη την αφήνουμε να «ξεκουραστεί» καμιά ώρα. Παίρνουμε κομματάκια από τη ζύμη και με το χειροκίνητο μηχάνημα ή με τον ξύλινο πλάστη ανοίγουμε το φύλλο και το κόβουμε σε κομμάτια σχήματος τετράγωνου ή στρογγυλού. Για τα μεν τυροπιτάκια από τυριά χρησιμοποιούμε φέτα και κεφαλότυρι και για δε τα μυζηθροπιτάκια μυζήθρα, φέτα τριμμένη και κεφαλοτύρι. Και στις δύο περιπτώσεις δημιουργούνται μίγματα της αρεσκείας κάθε νοικοκυράς όπου συμμετέχει και η ξινομυζύθρα, το ανθότυρο αλλά και πρωτόγαλα όπως χρησιμοποίησε η κυρά Μόσχα για να γλυκάνει το μείγμα όπως και αυγά, πιπέρι, μοσχοκάρυδο τριμμένο, κανέλλα και φυσικά δυόσμο – “δεν γίνεται τίποτα χωρίς δυόσμο”.

Σφακιανή πίτα – Κρήτη

Η Κρήτη έχει μιά πληθώρα από πίτες . Με βάση το ζυμάρι, τα τυροκομικά -κυρίως τα μαλακά λευκά (μυζήθρες, ξινομυζήθρες, ανθότυρα, πηχτόγαλο)-, τα χόρτα της κρητικής γης (μάραθα κλπ) και τα μυρωδικά όπως δυόσμος, μαστίχα, κύμινο, δάφνη, κανέλα δημιουργούνται πίτες και πιτάκια διαφορετικών σχημάτων (τετράγωνοι κλειστοί φάκελοι, ανοικτοί φάκελοι, σχήμα λουλουδιού όπως τα τσιμπητά των Κυκλαδων, κλειστά μισοφέγγαρα). Η πιο δημοφιλής πίτα πάντως -μαζί με τα καλτσούνια– είναι η σφακιανή πίτα.

Η σφακιανή πίτα είναι γέννημα της Χώρας των Σφακίων και η φήμη της και η χρήση της έχει εξαπλωθεί σ’ όλη τη Κρήτη. Παραλλαγές της, η νεράτη μυζηθρόπιτα της νοτιο-ανατολικής Κρήτης και η αγνόπιτα στον Ψηλορείτη και στη Σητεία.

Κρεατόπιτα – Κεφαλονιά

Οι κρεατόπιτες της Ελλάδας είναι πολλές, μάλιστα σε πολλά μέρη τα παλιά τα χρόνια την Πρωτοχρονιά φτιάχναν κρεατόπιτες! Η πιο διάσημη όμως είναι η κρεατόπιτα της Κεφαλονιάς. Τα υλικά της:  αρνί κομμένο σε μπουκιές (κατά προτίμηση από μπούτι), χοιρινό κομμένο σε μπουκιές (κατά προτίμηση από σπάλα), ελαιόλαδο,  ξερά κρεμμύδια, σκελίδες σκόρδο, δυόσμος, μαϊντανός, πελτές ντομάτας, Ρομπόλα (λευκό ξηρό κρασί Κεφαλονιάς), ρύζι, αυγό, κεφαλοτύρι Κεφαλονιάς τριμμένο, αλάτι, πιπέρι.

Λαδόπιτα Σκύρου

Αν η αστακομακαρονάδα είναι το σήμα κατατεθέν της παραθαλάσσιας σκυριανής γαστρονομίας, η σκυριανή λαδόπιτα είναι το έδεσμα παντός τόπου, καιρού και εποχής της Σκύρου. Την προσφέρουν σε ξενοδοχεία στο πρωινό, σε καφενεία και ζαχαροπλαστεία, στα σπίτια και φυσικά στα εστιατόρια χειμώνα-καλοκαίρι. Ο τρόπος κατασκευής της περίφημης σκυριανής λαδόπιτας είναι ο ίδιος, με κάποιες μικρές παραλλαγές.

Λεπτές και τραγανές ή πιό ψωμομένες, συμπαγείς ή με μιά τρύπα στη μέση, λιγότερο ή περισσότερο αφράτες, οι σκυριανές λαδόπιτες συνοδεύονται με φρέκια μυζήθρα ή το ξινοτύρι -ένα μαλακό λευκό αιγοπρόβειο τυρί με ξυνούτσικη γεύση και γιαουρτένια υφή- στην αλμυρή εκδοχή, ενώ για την γλυκιά θα χρειαστεί η συνδρομή του μελιού ασμυριάς (φυτό με αγκάθια και κίτρινα λουλούδια) και θρούμπης ή του πετιμεζιού. Η σκυριανή λαδόπιτα είναι μιά από τις πιό απλές και αλλά τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικές γεύσεις των νησιών του Αιγαίου.

Τυρόπιτα Πάτμου

Απ’ όλες τις τυρόπιτες των νησιών του Αιγαίου, η τυρόπιτα της Πάτμου είναι από τις πιο νόστιμες και αναμφίβολα η πιο πληθωρική. Σε σχήμα τάρτας (ανοικτής πίτας) ή υπεργεθούς μυζηθρόπιτας έχει διστάσεις διαμέτρου τουλάχιστον 10 πόντων και πάχους 4 πόντων και περιέχει αναμεμειγμένα τριών ειδών τυριά. Η ζύμη φτιάχνεται με αλεύρι, βούτυρο, ελαιόλαδο, καφέ ζάχαρη, γάλα, μαγιά, ανθόνερο, αλάτι, πιπέρι και λίγη κανέλα ενώ η γέμιση περιέχει ισόποσες δόσεις φέτας, πατινιώτικης μυζήθρας και φρέσκου πατινιώτικου τυριού με πολλά ντόπια αυγά (αντιστοιχεί περίπου ενάμιση αυγό σε κάθε τυρόπιτα). Και φυσικά τις καλύτερες πατηνιώτικες τυρόπιτες θα τις βρείτε  στο ζαχαροπλαστείο του Χριστόδουλου.

Λαδένια κι άλλες πίτες της Φολεγάνδρου

Η Φολέγανδρος το μικρό αυτό νησί, ένας μεγάλος βράχος καταμεσής του Πελάγου, μπορεί παρ’ όλα αυτά, να υπερηφανευτεί ότι έχει ίσως την μεγαλύτερη ποικιλία από πίτες (καλασούνες στην τοπική διάλεκτο) στη νησιωτική Ελλάδα και μαλίστα με πανέμορφες ονομασίες. Ανάλογα με την γέμιση οι πίτες της Φολεγάνδρου λέγονται, λαδένιες, καρπουζένιες, χορτένιες, μελένιες, σουρωτένιες, κολοκυθένιες, κρεμμυδένιες.

Χορτένια: Tην βρίσκεις μόνο μέχρι την άνοιξη γιατί τότε υπάρχουν τα άγρια χόρτα του βουνου.

Κολοκυθένια: Η πίττα με την κόκκινη κολοκύθα.

Τυρόπιτα: Πολύ χαρακτηριστική είναι και η ανοιχτή στρογγυλή τυρόπιτα, σε μέγεθος όσο ένα πιατάκι του φρούτου.

Λαδένια: Eίναι ίδια με την συνονόματη πίτα της Κιμώλου και παρασκευάζεται με κρεμμύδι, ντομάτα και πολύ λάδι. (ανοικτή πίτα)

Η καρπουζένια ή αδιαγγουρένια είναι μια πίτα γλυκιά που παρασκευάζεται με τη σάρκα του καρπουζιού, μέλι και σουσάμι και ειδικότερα με την τοπική ποικιλία καρπουζιού η οποία λέγεται αδιάγγουρο (ανοικτή πίτα).

Επίλογος

Και μόνο αυτή η ελάχιστη περιήγηση δείχνει τον πλούτο και την ποικιλία από τις ελληνικές πίτες (ο αείμνηστος Αλέξανδρος Γιώτης είχε καταμετρήσει μόνο 170 στην Ήπειρο). Θα έρθει κάποια στιγμή που θα βγουν μπροστά, για να βοηθήσουν την ελληνική γαστρονομία, να βρει τη θέση που της αρμόζει.

The post O Γιώργος Πίττας παρουσιάζει τις 12 αγαπημένες του πίτες! appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Μόλις είχα αναρτήσει το άρθρο μου στο GGG με τις 12 αγαπημένες μου πίτες, και είχα καταθέσει τις σκέψεις για την ανικανότητα, της ελληνικής κοινωνίας και φυσικά της ελληνικής γαστρονομίας να αξιοποιήσει τον τεράστιο πλούτο τους -το ίδιο σκεπτόμουν και για το surer brand name σουβλάκι–  όπως κάναν με τόση επιτυχία οι Ιταλοί με την πίτσα,  έπεσα τυχαία στο Ηοοcut.

Κάτι είχε πάρει το αυτί μου για το μεγάλο γεγονός -πάντα γνωρίζει η συμμορία των 5 να προκαλεί θόρυβο και ντόρο-  την προσπάθεια των πέντε παινευτών μαγείρων της Cookoovaya, δηλαδή του Περικλή Κοσκινά, του Νίκου Καραθάνου, του Κλεομένη Ζουρνατζή και των αδελφών Σπύρου και Βαγγέλη Λιάκου να μπούν στο χώρο του streetfood, παρουσιάζοντας την δικιά τους εκδοχή για το σουβλάκι, αλλά γνώριζα ότι τα εγκαίνια θα γινόταν τη Δευτέρα 15-1-2018.

Κυριακάτικο λοιπόν, καθώς περπατούσα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, σ’ ένα νεοκλασικό κτίριο του Μεσοπολέμου είδα μιά κινητικότητα, και έπεσα μπροστά του. Γινόντουσαν οι τελευταίες δοκιμές και προσφέρονταν δωρεάν σουβλάκια, ο χαμός,  για να ρονταριστεί ο μηχανισμός! Χώθηκα και γω μέσα. Υπέροχη η πρώτη αίσθηση. Ένας μεγαλειώδης χώρος, ψηλοτάβανος, με ωραίους χρωματισμούς, πάγκους μαρμάρινους, εξαερισμούς φίνους και όμορφους φωτισμούς!

Ώρε μάνα μου μεγαλεία, το σουβλάκι του κυρ-Μήτσου…! είπα μέσα μου. Το σουβλάκι του μαχαλά και  του παραπήγματος, το σουβλάκι της γειτονιάς, το σουβλάκι της παράγκας του Καραγκιόζη βρήκε το ανάκτορό του, το σεράι του Βεζύρη (αμερικάνικου design βέβαια)!

Εσωτερικά στην χώρο κυριαρχεί το εύρημα της αποδόμησης του σουβλακιού. Το σουβλάκι αποδομείται και σε πέντε διακεκριμένους χώρους ανοικτούς και θεατούς, εμφανίζονται οι πηγές των υλικών και η επεξεργασία τους. Στο βάθος από αριστερά ένας φούρνος όπου φτιάχνονται φρεσκοζυμωμένες πίτες, στη μέση ένα χασάπικο -με το χαρακτηριστικό του παλιό ξύλινο ψυγείο- όπου γίνεται η επεξεργασία των κρεάτων και δεξιά ένα μανάβικο με φρέσκα ζαρζαβατικά.

Πιο δίπλα μιά τεράστια ψησταριά όπου ψήνονται τα λεπτά κομμάτια κρέατος και κατόπιν στον ξύλινο πάγκο τεμαχίζονται σε μικροσκοπικές μπουκίτσες. Στο κέντρο του χώρου το παρασκευαστήριο όπου  σ’ ένα τεράστιο μαρμάρινο πάγκο τεσσάρων μέτρων γίνεται το γέμισμα και το  τύλιγμα των σουβλακιών. Εντύπωση εδώ μου έκαναν τα πανέμορφα εμαγιέ δοχεία όπου τοποθετούσαν τον μαϊντανό, την τομάτα, το κρεμμύδι.

Από πλευράς εικόνας και θεάματος η παράσταση ήταν μεγαλειώδης! Σχετικά με το μενού τα πράγματα ήταν πιο απλά.  Το Hoocut -το όνομα ένας συνδυασμός-παιχνίδι από τις λέξεις hook=γάντζος (…χασάπικο) και cut=κοπές-  σερβίρει σουβλάκια, τυλιχτά ή μερίδα και τρεις σαλάτες (χωριάτικη, πράσινη και καρότο-λάχανο-λουκάνικο).

Το κρέας θα είναι χοιρινό, μοσχάρι, κοτόπουλο, βοδινό και προβατίνα κόβονται σε πολύ λεπτές φέτες, και αγκαλιάζονται από τη φρεσκοζυμωμένη πίτα με αναμείξεις με τις σως, τις φρεσκοκομμένες πατάτες και τα μυρωδικά. Τα ίδια κρέατα ψιλοκομμένα θα σερβίρονται και σε μερίδες. Οι τιμές σαν τις τρέχουσες περίπου (2,5 Ευρώ) και σαν μέγεθος λίγο πιο μικρά από τα κανονικά. Από ποτά σερβίρονται ούζο Πλωμάρι, τσίπουρο Δεκαράκι, μπύρα Μάμος και Άλφα Weiss βαρέλι και κρασί κόκκινο, ροζέ και λευκό χύμα.

Από πλευράς γεύσης, δεν δοκίμασα παρά το σουβλάκι προβατίνα που ήταν εξαιρετικά νόστιμο, ένιωθες το κρέας, το κρεμμύδι, την όμορφη γεύση του μαϊντανού. Η πίτα δεν περνά από την πλάκα της σκάρας, δεν έχει ίχνος λαδιού, θερμαίνεται στον μαρμάρινο πάγκο εργασίας, και έχει μια τρυφερότητα.

Στο Ηοοcut, νιώθεις μια σιγουριά για τα υλικά, για την καθαριότητα και την φρεσκάδα και προφανώς για την υγιεινή και τις διαιτητικές σου ανησυχίες.  Σε μιά φάση εκλεπτισμού όλων των διαδικασιών το σουβλάκι ανεβαίνει επίπεδο, μόνο και μόνο με την ποιότητα και την υψηλή αισθητική.

Eπειδή το σουβλάκι είναι κυρίως μνήμη, ίσως παραξενευτούμε με τις προτάσεις του Hoocut!

Το σουβλάκι στην μνήμη μας, παράγεται σε χώρους μια σταλιά. Με μια θράκα, μια πλάκα και μια σκάρα, σε χώρους τρύπες μέσα σε καπνούς και μυρωδιές, οι απανταχού κυρ-Μήτσοι μας χόρτασαν την πείνα. 

Το σουβλάκι είναι τοποθεσίες, δρόμοι, συνοικίες, γήπεδο, οχλαγωγή, χιονόνερο, βροχές, καύσωνες.

Το σουβλάκι έχει ταυτιστεί με δεκάδες  ιδιαίτερες στιγμές της ζωής μας.

Το σουβλάκι έχει ταυτιστεί και γευστικά με την (ελάχιστα-λίγο) λαδωμένη πίτα και κυρίως με την σχέση της, τραγανής και ξεροψημένης εξωτερικά και τρυφερής μέσα. Με υπερβολές πιπεριού, τζατζικιού, μουστάρδας και διαφορών σως.

Εδώ στο Hookut τα πράγματα αλλάζουν, ως προς την απλοχωριά, την καθαρότητα, την φινέτσα. Μα είναι αρκετό αυτό; Ίσως αυτή η φάση είναι απαραίτητη. Είμαι σίγουρος ότι σουβλάκι στο Ηoocut θα περάσει κι άλλες φάσεις -πέρα από εντυπωσιασμούς και μόδες- και θα μας επιφυλλάξει πολλές καλές εκπλήξεις! Η επιλόγη της “συμμορίας των 5” να ασχοληθούν με το παρακατιανό, παραγνωρισμένο και πολλάκις ταλαιπωρημένο σουβλάκι μας δίνει επιπρόσθετα την ευκαιρία να το ξαναδούμε αλλιώς και να αναστοχαστούμε!

Κατ’ αρχήν να πιάσουμε το νήμα, να βρούμε την ιστορία του, στην Αρχαιότητα, στο Βυζάντιο και κατόπιν στα νεότερα χρόνια. Να κατανοήσουμε τι ήταν αυτό που το έκανε το πιο προσφιλές brand name έδεσμα στους ξένους  την εποχή της πρώτης μας τουριστικής ανάπτυξης. Να κατανοήσουμε πως κατέλαβε τη χώρα -δεν φαντάζομαι να υπάρχει συνοικία στην Αθήνα, χωριό στην ελληνική επικράτεια, εδώ και πενήντα χρόνια που να μην έχει ένα σουβλατζίδικο.  Να συνειδοποήσουμε πως η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που αντιστάθηκε, τόσο πολύ στην εισβολή των Μακντόναλντ και των διάφορών Αμερικάνικων fastfood.  Πώς στην μάχη αυτή οι χιλιάδες κυρ-Μήτσοι πάλεψαν με ελάχιστα κόστη λειτουργίας, μηδενική διαφήμιση, στον ελάχιστο δυνατό χώρο χώρο και αρκετές φορές με καλή ποιότητα, και τα καταφέραν μια χαρά.

Κατά τη γνώμη με αυτό το εγχείρημα ίσως αρχίσει η συζήτηση και η δουλειά γύρω από το παρηκμασμένο ελληνικό αλλά διάσημο brand-name. Kι αυτό μου αρκεί.

Το σίγουρο είναι ότι το σουβλατζίδικο  “Κυρ-Κώστας”, απ’ την απέναντι μεριά της πλατείας της Αγίας Ειρήνης, δεν έχει σε τίποτα να ανησυχεί!

The post Τα εγκαίνια του Ηοοcut, κι ένας αναστοχασμός πάνω στο σουβλάκι. appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ο Σύνδεσμος «Οι Ελληνίδες του Κρασιού» ιδρύθηκε το 1997 από γυναίκες που ασχολούνται επαγγελματικά με το κρασί και τα μέλη του Συνδέσμου είναι γυναίκες οινοποιοί, οινολόγοι, αμπελουργοί, οινοχόοι, οινοδημοσιογράφοι, υπεύθυνες πωλήσεων και μάρκετινγκ κρασιού και γενικότερα όσες εμπλέκονται επαγγελματικά στον χώρο της αμπέλου και του κρασιού.

Το κόψιμο της πίτας τους έγινε το Σάββατο 20 Ιανουαρίου στην Εύβοια στο Lykos Winery και συνδυάστηκε με ξενάγηση και γευσιγνωσία στο οινοποιείο, ένα πλούσιο φαγοπότι με νόστιμες λιχουδιές στο ομώνυμο εστιατόριο και τα κρασιά του οινοποιείου, με την κλήρωση λαχειοφόρου αγοράς όπου κερδίζαν όλοι οι συμμετέχοντες με μοναδικά δώρα φιάλες κρασιών – προσφορά των οινοποιών Ελληνίδων – πολλαπλάσιας αξίας από την αξία του λαχείου.

Η εκδήλωση ήταν ανοικτή και αποδεχόμενος την πρόσκληση που είχα από την Νανά Λύκου αλλά και από τις Ελληνίδες του κρασιού μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω το οινοποιείο και φυσικά να συμμετάσχω στη χαρά τους.

Το ταξίδι μιας ώρας έγινε με πούλμαν, οπόταν όλοι-όλες οι ταξιδιώτες-φίλοι-συνεργάτες μαζί είχαμε τον χρόνο να ανταλλάξουμε τις προσωπικές μας ευχές και τα πρώτα νέα της χρονιάς. Ο Απόστολος και η Νανά Λύκου μας καλωσορίζουν στο οινοποιείο τους στον Μαλακώντα Ευβοίας.

Η ξενάγηση  έγινε από τους ίδιους τους οινοποιούς τον Απόστολο και την Νανά, ενώ παράλληλα με τις γευστικές δοκιμές που έγιναν στην εντυπωσιακή αίθουσα γευσιγνωσιών, περιηγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις της παραγωγής όπου μάς εξιστόρησαν την ανάπτυξη του οινοποιείου τους.

Η ιστορία της οικογενειακής οινοποιίας Λύκου μας πάει πολύ πίσω – μισόν αιώνα περίπου. Τότε, που ο πατέρας – παππούς πλέον – Λύκος είχε στην οικογενειακή ταβέρνα το πέτρινο πατητήρι με τα παραδοσιακά λευκά, ροζέ και κόκκινα κρασιά από τα δικά του κτήματα, αλλά και από αμπελώνες της γύρω περιοχής, για να συνοδεύει τα περίφημα εδέσματά του.

Οι πελάτες της ταβέρνας φεύγοντας παίρναν μαζί τους σε νταμιτζάνες το περίφημο χύμα κρασί της ταβέρνας.  Ο γιός του Αποστόλης, στα τέλη του αιώνα, μπαίνει δυναμικά στον χώρο του ποιοτικού κρασιού, δημιουργώντας ένα σύγχρονο και λειτουργικό οινοποιείο πίσω από το φημισμένο εστιατόριο. Έτσι, το όνειρο του πατέρα του για επώνυμα και εμφιαλωμένα κρασιά στο ιδιόκτητο οινοποιείο, γίνεται πραγματικότητα.

Οι αμπελώνες με τους οποίους συνεργάζεται το οινοποιείο Λύκος βρίσκονται στην κεντρική και νότια Εύβοια, τη Βοιωτία, τη Θήβα, τη Νεμέα και την Αρχαία Νεμέα και οι ποικιλίες που αξιοποιούνται είναι το Ασύρτικο,  ο Ροδίτης, το Αθήρι, η Μαλαγουζιά, το Cabernet Sauvignon, το Merlot, το Syrah, η Grenache Rouge και το Βραδιανό.

Στα εντυπωσιακά κελάρια του οινοποιείου δοκιμάσαμε κρασιά απ’ ευθείας από τα βαρέλια και γευτήκαμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των POP WHITE, PANSELINOS RED,  Cabernet 80% – Merlot 20% KRATISTOS NEMEA 2013, PANSELINOS ROSE, ΜALAGOUSIA,  GRENACHE ROUGE.

Την έναρξη της γευσιγνωσίας κήρυξε η πρόεδρος Υλιάνα Στέγγου ξεκινώντας με κρασί από ένα βαρέλι Chardonnay και ακολούθησαν οι εκδρομείς μεταξύ των οποίων βρίσκονταν και οι κυρίες  Ανν Κοκοτού (Κτήμα Κοκοτού), Μαίρη Τριανταφυλοπούλου (Οινάμπελος), Ρωξάνη Μάτσα (κτήμα Μάτσα), Διονυσία Μπριτζίκη (κτήμα Μπριτζίκη), Σωσσάνα Κατσικώστα (Αχαιών Γεύσεις) και Λίλυ Δημητρίου (Διευθύντρια επικοινωνίας και marketing Tσάνταλη).

Η τέως πρόεδρος του συνδέσμου Μαίρη Τριανταφυλλοπούλου, μοίραζε ευχές, χαρές και εμπειρίες σε παλιά και σε νέα μέλη του Συνδέσμου.

Του πλουσίου γεύματος στην περιζήτητη ταβέρνα της οικογενείας – που βρίσκεται δίπλα στο οινοποιείο – προηγήθηκαν τα διαδικαστικά του Συνδέσμου.

Μέσα σε ένα κλίμα χαράς, ευφορίας και αισιοδοξίας η πρόεδρος του Δ.Σ. Υλιάνα Στέγγου (Υλιάνα Στέγγου, Μαρία Κατσούλη, Αθηνά Λύκου, Νίκη Νεγρεπόντη, Κορνηλία Αλεξιάδου, Ελένη Μπλούχου, Ελευθερία Τσιτσιπά) παρουσίασε στα μέλη τον απολογισμό του 2017  και τον προγραμματισμό του 2018, αλλά και επανέλαβε – για τα νέα μέλη και τους φίλους – τη φιλοσοφία του Συνδέσμου!

Οι Ελληνίδες του κρασιού, με 150 μέλη στο δυναμικό τους, έχουν θέσει ως στόχο την ανάδειξη των πολιτιστικών χαρακτηριστικών του κρασιού, την εκπαίδευση των καταναλωτών σε θέματα που αφορούν το κρασί, την πληροφόρηση και την ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου σχετικά με τις ευεργετικές ιδιότητες του κρασιού, την επαναφορά του κρασιού στο καθημερινό μας τραπέζι, την προάσπιση των Ελληνικών οίνων ποιότητας και των γηγενών ποικιλιών, καθώς και την παρουσίαση τους εντός και εκτός Ελλάδας.

Οι δραστηριότητες του συνδέσμου  2017 ήσαν οι ακόλουθες:

• Εκπαιδευτικά σεμινάρια σχετικά με το κρασί.
• Οργανοληπτικές δοκιμές οίνων και εκδηλώσεις γαστρονομίας.
• Εκπαιδευτικά ταξίδια σε αμπελοοινικές περιοχές και οινοποιεία (που περιελάμβανε το 2017 ένα υπέροχο ταξίδι στην Τοσκάνη)
• Συνεργασίες με οργανώσεις τοπικού, περιφερειακού, εθνικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς επιπέδου στον τομέα του οίνου (Γερμανία, Αμερική)

• Το φλουρί της βασιλόπιτας έπεσε στο τελευταίο και μικρότερο κομμάτι της, που ήταν της οικοδέσποινας Νανάς Λύκου, γεγονός που προκάλεσε τη σχετική θυμηδία, αλλά και τους πανηγυρισμούς της τυχερής!

Αποχαιρετήσαμε το οινοποιείο – ευτυχώς και πάλι με πούλμαν χωρίς να χρειασθεί έτσι να αυτοπειθαρχήσουμε στην κατανάλωση του αλκοόλ – κουβαλώντας μαζί μας την γλυκύτητα του κόσμου των Ελληνίδων του κρασιού και την θερμή και γενναιόδωρη φιλοξενία της οικογενείας Λύκου! 

The post Οι Ελληνίδες του Κρασιού έκοψαν την βασιλόπιτά τους στο Lycos Winery appeared first on Greek Gastronomy Guide.

Ο Παναγιώτης Τσίτσας το 2007 φύτευσε έναν αμπελώνα 250 στρεμμάτων. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι, να υπάρχει ένας από τους πιο όμορφους ενιαίους αμπελώνες της χώρας και μια νέα δυναμική οινοποιητική εταιρεία με το όνομα Ρίρα.

Φεύγοντας από το οινοποιείο Ρίρα που βρίσκεται στον κάμπο των Σελινιάτικων κάναμε μια μικρή – δεκάλεπτη – αλλά δύστροπη διαδρομή και σκαρφαλώσαμε με 4Χ4 στην κορφή ενός λόφου σε υψόμετρο 400 μέτρων. Εκεί βρεθήκαμε σ’ ένα θέαμα μοναδικό. Μια θέα 360 μοιρών αποκάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του πανέμορφου αμπελώνα της Αιγιαλείας. Το αμπελοτόπι, 250 στρεμμάτων – βρίσκεται όμως σ’ ένα ευρύτερο κτήμα της εταιρείας συνολικής έκτασης 1200 στρεμμάτων – το διασχίζουμε περίπου περιφερειακά, με πιο ενδιαφέρουσα όμως διαδρομή το σημείο της κορυφογραμμής όπου φαίνονται οι δυο ενότητες των αμπελώνων. Φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του λόφου, εκεί όπου μια παλιά μικρή πέτρινη αποθηκούλα έχει μετατραπεί στην αετοφωλιά του ιδιοκτήτη – όπως την λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος -, εκεί όπου υποδέχεται τους φίλους του και τους επισκέπτες του κτήματος.

Η θέα από εδώ κόβει την ανάσα. Από τις δυο τζαμαρίες βλέπεις ταυτόχρονα τον Κορινθιακό στον Βορρά και τα βουνά στο Νότο. Παρατηρητήριο ζωής θα το χαρακτήριζα εγώ. Εδώ σ’ αυτό το πάνκομψο καταφύγιο ο Παναγιώτης Τσίτσας, πίνοντας την αδυναμία του, το ροζέ κρασί 2 roses (Grenache rouge και Syrah), μας εξιστόρισε την περιπέτειά του.

«Γεννήθηκα στο χωριό που βλέπετε απέναντι την Αρραβωνίτσα το 1941 από μια αγροτική οικογένεια. Μετά τον στρατό έφυγα στο εξωτερικό όπου ζω μέχρι σήμερα. Εκεί γνώρισα τα καλά κρασιά, επισκέφτηκα πολλά οινοποιεία και όνειρό μου ήταν κάποτε να αποκτήσω και γω ένα. Το 1990 ολοκληρώθηκε η αγορά των αγροκτημάτων σ’ αυτήν εδώ την περιοχή και από τότε αρχίσαν τα προβλήματα με την ελληνική διοίκηση. Τελικά φυτέψαμε το 2007 και το 2010 κάναμε την πρώτη οινοποιήση. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε μέσα από τη δημιουργία μονοποικιλιακών και πολυποικιλιακών οίνων το ανεξάντλητο δυναμικό του Ελληνικού αμπελώνα. (…) Tα κρασιά μας ήδη συμμετέχουν σε διεθνείς διαγωνισμούς και αποσπούν βραβεία».

Συμπέρασμα: Η επιμονή και αγάπη του Παναγιώτη Τσίτσα για το κρασί και τον τόπο βάρυναν περισσότερο στη ζυγαριά από το απύθμενο βάρος της ελληνικής γραφειοκρατίας.

The post Ο Παναγιώτης Τσίτσας εξιστορεί την περιπέτειά του (βίντεο) appeared first on Greek Gastronomy Guide.